απο το ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΟΛΑΩΝ
.JPG)
24 Μάρτη .... ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗΣ
 |
| ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1936 Ζαρακίτες και άλλοι Λάκωνες στην ΣΩΤΗΡΙΑ |
Τον περασμένο μήνα είχαμε αρκετούς θανάτους μέσα στον κύκλο των συμπατριωτών μας.
Στην αρχή του Δεκέμβρη πέθανε η Ματίνα Νικ.Τσακίρη ,το γένος Ιωάννη Παναρίτη ,από τα Κουπιά.
Στα μέσα του Δεκέμβρη πέθανε η Ανδρομιδά από το Γέρακα και κατά το τέλος η Ελένη Γκιώνη από τη Συκιά και η Ματίνα Μπέλεση από τη Ρηχιά.
Έτσι απομένουνε ακόμη οι Γεώργιος Μανίκης ,από τα Κουπιά , η Κούλα Πετρολέκα από το Χάρακα η Αγγελική Καραγάνη ,το γένος Χαρ από τα Πιστάματα ,και τώρα ήρθε και ο Λεωνίδας Πουλάκης από την Κρεμαστή .
Οι αθρόοι αυτοί θάνατοι δεν οφείλονται τόσο στις αρρώστιες όσο στις στερήσεις με τις οποίες ζούμε.
Απονωμένοι από τις οικογένειές μας ,και τον στενό κύκλο των συγγενών μας που θα μας έκανε πιο ευχαριστη και θα παρέτεινε τη βασανισμένη ζωή μας ,είμεθα αναγκασμένοι να ζούμε στο ξένο αυτό περιβάλλον μια ζωή στρατιωτική ζωή γεμάτη στερήσεις και στενοχώριες.
Κάθε μέρα παρακολουθούμε τον θάνατο γνωστών και αγνώστων συναδέλφων μας ,πράγμα που μας αφαιρεί και το λίγο θάρρος που έχουμε για τη ζωή.
ΧΑΡΑΚΑΣ εν έτει 1937 ....
Στο κέντρον σχεδόν του Δήμου μας ,μακρόστενος και συγκεντρωμένος βρίσκεται ο Χάρακας.
Είναι κτισμένος στους πρόποδες του βουνού «Ραχημήνι» ,σε μάκρος ενός περίπου χιλιομέτρου και σε πλάτος ελάχιστο.
Με την ωραία αυτή διάταξη των σπιτιών του και με τα αμπέλια που αρχίζουν κάτω από τα παράθυρα των σπιτιών παρέχει ένα πραγματικά ωραίο θέαμα.
Προ πάντων τα βράδυα ,όταν τα αναμμένα καντήλια φωτίζουν τα παράθυρα των σπιτιών παρουσιάζεται ένα μαγευτικό πανόραμα.
Το ύψος του υπέρ την θάλασσαν κυμαίνεται περί τα 500 μέτρα.
Σε απόσταση ενός τετάρτου της ώρας βρίσκεται ο «Σταυρός» ,όπου απότομα κόβεται ο βράχος για να καταλήξει με μια μικρή κλίση στη θάλασσα.
Μπροστά από το χωριό απλώνεται μια μικρή κοιλάδα ,φυτεμένη ως επί το πλείστον με αμπέλια.
Βορειοδυτικά και σε απόσταση μιας περίπου ώρας αρχίζει το μεγάλο δάσος από έλατα που σκεπάζει την οροσειρά του Πάρνωνος.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ
Γιατί ονομάστηκε Χάρακας δεν γνωρίζομεν .
Πάντως η ονομασία αυτή είχε δοθεί σε πολλές πόλεις κατά τους Βυζαντινούς χρόνους μικρά κώμη κτισμένη εις φυσικώς οχυράν θέσιν ,την Παληοχώραν όπως ονομάζεται σήμερον ,και όπου άφθονα ερείπια εις καλήν σχετικώς κατάστασιν διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Το 881 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Κωσταντινουπόλεως Βασίλειος ο Α΄προέβη εις τελείαν οχύρωσιν του λόφου ιδρύσας ναυτικόν σταθμόν ,προς απόκρουσιν των Σαρακηνών .
