Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΖΑΡΑΚΑ






 Είκοσι Χρόνια Πριν .... Οκτώβρης 1999
Παρεμβασή μου τότε στην Διημερίδα 
του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.
Το θέμα εντελώς άγνωστο και
 οι απόψεις μου αιρετικές- αφασικές.
Είκοσι Χρόνια μετά..........
πλούσιος ο ΖΑΡΑΚΑΣ στα δώρα του θεού
φτωχός στα δώρα όσων τον αγαπάμε. σ.π
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  ΛΥΧΝΑΡΙ  τ.21 









Δεκαετιες 50...60



Σήμερον  γάμος  γίνεται  ο ΝΙΚΟΣ  του Μπακαλούμη  παντρεύεται την  ΦΟΥΛΑ  του Γιιωρτσιβίλη.
Εξ  αριστερών η ΦΡΟΣΩ του Φαφούτη η ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑ  του Μπακαλούμη η ΜΑΡΙΑ  του Γιωρτσιβίλη
 η ΓΕΩΡΓΙΑ  του Τζίμη  η ΑΝΝΑ  του Γιιωρτσιβίλη και τα παιδιά της  ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ  & ΜΑΚΡΙΝΑ. 



Του  Αγιαννιού ανήμερα - ιερουργούντος του παπα-Γιώργη Γιαννιώτη.
Τα σκυθρωπά "παπαδοπαίδια" Χρήστος Χελιώτης & η αφεντιά μου.



ΣΚΟΡΠΙΑ της χρονιάς ....




Σκόρπιες  εικόνες  αγαπημένες  μου
κι ένα  τραγούδι  που τέτοιες  μέρες
πάντα  θυμάμαι .... αφιερωμένο
σε όσους αγαπούν την ζωή
και σε όσους μοιράζονται
 τις σκέψεις μου. σ.π



1946. Ενα ζευγάρι  παπούτσια  από τον Ερυθρό  Σταυρό.
χαρά ανείπωτη .. δεν κρύβεται 


Το ντροπαλό βλέμμα  της δεσποινίδος και η στάση του νεαρού
 μην λερώσει τα παπούτσια.....όλα  τα λεφτά !!!!



χωρίς  λόγια !!!!



Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. 
 Και που η αγάπη τους είναι η δυναμή τους. 
Που κοιτάζουν με άδολα μάτια και αθώα,
ακόμα κι αν πέρασε
 ο χρόνος ο αδυσώπητος από πάνω τους. 
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, 
γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
 Και δεν κουράζονται να αναζητούν
 Την ομορφιά στην κάθε μέρα. 
Στα χαμόγελα των ανθρώπων.
 Στα χάδια των ζώων,
 Σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, 
Σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 Οδυσσέας Ελύτης




                   https://www.youtube.com/watch?v=BfyrN9uWEpA






στ' αμπέλια ...




 Τον συνομήλικο και συμπατριώτη Σταύρο Ζουμπουλάκη 
 τυχαία τον γνώρισα από μια συνεντευξή του στο LIFO
 με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του ¨ στ’ αμπέλια ¨.
 Με συγκίνησε το βιβλίο του με γύρισε πολλά χρόνια πίσω…
 ¨ στ’ αμπέλια ¨ έξω από την ΣΥΚΙΑ που έκανε τις καλοκαιρινές
 του διακοπές – στην παιδική του ηλικία την 10-ετία του 60 … 
Η αφεντιά μου κάπου εκεί σε ένα καλύβι δίπλα σε ένα μαντρί
 Στο ¨μπέτσι ¨ και στον ¨αγιο θόδωρο ¨ πέρασα τα νηπιακά μου 
χρόνια τους χειμώνες στην 10-ετία του 50…..
 Ίδιοι τόποι – ίδιοι άνθρωποι – ίδια βιώματα
 και κυρίως μια κοινή διαπίστωση ………….

Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί
 έχει τη ρίζα της μια ηθική επιλογή , που κάποτε
 πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά,..............





Ο φτωχός και φιλόπονος αυτός κόσμος είχε αντοχή στα βάσανα και καρτερία.
Και μπορώ να βεβαιώσω ότι η φτώχεια και ο μόχθος δεν τουε έκαναν δυστυχισμένους.
Τουλάχιστον τους κατοίκους της Συκιάς ,που είχε εύφορο κάμπο ,και οι άνθρωποι ,
άλλος καλύτερα και άλλος χειρότερα ,πορεύονταν.Δεν είχαν άλλωστε 
να ζηλέψουν τίποτε ο ένας από τον άλλο,όλοι στα ίδια πάνω κάτω βρίσκονταν.
Οι μανάδες κι οι γιαγιάδες ξέρανε τη μεγάλη τέχνη να 
σκεπάζουν την φτώχεια,να μην γίνεται αισθητή.
Δεν ήταν όμως το ίδιο στα γύρω ορεινά χωριά.
Εκεί οι άνθρωποι υποφέρανε.Θυμάμαι τις γυναίκες που κατέβαιναν
 κάθε Καλοκαίρι από τα χωριά αυτά ,τη Ρηχιά και τον Ζάρακα ,
πουλώντας τσάι που είχαν μαζέψει οι ίδιες από τα βουνά τους.
Έκαναν με τα πόδια χιλιόμετρα και χιλιόμετρα ,ζαλωμένες ,
μέσα στο κάμα του ήλιου για να ανταλλάξουν τσάι με λίγο λάδι  ή
 μερικές χούφτες ξερά σύκα για τον Χειμώνα.
Πού κοιμούνταν αυτές οι γυναίκες; Τι τρώγανε; 
Πόσες μέρες τους έπαιρνε μέχρι να γυρίσουν στο σπίτι τους;
Δεν αναρωτιόμουν για αυτά τότε.Ήταν μέσα στην κανονικότητα.περιμέναμε
 να περάσουν οι Ρηχιώτισσες και οι Ζαρακίτισσες για να προμηθευτούμε τσάι.

