ΧΑΡΑΚΑΣ best of 2011.....

                                                           

                                           ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ     ΓΕΓΟΝΟΣ
ήλθε   το   ΝΕΡΟ   στο  χωριό μας

                             ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ   ΓΕΓΟΝΟΣ


Προτομή  του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΠΕΠΠΑ 
35  χρόνια παππάς και δάσκαλος  στο  χωριό  μας



   ΠΡΟΣΩΠΟ  ΤΗΣ  ΧΡΟΝΙΑΣ 
ζεί  μόνοιμα  στο χωριό  μας  ...
στο  τέλος  του χρόνου  κλείνει  τα  100  χρόνια ζωής
θια - ΦΙΛΙΑ  .....  υποκλινόμαστε 



ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ
ΣΗΜΕΙΑ  ΤΩΝ  ΚΑΙΡΩΝ ....Δεν  έγινε  διανομή  χρημάτων 
         απο το  ΙΔΡΥΜΑ  ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ  φέτος τα χριστούγεννα.
να  επαναεκτιμήσουμε  τις  αξίες  μας 



ΚΟΣΜΙΚΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ


Ο ΓΑΜΟΣ  ΤΗΣ  ΜΑΡΙΝΑΣ
παιδικές  και εφηβικές  ευαισθησίες 
 δημοσιευμένες  στο λυχνάρι 
    


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΤΗΣ  ΧΡΟΝΙΑΣ

τρεις υπέροχες  φωτογραφίες .........
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ  ΚΟΦΙΝΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011






«Χριστός γεννάται δοξάσατε - Χριστόν εξ ουρανού απαντήσατε...»

Η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης όπου ο Θεός έγινε άνθρωπος γεννηθείς ασπόρως επί της αειπαρθένου και αμώμου αυτού μητρός , της Παναγίας , η οποία διαρκώς πρεσβεύει
στον γιο της για τη σωτηρία όλων μας ,και για να μας ανοίξει την οδό για τη δική μας
θέωση(για όσους την ακολουθήσουν).

Χριστούγεννα λοιπόν και στη μνήμη μας έχουν χαραχθεί μερικά γεγονότα από τη χαρμόσυνη αυτή μέρα ιδίως κατά την παιδική ηλικία που τη ζήσαμε στο Χάρακα.
Εκτός από τα συναισθήματα χαράς και ξεγνοιασιάς (καθώς είχαν κλείσει και τα σχολεία)που μας προκαλούσε η έντονη προετοιμασία για τη χαρμόσυνη αυτή ημέρα όπου σε όλα τα σπίτια επικρατούσε  οργασμός για την καθαριότητα,τα γλυκά, τα μελομακάρονα,κουραμπιέδες δίπλες,καλλιχέρες και τα πολύ περιποιημένα χριστόψωμα  αλλά και την προμήθεια των κρεατικών από τα μαγαζιά και τα σφαχτά κρέμονταν στα τσιγκέλια είτε από τα δικά τους χοιρινά και παρασκευάζαν νοστιμότατα λουκάνικα αλλά και τα γνωστή «Γλίνα».

Πάντως τις ημέρες αυτές όλοι είχαν μια πρόσθετη ευχαρίστηση ,γιατί διανέμονταν τα χρήματα από το Ίδρυμα ΄΄Γ.Ν.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ΄΄και έτσι από καμία οικογένεια δεν έλειπε το κρέας και τα άλλα αγαθά .

Η γιορτινή ατμόσφαιρα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα ιδίως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου εκτός από τα κάλαντα των μικρών παιδιών το πρωί ,το βράδυ τα έλεγαν τα μεγάλα παιδιά παλικάρια-θυμάμαι τα παλικάρια από τη Φρέγκρα –κρατώντας καλάθια για τα γλυκά που τους πρόσφεραν οι νοικοκυρές καμιά φορά και μεζεδάκι με λίγο κοκκινέλι και με βροντερή φωνή έλεγαν το «ταχιά ταχιά είν’αρχιμηνιά ταχιά είναι και του χρόνου»
και συνέχιζαν με τους ακόλουθους στίχους που αντιγράφω από το ενδιαφέρον βιβλίο «Χάρακας Λακωνίας (απ’όσα θυμάμαι) του μακαρίτη Κυριάκου Πέππα :

Αφέντη μου πεντάφεντε  - πέντε φορές αφέντη
καβαλικεύεις χαίρεσαι - πεζεύεις καμαρώνεις
και όπου πατεί το μαύρο σου - πηγάδια φανερώνεις
πηγάδια πετροπήγαδα  - και αυλές μαρμαρωμένες

Πολλά είπαμε του αφέντη μας - ας πούμε της κυράς μας
κυρά λιγνή ,κυρά ψηλή  - κυρά μαρμαροφρύδα
κυρά μου όταν στολίζεσαι - και πας στην εκκλησία
βάζεις τον ήλιο πρόσωπο  - και το φεγγάρι χρώμα
και του κοράκου το φτερό  - βάζεις καμαροφρύδι.

Πολλά είπαμε και της κυράς  - ας πούμε και του γιου μας.
Αν έχεις γιο στα γράμματα - και γιο εις το ψαλτήρι
να δώσει ο Θεός και η Παναγιά  - να βάλει πετραχήλι.


Πολλά είπαμε του γιόκα μας  - ας πούμε και της κόρης.
Αν έχεις κόρην όμορφη  - βάλτην να μας κεράσει
πραγματευτής τη γύρευε  - και θέλει να την πάρει
γυρεύει αμπέλια ατρύγητα  - χωράφια με τα στάχυα
γυρεύει και τη Βενετιά - μ’όλα της τα παλάτια.


Σ’αυτό το σπίτι πούρθαμε  - πέτρα να μη ραγίσει
και ο νοικοκύρης του σπιτιού - χρόνια πολλά να ζήσει.

Μία ακόμη ευχάριστη ανάμνηση ήταν η προσφορά γλυκισμάτων τοποθετημένων σε πιατέλες και σκεπασμένες με ολόλευκη πετσέτα που τα παιδιά πηγαίναμε ανήμερα στους νονούς,στους θείους,συγγενείς κ.λ.π.
                                                                               Ας τα θυμόμαστε πάντα.
                                                                               Θεόδωρος Παπαγεωργίου

ο κανόνας του ηλίθιου Α.Α.Ξ




Είναι προφανές πως οι προσδοκίες περιπλέκουν τη δυνατότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι ,είτε πραγματοποιηθούν είτε όχι.
Αν πραγματοποιηθούν,είμαστε καταδικασμένοι να τις εγκαταλείψουμε για άλλες,νέες και μεγαλύτερες ,ώσπου να πέσουμε τυχαία πάνω σε κάποιες που θα μείνουν απραγματοποίητες.
Αν εξαρχής δεν πραγματοποιηθούν ,τότε υποφέρουμε τον πόνο της απογοήτευσης.

Συγχέουμε τα όνειρα με τις προσδοκίες και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι,ενώ τα πρώτα μας ανοίγουν έναν ολόκληρο κόσμο ,οι δεύτερες μας εγκλωβίζουν στην παθητική αναμονή του προσδοκώμενου.
Και βέβαια ,μένουμε εντελώς προσκολλημένοι σ’αυτές.
Για ποιο λόγο; Μάλλον ,γιατί μας έχουν συντροφεύσει πάρα πολύ καιρό…
Αν είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου,δεν σ’ενδιαφέρει πια ν’αποκτήσεις παραπάνω.
Αυτό ισχύει τόσο για τα υλικά αγαθά όσο και για το σεξ ,την ομορφιά,τη φήμη ,το κύρος ή την απόκτηση οποιουδήποτε άλλου πράγματος.
Η αναζήτηση της ψυχικής γαλήνης μάλλον ,παρά η ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής για την επίτευξη της επιτυχίας ,προυποθέτει έναν μεγάλο βαθμό ευαισθησίας και την κατάκτηση μιας κάποιας αποστασιοποίησης.

Όμως ,προσοχή : εσωτερική γαλήνη δεν σημαίνει να μένεις απόμακρος ,αδιάφορος ή κενός.

Με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει πως θα πρέπει ν’αρνούμαστε να ικανοποιήσουμε πολλές από τις στοιχειώδεις ανάγκες μας (για τροφή,ρούχα,προστασία ,προσωπική ασφάλεια).
Πιο καλά θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται υποχρεωτικά να μαζέψουμε περισσότερα χρήματα ,να επιδιώξουμε περισσότερες επιτυχίες ή να αποκτήσουμε μεγαλύτερη φήμη για να ευτυχήσουμε.
Ότι αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε κι ας μην έχουμε το τέλειο σώμα ,την ακριβότερη γούνα ,το εξαιρετικό φαγητό που έχει ετοιμάσει ο καλύτερος σεφ ,ή ακόμη κι αν παραδεχτούμε πως δεν έχουμε τον τέλειο σύντροφο.

