χριστούγεννα στον ΧΑΡΑΚΑ ....






Ο γεννηθείς Χριστός , έφτασε και στο Χάρακα αλλά εφέτος βρήκε πολύ λίγους να τον υποδεχθούν.
Δυστυχώς κάθε χρόνο και λιγότεροι οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού που μένουν εκεί αυτές τις χειμωνιάτικες ημέρες .
Συγκεκριμένα εφέτος ευρίσκονταν οι εξής «ακρίτες» ,στους οποίους αξίζουν έπαινος και ευχαριστίες ,γιατί κρατάνε ζωντανή τη σπίθα της χειμωνιάτικης ζωής του χωριού.
  Αρχίζοντας από την απάνω γειτονιά : Παναγιώτης Τραιφόρος 1 - Τάσος Μιχ.Κόκκορης 1 - Κωστας Φιφλής -   Γιάννης Δ.Πετρολέκας 4 - Ματίνα Μ.Κόκκορη 2 - Μιχάλης Χελιώτης -  Ελένη Π.Γκιουζέλη 1 - Δημήτρης Ανδρ.Παπαγεωργίου 1 - Θοδωρούλα Ανδρ.Παπαγεωργίου 1 - Νίκος Αν.Παπαγεωργίου    5 - Παναγιώτης Ξαστερούλης 1 - Βασιλική Γκιουζέλη 4 -  Μαργαρίτα Κ.Πριφτάκη 1 - Πίτσα Πριφτάκη Χατζηγρηγορίου 2 - Κώστας Ξαστερούλης   1 .
Έχουμε όμως και ένα ευχάριστο και παρήγορο γεγονός : Τέσσερις παιδικές φωνές έψαλαν τα κάλαντα στα χωριά Κυπαρίσσι ,Χάρακα ,Πιστάματα ,Λαμπόκαμπο ,όπου οι λίγοι κάτοικοί τους τα υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ευχαρίστως άνοιξαν τις πόρτες τους και τις τσέπες τους γιατί δυστυχώς παιδικές φωνές ακούγονται πολύ σπάνια τώρα το Χειμώνα .
Τα παιδάκια που θύμισαν λίγο τις παλιές εποχές ήταν: Ο Κωσταντίνος και η Μαρία του Γιάννη και της Γιώτας Πετρολέκα ,ο Τάσος και ο Θοδωρής του Νίκου και της Μαρίας Παπαγεωργίου .
Ας είναι καλά αυτά και οι γονείς τους και του χρόνου καλύτερα.

μενει .. ό,τι χάνεις


από  την ταινια  του  ΠΑΝΤΕΛΗ  ΒΟΥΛΓΑΡΗ    Μικρά  Αγγλία



 
 

Ο εραστης των '' ΟΡΕΩΝ ''



                                                                                                                                       ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΕΙΑ


                                                                                                                 ΚΑΛΟΓΕΡΟΒΟΥΝΙ

 
 
                                                                                                                                                               ΚΟΥΝΟΣ


                                                                                                                                       ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ


στην επόμενη ΖΩΗ ...............




                                         Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα.
                                           Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό.
                                              Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο
                                           κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
                                              Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο,
                                                  γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
                                              Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου
                                                  και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις
                                       σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα
                                                        την πρώτη μέρα στη δουλειά.
                                        Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος
                                                             για να χαρείς την ζωή.
                                         Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.
                                                Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
                                         Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
                                         Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.
                                                Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα
                                                με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση,
                                                 κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο…
                                                   Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”


                                                 ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
                                                     ευχές  από  φίλαράκι ( ΜΕΛΕΤΗ  ΛΟΥΚΟ )

 

ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ... και ο Σιρόκος




                  1  ΔΕΚΕΜΒΡΗ   2013 ...  στην  προβλήτα   της   ΑΓΙΑΣ   ΚΥΡΙΑΚΗΣ
                  ΦΩΤΟ - VIDEO    Γιάννης   Πουλάκης




οι ΄΄κουτόφραγκοι '' .....και ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ






                                         ''Κουτόφραγκοι '' .........  μετανάστες  στην χώρα  σας  
                                          ο ΔΙΑΣ  ... ο ΑΡΗΣ ...  ο  ΗΦΑΙΣΤΟΣ   η ΑΘΗΝΑ....

                                                         Ο   ΔΙΟΝΥΣΟΣ    ποτέ  ...............  
                               
 
 

οι τσοπαναραίοι του ΧΑΡΑΚΑ





                  Δεκαετία  50   στον χαρακα.

                  (από δεξιά)  Μπαλές με την τέστα  - Βασωγκραγκανός - Μαστέχας -  Βότσης -

                  Αγγελικώ  με ρόκα  και  ο σωτηροβουζέλας (μόνος  επιζών ) με το βετούλι.

                  πρωταγωνίστρια  βέβαια   η μαγκούρα .


 

ωδή των παιδιών μας .... ....


                                           Προσευχη

                Φέγγε μου άστρο του ουρανού - το δρόμο
                πιάσε μου χέρι του θεού - τον ώμο
                κάθε που χάνομαι κι' αδύνατος αισθάνομαι
                Φύσα αγέρα την ανημποριά μου
                να πάρει ανάσα μια βαθιά -  η καρδιά μου
                φύσα αγέρα μου - πατέρα και μητέρα μου
               Πείτε τραγούδια της χαράς αηδόνια
               να ζωντανέψουν τα καλά τα χρόνια
               από την άβυσσο ωδή για τον παράδεισο.