..................................................................................


 Για τα χρόνια που γράφω,το σημάδι ήταν αυτό : οι άνθρωποι δεν είχαν δόντια.
Ο μπαρμπα-Γιώργης κι η θεια –Αρχόντω δεν είχαν ούτε ένα.
Στα σπίτια δεν υπήρχε καν θερμόμετρο.Στα αμπέλια πάντως δεν είχαμε.
Αν σε τσιμπούσε σκορπιός -σκροπίδι στα συκιώτικα-το μόνο φάρμακο ήταν το κατούρημα.
Με είχε τσιμπήσει δυο φορές και το αντιμετώπισα με αυτόν τον τρόπο ,
και κυρίως περιμένοντας να περάσουν εικοσι τέσσερις ώρες για να καταλαγιάσει ο πόνος.
...................................................................................................................

 Τα εννέα Καλοκαίρια στα αμπέλια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή μου,
όπως αναγνώρισα πολύ αργότερα.
Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί έχει τη ρίζα της
 μια ηθική επιλογή ,που κάποτε πηρε και πολιτικά χαρακτηριστικά,
ότι θα είμαι πάντα με τη μεριά των φτωχών και των αδικημένων.
Γνώρισα στη ζωή μου και συνδέθηκα φιλικά και με πλούσιους ανθρωπους.
Ευγενείς ,καλλιεργημένους ,με παιδεία και ενδιαφέροντα,ευαίσθητοι ,
ενίοτε και φιλάνθρωποι.Όσο στενά και αν συνδέθηκα,υπήρχε πάντα κάτι,
με μια δυο εξαιρέσεις,που εμπόδιζε την πλήρη ψυχική επικοινωνία.
Ήμουν με τους άλλους ,ακόμη κι όταν ήταν αφόρητοι.
Οι μια δυο εξαιρέσεις αφορούν ανθρώπους που άλλα χαρίσματά τους 
μείωναν κατά πολύ την αμαρτία του πλούτου.
Το χρήμα ,είναι τρόπος θεώρησης του κόσμου και της ζωής που 
χωρίζει τους ανθρώπους με πολύ ισχυρότερο από ότι άλλες
 διαφορές-εθνικές,θρησκευτικές-γλωσσικες,φυλετικές ,πολιτιστικές –
μπορούν να γεφυρωθούν ,όχι εύκολα αλλά πάντως μπορούν.
Η ταξική διαφορά δεν γεφυρώνεται ποτέ!
Νομίζουν συχνά τα ζευγάρια ,κοροιδεύοντας ο ένας τον άλλον,
και κυρίως ο καθένας τον εαυτό του,ότι η ταξική διαφορά δεν τους χωρίζει,
ότι η αγαπη τους κατάφερε να ξεπεράσει τη δύναμη του χρήματος.
Δεν γνωρίζω καμία παρόμοια περίπτωση και είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει .
Επιπλέον θεωρώ μεγάλη παράλειψη που στις εισόδους των ναών 
της εκκλησίας των του Χριστού πενήτων δεν υπάρχει επιγραφή που να ορίζει
 από ποιο εισοδηματικό όριο και πάνω απαγορεύεται να διαβείς το κατώφλι τους.
 Προσωπικά δεν γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια την φτώχεια.
Γνώρισα τη μικροαστική στέρηση,το μέτρημα των πραγμάτων
 για να βγει ο μήνας και να μείνει και κάτι για αποταμίευση ,
όχι όμως την φτώχεια.Δόξα τω Θεώ.Τούτη η κατάσταση της στέρησης
 πάντως στάθηκε κι αυτή πολύτιμη για την ζωη μου αργότερα.
μου έδωσε ένα αίσθημα υπερηφάνιας και υπεροχής για όσα –ελάχιστα-κατάφερα
 μόνος μου,απέναντι σε κάτι βουτυρόκωλους ,που τα βρηκαν όλα στρωμένα.
...................................................................................................






Απομεινάρια του καλοκαιριού .....




Απομεινάρια από το φετεινό καλοκαίρι 
Η μεγάλη φυγή… 
Των μεταναστών – των εκδρομέων – των πυρόκλητων 
Και η καταφυγή…. 
Η παναγιά η κεριώτισα του Μποκώρου















Ο ανθός & ο καρπός ...





         στο  χωριό  μας
Ανθη μουρτζιάς   κάπου στην  "βόγια"
και λίγους μήνες μετά .... ο καρπός

          Αγώνες  τράγων επιβητόρων..... για  τον "ανθό"
και λίγους μήνες μετά ... ο καρπός - μια  νέα ζωή  


              








Τα απαραίτητα ....




Ενας πίνακας του Μποκόρου αγαπημένος
και μια προσωπική αφιέρωση ...










ΧΑΡΑΚΑΣ καλοκαίρι 2018




Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι ….
 καθώς λέει η μπαλάντα του Μάνου σε ποίηση Ελύτη.
 Στου βράχου την σχισμάδα εμφανίστηκαν τα πρώτα κυκλάμινα
 (καμπανίτσες τα λέγαμε στο χωριό ) 
Μπήκε το φθινόπωρο και ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
 κάνει έναν απολογισμό για τα δρώμενα στο χωριό μας το καλοκαίρι.