Αυτό ακούγεται εύκολο…τι γίνεται όμως αν δεν μπορώ αν δεν μπορώ να δεχτώ πως πρέπει να παραιτηθώ απ’αυτό που λαχταρώ;
Αν αισθάνομαι πως δεν μπορώ να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μου;

Θα πρέπει να εφαρμόσουμε κάποιον από τους βασικούς κανόνες που μας διδάσκει η πείρα της ζωής ,πολύ περισσότερο κι από τις γνώσεις που μας προσφέρουν τα βιβλία ,πολύ περισσότερο κι από τον διαφωτισμό των μυστικιστών.

Έχετε μια συγκεκριμένη επιθυμία.
Θέλετε κάτι.
Και το θέλετε με όλη σας την ψυχή,με όλο σας το είναι.
Το ονειρεύεστε νύχτα και μέρα.
Ωραία!
Ήρθε η ώρα να εφαρμόσετε τον κανόνα του ηλιθίου ΑΑΞ.
Από πού θα ξεκινήσω;

Καταρχάς ,το Α από τα αρχικά ΑΑΞ σημαίνει:

Καταρχάς ,το Α από τα αρχικά ΑΑΞ σημαίνει:
Θέλεις κάτι;
Απόκτησέ το!
Απόκτησε αυτό που θέλεις!
Κυνήγησέ το!Τι είναι αυτό που ψάχνεις;
«Την αγάπη αυτής της γυναίκας…αυτό το σπίτι …εκείνη τη δουλειά …»
Διεκδίκησέ το κι απέκτησέ το!
Κάνε ό,τι μπορείς για να το αποκτήσεις!
Παίξε κορόνα-γράμματα τη ζωή σου,πάρε το ρίσκο,αφοσιώσου στην επιθυμία σου.
Πολύ καλά…

ΕΛΛΑΣ ....ΓΕΛΑΣ



           16  ΔΕΚΕΜΒΡΗ   2011.

           παρασκευή  μεσημέρι  στην αγορά  του  πειραιά.
           η κρίση  στα  βλέμματα   όλων .....
           όμως  εκεί  ψηλά  στον τοίχο..
           δίπλα στη ταμειακή μαχανή .......




για να επαναεκτιμήσουμε ... τις αξίες μας


ρε είμαι ο Γιώργης ... ρε Παναγιώτη




Στη συνέχεια θα αφηγηθούμε μια ιστορία δύο αδερφών από ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας που συνέβη στις αρχές του 1900,του Παναγιώτη και του Γιώργη.Ο Παναγιώτης ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος από τον Γιώργη.Τον Παναγιώτη ,12 χρονών τσοπανόπουλο ,τον έστειλε ο πατέρας του από το μετόχι που είχαν τα γιδοπρόβατά τους στο χωριό ,για να φέρει τρόφιμα για όλη την οικογένεια ,η οποία έμενε όλη στο μετόχι με τα γιδοπρόβατα.
Τη συνέχεια των γεγονότων ,την διηγήθηκε ο γιος του Παναγιώτη ,στην Ινδιανάπολη της Indiana.

«Έστειλε ο παππούς μου τον πατέρα μου ,όταν ήταν μόλις 12 χρονών στο χωριό για να φέρει τρόφιμα ,ψωμί,λάδι,ελιές και ό,τι άλλο υπήρχε για μια εβδομάδα και αυτό επαναλαμβανόταν κάθε εβδομάδα.
Ήταν Άνοιξη του 1900.Κατέβηκε ο Παναγιώτης στο χωριό και εκεί βρήκε μερικούς συνομήλικούς του που ετοιμαζόντουσαν να μεταναστεύσουν στην Αμερική .Μόλις τον είδαν του είπαν ότι «εμείς»και ονόμασε και τους άλλους τρεις ,12-15 χρονών παιδόπουλα , «φεύγουμε για την Αμερική».Εάν θέλεις παράτα τα γιδόπροβατα και έλα μαζί μας.»

Η πρόταση για να πάνε μαζί στην Αμερική δεν ακούστηκε άσχημα στον Παναγιώτη.Φόρτωσε στο γάιδαρο τα τρόφιμα και γύρισε στο μετόχι.Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η ικανοποίηση για την πρόταση του φίλου του ,να φύγουν μαζί για την Αμερική.

Το ανέφερε στον πατέρα του και στη μάνα του .Δεν ακούστηκε καλά στους γονείς του ,αλλά ούτε και ήθελαν να τον εμποδίσουν.Την άλλη ημέρα κατέβηκαν στο χωριό με τη μάνα του ,η οποία του ετοίμασε μερικά ρουχαλάκια σε ένα σακούλι και ένα δεύτερο ζευγάρι τσαρουχάκια.Οπότε είναι έτοιμος από τα καθήκοντα της μάνας.Κατέβηκε και ο πατέρας του και τακτοποίησε και το οικονομικό πρόβλημα ,εισιτήρια και λίγο χαρτζιλίκι.Όλα τώρα έτοιμα τα παλικαράκια 12-15 χρονών ,φεύγουν για το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι.
Ο Παναγιώτης σχολείο δεν είχε δει ούτε σαν κτίριο ,γιατί στο χωριό του δεν είχαν καθόλου σχολείο.

Ο Παναγιώτης στη Νέα Υόρκη με τους συμπατριώτες και συνταξιδιώτες ,βρέθηκαν και αυτοί ξένοι μέσα στους ξένους.Ο Παναγιώτης με την βοήθεια και άλλων συμπατριωτών του Αρκάδων ,έπιασε δουλειά σε ένα στιλβωτήριο συμπατριώτη του Αρκά.
Έπειτα από ένα χρονικό διάστημα βρήκε κάποιον Έλληνα που έκανε χρέη γραμματέα και έγραφε γράμματα για τους μη γνωρίζοντες να γράφουν και να διαβάζουν τη μητρική τους ελληνική γλώσσα(τι κρίμα!).Γράφει στον πατέρα του ,ότι εδώ είναι καλά και ,όταν ο Γιώργης μεγαλώσει και γίνει 12 χρονών και βρει παρέα ,να έλθει και αυτός εδώ να δουλεύουμε μαζί στο στιλβωτήριο.

Ο Παναγιώτης αργότερα μαζί με άλλον Αρκά έφυγαν για το Cleveland Ohio. Kαι ο χρόνος περνούσε και ο Γιώργης ετοιμαζόταν να έρθει και αυτός στην Αμερική καθώς μεγάλωνε περιμένοντας την κατάλληλη παρέα.

Η αλληλογραφία γινόταν μία ή δύο φορές το χρόνο και για διεύθυνση ,είχαν το καφενείο των Αρκάδων στη Νέα Υόρκη. Ο Παναγιώτης τώρα βρισκόταν στο Clevaland.Μετά από ένα χρονικό διάστημα ξαναφεύγει για το Σικάγο.Εκεί , ήταν και άλλοι πολλοί Αρκάδες που ασχολούνταν κατ’εξοχήν με καθαριστήρια και στιλβωτήρια.
Μετά από το Σικάγο ,φεύγει ξανά για το St.Louis Missouri .
Eντωμεταξύ ο Γιώργης βρήκε παρέα και έρχεται στην Αμερική με προορισμό το καφενείο των Αρκάδων στη Νέα Υόρκη.Είχαν περάσει 2 χρόνια ,από τον ερχομό του Παναγιώτη.
Ο Γιώργης ,δωδεκάχρονο παλικαράκι στην Νέα Υόρκη,προσπαθεί να βρει τον αδερφό του,Παναγιώτη ,αλλά ο Παναγιώτης είχε φύγει πριν από 1,5 χρόνο και ο καφετζής δεν γνώριζε ,πού είχε πάει.

5 Γενάρη 1944 - ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΑ ....




Ήταν ένα μελαγχολικό πρωί της 5ης του Γενάρη του έτους 1944.
Πέντε –έξι άνθρωποι τυλικωμένοι στις καπότες τους,και άλλοι στα παλτά τους μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος ,εκάθοντο ταμπουρωμένοι στα «τουράκια»της Κοτρώναινας για να προφυλαχτούν από το δυνατό ξεροβόρι ,που φυσούσε εκείνη την ημέρα και συζητούσαμε επί της καταστάσεως.
«Α δεν είναι ζωή αυτή –κατάντησε μαρτύριο .»
«Δεν φτάνει η φτώχεια και η κακομοιριά που μας παραδέρνουν μέσα στο σπίτι , χωρίς ψωμί και λάδι αλλά να χεις και το φόβο επί πλέον - ξυπνώντας το πρωί πως δε θα γυρίσεις ζωντανός στο φτωχικό σου.»
«Από το ένα μέρος σε φοβερίζουν οι αντάρτες αν τυχόν δεν είσαι με το μέρος τους κι απ’το άλλο σε φοβερίζουν οι Χίτες κι εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις!
Να μείνεις ουδέτερος όπως θα το ‘θελε κάθε φαμελιάρης αυτό είναι πράγμα που δεν επιτρέπεται ,σου απαντούν».Ετοιμαζόμαστε να το διαλύσουμε οπότε να ΄σου αιφνιδίως…

Ένα παλικάρι 18-20 σύνδεσμος από την υπηρεσία ασφαλείας του 2ου τομέα Ρηχιάς αναγγέλει ότι μεγάλη φάλαγγα Γερμανών ανεβαίνει τα «πακόγια» και κατευθύνεται προς Ρηχιά.
Πανικός στο χωριό!Τρόμος!η καμπάνα αναγγέλει το γεγονός.
Αλλαλαγμοί αμέσως και θρήνος! «Οι Γερμανοί στο Ζάρακα» «Οι Γερμανοί στα χωριά μας».
Γραμμή λοιπόν για το βουνό-να κρυφτούμε.