                                 https://www.youtube.com/watch?v=ygoJeIYOFkc


ο ταύρος ... και ο γελαδάρης






                              αλήθεια  ποιός  θα  μπορούσε  να  είναι   ο ταύρος  ;;;;
                               και   ποιός  κρατάει  το  σχοινί  ::::::::

ο λαικός ποιητης ... φριτζηλάκος





                                                                       ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
                                    Όποια καρδιά πληγώθηκε και σήμερα πονάει,
                                    μόνο οι καρδιές που πόνεσαν , ξέρουνε τι ζητάει.
                                    Δεν ξέρεις πως πληγώθηκα ,για σένανε μικρό μου
                                    και δεν υπάρχει φάρμακο , να γιάνει τον καημό μου.
                                    Όμορφη είσαι το πρωί και άσχημη το βράδυ
                                   τα μάτια μου σε κάνουνε για η γνώμη μου αλλάζει ;
                                   Να μ’αγαπάς με την καρδιά και όχι με τα χείλη
                                   το να μου λένε σ’αγαπώ μου το ΄χουν πει βρε χίλιοι.
                                   Χωρίς εσένα δεν μπορώ , κούκλα μου για να ζήσω ,
                                   σκέψου λοιπόν το λάθος σου , προτού καώ και σβήσω.
                                   Σα λουλουδάκι της αυγής , κάθε πρωί μπροστά μου
                                   μου έχεις κρύψεις την καρδιά, και όλα τα σωθικά μου.
                                  Αν ήταν με το βάψιμο να κρατηθούν τα νιάτα
                                  ποτέ δε θα γερνάγαμε μικρή μου μαυρομάτα
                                  Ψάχνω να βρω μια καρδιά να τη συρματοπλέξω
                                  να της κρατάω τα κλειδιά , πάντα να την ελέγχω.

                                                               ΤΗΣ ΖΩΗΣ
                                Όταν γεράσει ο άνθρωπος δεν έχει πια αξία
                               είναι σαν το γραμμάτιο που λήγει η προθεσμία.
                               Όλα τα καταφέρανε οι άνθρωποι μέσα στη φύση
                               Αυτό που δεν καταφέρανε να γίνουν όλοι ίσοι.
                              Πρέπει να ζήσεις μοναχός, πρέπει να ζήσεις μόνος
                              για να μπορέσεις για να δεις τα σφάλματα του κόσμου.
                              Κανείς δεν είναι τέλειος εδώ σ’αυτή την πλάση
                              μόνο οι συνθήκες της ζωής το έχουνε διδάξει.
                              Με βασανίζει ο καημός και θα με φάει το ντέρτι
                              γιατί ο ψεύτικος ντουνιάς να καταντήσει έτσι.
                              Μια αλήθεια ψάχνω για να βρω μου λεν πως είν’κρυμμένη
                              εκείνοι που την ξέρανε λεν είναι βαθιά θαμμένη.
                              Στον κόσμο το σημερινό δε θέλω πια να ζήσω
                              γιατί ό,τι σου παίρνουνε δε στο γυρίζουν πίσω.
                              Τι να την κάνω τη ζωή που πέρασε και πάει.
                              Τώρα που έμαθα να ζω και δε μ’ακολουθάει.


                                                 ΑΝΘΡΩΠΕ ΠΑΡΑΨΗΛΩΣΕΣ
                                Άνθρωπε παραψήλωσες και πας να καταχτήσεις
                                μα είναι άλλος πιο ψηλά δεν ξέρω αν θα σ’αφήσει.
                                Συγκέντρωσε τη σκέψη σου, στη γη που σου ανήκει,
                                κι άσε του σύμπαν το κενό , που πας να κατακτήσεις
                                Μην ξεπερνάς τα όρια που σου έχουν υποβάλλει,
                                τα αστέρια και τον ουρανό τον κουμαντάρουν άλλοι.


                                                            Ο ΦΤΩΧΟΣ
                                Για δεν μπορεί και ο φτωχός ποτέ του να γλεντήσει;
                                Να βγάλει εισιτήριο, να πάει στο Παρίσι;
                                Μέρα και νύχτα στη δουλειά , ποτές δεν σταματάει ,
                                αν δε δουλέψει ο φτωχός , πλούσιος δεν γλεντάει.
                                Μια αδικία στη ζωή Ποιος όμως θα τη φτιάξει;
                                Να μην μπορεί και ο φτωχός Τίποτα να απολαύσει.







Μια απολιθωμένη ... αγκαλιά




                              απο   άλλη   εποχή  .....  ίσως   και  απο  άλλον  πλανήτη
                              ένα  ζευγάρι  αγκαλιά  .....απολιθωμένο..
                              το  συναντάς  στο ΧΑΡΑΚΑ 


όι.. όι.. όι.. όι.. όι........




  


            Χειμώνας του 1965 .. Δεκέμβρης μήνας .
            Το καλύβι πέτρινο … 10 μέτρα γης.
            Το κρεβάτι από σκίντα ξεραμένα - ένα σάισμα – ένα χιράμι ....
            Το φαναράκι –ένα λυχνάρι και στη γωνιά μια πιροστιά...
            Για στέγη 2-3 φύλλα τσίγκος
            στο στανοτόπι του Μαστέχα –στις ΄΄σπηλίτσες΄΄ .     
            ………………………………………………………………
           Δυό αδέρφια αμίλητα ... όρθια  
           ο μικρότερος τ’αποφάσισε …… Μα η ξενιτειά – ζωντανός χωρισμός
           έξω η σπηλιά – το μαντρί – η στέρνα   και μια ΄΄παλιβίτσα΄΄ έτοιμη για γέννα...\
           …………………………………………………………..  
          Στον αποχωρισμό δεν αλλάζουν ματιές ……
          ο ένας αγναντεύει το ’’ σκαρδάκι’’……. ο άλλος τον ελαιώνα της θεια-Ρηνιώς…
          κι ύστερα μια δρασκελιά προς τη συρμή...
          Γύρω η απόλυτη σιωπή ... Ζωντανός χωρισμός
          οι άντρες δεν λυγίζουν ...το κλάμα βουβό
          στο βάθος η Παραπόλα –η Φαλκονέρα ... και ένα αγιάζι τρύπαγε κόκκαλα.
           ………………………………………………………..
           Ξάφνου απ’τα ΄΄ντουφεκάκια΄ ΄     όι όι όι όι όι........
           κραυγή – λυγμός ...... ένα τραγούδι
           η ξενιτειά – ο ζωντανός χωρισμός……. ένα σινιάλο λύτρωση ……ο αποχαιρετισμός
           κι ύστερα η απάντηση ......
          όι όι όι όι όι όι ... απ’ το στανοτόπι …..
            το κατευόδιο στο μικρότερο αδερφό.
         Τούτο συνεχίστηκε ώρα…….. σπηλιά Κοτρώνη – χούνη ...
          στις βόλτες του Σταυρού έγινε αντίλαλος στο φαράγγι…..
         όι όι όι όι……. όι όι όι όι….. όι όι όι όι……. όι όι όι όι
         σαν ουρλιαχτό λύκων –για τη ζωή –την τύχη-την Αυστραλία .
         Στην Αγία Παρασκευή ο ήχος χανόταν σιγά - σιγά ... ύστερα σιωπή ……. απόλυτη σιωπή……  
          ……………………………………………………………………………….
         στο στανοτόπι ο Κώστας χάιδεψε την παλιβίτσα ...
        έριξε στην κορύτα μπαμπακόσπορο – αγνάντεψε το Μυρτώο ...
        ΄΄Α! Ρε Νίκο ...θα ξαναβρεθούμε; ΄΄  