Το Καλοκαίρι ακολουθώντας την φυσική πορεία του τελείωσε
 και μία απροσδιόριστη συναισθηματική λύπη διακατέχει
 τόσο τους μόνιμους όσο και τους καλοκαιρινούς επισκέπτες .
Οι μεν γιατί σκέπτονται την ερημιά που σιγά σιγά
 θα ακολουθήσει ,οι δε ,γιατί θα χάσουν τις όμορφες
 και χαρούμενες ημέρες των διακοπών που τους χαρίζει το χωριό.
Βέβαια έτσι είναι τα πράγματα και ετσι τα βιώνουμε
 κάθε χρόνο αρκεί να πηγαίνουμε και να φεύγουμε 
υγιείς εμείς οι ΄΄απόδημοι΄΄ και να τους βρίσκουμε όλους εκεί.
 Ο εφετινός καλοκαιρινός Χάρακας ήταν πιο χαρούμενος
 από τον περσινό – εκτός από τον θάνατο 
του συμπατριώτη μας Παναγιώτη Β.Ροβάτσου . 
Πάντως η πλατεία είχε την τιμητική της με τα
 σουβλάκια ,τα σανό ,τα καλτσούνια κλπ.
που ετοιμάζει ο Νικος και η Μαρία. 
 Αυτά για τους μεγάλους ,γιατί την πλατεία την χαίρονται
 και τα παιδιά που με ευχαριστηση διαπιστωνουμε
 ότι εφέτος ηταν περισσότερα από κάθε άλλη
 χρονιά – σε κάποια μέρα μετρήσαμε σαράντα… 



 Οι θρησκευτικές εκδηλώσεις Αγίας Παρασκευής και 
μεταμορφώσεως του Σωτήρος εγιναν με κατανυξη 
και ιεροπρέπεια ,από το πατέρα Γρηγόριο χωρίς όμως 
το γλέντι που συνήθως τις συνοδεύει ,λόγω του θανάτου 
του Παναγιώτη και του ανήκουστου δράματος στο Ματι Αττικής .
Πάντως απολαύσαμε μια πολύ ωραία μουσική βραδιά στις 18 του μηνός .
Ένα μικρό μουσικό σύνολο από δύο μουσικούς και τραγουδιστές
 μαζί με εξαιρετική επιλογή τραγουδιών προσέφεραν
 ένα θαυμάσιο ποιοτικό μουσικό βραδυ..
 Εκτάκτως συμμετείχε προσκεκλημένος από την Κυριακή Χελιώτη
 (υπάλληλο του Ωδείου Σπάρτης) και ο ιερέας
 εφημέριος Ελαφονήσου π.Νικόλαος Τσάκος ο οποίος με τη 
απεριόριστη καταπληκτική φωνή του και τα τραγούδια
 της επιλογής του συγκίνησε το ακροατήριο. 
 Ακολούθησε και χορός  με νησιώτικα και μικρασιάτικα τραγούδια.
 Η εκδηλωση ηταν προσφορά του Δημου Μονεμβασιας.
 Ένα άλλο ευχαριστο γεγονός ήταν ότι με την πρωτοβουλία
 ορισμένων ανοιξε το Σχολείο ,καθαρίστηκε ,
εξωραίστηκε ,δεχτηκε τα πρώτα βιβλία 
και αναμένει την προσφορά και άλλων για να λειτουργεί
 τα καλοκαίρια ως βιβλιοθήκη.
Αργότερα ισως αξιοποιηθεί και το υλικό (τετραδια,εικόνες,χαρτες κλπ
 που βρίσκονται στο υπόγειο) Ευχόμαστε και αισιοδοξούμε να γίνει και αυτό.
Αξιέπαινες οι κυρίες που είχαν την πρωτοβουλία Χριστίνα του Γιώργου  Φιφλή 
και η Αννα και η χριστίνα της Δημητρας του Λάμπρου . 
Επίσης ένα γεγονός που ευχαρίστησε πολλούς
 ήταν η ιδιωτική θεία λειτουργία που έγινε στην Αγία Παρασκευή στις 17/8.
 Ηταν τάμα της οικογενειας Θεοδωρου και Αναστασιας Παπαγεωργιου.
Ιερούργησε ο πατήρ Γεράσιμος Πετρολέκας .


29 Ιούλη  στην πλατεία  του  χωριού μας !!!!!!!


Γυναίκες του ΧΑΡΑΚΑ





ΧΑΡΑΚΑΣ 1 Σεπτεμβρη.
  Στο εμπα του Φθινοπώρου στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών.
 Ηταν όλες εκεί στο μνημόσυνο του Παναγιώτη. 
 Λένη (τζά) - Ματίνα(Λαζαρού) - Ματίνα(ματαλιού) 
- Βασιλική ( τσιρογιάννη) – Μπότα(μαστέχα..μάνα μου) 
– Γιώτα(κούλη) – Γιώτα(τασούλια) - Θοδώρα(σωτηρολιά) κ.α. 
– οι ρυτίδες στο πρόσωπο η διαδρομή της ζωής τους
 – το ήρεμο και καθαρό βλέμμα, απότοκο μιας βαθιάς πίστης. 
 – Κι η γλώσσα ροδάνι μαρτυρά την λευτεριά,
που ήλθε καθυστερημένα,από την φάμπρικα της νιότης 
μιας ανδροκρατούμενης και συντηρητικής κοινωνίας.
 Ένα μικρό κείμενο της Ελένης Σκαβδη (πατριώτισα της γυναίκας μου)
 αφιερωμένο εξαιρετικά σ’ αυτές τις ανώνυμες ηρωίδες της καθημερινότητας
 και 3 φωτογραφίες δημοσιευμένες στο ΄΄Λυχνάρι΄ παλιότερα.
 Βικτωρία (κωτσιφιφλη) - Φιλιά(νικοφιλιά) – Βγενή (ζάνου) …
καμμία εν ζωή ....  σ.π