Ευτυχώς ότι ο καθένας ήξερε τη δουλειά του από άλλες προηγούμενες επιδρομές.
Εις ενέργειαν ,δηλαδή,τα ξυνάρια και οι τσάπες να ανοίξει λάκκο ο καθένας και να κρύψει ,όσο μπορούσε πιο βαθιά ,το κιούπι με το λάδι του ,τους τετζερέδες και τα πιάτα του ,και άλλοι τα μαχαιροπίρουνα και τις κατσαρόλες τους…!
Για μια στιγμή βλέπω τη Βικτωρία,τη νύφη της Κοτρώνενας,να ανοίγει γούβα ,μέσ’στ’αμπέλι για να θάψει τρεις περίφημες καράφες και δυο πιο περίφημες πιατέλες.
Όσο για τα ρούχα,δέσιμο σε μπόγους και γραμμή σε μακρινά καλύβια και σε στέρνες ,σε πολύμια και σε τρύπες έξω από το χωριό.
Το ίδιο για το τυρί και για το λάδι και ο Θεός βοηθός!
Φεύγοντας δε,έπαιρναν και τροφοδοσία μιας και δυο ημερών μαζί τους.
Και τι τροφή;
Να καμιά ελιά ,και λίγα σύκα ! Και ψωμί ,οσάκις ήταν δυνατό,γιατί λόγω του υπάρχοντος αποκλεισμού εσπάνιζε ή μάλλον ήταν εντελώς δυσεύρετον κι αυτό ,τουλάχιστον για τους περισσότερους …

Στη συνέχεια ο μπαρμπα-γιατρός αφού δρόμισε τα ανίψια του για το «Νταβί» και αφού έδωσε οδηγίες στην νύφη του Θεοδώρα που θα ‘μενε στο σπίτι ,πήρε μαζί του σύκα-παξιμάδια σταφίδες και ένα ζευγάρι κυάλια και δρόμο για τη «μακρυά –Λάκκα» στο καλύβι του ξάδερφου Δημητράκη του Νεόπλουτου.Πέντε η ώρα το απόγευμα έφτασε –κοιμήθηκε το βράδυ και πρωί-πρωί πήρε τα κυάλια και τράβηξε στην κορυφή του λόφου στην «Κούζα» μήπως και εφαίνοντο οι Γερμανοί στο «Μονοδέντρι».Αλλά τίποτα!
Απεναντίας βλέπει ξένους από Καλύβια Βλαχιώτη –Μολάους μέλη ΕΑΜικών οργανώσεων που είχαν καταφύγει στα χωριά μας ,μαζί με λίγους Χαρακιώτες άνδρες και γυναίκες καμιά δεκαριά να κατευθύνονται προς το καλύβι που είχε κρυφτεί.

Για μια στιγμή ,που γύρισα το καλύβι γεμάτο ως τα «μπούνια»!
Άνθρωποι εδώ ,κατσίκες παρά πέρα ,κατσικόπουλα παρέκει ,χοιρινά με τη φαμίλια τους ,και έξω από την αυλή δεμένα δύο πασίγνωστα για τη μεγάλη τους υπομονή τετράποδα!
Ποιούμενος χρέη νοικοκύρη τους τακτοποίησα όσο καλύτερα μπορούσα ,βολέψαμε και τα κατοικίδια πέρα,δώθε στην αυλή ,ρίξαμε λίγα ξύλα στη φωτιά και κατόπιν ,ως αρχηγεύων ,τοποθετώ εναλασσόμενους σκοπούς στα γύρωθεν υψώματα ,με τη ρητή εντολή ,να μας ειδοποιήσουν αμέσως ,μόλις αντιληφθούν και την παραμικρή κίνηση κατά το «Μονοδέντρι»…
Κατά τις δύο η ώρα ο παρατηρητής ενημερώνει ότι καμιά 200αριά Γερμανοί εμφανίστηκαν στο «Μονοδέντρι», με κατεύθυνση προς Αχλαδόκαμπο ,και στη συνέχεια προς Χάρακα ,όπου έφθασαν το απόγευμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΔΙΝΟΣ - οικολόγ(ι)ος εναλλακτικός




Εμείς κάναμε αγώνες να ακυρωθούν επενδύσεις σε βιότοπους και τώρα δεν μπορούμε να απελευθερώσουμε τα πεζοδρόμια από τα οχήματα.
Παρά τις επαγγελίες περί πράσινης ανάπτυξης ,η αυθαίρετη δόμηση νομιμοποιείται και πάλι,
τα τέσσερα στρέμματα θριάμβευσαν στη γνωστή διαμάχη περί των περιοχών Νatura ,
είμαστε ακόμη πιο πίσω.

Τι φταίει κατά τη γνώμη σας;

Φταίνε τα ίδια πράγματα που μας έφεραν στην κατάσταση χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα ως έθνος .Φταίει η ακόρεστη δίψα για κατανάλωση ,τα εξατομικευμένα συλλογικά αιτήματα.
Το κάθε συνδικάτο ,ο κάθε φορέας,κανονίζει μονάχα να πάρει τα φράγκα του.
Κυρίως φταίει η αντίληψη της επίρριψης των εξωτερικών επιβαρύνσεως της ανάπτυξης ,
που λένε οι οικονομολόγοι ,στον άλλον:Εγώ επενδύω ,βρωμίζω εσένα ,εγώ χτίζω αυθαίρετο ,σου κόβω τη θέα ,καταπατώ τον δημόσιο χώρο ,δεν επιτρέπω να απαλλοτριωθούν δυο μέτρα για να περάσει ο δρόμος.Μιλάμε ,δηλαδή,για μια ιδιωτικοποίηση του χώρου που ενδύθηκε δυστυχώς το αίτημα της λαικότητας.
Η αυθαίρετη δόμηση και η εκτός σχεδίου δόμηση (που δεν είναι αυθαίρετη αλλά ενδεχομένως νόμιμη)δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο όπως τις συναντούμε στην Ελλάδα.
Χτίζουμε εκτός σχεδίου και χτίζουμε αυθαίρετα ,αλλά όχι παράγκες ,όπως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Τα χτίζουμε αντιαρματικά ,με σεισμικές προδιαγραφές ,με ημιυπαίθριες ,με ακάλυπτους ,με υπόγεια με μπιλιάρδα,με γκαράζ,με πισίνα.Είναι ένα μοντέλο που είναι και δύσκολο να γκρεμιστεί.
Μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.Τι να ανατινάξεις;Τις βίλες της Χαλκιδικής;»

Γιατί θεωρείται ότι αυτού του είδους η δόμηση είναι ένα τόσο μείζον θέμα;

 Γιατί υποβαθμίζει το ίδιο το τοπίο.Μεγάλωσα σε μια εποχή που είχαμε ταξιδιώτες στην Ελλάδα ,ερχόταν ο άλλος με την οικογένειά του από τη Σουηδία οδικώς και ΄΄όργωνε΄΄ τη χώρα.Τώρα ο τουρισμός που έχουμε είναι χαμηλής ποιότητας.

το έθνος να λυπάστε........


      To έθνος να λυπάστε  - αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
      Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’τη σοδειά του.
      Κρασί αν πίνει,αλλά όχι από το πατητήρι του.

      Το έθνος να λυπάστε  - που δεν υψώνει παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
      Που δεν συμφιλιώνεται -  παρά μονάχα μες στα ερείπιά του.
      Που δεν επαναστατεί  - παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

      Το έθνος να λυπάστε  - που έχει αλεπού για πολιτικό ,απατεώνα για φιλόσοφο ,
      μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

      Το έθνος να λυπάστε  - που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.


                           ΧΑΛΙΛ  ΓΚΙΜΠΡΑΝ  1883-1931 ( Λιβανέζος  ποιητής )

το σχολιό μας....

Το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου Χάρακος κτίσθηκε το έτος 1905-1906 με έξοδα του Χαρακιώτη Δημητρίου Ροβάτσου βιομηχάνου στη Ρουμανία.
Η όλη δαπάνη ανήλθε στο ποσότων 40.000 σαράντα χιλιάδων δραχμών .
Στην πρόσοψη του κτιρίου υπάρχει ανάγλυφη μαρμάρινη πλάκα που απεικονίζει τον πατέρα και την κόρη με την επιγραφή «Το παρόν σχολείο εκτίσθη υπό του Δημητρίου Ροβάτσου εις μνήμην της θυγατρός του Σταματίνας προώρως αποσπασθείσης της πατρικής αγκάλης.»