      ( Μετά από 4 χρόνια ο πατέρας μου πέθανε ... Ο μπαρμπα-Νίκος πέθανε προχθές στην
        Αυστραλία -...δεν ξαναβρέθηκαν.) σ.π

  


Στις 13 Οκτωβρίου τρέχοντος έτους απεβίωσε στη μακρινή Αυστραλία σε ηλικία 93 ετών ο αγαπητός μας συμπατριώτης ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΠ.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ.
Ο Νίκος ήταν ένα από τα έξι παιδιά (4 αγόρια και 2 κορίτσια) του μπαρμπα- Σπυροτσιβίλη.
Είχε παντρευτεί την Πετρούλα Μανίκη από το Λαμπόκαμπο και απέκτησαν τρεις κόρες αποκατεστημένες οι δυο στην Αυστραλία και η Τρίτη στην Αθήνα.

το φθινόπωρο ......


 


    
                Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη  -  όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι

                                                                                                                            Καμύ Αλμπέρ

Ευγενής ... άμιλλα




                                         ανθρώπου  και     φύσης  ...... (  σύνθεση - σ.π  )


 

Γαλάζιο ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ





ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ Ήταν Μάιος του 1981,όταν στο τιμόνι ενός ετοιμόρροπου«σκαραβαίου» βρέθηκα να οδηγώ στους επαρχιακούς δρόμους που οδηγούσαν από τη Σπάρτη στους Μολάους Λακωνίας προς τα χωριά του Αν.Πάρνωνα ,Ρηχιά, Λαμπόκαμπο ,Πιστάματα και Χάρακα.
 Ήμουν προετοιμασμένος για μια μικρή περιπέτεια ,δε λέω ,αλλά όσο και αν με είχαν προιδεάσει για αυτό που ακολούθησε ,δεν το φανταζόμουνα !
Μοναδικό κίνητρο για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το «άγνωστο» ,στην πιο «αχαρτογράφητη» παράκτια περιοχή του Μοριά ,ήταν αυτή σχεδόν η μεταφυσική γοητεία που ασκούσαν πάνω μου οι απονωμένοι οικισμοί ,χαμένοι μέσα στην αχλή του χρόνου ,άφαντοι στους χάρτες και παντελώς άγνωστοι στους τουριστικούς οδηγούς που ούτως ή άλλως εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστοι.
Η διαδρομή τυπικά ορεινή , διέσχιζε μεσογειακά ,αγροτικά τοπία ,αραιά δάση και ήσυχα χωριά .
Η θωριά της θάλασσας πουθενά ολόγυρα.Ούτε ένα γαλάζιο της ίχνος δεν ξέκλεβε στον ορίζοντα ολόγυρα και όμως τελικός προορισμός μου ήταν (όπως μου είχαν πει τουλάχιστον) το Κυπαρίσσι και τα θαυμάσια ακρογιάλια του!
 Όλα αυτά μέχρι το Χάρακα ,ένα ορεινό χωριό της Λακωνίας που ακουμπά σε ύψος 800 μέτρων στα βραχώδη αλλά παρ’όλα αυτά δασωμένα πρανή του Πάρνωνα.
Αφού πήρα τις απαραίτητες οδηγίες από τον καφενέ του χωριού ,προσπέρασα το κάστρο της Παλιοχώρας ,που κρυβόταν πίσω από το άγριο πέτρινο τείχος της Μαδάρας και βρέθηκα να ισορροπώ σε έναν κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο που ακροβατούσε με κόπο στο φρύδι του γκρεμού. Η περιπέτεια μόλις είχε αρχίσει!
 Ο δρόμος ,που με χίλια βάσανα είχαν ανοίξει οι μπουλντόζες της ΜΟΜΑ μόλις το 1968,ήταν τόσο στενός που ήταν αδύνατο να κάνω πίσω.
Καλά –καλά δεν ήξερα τι με περίμενε στην επόμενη στροφή. Αριστερά ο θεόρατος βράχος νόμιζα ότι θα με συνθλίψει ,δεξιά μου το απόλυτο χάσμα 400-500 μέτρων και στο τέλος του τα άγρια πελαγίσια νερά του Μυρτώου.
Οι ορθοπλαγιές βουτούσαν κάθετα στο απύθμενο υγρό,βαθύ μπλε.
Έλατα,σχίνοι ,κουμαριές ,βελανιδιές , ελιές ,κυπαρίσσια ριζωμένα κυριολεκτικά στην κόψη των γκρεμών, έμοιαζαν να κλυδωνίζονται στο χείλος του χάους.
Εκεί που νόμιζα πως τα είχα δει όλα σφιγμένη από την αγριάδα του τοπίου που παρ’όλα αυτά ασκούσε μαγνητική γοητεία πάνω μου ,ένα απότομο γύρισμα του δρόμου μου αποκάλυψε τις κόκκινες κεραμοσκεπές της Βρύσης που μεμιάς γέμισαν γαλήνη την καταπράσινη ποδιά του βουνού.Επιτέλους!
Σκέφτηκα ανασαίνοντας με ανακούφιση …Ακολούθησαν οι γειτονιές της παραλίας της Παραλίας και της Μητρόπολης ,που καθώς ξεπρόβαλλαν ράθυμα απλωμένες δίπλα στην ακτή ,ανέλαβαν να με μυήσουν στα μυστικά της πανέμορφης αυτής λακωνικής γωνιάς.