Έχω την εντύπωση ότι οι γυναίκες της υπαίθρου,
 έχουν πάρει κάτι από τις ελιές. 
Αντοχή και υπομονή, στο κλάδεμα, στο ράβδισμα,
 στην προσφορά του καρπού τους. 
Κάπως έτσι και οι γυναίκες στα χωριά που απέμειναν
 με απερίγραπτες αντοχές σε ζέστη και κρύο,
 σε δουλειά και… απόδοση,
 σε μιαν αειφορία που δεν μπορώ να εξηγήσω… 
Βλέπω τις περισσότερες με το ρομπάκι και το μαντήλι,
 με την μπροστοποδιά και την κλειστή παντόφλα στα πόδια… 
Γυναίκες της γης, που κραυγάζουν… υπεραξία,
 από αυτήν που ουδείς περιέγραψε στη θεωρία του,
 και που στο παρόν ξεχάστηκαν ολοκληρωτικά,
 λες και Ελλάδα είναι μόνον οι γιάπι… 
Αυτές οι γυναίκες, ειδικά τα καλοκαίρια με συγκινούν,
 όταν τις συναντώ ιδρωμένες να καταγίνονται
 με τα της οικιακής οικονομίας…. 
Γυναίκες στη "δύση" τους, 
που έχουν γεννήσει παιδιά και τα έχουν μεγαλώσει,
 που έκαναν γέννες στο σπίτι με πρακτικές μαίες,
 που φρόντισαν γέροντες και γερόντισσες λόγω ρόλου,
 που ζύμωσαν ψωμί κι έσφαξαν πουλερικά,
 που άναψαν φούρνους και τάισαν μυριάδες επισκέπτες, 
που χόρεψαν ίσως μια δυο φορές στη ζωή τους, 
ένα συρτό στο τοπικό πανηγύρι του χωριού… 
Γυναίκες με άσπρα μαλλιά και μικρούς περίτεχνους κότσους,
με φλεβίτιδες στα πόδια, με κοντά κομμένα, αλιμάριστα νύχια,
 με χέρια αδρά και δουλεμένα, 
γυναίκες που επιμένουν ακόμα να κάνουν μπουγάδα στο χέρι,
 γυναίκες που πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή…





1453-1821





Πάντα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα.
Η ιστορία που διδάσκεται σε έναν λαό πρέπει να είναι
  ένα αφήγημα με συναίσθημα  και εθνική έπαρση ή μια στιγνή 
παράθεση ιστορικών δεδομένων το μέγιστο δυνατόν αντικειμενική;
Απο τη μια η επαναστατική θέση του εθνικού μας ποιητή 
΄΄ εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές''
απο την άλλη ο εθνικός μύθος ως αναγκαία ψευδαίσθηση ενός λαού.
Το τότε ''κρυφό σχολειό'' δεν πρέπει να γίνει ''φανερό'' σήμερα ; 
Αφορμή για όλα αυτά ένα βιβλίο που διάβασα  πρόσφατα  
1453-1821  οι άγνωστοι αιώνες  του DAVID BREWER. 
 Παραθέτω κάποια αποσπάσματα στην συνέχεια.
Το βιβλίο  με βοήθησε -δεν μου έδωσε  λύση. 





Στους Ελληνες επι τουρκοκρατίας είχε δοθεί θρησκευτική ελευθερία.
 Μαζι με την θρησκευτική πήγαινε και η ελευθερία της εκπαίδευσης ,
η οποία είχε αφεθεί στα χέρια της εκκλησίας. Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας
 ήταν κεντρικής σημασίας στη διάρκεια της τουρκικής εξουσίας. 
Όπως παρατήρησαν ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα,παντού υπήρχαν 
εικονίσματα και οι θρησκευτικές τελετές πραγματοποιούνταν αυθόρμητα
 –ειδικά από ναυτικούς - ενώ οι ατυχίες αντιμετωπίζονταν με προσευχές
 για μεσολάβηση ειδικά προς την Παναγία.. 
 Σε άλλα ζητήματα η Εκκλησία θα μπορούσε να κάνει περισσότερα.
Η εκπαίδευση,για την οποία η Εκκλησία είχε την αποκλειστική ευθύνη,
παραμελήθηκε σοβαρά,και οι προσπάθειες να βελτιωθεί ανταποκρινόμενη
στις Ιδέες του Διαφωτισμού ακυρώνονταν συνεχώς
 από συντηρητικούς σκληροπυρηνικούς.
 Η στάση της Εκκλησίας για τον εκσυγχρονισμό της γλώσσας 
των Ευαγγελιων ήταν αδικαιολόγητα περιοριστική. 
Στην στάση αυτή πιστώθηκε η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας.

 Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για εναν ρόλο της Εκκλησίας στον αγώνα της ανεξαρτησίας,
επειδή τα δύο μέρη της έπαιξαν διαμετρικά αντίθετουε ρόλους.
Επίσκοποι είχαν εμπλακεί βαθιά στον σχεδιασμό της Επανάστασης ,
ενώ επίσκοποι καθώς και ο κατώτερος κλήρος πολέμησαν σε όλη 
την διάρκεια του πολέμου.Αντίθετα ,το Πατριαρχείο καταδίκαζε
 απαρέγκλιτα την Επανάσταση ,χρησιμοποιώντας συχνά πολύ σκληρή ορολογία.
Αυτό δεν θα έπρεπε όμως να εκληφθεί ως ποταπή έλλειψη πατριωτισμού
 οι πατριάρχες είχαν σεβαστούς λόγους για την γραμμή που ακολουθούσαν. 
 Η εκκλησία ,παρά τις ανεπάρκειές της,σαφώς έπαιξε σημαντικό ρόλο
 στην υποστήριξη του ελληνικού λαού κατά την διάρκεια όλων αυτών
 των αιώνων της ξένης κυριαρχίας και στην διατήρηση της αίσθησης 
που είχαν οι Ελληνες ότι ήταν ξεχωριστοί,με τους διακεκριμένους πρόγονους
 τους και – κάποια μέρα- με ενα λαμπρό μέλλον.
Η Εκκλησία ήταν ,υποστηρίζουν μερικοί ,ο φύλακας ης ελληνικής εθνικής ταυτότητας.




ΜΟΛΑΟΙ - ΑΘΗΝΑ - ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ .... όλα είναι δρόμος




   Γενέθλιος  τόπος  οι Μολάοι - ο πατέρας  Δημήτρης  απο Πόντο 
 η μάνα Αντωνία Μολαίτισσα  το γένος Κυριαζάκου.
ΜΟΛΑΟΙ - ΑΘΗΝΑ - ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ .... όλα είναι  δρόμος.
    Η ιστορία των ανθρώπων - η ιστορία του τόπου μας
 χωρίς ανούσιες χρονολογίες. απόσπάσματα στην συνέχεια 
πρόσφατης συνέντευξης  του ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗ  
στην Εφημερίδα των Συντακτών






Γεννήθηκα το '38. Μεγάλωσα στη γερμανική κατοχή, είδα τον πατέρα μου
 και τα αδέρφια μου στη φυλακή, δαρμένους και κυνηγημένους. 
Τον μεγαλύτερο αδερφό μου στα δέκα του χρόνια τον έδειραν μέχρι αναισθησίας,
 όπως κι εμένα που ήμουν μόλις οκτώ. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος.
 Το χωριό μας ήταν οι Μολάοι. Κάτω από την πλατεία ήταν το σπίτι μας.
Παντρεύτηκε τη μητέρα μου που ήταν πολύ νεότερή του. 
. Τον Ιούνιο του 1941 μπήκαν οι Γερμανοί στο χωριό. 
Και έμειναν πολύ, και τα 4 χρόνια της κατοχής.
Ο πατέρας μου επέζησε του πολέμου, ήταν ένας από τους δύο που
 απελευθέρωσε από τις φυλακές της Σπάρτης ο απελευθερωτικός στρατός.
 Ηρθε με τα πόδια στους Μολάους και κρατούσε το δεματάκι με τρόφιμα
 που του έδωσαν, «για τα παιδιά...» είπε στη μάνα μου, είχε να φάει τέσσερις μέρες.
 Στον Εμφύλιο είδα να γίνονται φοβερά πράγματα και από τις δύο πλευρές.
 Εφυγα το '46 από κει γιατί θα με σκότωναν, ήμουν «κουμμουνιστόσπορος
 Ηρθα στην Αθήνα με τον παππού μου.Δύσκολη εποχή. 
Πέφτανε χειροβομβίδες από το πουθενά.
 Αυτή η μετανάστευση ήταν πιο δύσκολη από αυτή που ακολούθησε μετά. 
Ολα πάνω μου ήταν λάθος. 
 Εφυγα στην Σουηδίαγ το1964 για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: 
ήταν η μόνη χώρα που έπαιρνε ξένους, όλες οι άλλες είχαν 
κλείσει τα σύνορά τους το ‘61 για την εργατική μετανάστευση. 
Ο πατέρας μου είπε κλαίγοντας: «Φύγε, δεν σε χωράει, δεν σε θέλει η Ελλάδα».
 Πρέπει να ήταν η πιο πικρή κουβέντα που είχε πει στη ζωή του.
 Εφυγα φορώντας ένα παλιό του σακάκι. Δεν ήξερα ούτε μία λέξη. 
Μόνο το «καλημέρα». Πήγα με το τρένο. Τέσσερις μέρες κάναμε να φτάσουμε.
 Ημουν εντελώς μόνος, αλλά το τρένο ήταν γεμάτο Ελληνες που φεύγανε. 
Εκείνη τη χρονιά φύγανε 150.000 νέοι από την Ελλάδα. Το θυμάμαι σαν και σήμερα.
 Εφτασα στη Στοκχόλμη. Δεν είχα κανένα αίσθημα, ένιωθα κενός. Αδειος. 
 Ολα τα έκανα. Πρώτα καθάριζα πατάτες, μετά αναβαθμίστηκα και έπλενα πιάτα.
 Η αναβάθμιση ήταν πολύ χρήσιμη γιατί στο υπόγειο υπήρχαν
 μόνο ξένοι και δεν μπορούσα να μάθω ούτε μια λέξη σουηδικά.
 Εμαθα μόνος μου σουηδικά και πήγα και γράφτηκα στο πανεπιστήμιο.
 Στη φιλοσοφική σχολή. Μετά έγινα αμέσως καθηγητής Φιλοσοφίας σε ένα γυμνάσιο.
 Αργότερα έγινα καθηγητής πανεπιστημίου.





ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΡΜΙΟΝΗΣ & ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ



Οι φωτογραφίες  που παρατίθενται στην συνέχεια  υπάρχουν στην 
 Δημοτικη  Βιβλιοθηκη Ερμιόνηςκαι αναφέρονται 
στην οικογένεια του ΚΩΣΤΑ  ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ (1852-1938)
 αδελφού του ευεργέτη ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ.
Ο Κώστας παντρεύτηκε  την Ελένη Σπετσιώτη  (1867-1974) 
και απέκτησαν ένα  γιο τον Μιχάλη και τέσσερις  κόρες
 Σταματίνα-Ζαχαρούλα- Ευαγγελία-Μαρία.




1915.στην ΕΡΜΙΟΝΗ  στα μαντράκια η μάνα Ελένη και οι δύο κόρες
 η Ευαγγελία  και η Ζαχαρούλα  γνέθουν.