Αργότερα έγιναν πολλές επισκευές με χρήματα από εράνους και κρατική βοήθεια. Η μεγαλύτερη όμως έγινε μετά τον πόλεμο του 1940 με χρήματα που έστειλε ομογενής στο Μόντρεαλ Καναδά κ.Λεωνίδας Πριφτάκης ο οποίος και έτοιμα θρανία έστειλε από τον Καναδά.
Το ημιυπόγειο , μια μεγάλη αίθουσα που παλιά είχε χρησιμοποιηθεί και ως αίθουσα συνεδριάσεων του τότε περιοδεύοντος πταισματοδικείου και εκεί γίνονταν οι σχολικές γιορτές ,τώρα έχει μεταβληθεί σε αποθήκη .
Μέσα στο σχολικό κήπο κτίσθηκε «το σπίτι του δασκάλου» με δαπάνη κληροδοτήματος Αντωνίου και Χρυσούλας Λεγάτου.
Στο σχολείο αυτό δίδαξαν πολλοί διδάσκαλοι με πρώτο τον Ηλία Γεωργιάδη ή Ζαρουλέα δεύτερο τον Μουντρέα ,τρίτο τον αείμνηστο ιεροδιδάσκαλο Δημήτριο Πέππα που υπηρέτησε την εκκλησία και το σχολείο επί τριάντα πέντε (35)ολόκληρα χρόνια από το 1914 έως το 1949.
Έκτοτε υπηρέτησαν πολλοί δάσκαλοι κάθε 2-3 χρόνια ,όπως Πορφύρης –Παρή Τζώρτζη –Λυμπερόπουλος –Παπαδόπουλος –Κουμουτσίδης –Παπαστρατάκος –Λιατσόπυλος – Αλικάκος –Χορμόβας –Μποτζέτης –Κουτσογιαννάκης –Ζουγούρας –Τσίρκας –Τζανάκης –Δούβρης Α.Παπαδόπουλος .

κοινωνικα - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011



Γεννήσεις

  Στις 29-10-2011 η Παναγιώτα σύζυγος του Γιώργου Π.Πριφτάκη (Μπουλιούκου)
      εγέννησε στην  Αθήνα το πρώτο της παιδί (αγόρι).

   Ένα χρόνο περίπου πριν στις 15/7/2010 η Νάντια σύζυγος του Ιωάννη Π.Πριφτάκη
      (Μπουλιούκου) αδελφού του Γιώργου εγέννησε δίδυμα –αγόρι-κορίτσι.
                                                             Να τους ζήσουν.

Θάνατοι 

   Στις 21/9/2011 πέθανε στον Πειραιά ,η Κούλα χήρα του Παναγιώτη Π.Πετρολέκα (Ρούμελη)
   σε ηλικία 91 ετών.
   Η Κούλα με καταγωγή από το Κυπαρίσσι από την πλευρά του πατέρα της Παναγιώτη Γαβρίλη
   και από το Χάρακα από την πλευρά της μητέρας της –θεια-Βασίλω Παπαγεωργίου , είχε
   μεγαλώσει στην Ύδρα και αφού παντρεύτηκε τον μακαρίτη Παναγιώτη έζησε στην Αθήνα
   μέχρι το τέλος της ζωής της ,ανάμεσα στις δυο καλές κόρες της Τασούλα και Βασιλική.

ΘΗΛΗ ... ΖΩΗΣ





απο  το free περιοδικο   Ταλκ 

ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ


   Πώς φτάσαμε εμείς σ’αυτή την κατάσταση ;

- Τίποτα δεν προέκυψε εν αιθρία ,απλώς αυτοί που είχαν στα χέρια τους τα στοιχεία ,τους οιωνούς της επερχόμενης συμφοράς ,έκαναν το κορόιδο ,γιατί τον λογαριασμό τον πληρώνουν συνήθως άλλοι ,και ο κόσμος ο πολύς ύστερα από στερήσεις ,προβλήματα και απανωτές πολιτικές περιπέτειες είχε πιστέψει ότι άφησε πίσω του τα σκοτεινά χρόνια και ξεγελάστηκε από κάποια εφέ.Αυτό που συμβαίνει είναι το τέλος των εφέ.Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε κάνοντας χάζι αυτά τα πυροτεχνήματα που μας ζάλιζαν.
Ζούμε το λυκόφως μιας εποχής.Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελειώνει,ήταν ένας κόσμος άσκησης στην ατομικότητα.Θα αναζητηθούν νέες συλλογικότητες ,γιατί προκύπτουν ανάγκες επιβίωσης αλλά και ανάγκες επανατοποθέτησης των πραγμάτων.Υπάρχουν πάντα οι παρέες ,με κοινό τρόπο θέασης ,οι ανάγκες θα παραμερίσουν τους εγωισμούς και τις διαφορές ,και θα μας βάλουν ,αρκετούς από εμάς ,σε μια νέα συλλογικότητα.

  Και η Αριστερά;

- Όσο για την Αριστερά ,αυτή μας υπόσχεται ένα θαυμάσιο Σαββατόβραδο και μια ηλιόλουστη Κυριακή ,πρέπει να μας πει και πώς θα βγάλουμε τη Δευτέρα ,την Τρίτη ,την Τετάρτη ,την Πέμπτη και την Παρασκευή με έναν λόγο πειστικό ,με πρόγραμμα χωρίς τρελά ρίσκα ,κάτι που να μπορεί να πείσει τους ανθρώπους που βλέπουν επιδείνωση των προοπτικών τους.


  απο  συνέντευξη   της  ΙΩΑΝΝΑΣ   ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ  στο ΒΗΜΑ

Η ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ..... Ο ΖΑΡΑΚΑΣ



..............Συναφώς παραθέτω και την ακόλουθη πληροφορία των αρχαιολόγων A.Wase και F.Hasluck.,πολύ παλαιά μεν (αρχές του 20ου αιώνα),αλλά ενδεικτική:
 «Ωστόσο,γράφει,στο Δήμο Ζάρακα έδρα των οποίων είναι η Κρεμαστή ,τα αλβανικά ομιλούνται γενικώς μεταξύ των κατοίκων ,κατά προτίμηση σε σχέση με τα ελληνικά ,ιδιαίτερα δε από γυναίκες.Περαιτέρω προς τα βόρεια ,αυτή η περιοχή περιλαμβάνει τμήμα της περιοχής όπου ομιλείται η τσακωνική στα χωριά Πουλήθρα ,Κουνουπιά και Λεωνίδιο.»
Συγκινητική είναι,για μένα τουλάχιστον ,η γειτονιά ,η γειτνίαση αυτή,έστω και στις αρχές του 20ού αιώνα ,δύο ζωντανών ακόμα πανάρχαιων γλωσσών (η αλβανική πιστεύεται ότι ανάγεται στους αρχαίους Ιλλυριούς.)
Οι συνήθεις στο παρελθόν απομονώσεις περιοχών και κοινοτήτων αναδεικνύονταν σε παράγοντα διατήρησης της ομοιογένειας και της ταυτότητάς τους.Αλλά και οι νεότερες εξελίξεις προς τις μεγαλουπόλεις και κοσμοπόλεις έχουν επίσης τις δικές τους απομονώσεις ,μικρότερων βέβαια μονάδων ή ,προπάντων ατόμων.
Επιτρέψτε μου να διαβάσω ένα περιστατικό σχετικό και μ’αυτή την περίπτωση ,όπου η έξοδος από την απομόνωση μιας κοινότητας δρα καθοριστικά στην απομάκρυνση από την παράδοση ,με την οποία ,αντιθέτως ,δένονται κάποιοι που βρίσκονται σε κοσμοπολιτικά περιβάλλοντα :
«Η απομόνωση ,διαβάζω ,μένοντας ακόμα λίγο στην περιοχή του Ζάρακα ,αλλά και η αμφίδρομη επικοινωνία των κατοίκων του Ζάρακα με αρβανιτόφωνα νησιά,όπως η Ύδρα και οι Σπέτσες (ίσως και ο Πόρος ή η Σαλαμίνα)παράτειναν την αρβανιτοφωνία στους Ζαρακίτες.
Αρβανιτοφωνία που μετέφεραν μέχρι και την Αμερική ή τον Καναδά,όπου πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν πριν ή και μετά τον πόλεμο του 1940.Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι όταν το 1948 πραγματοποίησα την πρώτη έρευνά μου στο Κυπαρίσσι, τα Αρβανίτικα είχαν σχεδόν σιγήσει.
Μου υπεδείχθη τότε από τον γηραιότερο Ιωάννη Πρόντζο ο πολύ νεότερός του αδερφός Αγγελής ,ο λεγόμενος Αμερικάνος.Πράγματι ο Αγγελής Πρόντζος ,που έζησε πολλά χρόνια εργαζόμενος στην Αμερική ,γνώριζε ακόμη πολύ καλά τα αρβανίτικα ,του χωριού του,αφού αυτά μιλούσε με τους συνομήλικους ή μεγαλύτερους συμπατριώτες του στην Αμερική.
 Όταν πια γύρισε συνταξιούχος στο Κυπαρίσσι (για αυτό και το παρωνύμιο Αμερικάνος), ο μεγαλύτερος αδερφός του τα είχε σχεδόν ξεχάσει ,αφού κανείς πλέον στο χωριό δεν τα χρησιμοποιούσε στην καθημερινή του ομιλία.