 Από τότε έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια.Γνώρισα καλά τον τόπο ,έκανα παρέες.Έδεσαν οι φιλίες…
Κι όμως ,όποτε αντικρύζω ξανά τη βραχινη δαντέλα της ακτής ,ψηλά στα γκρεμοτόπια του Χάρακα ,το ίδιο αντιφατικό συναίσθημα ξυπνά μέσα μου και ανεβαίνει σαν κόμπος στο λαιμό ,όπως εκείνη την πρώτη συγκλονιστική φορά.
Κι ας έχει ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος κι ας έχουν κτισθεί ξενοδοχεία και δεκάδες κατοικίες.
   Όμως ,ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά .
Βρισκόμαστε στο νομό Λακωνίας,στα όρια με το νομό Αρκαδίας, στην ανατολική ακτογραμμή όπου το γεωφυσικό ανάγλυφο καθορίζεται από τη μακρόστενη σιλουέτα του Πάρνωνα και βρέχεται με τα νερά του Μυρτώου Πελάγους.
Αν και οι ορεινοί δρόμοι που διατρέχουν την περιοχή και οδηγούν προς τα παράλια ,τόσο από τη Σπάρτη όσο και από το Λεωνίδιο ,εχουν βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια ,για να έρθεις μέχρι εδώ θα πρέπει να προετοιμαστείς για μια μικρή περιπέτεια.
Αν έρθετε από τη Σπάρτη ή τη Μονεμβασιά , ο Χάρακας , με τις γειτονιές του να αγκαλιάζουν τη μασχάλη του βουνού, είναι το τελευταίο χωριό που συναντάτε πριν αρχίσετε να κατηφορίζετε για το Κυπαρίσσι.
Όμορφα, παλιά,λιθοκτιστα σπίτια ,δείγματα της τοπικής Ζαρακίτικης αρχιτεκτονικής , ξεπηδούν τριγύρω και τραβούν το βλέμμα . Λίγες δεκάδες μετρα μετα , το τελείωμα του οικισμού,το ορεινό ανάγλυφο αποκαλύπτει το πιο άγριο πρόσωπο της περιοχής.
 Αριστερά ,γυμνά γκριζοπράσινα βράχια ορθώνονται κοφτά σαν απροσπέλαστο τείχος. Ψηλά ,σε πέτρινη έξαρση ,ασπρίζει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ολόγυρά του βρίσκονται τα υπολείμματα του βυζαντινού κάστρου της Παλιοχώρας που πιθανολογείται ότι υπάρχει εκεί από το 881 μ.Χ. ,ενώ πιο κάτω το βουνό βυθίζεται απότομα στη θάλασσα.
Σχεδόν κανείς από τους περαστικούς επισκέπτες που βιάζονται να χαρούν τα καθαρά πελαγίσια νερά ,δε θα σταματήσει σε αυτό το σημείο .
Δεν ξέρουν όμως τι χάνουν ¸αφού μια στάση εδώ πριν τις αδυσώπητες στροφές της κατάβασης για τη θάλασσα είναι μια ευκαιρία ανασυγκρότησης δυνάμεων αγναντεύοντας το διάπλατο βαθυγάλαζο Μυρτώο Πέλαγος.

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ



                                                        1964 - ΟΛΥΜΠΟΣ  ΚΑΡΠΑΘΟΥ  -  ΚΩΣΤΑΣ  ΜΠΑΛΑΦΑΣ 

ΧΑΡΑΚΑΣ Καλοκαίρι 2013






Και εφέτος ο Χάρακας το Καλοκαίρι φόρεσε τα γιορτινά του ,δείχνοντας ότι η ερημιά του Χειμώνα με τους λίγους «ήρωες» ,δεν αλλάζει το γλυκό πρόσωπο του Καλοκαιρινού χωριού.
   Η παρουσία των χωριανών άρχισε από τα μέσα του Ιουλίου και κορυφώθηκε στις αρχές Αυγούστου.
  Τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου άρχισαν οι εκδηλώσεις που διοργανώνει κάθε χρόνο ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΧΑΡΑΚΙΩΤΩΝ με την ονομασία «ΠΕΤΡΟΛΕΚΕΙΑ» προς τιμήν του ,μεγάλου ευεργέτη Γ.Ν.Πετρολέκα.
   Εκτός από παιδικές ,χορευτικές και αθλητικές εκδηλώσεις μεγάλη επιτυχία είχαν η βραδιά παραδοσιακών φαγητών με άφθονα εδέσματα από όλες τις νοικοκυρές του χωριού καθώς και η ανάβαση στο «ΧΟΥΜΠΑΒΙ» ,όπου συμμετείχαν αρκετά (35)συμπατριώτες και όπου ο Παναγιώτης Τραιφόρος είχε ετοιμάσει τη νοστιμότατη βραστή γίδα ,προσφορά του Ηλία Σωτ.Τραιφόρου.
  Στο καθιερωμένο από πολλά χρόνια μνημόσυνο εις μνήμην και τιμή του μεγάλου ευεργέτη ,παρέστησαν όλοι σχεδόν οι Χαρακιώτες.
Η δε θεία Λειτουργία που προηγείται του μνημοσύνου ήταν κατανυκτική ,με πρωτοστατούντα τον Πατέρα Γεράσιμο και το Πατέρα Χαράλαμπο και τον ιεροδιάκονο π.Νικόλαο .
    Βεβαίως υπήρξαν και τα πανηγύρια της Αγίας Παρασκευής και του Σωτήρος όπου οι ιερές ακολουθίες στα ομώνυμα γραφικά εκκλησάκια ήταν κατανυκτικές και τις παρακολούθησαν πολλοί ευλαβείς χριστιανοί και από το Χάρακα αλλά και από το πλησίον χωριά κυρίως το Κυπαρίσσι και φυσικά το γλέντι στην πλατεία και τα δύο βράδυα της γιορτής της γιορτής που κράτησε μέχρι τα ξημερώματα .
Εκείνο που μας εντυπωσίασε ευχάριστα και αποτελεί ενθαρρυντικό σημάδι για το μέλλον ήταν το πλήθος των μικρών παιδιών από μικρά μέχρι 15 ετών . Η πλατεία κάθε βράδυ ήταν γεμάτη μέχρι αργά και οι χαρούμενες παιδικές φωνές τους διαπερνούσαν ευχάριστα την ήσυχη ατμόσφαιρα του χωριού .

Ανθρώπινες πόλεις .....