ο νεαρός σκυφτός  στο βιβλίο εν χρώ κεκαρμένος.




1916.στην ΕΡΜΙΟΝΗ  στο σπίτι του Κώστα Πετρολέκα
 η Ευαγγελία  και η Ζαχαρούλα στον αργαλιό.


1923-1926 επίσκεψη στον ΧΆΡΑΚΑ στο χωριό  του πατέρα
 η Ευαγγελία  και η Ζαχαρούλα  



1926 καλοκαίρι επίσκεψη στον  ΧΑΡΑΚΑ



Το σπίτι  του ΚΩΣΤΑ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ στην Ερμιόνη



Οι 4 αδελφές  - κόρες του ΚΩΣΤΑ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ







Φταίει ο στραβός γιαλός ;







Η χερσόνησος του Μαλέα, εκτεινόμενη από το Κυπαρίσσι έως τον Καβομαλιά, όπως έχω υποστηρίξει και σε παλαιότερη αρθρογραφία μου, παρουσιάζει μια μοναδική ιδιαιτερότητα σε επίπεδο ελληνικής επικράτειας.
 Στη χωρική αυτή ενότητα συναντάει κάποιος όλη την Ελλάδα σε μικρογραφία:
 Ορεινά οικοσυστήματα με προστατευόμενη πανίδα και χλωρίδα, τοπία διεθνούς εμβέλειας, παραδοσιακούς οικισμούς, σπηλαιοβάραθρα, φυσιολατρικές πεζοπορικές διαδρομές, περιοχές ιδιαίτερης γεωλογικής σημασίας (Γεωπάρκο), αρχαιολογικούς θησαυρούς όλων των περιόδων (κλασικά, βυζαντινά και νεώτερα χρόνια), ιστορικούς τόπους, γεωργικές γαίες υψηλής παραγωγικότητας που γεννούν προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να τα βρει κανείς σε όλη την Ελλάδα, σπάνια όμως όλα μαζί σε μια μικρή χερσόνησο.
Η περιοχή αυτή είναι τοποθετημένη μακριά από τους βασικούς άξονες ανάπτυξης (αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομους) – ούτε εκτιμώ ότι θα αποκτήσει ποτέ άμεση πρόσβαση σε αυτούς.
 Θα είναι πάντα προορισμός και όχι σημείο διέλευσης.
Αυτός ο τόπος, λοιπόν, βάλλεται την τελευταία δεκαετία από μια σειρά παρεμβάσεων, η υλοποίηση των οποίων θα επιφέρει καίριο πλήγμα στο αναπτυξιακό του μοντέλο, με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις.
Κι αυτό γιατί οι εν λόγω παρεμβάσεις επηρεάζουν έντονα ό,τι παραγωγικό και αξιοποιήσιμο στοιχείο αυτός διαθέτει. Ειδικότερα:
- Η χερσόνησος του Μαλέα έχει χαρακτηρισθεί ως Περιοχή Αιολικής Προτεραιότητας από το Ειδικό Πλαίσιο ΑΠΕ, με αποτέλεσμα να έχει προσελκύσει έντονο ενδιαφέρον για εγκατάσταση αιολικών μονάδων.
 Ήδη έχουν εγκατασταθεί αρκετές, ενώ επίσης ένας πολύ μεγάλος αριθμός βρίσκεται σε φάση αδειοδότησης.
 - Πρόσφατα θεσμοθετήθηκε η διέλευση εναέριας γραμμής δικτύου υψηλής τάσης αρκετών χιλιομέτρων, κατά μήκος της ορεινής ζώνης της χερσονήσου του Μαλέα, με σκοπό την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – Πελοποννήσου.
 - Σε παραλιακή ζώνη της χερσονήσου του Μαλέα καταλήγει ο αγωγός EAST-MED, με σκοπό τη μεταφορά φυσικού αερίου που παράγεται στο Ισραήλ και την Κύπρο, στο ευρωπαϊκό έδαφος. (Ανακοινώθηκε πρόσφατα σε συνάντηση των πρωθυπουργών των τριών ανωτέρω χωρών, με προεκτιμώμενο κόστος έργου 6 δις ευρώ….)
- Ο όρμος Νεάπολης και Ελαφονήσου τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται ως αγκυροβόλιο φορτηγών πλοίων και τάνκερ. Σημειώνεται ότι ο όρμος αυτός περιλαμβάνει στοιχεία όπως ο ιστορικός τόπος του Καβομαλιά, το Γεωπάρκο Βατίκων, η βυθισμένη πολιτεία στο Παυλοπέτρι και εξαιρετικά δημοφιλείς παραλίες κολύμβησης και ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας Caretta – caretta.
 Οι παραπάνω παρεμβάσεις παρουσιάζουν ιδιαίτερη δυναμική – εγκρίνονται, προωθούνται, χρηματοδοτούνται, πραγματοποιούνται με ταχείς διαδικασίες, με μόνο εμπόδιο κανένα βέλος της θεάς του κυνηγιού….
Αντίθετα, μια σειρά απαραίτητων θεσμικών ενεργειών εκ μέρους της πολιτείας, για κατοχύρωση της προστασίας των βασικών και μοναδικών μοχλών ανάπτυξης της περιοχής καθυστερούν δραματικά. Πιο συγκεκριμένα:
 - Η χερσόνησος του Μαλέα διαθέτει ένα εξαιρετικής σπουδαιότητας φυσικό περιβάλλον – 350.000 στρέμματα είναι ενταγμένα σε Ειδική Ζώνη Διατήρησης (ΕΖΔ), 400.000 στρέμματα σε Ζώνη Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ), ενώ 30.000 στρέμματα αποτελούν Καταφύγιο Άγριας Ζωής (ΚΑΖ). Παρά ταύτα, ακόμα δεν έχει συνταχθεί η απαιτούμενη από το Νόμο Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη για τη συστηματική αξιολόγηση των οικολογικών χαρακτηριστικών της περιοχής και τη συνακόλουθη πρόταση προστασίας και διαχείρισης του φυσικού της πλούτου. Εξάλλου, στην κατεύθυνση αυτή, έχω καταθέσει ήδη πρόταση στο Δήμο από το 2013, περί του χαρακτηρισμού του συνόλου της χερσονήσου του Μαλέα ως «Περιφερειακό Πάρκο Εθνικής Εμβέλειας».
 Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι περιοχές του δικτύου Natura 2000 της χερσονήσου του Μαλέα εμπίπτουν στη χωρική αρμοδιότητα του «Φορέα Διαχείρισης Πάρνωνα – Μουστού – Μαινάλου και Μονεμβασίας», κατά συνέπεια θεωρώ επιβεβλημένη την παρέμβασή του απέναντι σε απειλές για το φυσικό περιβάλλον της περιοχής με επιπτώσεις μη αναστρέψιμος.
 Ο θεσμικός του ρόλος, σε συνεργασία με το Δήμο και την τοπική κοινωνία, δύναται να είναι καταλυτικός!
 - Οι τοπικές χωροταξικές Μελέτες (ΓΠΣ Βοιών, ΣΧΟΟΑΠ Ζάρακα) καθυστερούν να θεσμοθετηθούν με ευθύνη της διοίκησης.
 Κατά τα άλλα, το Ειδικό Πλαίσιο ΑΠΕ ρητά αναφέρει (Άρθρο 23) ότι στο Δήμο Μονεμβάσιας, ως περιοχή με υψηλό δείκτη τουριστικής ανάπτυξης και, ταυτόχρονα, υψηλή ζήτηση αιολικών εγκαταστάσεων, θα πρέπει κατά προτεραιότητα να διερευνηθούν τα τοπικά χωροταξικά δεδομένα.
 - Η θεσμοθέτηση του αναθεωρημένου Περιφερειακού Πλαισίου, παρότι έχει από καιρό ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία διαβούλευσης, επίσης καθυστερεί χαρακτηριστικά….
 Μάλιστα, στη Μελέτη Τοπίου που περιλαμβάνεται στη Β’ Φάση του παραπάνω Πλαισίου (Ενότητα ΤΕ 8.1 «Μονεμβάσια – Χερσόνησος Μαλέα») για την εν θέματι περιοχή διαπιστώνεται η μεγάλη ποικιλότητα τοπίων, αντιπροσωπευτικών του ελληνικού χώρου, με ιστορική ταυτότητα.
Προτείνεται δε, η χερσόνησος Μαλέα, να χαρακτηρισθεί ως Τοπίο Διεθνούς Αξίας, ενώ τίθεται ως κατεύθυνση η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του χώρου, με βασικές αρχές το σεβασμό και την προστασία του ανθρωπογενούς και του φυσικού περιβάλλοντος
. - Ένας μεγάλος αριθμός οικισμών στον ορεινό όγκο της χερσονήσου του Μαλέα πληροί όλες τις προδιαγραφές για να χαρακτηρισθεί (εν συνόλω ή εν τμήματι) παραδοσιακός.
Ενδεικτικά, αναφέρω τους οικισμούς του Αγίου Νικολάου, του Ελληνικού, των Βελανιδιών, του Φαρακλού, της Άνω και Καστανιάς κλπ.
 Για να γίνουν αντιληπτές οι συνέπειες της αδικαιολόγητης απραξίας, αναφέρω ότι, εάν το Ελληνικό και το Φαρακλό είχαν ήδη θεσμοθετηθεί ως παραδοσιακοί οικισμοί, στα «Αλώνια» και στον «Προφήτη Ηλία» θα είχε απαγορευθεί (άρα και αποφευχθεί) η εγκατάσταση ανεμογεννητριών.
- Ένταξη της Μονεμβάσιας (Καστροπολιτεία και ευρύτερη περιοχή) στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
 Προαπαιτούμενο η σύνταξη Σχεδίου Διαχείρισης και Φακέλου Υποψηφιότητας.
 Διερωτώμαι εάν έχει ωριμάσει στην τοπική κοινωνία η αποδοχή αυτού του εγχειρήματος, που θα φέρει στην περιοχή παγκόσμια ακτινοβολία, αλλά και που θα συνοδευθεί από ένα αναγκαίο μνημόνιο δεσμεύσεων και περιορισμών.
- Η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας, εδώ και δέκα χρόνια, έχει γνωμοδοτήσει ότι στη χερσόνησο του Μαλέα έχει εντοπισθεί και καταγραφεί μεγάλος αριθμός σπηλαίων με αρχαιολογικό ενδιαφέρον που χρονολογούνται από τα παλαιολιθικά χρόνια.
 Παρότι η Εφορεία έχει εκφράσει την άποψη ότι είναι επιβεβλημένη η θεσμοθέτηση των ευρύτερων περιοχών ως αρχαιολογικοί χώροι για την προστασία τους, μέχρι σήμερα ουδεμία σχετική ενέργεια έχει πραγματοποιηθεί.
 Η αδράνεια σε αυτές τις περιπτώσεις, κρίνοντας από τις συνέπειές της, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως και εγκληματική….
 Συνοψίζοντας: Διαπιστώνεται ένας συνδυασμός αφενός αδράνειας και καθυστερήσεων στην κατοχύρωση της προστασίας του φυσικού και πολιτιστικού αποθέματος της χερσονήσου του Μαλέα, και αφετέρου μια ταχεία και ανεξέλεγκτη προώθηση σειράς σημαντικών παρεμβάσεων στην ίδια περιοχή, που, με πρόσχημα τον εθνικό ενεργειακό σχεδιασμό, ακυρώνουν επί της ουσίας ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης, επιλεγμένο από την τοπική κοινωνία.
Το μοντέλο αυτό στηρίζεται σε δύο και μοναδικούς άξονες: τη φυσική και την πολιτιστική κληρονομιά του ιστορικού αυτού τόπου.
 Έτσι, με αποκλειστικό γνώμονα το έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον και την ταχεία απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, εγκαθίστανται στην περιοχή σωρηδόν αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, κατασκευάζονται εναέρια δίκτυα υψηλής τάσης στο βασικό κορμό του ορεινού όγκου της χερσονήσου, διανοίγονται χιλιόμετρα οδικού δικτύου για την πρόσβαση στις παραπάνω εγκαταστάσεις, τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα το τοπίο.
 Και, όταν ολοκληρωθούν όλες αυτές οι παρεμβάσεις, οι ίδιες αυτές περιοχές θα αξιολογηθούν για την ύπαρξη αρχαιολογικών χώρων, οικοτόπων προτεραιότητας, παραδοσιακών οικισμών, τοπίων διεθνούς εμβέλειας, μνημείων UNESCO κλπ., η θεσμοθέτηση των οποίων θα έχει ακυρωθεί εν τοις πράγμασι.
Δεν νομίζω ότι έχει κάποιος την ψευδαίσθηση ότι, αν π.χ. στο Μαλέα ή στον Κούνο εγκατασταθούν ΑΠΕ σύμφωνα με τη φέρουσα ικανότητα που αναφέρει το Ειδικό Πλαίσιο, εκ των υστέρων ο Μαλέας ή ο Κούνος θα μπορούν να χαρακτηρισθούν τοπία διεθνούς εμβέλειας ή αρχαιολογικοί χώροι κλπ.







 Όμως, τέτοιες πολιτικές δεν συνάδουν ούτε με βιώσιμη, ούτε – πολύ περισσότερο – με δίκαιη ανάπτυξη.
 Γιατί βιώσιμη και δίκαιη είναι μια ανάπτυξη όταν τα σημαντικά αυτά θέματα, που αφορούν τις επόμενες γενιές, δεν αντιμετωπίζονται με προχειρότητα.
 Αντίθετα, θα πρέπει η «προίκα» αυτού του τόπου να αξιολογείται – θεσμοθετείται – αξιοποιείται, και στη συνέχεια, σε αυτή να «κουμπώσει» κάθε τοπικός, περιφερειακός ή εθνικός σχεδιασμός.
 Το αντίστροφο είναι μη βιώσιμο, άδικο και τοξικό.
Κλείνοντας την παρέμβασή μου, επισημαίνω ότι η επίλυση των προβλημάτων και η πρόοδος στην περιοχή της χερσονήσου του Μαλέα δεν πραγματοποιούνται μόνο με ένα τεχνοκρατικό σχέδιο διαχείρισης – πρωτίστως απαιτείται όραμα.
Και το όραμα φαίνεται ότι κατά κανόνα λείπει…..
 «Ίσως φταίνε τα τραγούδια, ο λυράρης, ο μαραζιάρης λαός… Εκτός αν φταίει ο στραβός γιαλός και εμείς καλά αρμενίζουμε…» 

            Πατριωτάκια, 
            Καλό καλοκαίρι 
            Ιούλιος 2018, 
            σπυρος πετρολεκας
            χωροτάκτης – πολεοδόμος


ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ





       Στον  παραδοσιακό  οικισμό  στο  Λιμάνι  του Γέρακα
       Τοπογραφικός χάρτης της αρχαίας  πόλης  ΖΑΡΑΞ
      χρονολογίας  1841 ( συλλογή  απο ιδρυμα Λασκαρίδη )
       Δίπλα πρόσφατο απόσπασμα  απο Google
 με απεικόνιση αντίστοιχης περιοχής.
Κάτω  μια εικόνα -χίλιες  λέξεις  ομορφιάς
προς  θεού  όχι  απο Νορβηγία
... Βόρεια  της ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ









στο τελος της ΑΝΟΙΞΗΣ ... αρχες Καλοκαιριου





Μαγιάτικα  τριαντάφυλλα
στης  θια-ΜΠΟΤΑΣ  την αυλή της  " Μαστέχενας"
                   
             
28  Μάη - πανσέληνος  στο Σούνιο



ένας φαλλός στην προτομή  του παπαφλέσσα - ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ



Πίστη - Ευλάβεια - Προσευχή  και ένα κεράκι
κουράγιο για δέκα ζωές κι' όχι μιά.
8 Μάη 2018 στο εκκλησάκι  του Αγιαννιού  στον Χάρακα




στην Λωρίδα  της  Γάζας....


Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
 Ο ερχομός του Απρίλη Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή 
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
 Τα γραπτά του Αισχύλου Η αρχή του έρωτα 
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα 
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη 
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις 
Το τέλος του Σεπτέμβρη
 Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
 Η ώρα του ήλιου στη φυλακή 
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
 Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
 και ο φόβος στα μάτια των τυράννων 
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις 
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης τη μάνα όλων των ξεκινημάτων 
τη μάνα όλων των τελειωμών
 Τη λέγαν Παλαιστίνη
 Παλαιστίνη τη λένε ακόμα Αγαπημένη μου, 
μου δόθηκε μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ.
                                                               Μαχμούντ Νταρουίς





Αντιπολεμική Εκθεση - 22Μάη ΜΕΤΡΟ Συνταγματος