Ακόμη και στα τραγούδια ,το συναισθηματικότερο κατά τεκμήριο είδος αφήγησης ,ξεχωρίζουμε συνήθως μια τραχύτητα συμπεριφοράς ,αντικαθρέπτισμα μιας τραχιάς ζωής ,από το χωριό Ρηχιά Λακωνίας .

παροιμιώδεις φράσεις......



Είναι ξετσίπωτη

Στο Βυζάντιο ,όταν οι γυναίκες παντρεύονταν είχαν το δικαίωμα να παρευρίσκονται με τους άντρες τους στα συμπόσια και στις γιορτές.Μπορούσαν ακόμη να χορέψουν ,να τραγουδήσουν και να φλερτάρουν χωρίς παρεξήγηση.Και οι πιο σοβαρές γυναίκες έπαιρναν μέρος σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις ,που δεν έμοιαζαν διόλου με τις σημερινές.
Φτάνει μόνο να μην παρεκτρέπονταν . Αλλά πώς εννοούσαν την παρεκτροπή; Ένδειξη τίμιας και σοβαρής γυναίκας την εποχή εκείνη ήταν να έχει σκεπασμένα τα μαλλιά της και να μη δείχνει ποτέ στους άντρες  ακόμη και στο σύζυγο-στον αδελφό ή στον πατέρα ολόκληρο το πρόσωπό της . Δηλαδή,μπορούσε να διασκεδάσει και να μεθύσει ,αλλά το πρόσωπο έπρεπε απαραίτητα να είναι μισοσκεπασμένο.Με λεπτό ,λοιπόν ύφασμα είχε κρυμμένα ,το μέτωπο,τα μάγουλα και το πηγούνι.
Το ύφασμα αυτό το έλεγαν ΄΄τσίπα΄΄. Αντίθετα όμως οι εταίρες ,όταν ήθελαν να σκανδαλίσουν τους άντρες - για πείσμα των σοβαρών γυναικών που παρευρίσκονταν στα συμπόσια –σηκώνονταν να χορέψουν τον ΄΄τουρλητό΄΄, που ήταν ο πιο ανήθικος χορός του καιρού εκείνου.
Συγχρόνως άφηναν να τους πέφτει το ύφασμα και να τους ξεσκεπάζει το πρόσωπο.
Από το γεγονός αυτό βγήκαν οι φράσεις :΄΄δεν έχει τσίπα πάνω της.΄΄και είναι ξετσίπωτη΄΄.

 

το ημερολόγιο του ΠΑΝΑΡΙΤΗ




Τυχαία αλιεύτηκε στο διαδίκτυο
 το ημερολόγιο του  Μανώλη Παναρίτη  από τα Κουπιά.
Παραθέτοντας δυο κείμενά του με μια παρατήρηση.
Γνωρίζοντας την ιστορία των απλών ανθρώπων
μαθαίνεις την πραγματική ιστορία του τόπου σου.

                                               http://panaritis.org/selides-imerologiou.pdf


Το χωριό Κουπιά βρίσκεται στη Νότιο Ανατολική πλευρά του ΝομούΛακωνίας.
Τα ευρήματα που είχαν βρεθεί μαρτυρούν ότι είχεκατοικηθεί από την Μυκηναϊκή εποχή και την Ελληνιστική εποχή.Η τελευταία κατοίκιση έγινε πριν από την επανάσταση του 1821.
 Ηοικογένεια που πρώτο κατοίκησε ήταν τον Σκαρμούτσου στηνσυνέχεια ήρθε ο Νικόλας Παναρίτης, ο οποίος είχε επτάμεγαλύτερα αδέλφια, τα οποία είχαν πάρει μέρος
 στην επανάστασητου 1821.
 Όταν ήρθε ο Ιμπραήμ να σβήσει την επανάσταση είχεμαζευτεί όλος ο κόσμος στην Κρεμαστή.
 Όταν έμαθαν ότι ο Ιμπραήμ προχώρησε προς τα ορεινά χωριά, έφυγαν και πήγαν σ'
ένα σημείο που ονομάζεται Παλιά - χώρα, είναι ανάμεσα στηνΚρεμαστή και Κυπαρίσσι.
Όταν ο Ιμπραήμ πήγε στην Κρεμαστή δεν βρήκε ούτε ψυχή. Συνάντησε μόνον έναν γέρο από το Μαρίπου λεγόταν «Σκέβης», ο οποίος ερχόταν από το Κυπαρίσσι είχε δει τον κόσμο και για να γλιτώσει το κεφάλι του, πήγε με τονστρατό του Ιμπραήμ.
Εκεί όπου είχε μαζευτεί ο κόσμος εκεί έγινε ημεγάλη σφαγή. Ο Νικόλας που τότε ήταν μικρός είχε κρυφτεί μαζίμε την Μάνα του σε μια μικρή σπηλιά κι έλεγε στην μάνα του:«δώσε μου ψωμί, γιατί Θα φωνάξω τον Ιμπραήμ». Ο Ιμπραήμ εντω μεταξύ έσφαζε τον κόσμο μαζί και τα επτά αδέλφια του και ο Νικόλας συνέχιζε να ζητάει ψωμί και η μητέρα του, του έδινε απόμια μπουκιά για να μην φωνάξει τον Ιμπραήμ. Όταν έφυγε τελικά ο Ιμπραήμ σώθηκε και το ψωμί.
Άλλον ένα Παναρίτη Παναγιώτη μικρός κι αυτός τον πήραν και τον πήγαν στην Πύλο. Όταν
επενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις σταμάτησαν τις σφαγές και όσα
παιδιά δεν τα είχαν στείλει στην Αίγυπτο, πήγαν οι γονείς τους καιτα πήραν. Πήγε και ο πατέρας του Παναγιώτη να τον πάρει αλλά δεν το βρήκε. Όταν επέστρεψε πίσω του είπαν ότι το παιδί του το
είχε πάρει ένας Νιατιώτης και είναι στο χωριό Νιάτα. Πήγε λοιπόν οπατέρας να πάρει το παιδί του αλλά αυτός έλεγε ότι ήταν δικό του. Τότε ο πατέρας του λέει: «ξεβράκωσε τον κι αν δεν έχει σημάδι
στον πισινό του είναι δικό σου παιδί κι αν έχει είναι δικό μου» .
Όταν πραγματικά τον ξεβράκωσαν είχε το σημάδι στον πισινό του έτσι ο πατέρας πήρε πίσω τον γιο του. Είχαν πάρει και μια κοπέλα Παναρίτησα, πολύ όμορφη, η οποία ήρθε κι αυτή πίσω αλλά ήταν
έγκυος από τους Τούρκους. Όταν γέννησε το παιδί το έθαψε ζωντανό γιατί δεν ήθελε να μείνει Τούρκικος σπόρος στο Παναριτέϊκο σόι.
Μετά από τον Νικόλα Παναρίτη, ήρθαν στο χωριό και οι άλλοι Παναρίτες, το σόι το Πανέικο το Αντωνείκο και το σόι το  Κοστείκο με το οποίο συγγενεύει το σόι το Κολέϊκο.


ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Τώρα πάμε στο 1940, που μας κήρυξε τον πόλεμο η Ιταλία.
Ακούσαμε χτυπούσε η καμπάνα. Ήταν το προσκλητήριο να πάνε στο στρατό για το Μέτωπο. Μαζεύτηκαν όλοι και γύρισαν το χωριό γύρω και τραγούδαγαν περπατώντας και έλεγαν το τραγούδι:
Δώστε μας και μαξιλάρια - μ'έναν πέτρινο σταυρό
να πετάμε σαν λιοντάρια - εκεί ψηλά στον ουρανό…

οικογένεια ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ



Θα κάνουμε μια απόπειρα να συνθέσουμε το Γενεολογικό δέντρο του μεγάλου ευεργέτη του Χάρακα ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ που γεννήθηκε στον Χάρακα το 1855 και πέθανε στην Αθήνα το 1928.
Γονείς του ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ και η σύζυγός του ΜΑΤΙΝΑ.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ παντρεύτηκε την ΚΑΤΙΝΑ το γένος Χουρδούβαλη από το Λεωνίδιο , και δεν απέκτησαν παιδιά.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ είχε 3 αδέρφια  ΙΩΑΝΝΗΣ –ΠΑΝΟΣ –ΚΩΣΤΑΣ
και 2 αδελφές ΕΛΕΝΗ – ΚΥΡΙΑΚΑ.
Ο αδελφός του ΚΩΣΤΑΣ παντρεύτηκε την ΕΛΕΝΗ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗ από την Ερμιόνη και μαζί της απέκτησε 5 παιδιά: ΝΙΚΟΛΑΟΣ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ – ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ – ΜΑΡΙΑ – ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ .
ο αδερφός του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ    ΄΄Πανοκουφός΄΄ παντρεύτηκε την ΑΝΝΑ και απέκτησαν 4 παιδιά ΚΟΣΜΑ-ΜΑΡΙΓΩ –ΕΥΓΕΝΙΑ  και ΙΩΑΝΝΗ.
Για τον αδερφό του ΙΩΑΝΝΗ δεν γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία.
Η αδερφή του ΕΛΕΝΗ παντρεύτηκε τον ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΩΡΗ και απέκτησαν 2 παιδιά ΝΙΚΟΛΑΟ και ΜΙΧΑΗΛ.
Τέλος η αδερφή του ΚΥΡΙΑΚΗ παντρεύτηκε τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ
Δεν διαθέτουμε άλλα στοιχεία για το γενεολογικό δέντρο του ευεργέτη του χωριού μας ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ.
Παρακαλούμε όσοι διαθέτουν κάποια στοιχεία (χρονολογίες –ιστορικό –φωτογραφίες και κυρίως απευθύνομαι στους απόδημους στην Αμερική κ.λ.π.) Όλοι μαζί να συνθέσουμε ένα αξιόπιστο ιστορικό της οικογένειας –φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο και τόσα προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στο χωριό μας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ   ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ



ΕΚΛΟΓΕΣ στον ΖΑΡΑΚΑ - το 1865

          4 Mαίου 1865  -  Πρωθυπουργός ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ.
         Δήμαρχος στον Ζάρακα  ο Μιχάλης Θ.Παπαμιχαλόπουλος από την Κρεμαστή.
         ΕΚΛΟΓΕΣ  στην  Ελλάδα   40  χρόνια  μετά  την απελευθέρωση  απο τον τουρκικό ζυγό.
         οι Ψηφοφόροι στον Ζάρακα 785
         Κρεμαστή 205 - Γκιότσαλι 111 - Κυπαρίσσι 167 - Χάρακας 58 - Φρέγγρα 27 - Γέρακας 59.
         Διευκρινίζεται ότι ψηφίζουν μόνο άνδρες ηλικίας άνω των 21 ετών
         και η ψηφοφορία πραγματοποιείται με σφαιρίδια.
         Παραθέτουμε στην συνέχεια τους εκλογικούς καταλόγους για τον Χάρακα
         αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. (πηγή μας τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.)




το χαμόγελο δεν θα μας το πάρουν ... ποτέ


  "φουσέκας "  σε  ρόλο   ΜΕΡΚΕΛ   -  " καπουρνάρος"  η  ΕΛΛΑΔΑ

                                                                                 λυχναρι - τευχος 23

Μοναστήρι ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ 1698 -1699 μ.χ


Ως προς την εκκλησιαστική περιουσία ,η γενική απογραφή της ήταν μια από τις πρώτες ενέργειες των Γεν.Προνοητών και συγκεκριμένα του Grimani,αμέσως μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου.
Ύστερα από κοινοποιήσεις σχετικών διαταγών των ενετικών αρχών από τους επισκόπους ,οι ηγούμενοι των μονών υποχρεώνονταν να αποστείλουν ειδικές εκθέσεις με τις οποίες πληροφορούσαν για την περιουσία, το προσωπικό και την εν γένει κατάσταση των μοναστηριών.
Τα στοιχεία αυτά ήταν απαραίτητα στους Βενετούς ,γιατί και τα κτήματα των μοναστηριών υποχρεώνονταν στο φόρο της δεκάτης.
Στην περιοχή του Μυστρά ενοικιαστές του φόρου αυτού αναφέρονται ηγούμενοι.
Από τον ηγούμενο της μικρής μονής του Αγίου Θεοδώρου στο Χάρακα της Κρεμαστής είχαν αποσταλεί δύο τέτοιες εκθέσεις κατά τα έτη 1698 και 1699 προς τον επίσκοπο Ρέοντος και Πραστού.
Σύμφωνα με την πρώτη έκθεση (14 Δεκεμβρίου 1698) στο μοναστήρι ζουν ο ηγούμενος Αθαναήλ με έναν ιερομόναχο και η περιουσία του είναι :

Αμπέλια 15 ξιναρίων ( 
Χωράφια στο Χάρακα 24 μετρητικίων
Χωράφια στο Λάμπο 8 μετρητητικίων
Χωράφια στη Μακριά Λάκκα 6 μετρητητικίων
2 μελίσσια
1 κελί στην Κρεμαστή

Στο δεύτερο σημείωμα (10 Νοεμβρίου 1699)ηγούμενος είναι πιθανότατα ο ίδιος ,ο παπα-Ναθαναήλ από τα Τζίτζινα ,υπάρχει ένας ιερομόναχος,ο Στάθης και η περιουσία του είναι :

Χωράφια στο Χάρακα 22 μετρητητικίων
Χωράφια στο Λάμπο 9 μετρητικίων
Χωράφια στα Νιάτα 4 μετρητικίων
1 κελί μέσα στο χωριό Κρεμαστή .


ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ......

Κωτσοβάκης - Κατσάκος

Ο παππούς ο Παναγιώτης ο Κωτσοβάκης είχε μεγάλη αδυναμία στο Χαρακιώτικο κρασί όπως και οι φίλοι του.Πάντα τους έλεγε «κοιτάξτε άμα πεθάνω θέλω τούτο το πεντογάλονο να μου το βάλετε κοντά να έχω να βρέχω τα χείλη μου .»
Ο μπαρμπα Θόδωρος ο «κατσάκος» τα λόγια του παππού τα έβαλε καλά στο νου του.
Βλέπετε ήταν φίλος και τα πίνανε μαζί.
Πέθανε ο παππούς και την ώρα της ταφής ,ο μπαρμπα Θόδωρος αγκαλιά το πεντογάλονο έκλαιγε το φίλο .Χωρίς να είχε ξεχάσει την εντολή έβαλε το πεντογάλονο δίπλα στο νεκρό.
Κάποιος όμως δεν τον άφησε να βάλει το κρασί στον τάφο νομίζοντας ότι ήταν αμαρτία.
Ο μπαρμπα Θόδωρος αγριεμένος του είπε :
«Κάνε πέρα και άστο μην μπεις και εσύ». Το γαλόνι μπήκε.
Τα χρόνια πέρασαν ήρθε η ώρα να βγάλουμε τον παππού.Δεν μπορούσε να λείπει ο μπαρμπα-Θόδωρος ,μπορεί να ήθελε να δει - αν ο φίλος του ήπιε το κρασί.
Το πεντογάλονο βρέθηκε είχε σαπίσει όμως ο φελλός και ήταν γεμάτος νερό.
Ο μπαρμπα Θόδωρος ρώτησε μήπως ήταν καλό για να δοκιμάσει.

                                                     γράφει  ο παναγιώτης  πριφτάκης - ΛΥΧΝΑΡΙ  11

η πιο γλυκιά πατρίδα.......είναι η καρδιά



Σύλλογον συσταθέντα και τούτον κατά έτος 1938 εις Ocland της Καλλιφόρνιας με πρωτοπόρον διά την ίδρυσιν αυτού καθώς και γενικόν του γραμματέα τον κ.Γεώργιον Μιχ.Πετρολέκαν.
Προήλθε,δηλαδή,ο σύλλογος ούτος εκ της κατά το έτος 1937 συσταθείσης εις Οκλαν επιτροπής προς συλλογή εράνων δια την αποπεράτωσιν ,του κατά την εποχήν εκείνην ανεγειρομένου εν Χάρακι καθεδρικού ναού της κοινότητος ,- ως μη επαρκέσαντος προς τούτο του σχετικού κληροδοτήματος αειμνήστου Γεωργίου Πετρολέκα –καθώς και δι άλλας ανάγκας της κοινότητος .
Και η οποία επιτροπή τότε τόσον επιτυχώς ειργάσθη εν συνεργασία και με τον σύλλογον Κυπαρισσιωτών ,ώστε εκρίθη σκόπιμμον,διευρυνομένη και μονιμοποιημένη να μετατραπεί εις σύλλογον .
Πρώτος και σχεδόν μόνιμος πρόεδρος του συλλόγου τούτου από της εποχής της συστάσεώς του και μέχρι του έτους 1948 υπήρξεν ο κ.Μιχαήλ Κ.Πετρολέκας θητεύσας συνεχώς επί μίαν δεκαετίαν ως τοιούτος ,ίνα τον διαδεχθή ο μη επιζών την σήμερον Κωσταντίνος Λ.Πετρολέκας καθώς και άλλοι μετά τούτον.
Είναι αληθές ότι ο αριθμός των μελών του συλλόγου τούτου των Χαρακιωτών υπήρξεν αρχικώς ,όπως και μέχρι σήμερον ακόμη,σχεδόν ασήμαντος.
Δοθέντος όμως του ζήλου και της αφοσιώσεως αυτών προς τους σκοπούς της Οργανώσεως , δυνάμεθα να είπωμεν ότι η δράσιν αυτού υπήρξεν όντως αξιοσημείωτος .
Διότι πλην της γενναίας χρηματικής συμβολής αυτού προς την αποπεράτωσιν του ανεγειρομένου ναού της κοινότητας ,περί της οποίας ήδη ωμιλήσαμεν,εξησφάλισε εισαύτως την, ιδίαις αυτού δαπάνες ,παραμονή επί μία διετίαν ιδίου ιατρού εν τη κοινότητι, όπως επίσης ο ίδιος απέστειλεν άμα τη άρσει του αποκλεισμού επί κατοχής σημαντική ποσότητα αλεύρων,ειδών ρουχισμού και υποδήσεως εις τους κατοίκους της κοινότητος ,καθώς και άλλων ειδών ακόμη,οι οποίοι κάτοικοι,όπως άλλωστε και οι άλλοι Ζαρακίται και λοιποί Έλληνες εν γένει,ως εκ της καταστάσεως εν τη οποία διετέλουν συνεπεία του αποκλεισμού πραγματικώς ανακουφίσθησαν.
Επίσης δυνάμεθα να αναφέρωμεν και την υπό του ιδίου τούτου συλλόγου Χαρακιωτών Αμερικής διάθεσιν χρηματικού ποσού άνω των δύο χιλιάδων δολλαρίων (2.000) διά την πλήρη επισκευήν και ανακαίνισιν του σχολείου της κοινότητος ,δι ανανεώσεως του δαπέδου ,διαρρυθμίσεως του ισογείου του εις πραγματικήν δευτέραν σχολικήν αίθουσαν ,μεγενθύσεως της κλίμακος και σμικρύνσως των παραθύρων καθώς και δι επίστρωσιν επίσης του προαυλίου του διά παχέος στρώματος τσιμέντου.
Και τας οποίας επισκευάς και συμπληρώσεις επεσφράγισεν ολίγον μετά ταύτα ο εκ Χάρακος καταγόμενος και καλώς εγκατεστημένος εις Μόντρεαλ του Καναδά κ.Λεωνίδας Πριφτάκης,δι ανανεώσεως της οροφής του ιδίου τούτου κτιρίου του σχολείου ,απειλούσης πλήρη σχεδόν κατάρρευσιν ,και εμπλουτισμού του διά νέων καινουργών θρανίων ,έδρας ,διαφόρων σχολικών οργάνων και επίπλων καθώς και άλλων ειδών ακόμη,δαπανήσας και ούτος προς τον σκοπόν αυτόν ποσόν ωσαύτως άνω των δύο χιλιάδων δολλαρίων (2.000)
Εις το ενεργητικόν του ιδίου τούτου συλλόγου των Χαρακιωτών Αμερικής πρέπει να εγγραφεί επίσης και η δαπάναις τούτου επένδυσιν του εσωτερικού της εκκλησίας της κοινότητος διά τσιμεντοκονίας μετ’επιχρίσεος αυτής ,η επίστρωσις του δαπέδου της δια σιδηροπαγούς σκυροκονιάματος μετά μωσαικού και διαφόρων εγχρώμων γραφικών παραστάσεων ,όπως επίσης και η διά μαρμαρινων πλακών επένδυσις των προ του ιερού αναβαθμίδων .
Εργασία διά την οποίαν διετέθη ποσόν άνω των τεσσάρων χιλιάδων δολλαρίων(4.000)
Και την οποίαν εργασίαν συνεπλήρωσεν τελικώς και πάλιν ο ίδιος ως άνω Κ.Λεωνίδας Πριφτάκης διά πλήρους ανακαινίσεως και αγιογραφήσεως αυτού ,καθώς και της δωρεάς τριών πολυελαίων από μέρους της συζύγου του αξιότ.κ.Ελένης Πριφτάκη ,δαπανήσαντες αμφότεροι οι σύζυγοι προς τον σκοπόν αυτόν χρηματικόν πόσον άνω των δυόμιση και πλέον χιλιάδων δολλαρίων(2.500)!
Ανεξαρτήτως όμως και πέραν της δράσεως του συλλόγου τούτου Χαρακιωτών και πολλοί άλλοι Χαρακιώτες διαμένοντες εν ταις Ηνωμένες Πολιτείες ατομικώς κινούμενοι προσέφερον άλλοτ’άλλα ποσά υπέρ του Χάρακος.

οι άλλες ειδήσεις..........ΟΧΙ του " Τράγκα"


ένα  μάτσο  λουλούδια  απο τον κήπο  μου
λίγο  πριν την φθινοπωρινή  μπόρα

Ο πατέρας  γυμνάζει  την μέση ....  Ο γιος  καμαρώνει..
                                                                   το σάββατο  στο αλσος...

Να  είστε   αχόρταγοι  και τρελλαμένοι..

                               ΣΤΗΒ  ΤΖΟΜΠΣ 1955-2011




σαν  θα σμίξουν  οι ανάσες  -  θα  φουσκώσουν  τα πανιά

αντηβηχικα σιρόπια ... το 1821





Βήχας ξηρός

Βήχας ξηρός λέγεται ούτος ,διότι οι πάσχοντες βήχοντες δεν εκβάζουσι φλέγμα,ή πολλά ολίγον.
Εις τούτον τον βήχα ωφελεί το βούτυρον του κακάου ,ο λειχήν ο ισλανδικός ,η μολόχα ,η σκορτσονέρα .Το τραγάκανθον .Το ψύλλιον  .Το σκιλλοκρόμμυδον .Το νωπό γάλα των ζώων.Το λαύδανον όμων με το ανώδυνο ρευστόν ,πνίμενον ρουφιστά εις θερμόν κόχλασμα εσπέρας και πρωί ,ωφελεί τα μέγιστα δια τινάς ημέρας εις δόσιν από 8 στάγματα.
Λέγει και ο Ιπποκράτης ,ότι «Εις όσους συμβαίνουσι βήχες ξηροί διά πολύν καιρόν ,και ολίγον ερεθιζομένους εις τους καυσώδεις πυρετούς ,αυτοί δεν διψούσι τόσον πολύ.»

Κακάον
Το κακάον,ο καρπός του οποίου θεόβρωμα λέγεται ,είναι φυτόν πολύζωον της Αμερικής .
Οι καρποί του μοιάζουν με λεπτοκάρυα ,αυτοί περιέχουν εν πηκτόν βούτυρον και νοστιμώτατον ,εκ του οποίου κατασκευάζουν οι Ευρωπαίοι την κικολάταν.
Δύναμ.  Θρεπτικόν και μαλακτικόν.
Μεταχ.  Εις τον βήχα ,κώλικας,νεφρίτην,στραγγουρίαν,και δυσεντερίαν .
Δόσιν    Τον καρπόν όσον θέλει τις.

Λειχήν Ισλανδικός
Ο λειχήν είναι φυτόν τι παρασιτικόν λεγόμενον το οποίον φύεται εις τα δρύς,εις ξηρούς και πετρώδεις τόπους,όπου συνάζεται προς το Φθινόπωρον ,το χόρτον τούτο είναι πικρότατον και συπτικόν.
Δύναμ.  Θρεπτικός και αδυναμωτικός.
Μεταχ.  Εις τον μαρασμόν,φθίσιν ,αιμόπτυσιν και βήχα χρονικόν.
Δόσιν    Του χόρτου δρ.4 εις νερόν βραστό δρ.100.

 Μολόχα
Φυτόν πολύζωον και χλωρόν ,το οποίον φύεται παντού εις τους κήπους του κόσμου ,ανθίζει το θέρος με κυανά άνθη.
Δύναμ.  Μαλακτικά και οινητικά
Μεταχ.  Εις τον βήχα και στραγγουρίαν ,εις τας φλεγμονάς ,και αιμορροίδας και δισκοιλιότητας.
Δόσις    Όσα φύλλα φτάνουσι να γίνη κόγχλασμα ,ή κατάπλασμα .ή κλυστήριον.

Σκορτσονέρα
Φυτόν πολύζωον ,φυόμενον εις πλήθος εις την Ισπανίαν και εις τους κήπους της λοιπής Ευρώπης .Αι ρίζαι της είναι μελαχριναί έξωθεν ,και λευκαί έσωθεν.
Δύναμ.  Θρεπτική.
Μεταχ   Εις τον βήχαν και βραχνάδαν
Δόσις    Των ριζών δρ.4 εις νερόν βραστόν δρ.100.

ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ.....αγωνιστης του 1821



Ένας άγνωστος αγωνιστής του 1821 από το Ζάρακα
Εις το παρόν ιστορικόν σημείωμα θα παρουσιάσωμεν έναν άγνωστον αγωνιστήν της εθνεγερσίας του 1821,τον Λαμπρινόν (Λάμπρον) Παπαγεωργίου εκ του χωριού Xάρακος της Επιδαύρου Λιμηράς και θα προεκταθώμεν όπου πρέπει.
Διά τον ανωτέρω αγωνιστήν υπάρχει φάκελος εις τα μητρώα αγωνιστών της Εθνικής (Βαλλιανιείου)Βιβλιοθήκης Αθηνών ,όπου περιέχει διάφορα έγγραφα εκ των οποίων θα καταχωρήσω ή μνημονεύσω τα πλέον σημαντικά.

Κεκυρωμένον αντίγραφον της υπ’αριθμόν 4178/3-10-1824 διαταγής του Υπουργείου των Πολεμικών ,διά της οποίας ικανοποιείται εις τον ανωτέρω αγωνιστήν υπ’αριθμόν 4946/28-9-1824 δ/γή του Εκτελεστικού Σώματος διά της οποίας …………………..
«ο κύριος Λαμπρινός Παπαγεωργίου προβιβάζεται εις τον βαθμόν της εκατονταρχίας.»

Το μαρτυρικόν των ιερέων και προκρίτων του δήμου Ζάρακος διά την επαξίαν συμμετοχήν του εις τους αγώνας της Εθνεγερσίας έχουν ούτω……………
«Οι κάτοικοι πρώτιστοι της κωμόπολης Κρεμαστής και των πέριξ αυτής λογγαρίων ομολογούμεν εν καθαρά αληθεία ότι ο κύριος Λαμπρινός του ποτέ Νικολού παπα-Γεωργίου ,ήτο επικεφαλής των στρατιωτών Χάρακος και γενικώς τζαούσης του καπετανιου Γ.Π.Δρίβα επάνω εις όλους τους στρατιώτας της επαρχίας μας Επιδ.Λιμηράς ,αναφαινόμενος πάντοτε όπου η ανάγκη της πατρίδος απαιτούσεν ,πολεμών κατά των Τυράννων με τον ζήλον και προθυμίαν απαρχής της ιεράς μας επαναστάσεως μέχρι τέλους.
Εφάνη υπέρμαχος ζηλωτής και γενναίος πολεμιστής εις όλας τας μάχας ,όπου έτρεξεν ομού με τον άνωθεν Δρίβαν ,καθώς και με τον αείμνηστον Ηλίαν μπεζαιδέ ,καθώς και με τον κύριον Ιωάννη Ευγενίδη.

Ο ΖΑΡΑΚΑΣ .. Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ .... Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ


ΑΠΟΨΗ  ΤΗΣ  ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ


Για δεύτερη φορά μέσα σε δεκαπέντε χρόνια επιχειρήθηκε μεταρρύθμιση των Οργανισμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά τρόπο που να προσβάλλει την ιστορική πραγματικότητα.
Όταν, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, πραγματοποιήθηκε η πρώτη διοικητική μεταρρύθμιση και εξαγγέλθηκε η ίδρυση του δήμου Ζάρακα στην περιοχή, οι οργανωτές της, μη αγνοώντας τα τοπικά έθιμα, ενέταξαν στο δήμο όλους τους οικισμούς που είτε αναγνώριζαν την Κρεμαστή ως κεφαλοχώρι ( Ρηχιά, Λαμπόκαμπος, Χάρακας, Πιστάματα, Αχλαδόκαμπος, Κουπιά), είτε είχαν οικοδομήσει στενές σχέσεις με την Κρεμαστή (Κυπαρίσσι, Γέρακας).
Για την ακρίβεια, στην αρχή η Κρεμαστή, το Κυπαρίσσι και το Γκιότσαλι εντάχθηκαν στο Δήμο Κυφάντων ο οποίος λειτούργησε για μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια ενοποιήθηκε με το όμορο μεγαλύτερης έκτασης δήμο Ζάρακος.
Ο προσδιορισμός των ορίων του δήμου Ζάρακα βασίστηκε σε μια πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας.
Οι κάτοικοι των επιμέρους χωριών έτρεφαν την αντίληψη ότι αποτελούν μέρη ενός όλου. αυτό αποδεικνύουν όχι μόνο από το γεγονός ότι η Κρεμαστή ήταν το διοικητικό και οικονομικό κέντρο της περιοχής τους, αλλά και από την ομοιότητα των εθίμων, τη διασπορά των οικογενειών σε όλα τα επιμέρους χωριά, τη χρήση ίδιων οικογενειακών επωνύμων.
Η κοινή ταυτότητα ενισχύθηκε χάρη στην ίδρυση του Δήμου Ζάρακα και δημιούργησε τον τύπο του Ζαρακίτη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΛΕΣΗΣ......στ' αχνάρια των προγόνων



Τον μπαρμπα Γιώργη τον Μπέλεση τον συνάντησα την Κυριακή 25 του Σεπτέμβρη .
Μου χάρισε το καινούριο του βιβλίο ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ .
Γνωριζόμαστε χρόνια –όμως ξέρω λίγα πράγματα από τη ζωή του.
Όποτε βλεπόμαστε πάντα με τις ώρες μου μιλά με πάθος για τους καημούς των απλών ανθρώπων της Ρηχιάς –του Ζάρακα των μεταναστών των προγόνων .
Και τα μάτια υγραίνουν –και ο κόμπος έρχεται στο λαιμό καθώς μου διηγείται αυτές τις υπέροχες ιστορίες .
Τη θεια –Παύλαινα που βγαίνει στο ξάγναντο και αγναντεύει μην έρχονται οι 3 γιοι από την Αμερική και ύστερα ανάβει το καντηλάκι και προσεύχεται.
Την πέτρα από τη Ρηχιά εις περίοπτη θέση –στο σαλόνι Ρηχιώτη μετανάστη στην Αμερική .
Τον 65χρονο πατριώτη που πρωτοείδε την μάνα του στο Λαογραφικό Μουσείο της Ρηχιάς
τυχαία σε μια φωτογραφία .
΄΄Μάνα φεύγω΄΄ -Στο καλό την ευχή μου να’χεις ΄΄.
Ένας ζωντανός θάνατος η φυγή στην ξενιτειά εκεί στις αρχές του αιώνα 12χρονων παλικαριών .

Τον μπαρμπα-Γιώργη τον Μπέλεση τον συνάντησα την Κυριακή 25 του Σεπτέμβρη μετά το σχόλασμα της εκκλησιάς μου χάρισε το καινούριο του βιβλίο ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ.
…………. κάτι σαν αντίδωρο στον πιστό.


                                                                                                       Νέα Σμύρνη 26-09-2011
                                                                                                          σπύρος Πετρολέκας

Υ.Γ. : Όσοι θέλετε να προμηθευτείτε το βιβλίο αποτανθείτε στην Πρόεδρο του Συλλόγου
απανταχού Ρηχιωτών Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ
Βούλα Πανουργιά στα τηλέφωνα 210-5614877 και 6936713094




Τα δεκαπεντάχρονα παλικαράκια που δεν είχαν φύγει ποτέ από τα χωριά τους,τώρα θέλουν να φύγουν, να ξενιτευτούν και να δοκιμάσουν τη γεύση της ξενιτειάς.
ΑΛΛΑ ,ΤΗΝ ΞΕΝΙΤΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΕΙΣ.
Τα δεκαπεντάχρονα παλικαράκια αφήνουν τη μαγκούρα του τσοπάνη και φεύγουν.
Αγκαλιές ,φιλιά,δάκρυα και αναστεναγμοί.
Ένα κράμα συναισθημάτων αγάπης και αγωνίας ,που εκφράζονται μόνο με δάκρυα,με λυγμούς.
Ο βουβός πόνος της μάνας και η αγωνία του πατέρα.
Πότε αυτοί οι γονείς θα ξανάβλεπαν τα παιδιά τους;
Πότε αυτή η μάνα ,η Ζαρακίτισσα μάνα ,που ανεβοκατέβαζε τη νάκα με το παιδί της στις πλεύρες ,στα χωράφια ,στα αμπέλια,στο θέρος,στο λιομάζωμα,που κρεμούσε τη νάκα στο δέντρο και θέριζε και σκάλιζε κι έκανε όλες τις δουλειές ,πότε αυτή η μάνα θα ξανάκουγε αυτή τη γλυκιά,τη γλυκύτατη λέξη ΄΄ΜΑΝΑ΄΄από το γιο της;
Και πότε τα παιδόπουλα θα ξανάβλεπαν τους γονείς τους και τους δικούς τους;
Ήταν ζωντανός θάνατος;
Τόσα δάκρυα χύθηκαν και τόσοι αναστεναγμοί ξέφευγαν από τις καρδιές των παιδιών ,που ποθούσαν λίγη συμπόνια στις δύσκολες στιγμές τους στην ξενιτειά.
Νοσταλγούσαν την μάνα τους και τον πατέρα τους.Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ξαναείδαν ο ένας τον άλλον και με αυτό τον καημό του χωρισμού έφευγαν από τη ζωή.
Και οι γονείς και τα παιδιά(οι μετανάστες).
Έφευγαν για το μεγάλο και μακρινό ταξίδι τους προς την Αμερική,παρεούλες 4-5 παιδόπουλα μαζί ,και,έδιναν κουράγιο ο ένας στον άλλο.
Μια συγκινητική διήγηση από έναν πρωτοπόρο δεκαπεντάχρονο μετανάστη (Ρηχιώτη) που μετανάστευσε μαζί με την παρέα του το 1896,ο Λ.Α.μας λέει :