Σήμερα ,στις αρχές του 21ου αιώνα ,μπορούμε να διακρίνουμε τα περιγράμματα κάποιων αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο τα οποία υπογραμμίζουν τη σημασία της επικέντρωσης στην ανθρώπινη διάσταση.Το όραμα ζωντανών,ασφαλών, βιώσιμων και υγιών πόλεων έχει γίνει πλέον μια καθολική και επείγουσα ανάγκη.
Και οι τέσσερις καθοριστικοί παράγοντες – ζωντανές πόλεις , ασφάλεια , βιωσιμότητα και υγεία – μπορούν να τονωθούν σημαντικά όσο αυξάνεται το ενδιαφέρον των πολεοδόμων για τους πεζούς ,τους ποδηλάτες και γενικότερα την ίδια τη ζωή στις πόλεις.
 Μια συνολική ,πολιτική παρέμβαση σε επίπεδο συνόλου της πόλης , η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει τους πολίτες της να περπατούν και ποδηλατούν όσο το δυνατόν περισσότερο ,στο πλαίσιο των καθημερινών τους δραστηριοτήτων ,θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σημαντικό τρόπο επίτευξης των παραπάνω στόχων.
   Απαραίτητη προυπόθεση για να είναι μια πόλη ζωντανή ,είναι όλο και περισσότεροι απ’τους πολίτες της να περπατούν , να μετακινούνται με ποδήλατο και να χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο.
Η σημασία της ύπαρξης πολιτών στους δημόσιους χώρους ,ιδιαίτερα οι κοινωνικές και πολιτιστικές ευκαιρίες αλλά και τα αξιοθέατα .όπως όλα συνδέονται σε μια ζωντανή πόλη, θα εξεταστούν σε επόμενο κεφάλαιο.
Μια  πόλη  είναι  περισσότερο  ασφαλής  όταν  όλο  και  περισσότερο   πολίτες   χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο. Η πόλη που προσκαλεί τους  κατοίκους  της  να βγουν  έξω και  να περπατήσουν διαθέτει  εξ  ορισμού μια περισσότερο  συνεκτική δομή - προσφέρει μικρότερες  αποστάσεις - ελκυστικούς  δημόσιους  χώρους - και ποικιλία αστικών δράσεων και λειτουργιών.
τα στοιχεία  αυτά  αυξάνουν τις δραστηριότητες  και το συναίσθημα  ασφάλειας  στους  δημόσιους  χώρους .υπάρχουν περισσότεροι  άνθρωποι στο δρόμο και πολλοί που παρατηρούν απο τα σπίτια  τους  ή τα κτίρια - την έντονη ζωή της πόλης . 
Μια πόλη γίνεται βιώσιμη αν οι μετακινήσεις της τηρούν τις αρχές της «πρασινης κινητικότητας.»
Αυτό σημαίνει ότι οι μετακινήσεις να γίνονται με τα πόδια , με ποδήλατο ή με δημόσια συγκοινωνία.
Οι παραπάνω τρόποι μετακίνησης παρέχουν πλεονεκτήματα στην αγορά, συνεισφέρουν στην οικονομία ,είναι θετικοί για το περιβάλλον ,μειώνουν την κατανάλωση πόρων ,τις εκπομπές ρύπων και τα επίπεδα θορύβου. Ένας σημαντικός παράγοντας βιωσιμότητας είναι πως η ελκυστικότητα του συστήματος μεταφορών αυξάνει όταν οι χρήστες του αισθάνονται ασφαλείς ,όταν περπατούν ,ποδηλατούν ή χρησιμποποιούν λεωφορεία,τρένα και μετρό.
Ο ποιοτικός δημόσιος χώρος και το ποιοτικό σύστημα μεταφορών αποτελούν τελικά τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
  Η επιθυμία για μια υγιή πόλη υλοποιείται όταν το περπάτημα και το ποδήλατο αρχίζουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινή δραστηριότητα των πολιτών . Διαπιστώνουμε αύξηση στα προβλήματα υγείας καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες κάνουν κυρίως καθιστική ζωή χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το αυτοκίνητο ως μέσο μετακίνησης από το σπίτι στη δουλειά και πίσω. Η πρόσκληση για αύξηση της χρήσης του ποδηλάτου αλλά και ένταξης του περπατήματος στην καθημερινότητα των πολιτών αποτελεί έναν αδιαπραγμάτευτο παράγοντα της βελτίωσης της υγείας των πολιτών.

 Συνοψίζοντας ,όσο αυξάνεται το ενδιαφέρον για την ανθρώπινη διάσταση στον αστικό σχεδιασμό, τόσο εντονότερη γίνεται η ανάγκη για βελτίωση της ποιότητας ζωής. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στις βελτιώσεις για τους κατοικους στους δημόσιους χώρους και στο όραμα για ζωντανές, ασφαλείς,βιώσιμες,υγιείς πόλεις.
    Αν το συγκρίνουμε όμως και με άλλες κοινωνικές επενδύσεις –όπως την επένδυση στο σύστημα υγείας ή στις υποδομές για τα αυτοκίνητα – το κόστος του να συμπεριλάβουμε την ανθρώπινη διάσταση στον αστικό σχεδιασμό είναι τόσο μικρό ,ώστε οι επενδύσεις στο συγκεκριμένο τομέα είναι εφικτές για όλες τις πόλεις ,σε όλα τα μέρη του κόσμου ,ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξής τους ή τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Σε κάθε περίπτωση ,το ουσιαστικό ενδιαφέρον και η φροντίδα αποτελούν τη μεγαλύτερη επένδυση και τα πλεονεκτήματα θα είναι τεράστια. \




ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ



 
 
                                Έχει μια λύπη η δέησή μας , από έναν παιδικό καιρό ,
                                που ξανάνθισε μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς ,
                                που καθρεπτίζει τους οικτιρμούς σου.
                                Κατέβα από τους λόφους ,φέρε την πηγή του ελέους σου
                                να αναβλύσει πλάι στην πληγή μας. ΜΑΤΘΑΙΟΣ  ΜΟΥΝΤΕΣ


  ... Άγιο Αύγουστο ,αυτός ο προστάτης μου ,έλεγα ,σ’αυτό θα κάνω την προσευχή μου.
Τη μέρα εκείνη, της Κοίμησης της Παναγίας ,15 Αυγούστου ,οι εργάτες δε δούλευαν κι ο πατέρας μου κάθονταν στη ρίζα μιας ελιάς και κάπνιζε.
Είχαν ερθει γύρα οι γειτόνοι ,που είχαν απλώσει κι αυτοί τη σταφίδα τους ,κάπνιζαν πλάι στον πατέρα μου ,αμίλητοι. ΝΙΚ.  ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ


                                 Φορείς τον ήλιο φόρεμα ,σκαμνί σου το φεγγάρι ,
                                  για να ακουμπάς τα πόδια σου στεφάνι δωδεκάστερο.
                                  Και δέρνουν τα πλευρά σου φτερούγια σαν του σταυραιτού ,
                                  με κείνα για να τρέχεις από της παράδεισος το φως
                                  στης κόλασης τη νύχτα. ΚΩΣΤΗΣ  ΠΑΛΑΜΑΣ


                               Σήμερα τ’αγέρι φυσά γλυκύτερα στα κουρασμένα πρόσωπά μας ,
                               τα δέντρα σα να γενήκανε πιο χλωρά ,
                               τα’αυγουστιάτικο κύμα σα να αρμενίζει πια δροσερό μέσα στο πέλαγο
                               κι αφρίζει φουσκωμένο από χαρά μεγάλη.
                               Το κάθε τι πανηγυρίζει κι αγάλλεται. ΦΩΤΗΣ  ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

καλοκαιρι 1937 - ο παλιός ΖΑΡΑΚΑΣ είναι αλλιώς ... ο νέος....


  •  ΕΠΙΔΗΜΙΑ   ΑΝΘΡΑΚΑ  .... στον  χάρακα  ψόφησαν  1  άλογο , 1  μουλάρι , 2  γαιδούρια
  •  ΤΑ   ΑΜΠΕΛΙΑ  έχουν λίγα  σταφύλια - προσεβλήθησαν  απο  περενόσπορο
  •   Η   ΣΥΛΛΟΓΗ  ΧΑΡΟΥΠΙΩΝ  συνεχίζεται  στο  Κυπαρίσσι
  •   ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ  ΓΙΑΤΡΟΣ   εγκατεστάθη   στο  Κυπαρίσσι
  •   ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ  ΠΙΣΤΑΜΑΤΩΝ  σταμάτησαν  τα έργα - ελείψει  χρημάτων
  •   ΑΓΙΑΝΝΗΣ  Ο ΝΗΣΤΕΥΤΟΣ  στον  Γέρακα .. και  η φάβα  
  •   Ο  ΤΖΙΡΟΜ  στην  καλλιφόρνια...... μέγας  &  τρανός   





ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ


                                                                                          ΤΟ  ΑΛΩΝΙ    του  '' βασoκούλα ΄'

           7  ιούλη  2013 ...  στον   ΧΑΡΑΚΑ
           στην  πάνω  γειτονιά  - στην '' τσεμπέριζα ''
           στην  ΣΩΤΗΡΑ   δίπλα  - ένα  αγροτικό  μνημείο


                                   
      Δεκαετία  του  50  ....στον  ΧΑΡΑΚΑ
      στράκωμα   του  αλωνιού  - λυμένα  δεμάτια
      στο  κέντρο  το στυγερό - ο κιτσος  πέρα - δώθε
      ο  βαλμάς  σαλάγαγε -  η μάνα  το δικριάνι
      ο  καρπός  ξεχώριζε  .......το στάρι .... το ψωμί  της  χρονιάς
       κι  εγώ  στην σβάρνα....
       γύρω - γύρω  σαν  σβούρα  - μες   στο λιοπύρι ..... Ζάλη


εικόνες απο τον ΧΑΡΑΚΑ



                  ΧΩΡΟ-ΑΤΑΞΙΑ   σε  παραδοσιακό  οικισμό  -  ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ  η ηθική  του  μέλλοντος



              στου  βράχου  την σχισμάδα  .....  ΟΔΗΓΟΣ  ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ  σε  περιόδους   κρίσης


Λεωνίδα το λοιπόν ......



ΚΑΤΩ  ο Δημήτρης  Σακκής  με  την γυναίκα του  Μαργαρίτα
ΠΙΣΩ  η  κόρη  τους  Μαριώ  και ο Γιάννης  Αντ.  Ροβάτσος
 
 
Η γιαγιά μου καταγόταν από το Χάρακα, ένα μικρό χωριό στην ανατολική πλευρά του βουνού Πάρνωνα στη νοτιοανατολική Πελοπόννησο.
Ήταν η μητέρα του πατέρα μου, η οποία, όταν εμείς ήμασταν παιδιά, ζούσε στον Πειραιά, Κανθάρου 40, λιγότερο από ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μας - Κανθάρου 48. (Αντίθετα, η μητέρα της μητέρας μου που είχε πεθάνει καιρό πριν γεννηθώ εγώ, σε αυτό το ίδιο σπίτι, που ήταν το πατρικό σπίτι της μητέρας μου.)
Η γιαγιά είχε εγκατασταθεί μόνιμα στον Πειραιά στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μένοντας με τον ανύπαντρο γιο της Νίκο, τον αδελφό του πατέρα μου.
Πριν, είχε ζήσει στη Ρειχιά, το οποίο είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής που ονομάζεται Ζάρακας, μεταξύ της εύφορης γης στην Τσακωνιά, στο βορρά και τους φημισμένους αμπελώνες στους λόφους και τις κοιλάδες γύρω από τη Μονεμβασιά, στο νότο.
Στην Ρειχιά, ζούσε στο σπίτι που χτίστηκε από το σύζυγό της, τον παππού μου Παναγιώτη Ι. Σακκή, αμέσως μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα το 1900, μετά από 10 χρόνια παραμονής στην Καλιφόρνια, όπου εργάζονταν στα συνεργεία συντήρησης σιδηροδρόμων έξω από το Λος Άντζελες. (Το πώς ήρθε εκεί είναι μια άλλη ιστορία, ένα άλλο έπος.)
Όταν ο παππούς Παναγιώτης επέστρεψε, με τα χρήματα που είχε μαζέψει, αγόρασε ένα κομμάτι γης στο κέντρο του χωριού και έχτισε ένα σπίτι μόνος του, με τις γνώσεις που είχε μάθει ως νεαρός μαθητευόμενος οικοδόμος στην Κυνουρία, πριν πάει στην Αμερική.
Στη συνέχεια, ως σωστός άνθρωπος που ήταν, έψαξε να βρει μια σωστή γυναίκα για να παντρευτεί. Πήρε την Αθανασία, την κόρη του παπα-Νικόλα, ιερέα του χωριού Χάρακας, περίπου δύο ώρες με τα πόδια βόρεια της Ρειχιάς.
Ήταν η μεγαλύτερη ανύπαντρη κόρη στην οικογένεια και, για πολλά χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας της, ήταν σαν μητέρα στα επτά μικρότερα αδέλφια της.
Από τα δέκα παιδιά του παπα-Νικόλα, τέσσερα τελικά εγκαταστάθηκαν στην Αμερική και μόνο δύο έμειναν στο Χάρακα.
Εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι η έλξη ήταν αμοιβαία. Κάποια στιγμή αργότερα, μιλώντας για τις συνθήκες του γάμου της, η γιαγιά είπε στον αδελφό μου ότι όταν είδε για πρώτη φορά τον Παναγιώτη, είδε έναν όμορφο, ώριμο, πολυταξιδεμένο άνδρα, κοντά στα τριάντα του και σκέφτηκε «αυτός είναι άνδρας για μένα».
Παντρεύτηκαν το 1903 και έζησαν εννέα ευτυχισμένα χρόνια μαζί. Ο παππούς Παναγιώτης πέθανε νέος, σε ένα νοσοκομείο μακριά από τη Ρειχιά, αφήνοντας την γιαγιά να φροντίσει τα τέσσερα παιδιά τους, εκ των οποίων ο πατέρας μου ήταν ο μεγαλύτερος.
Χρόνια αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, ο πατέρας μου είχε ήδη επτά παιδιά δικά του. Για μερικά διαδοχικά καλοκαίρια, όλη η οικογένεια μας περνούσε μερικές εβδομάδες διακοπών στο Χάρακα. Γιαγιά, μητέρα, και όλοι μας, από τον Πέτρο στην εφηβεία του, μέχρι το Δημήτρη, ένα μωρό στην κούνια. Μόνο ο πατέρας έμενε στο σπίτι στον Πειραιά, δουλεύοντας στο μπακάλικο.
Μέναμε στο σπίτι της θεια-Μαριώς, της νεότερης ανύπαντρης αδελφής της γιαγιάς.
 Όλοι κοιμόμασταν στο πάτωμα, εκτός της γιαγιάς που κοιμόταν στο κρεβάτι της θεια-Μαριώς.
 Ήμουν πέντε ή έξι ετών εκείνη την περίοδο.
Θυμάμαι που έτρεχα ξένοιαστα στα χωράφια έξω από το χωριό, κυνηγώντας το γέρο γάιδαρο της θειας, κρατώντας το ξύλο μιας ξερής αγκινάρας σαν ραβδί.
 Ή που έπινα ζεστό γάλα που μόλις είχε αρμέξει η θεια-Μαριώ από την κατσίκα της, την Μπιρμπίλω.
Ή που χαζολογούσα έξω από την ταβέρνα του μπαρμπα-Θεμιστοκλή, στην κεντρική πλατεία του χωριού, το μεσημέρι, ακούγοντας τον μπάρμπα-Γιώργη, αδελφό της γιαγιάς, μυρίζοντας το μεθυστικό άρωμα του βαρελίσιου κρασιού από την ταβέρνα.
Και κα’να-δυο φορές να κάνω μεγάλους, παράτολμους περιπάτους, γεμίζοντας με άγχος τη μητέρα μου και τη γιαγιά.

NATURAL PERFUME





               7  ΙΟΥΛΗ   2013
                Χαρακιώτικο  '' κούλμπουρο ''
                την  εμορφιά  του  την  κλέψαμε  .....
              την  μεθυστική   μυρωδιά  του  ... 
πρέπει   νάσαι   κεί  σιμά....και  να  φυσά  αεράκι
 
 

ΚΑΡΠΑΘΙΟΙ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΣΤΟ ΖΑΡΑΚΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ



Οι Καρπάθιοι λαικοί τεχνίτες , ιδιαίτερα γνωστοί σαν οικοδόμοι και ξυλουργοί , ήταν ξακουστοί για τις επιδόσεις τους.
Η Κάρπαθος ,όπως έχει διαπιστωθεί, υπήρξε η πατρίδα των περισσοτέρων και των πιο δραστήριων μαστόρων στο Αιγαίο.
Η δράση τους έχει εντοπισθεί όχι μόνο στη γειτονική Μ.Ασία ,στα κοντινά νησιά , στην Κρήτη και στην ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και στην Εγγύς Ανατολή , στην Περσία και στην Αφρική ,ακόμη και στη μακρινή Μαδαγασκάρη........
Κατά την Τουρκοκρατία ,κάποιος από την οικογένεια Μιχελή από την Κάρπαθο σκότωσε -όπως ανέφερε ο Π.Βασιλείου –έναν Τούρκο και φοβούμενος αντίποινα ,πήρε την οικογένειά του και πήγε στη Μήλο.
 Εκεί μάλιστα , γεννήθηκε κι ένας γιος του .
Από εκεί πήγαν στην Ύδρα ή και στις Σπέτσες ,για να εργασθούν στην ναυπήγηση πλοίων στα εκεί ναυπηγεία.
Ένας από την οικογένεια ,που το μικρό του όνομα ήταν –μάλλον- Μιχάλης ,με τους γιους του ,από τις Σπέτσες όπου εργάζονταν ,πήγαιναν συχνά κατά την Επανάσταση στο αντικρυνό παράλιο χωριό Κυπαρίσσι Λακωνίας ,για να προμηθευτούν ξυλεία για τις ανάγκες των εκεί ναυπηγείων.
 Εκεί ένας γιος του ,ο Βασίλης Μιχελής,γνωρίστηκε με τη Φροσύνα ,κόρη του μυλωνά Γιάννη Πολυχρόνη , Υδραίου, ήδη εγκατεστημένου στο χωριό αυτό.
Την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό μετά την επανάσταση.
 Οι δε απόγονοί του από το μικρό του όνομα πήραν το επώνυμο Βασιλείου.
Ο Βασίλης Μιχελής και τ’αδέρφια του ,που έρχονταν συχνά από τις Σπέτσες, εργάζονταν σαν οικοδόμοι και ξυλουργοί στην περιοχή.
Οι απόγονοί του επί γενιές συνέχισαν το επάγγελμα αυτό.
 Όταν αναλάμβαναν να χτίσουν ένα σπίτι ,το παρέδιδαν πλήρες και από οικοδομικής και από ξυλουργικής απόψεως (κουφώματα,πατώματα κ.λ.π.) Δούλευαν μαζί σαν οικογένεια,αλληλοβοηθούμενοι ,αλλά δίδαξαν την τέχνη τους και στους ντόπιους ,τους οποίους χρησιμοποίησαν αρχικά σαν βοηθούς.
Όσον αφορά το έργο τους , η παράδοση μας πληροφορεί ότι έκτισαν εκκλησίες,σπίτια , γεφύρια, ελαιοτριβία και υδρόμυλους και ότι κατασκεύασαν ξυλόγλυπτα σε εκκλησίες (εικονοστάσια ,επισκοπικούς θρόνους , στασίδια),ξυλοκατασκευές σπιτιών και έπιπλα.




