 |
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου - κανείς δεν θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε - χωρίς γι αυτό να την πληγώσει.
Έχω ένα κρίνο,κρίνο ολάνοιχτο - χωρίς καμιά σκιά στην όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε - να το φιλήσει,να το κόψει.
Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται - πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κι είναι σαν να ΄γινε ολοκαύτωμα - και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα που ΄ναι αμφίβολη - μ’όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται - παθητικά την ομορφιά της.
Κι άλλα λουλούδια που΄ναι σύμβολα - κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα, - φανταστικά μόνον ανθούνε.
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου - κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα ΄ναι ανίδεος - κι ούτε γι αυτό θα μετανιώσει.
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
1918. Τελειώνει το σχολείο και διορίζεται ,ύστερα από εξετάσεις ,στη Νομαρχία Μεσσηνίας.
Εκδηλώνει το ενδιαφέρον της για τη Ρωσική Επανάσταση ,το Γυναικείο Ζήτημα και
τη χειραφέτηση της γυναίκας.
1921. Εγγράφεται στη Νομική Σχολή.Αρχίζει να γράφει το ημερολόγιό της.
1922. Φοιτά στο Πανεπιστήμιο .Γνωρίζεται με τον Καρυωτάκη .Δημοσιεύει τα ποιήματά της
στα περιοδικά Έσπερος της Σύρου ,Ελληνική Επιθεώρηση ,Πανδώρα,Παιδική Χαρά και Εύα.
1924. ο παράφορος δεσμός της με τον Καριωτάκη έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
1927. προσβάλλεται από φυματίωση
1928. Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Charite στο Παρίσι.
Επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
Εκεί γνωρίζεται με τον νεαρό Γιάννη Ρίτσο και του αφιερώνει το ποίημα «Θυσία».
Εκδίδει τη συλλογή Οι τρίλιες που σβήνουν.
Αυτοκτονεί ο Καρυωτάκης.
1930. Πεθαίνει τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου στην κλινική Χρηστομάνου ,
με ενέσεις μορφίνης που ζητάει να της περάσει ένας αφοσιωμένος θαυμαστής της .
Κηδεύτηκε την ίδια μέρα στο Α’Νεκροταφείο Αθηνών.
απο το βιβλίο τα ποιήματα της ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου