Οι Καρπάθιοι λαικοί τεχνίτες , ιδιαίτερα γνωστοί σαν οικοδόμοι και ξυλουργοί , ήταν ξακουστοί για τις επιδόσεις τους.
Η Κάρπαθος ,όπως έχει διαπιστωθεί, υπήρξε η πατρίδα των περισσοτέρων και των πιο δραστήριων μαστόρων στο Αιγαίο.
Η δράση τους έχει εντοπισθεί όχι μόνο στη γειτονική Μ.Ασία ,στα κοντινά νησιά , στην Κρήτη και στην ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και στην Εγγύς Ανατολή , στην Περσία και στην Αφρική ,ακόμη και στη μακρινή Μαδαγασκάρη........
Κατά την Τουρκοκρατία ,κάποιος από την οικογένεια Μιχελή από την Κάρπαθο σκότωσε -όπως ανέφερε ο Π.Βασιλείου –έναν Τούρκο και φοβούμενος αντίποινα ,πήρε την οικογένειά του και πήγε στη Μήλο.
Εκεί μάλιστα , γεννήθηκε κι ένας γιος του .
Από εκεί πήγαν στην Ύδρα ή και στις Σπέτσες ,για να εργασθούν στην ναυπήγηση πλοίων στα εκεί ναυπηγεία.
Ένας από την οικογένεια ,που το μικρό του όνομα ήταν –μάλλον- Μιχάλης ,με τους γιους του ,από τις Σπέτσες όπου εργάζονταν ,πήγαιναν συχνά κατά την Επανάσταση στο αντικρυνό παράλιο χωριό
Κυπαρίσσι Λακωνίας ,για να προμηθευτούν ξυλεία για τις ανάγκες των εκεί ναυπηγείων.
Εκεί ένας γιος του ,ο Βασίλης Μιχελής,γνωρίστηκε με τη Φροσύνα ,κόρη του μυλωνά Γιάννη Πολυχρόνη , Υδραίου, ήδη εγκατεστημένου στο χωριό αυτό.
Την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό μετά την επανάσταση.
Οι δε απόγονοί του από το μικρό του όνομα πήραν το επώνυμο
Βασιλείου.
Ο Βασίλης Μιχελής και τ’αδέρφια του ,που έρχονταν συχνά από τις Σπέτσες, εργάζονταν σαν οικοδόμοι και ξυλουργοί στην περιοχή.
Οι απόγονοί του επί γενιές συνέχισαν το επάγγελμα αυτό.
Όταν αναλάμβαναν να χτίσουν ένα σπίτι ,το παρέδιδαν πλήρες και από οικοδομικής και από ξυλουργικής απόψεως (κουφώματα,πατώματα κ.λ.π.) Δούλευαν μαζί σαν οικογένεια,αλληλοβοηθούμενοι ,αλλά δίδαξαν την τέχνη τους και στους ντόπιους ,τους οποίους χρησιμοποίησαν αρχικά σαν βοηθούς.
Όσον αφορά το έργο τους , η παράδοση μας πληροφορεί ότι έκτισαν εκκλησίες,σπίτια , γεφύρια, ελαιοτριβία και υδρόμυλους και ότι κατασκεύασαν ξυλόγλυπτα σε εκκλησίες (εικονοστάσια ,επισκοπικούς θρόνους , στασίδια),ξυλοκατασκευές σπιτιών και έπιπλα.