όχι κορόιδο .. στο κλουβί


                                                                                                                       σκίτσο   ΛΟΓΟ
 

ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ



       Με  την  δημοσίευση   στην  εφημερίδα  της  Κυβέρνησης   ΦΕΚ  231 / ΑΑΠ /2013
       θεσμοθετήθηκε   το  Σχέδιο  Χωρικής  &  Οικιστικής  Οργάνωσης  Ανοικτής   Πόλης
       Δημοτικής  Ενότητας  ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ .

 

θα γυρίσει ο τροχός ....... να χορτάσει και ο φτωχός




Γύρω στα 1250 και ίσως περισσότερο από χρόνο ,ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη ,δοκίμασε τη φοβερότερη αναβροχιά .
Η γη ξεράθηκε,τα σπαρτά κάηκαν και οι φτωχοί κόντευαν να πεθάνουν από την πείνα.
Ύστερα έπεσαν και οι αρρώστιες –πανούκλες και τύφος προπάντος-που ξεκλήρισαν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού .
Αυτό ήταν από τα μεγάλα ΄΄θανατικά΄΄ που αναφέρουν τόσο συχνά οι παλαιοί χρονικογράφοι στα γραφτά τους.
Την εποχή εκείνη οι μύλοι ,που άλεθαν το στάρι γύριζαν με τροχούς από πέτρες.
Αλλά όπως είχαν ξεραθεί τα ποτάμια ,οι τροχοί έμεναν σε αδράνεια .
Παρόλα αυτά οι άρχοντες τα βόλευαν μια χαρά ,επειδή οι αποθήκες ήταν γεμάτες με τρόφιμα και οι τεράστιες στέρνες των πύργων τους είχαν ακόμη νερό.
Έτσι χωρίς να λογαριάζουν τους άλλους ανθρώπους ,που λιμοκτονούσαν ,το έριχναν σε ολονύκτια γλέντια ,αδιαφορώντας για τα αδειανά στομάχια των γειτόνων τους.
Όταν λοιπόν οι φτωχοί άκουγαν τους άρχοντες να διασκεδάζουν ,έλεγαν μοιρολατρικά μεταξύ τους : «Θα γυρίσει και για μας ο τροχός».
Δηλαδή θα βρέξει και θα ξανακινηθούν οι μυλόπετρες , που θα αλέσουν το στάρι ,για να χορτάσουν και οι φτωχοί.

                       απο  το βιβλίο  - ΛΕΞΕΙΣ  ΚΑΙ  ΦΡΑΣΕΙΣ  ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ - ΤΑΚΗ ΝΑΤΣΟΥΛΗ
                                                                                         γελοιογραφία  - ΛΟΓΟ

 

ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ στην ΛΑΚΩΝΙΑ ...





 Μερικά τοπία της Ελλάδος είναι δισυπόστατα και δισυπόστατη κι η συγκίνηση που αναβρύζουν.
Η τραχύτητα κι η τρυφεράδα στέκουνται η μια πλάι στην άλλη , συμπληρώνει η μια την άλλη και σμίγουν σαν άντρας με γυναίκα.
Τέτοια διπλή πηγή τρυφεράδας και τραχύτητας η Σπαρτη .
Μπροστά σου ακατάδεχτος ,σκληρός νομοθέτης ,γεμάτος γκρεμούς, ο Ταύγετος.και κάτω καρπερή ,μυαλιστικιά ,η πεδιάδα είναι ξαπλωμένη στα πόδια του ,σαν ερωτευμένη γυναίκα .
Από τη μια μεριά ο Ταύγετος ,το όρος Σινά της Ελλάδος ,όπως ο ανήλεος Θεός του Γένους υπαγορεύει τις σκληρότατες εντολές η ζωή είναι πόλεμος , η γη είναι στρατόπεδο ,η νίκη είναι το μόνο σου χρέος .
Μην κοιμάσαι , μη στολίζεσαι , μη γελάς , μη μιλάς ,ένας είναι ο σκοπός σου ,ο πόλεμος.Πολέμα!
Και από την άλλη μεριά ,στα πόδια του Ταύγετου ,η Ελένη .
Την ώρα που ξαγριεύεσαι και καταφρονάς τη γλύκα της γης άξαφνα η αναπνοή της Ελένης ζαλίζει,σαν ανθισμένη λεμονιά ,το νου σου.
Το χώμα μύριζε , κι από τους λεμονανθούς κρέμουνταν στάλες δροσούλα και παιχνίδιζαν τον ήλιο . Άξαφνα ανάλαφρο αγεράκι φύσηξε ,κι ένας ανθός χτύπησε στο μέτωπό μου και με ράντισε. Ανατρίχιασα σαν να με άγγιξε αόρατο χέρι ,κι όλη η γης μου φάνταξε σαν τηνΕλένη ,γελοκλαμένη,νιόλουστη.
Ανασήκωνε τα κεντημένα με λεμονανθούς πέπλα και με την απαλάμη στο στόμα ,ολοένα ανανεούμενη παρθένα ,ακολουθούσε έναν άντρα ,τον πιο δυνατό ,κι ως εσήκωνε το χιοναστράγαλο πόδι ,έλαμπε η στρογγυλή πατούσα της αιματωμένη.   
Τι θα ΄ταν η Ελένη ετούτη αν δεν περνούσε αποπάνω της η πνοή του Ομήρου ;