Έκτοτε κανένα θετικό στοιχείο περί της τύχης της κώμης αυτής δεν έχομεν.Κατά μίαν παράδοσιν οι κάτοικοι της κώμης αυτής ,η οποία ελέγετο και Δήμος Σφακούντος ,κατάς μίαν επιδρομήν των Σαρακηνών της Κρήτης απήχθησαν ως σκλάβοι των, εις την Κρήτην ,όπου ίδρυσαν την μέχρι σήμερα υπάρχουσαν κώμην των Σφακιών.
Επί Τουρκοκρατίας δεν φαίνεται να υπήρχε χωριό,αλλά ίσως περιπλανώμενοι τσοπάνηδες.
Ο πρώτος τσοπάνης που εγκαταστάθη μονίμως ήταν,κατά τις παραδόσεις πάντοτε ,
κάποιος Πέτρος Λέκκας ,κατ’άλλους Αλβανός και κατ’άλλους Μανιάτης.
Τα παιδιά του πήραν ολόκληρο το πατρώνυμον και έτσι δημιουργήθηκε η οικογένεια των Πετρολεκαίων.
Μετά ήλθε ο Νικόλας Πριφτάκης από την Κρεμαστήν.
Μετά ήλθε ο Ροβάτσος από την Ύδραν και οι Κομπογιωργαίοι από τις Σπέτσες.
Όλοι αυτοί ήταν τσοπάνηδες και κατοικούσαν σε «τούρλες»,κατόπιν ήλθεν από τις Σπέτσες και ο πρώτος παπάς ο Ανδρέας Μπούφης.
Τα παιδιά του πήραν το παπαδώνυμον και ωνομάζοντο Παπανδρέου.
Δύο από την οικογένεια αυτήν,αδελφοί,μετά τον θάνατον του παπα-Ανδρέα έγιναν παπάδες.
Ο ένας , ο παπα – Γιώργης έμεινε στο Χάρακα και δημιούργησε την οικογένειαν των Παπαγεωργίου.
Ο άλλος ο παπα – Μιχάλης επήγε στην Κρεμαστήν (Ζάρακος)και εδημιούργησε την οικογένεια των Παπαμιχαλοπουλαίων.
Μετά ήλθε κάποιος από το Χέλι ,τον οποίον εκράτησαν για παλικαρά ,και εδημιούργησε την οικογένεια των Χελιωταίων.
Μετά ήλθεν ένας Κόκκορης ,από τα Πιστάματα , ένας Γαβρίλης από το Κυπαρίσσι ,
οι Γκιουζελαίοι από την Κρεμαστή, οι Τραιφορέοι από τον Κοσμά Κυνουρίας,
οι Φιφλέοι από το Παληοχώρι ,οι Σακκέοι από τη Ρηχιά,ο Μιχάλης Παπαμιχαλόπουλος από τα Πιστάματα και ο Αναγ.Ι.Δούκας από τη Φρέγκρα.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι διάφορες οικογένειες που αποτελούν σήμερα την κοινωνία του Χάρακος.
 |
το λογότυπο της εφημερίδος - ο υπο ανέγερση ναός ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
Η έπαυλις του JEROME στην πίλιζα
|
ΚΑΤΟΙΚΟΙ
Ο Χάρακας αποτελείται από 90-100 οικογένειες με πληθυσμό μόνιμον περί τους 400.
Έχει όμως πολλούς ξενιτεμένους.Εις την Αμερικήν υπάρχουν περί τους 100 Χαρακιώτες ,εκ των οποίων πολλοί έχουν δημιουργήσει και οικογένειες ,άλλοι τόσοι εις Αθήνας Πειραιά και περί τους 50 είναι σκορπισμένοι εις Ρουμανίαν , Αυστραλίαν , Ύδραν , Σπέτσας ,Ερμιόνη , κ.λ.π.
Ο χαρακτήρας των Χαρακιωτών ,όπως και όλων των άλλων Ζαρακιτών ,είναι πράος και φιλήσυχος .
Σπανίως δημιουργούν καυγάδες, με μόνο επιθετικό όπλο τις μαγγούρες.
Διά τον λόγον αυτόν εκρίθη άσκοπος η ύπαρξις ιδιαιτέρου αστυνομικού σταθμού.
Καταστήματα έχει 4 παντοπωλεία , 2 καφεοινοπωλεία,2 κρεοπωλεία, 2 υποδηματοποιεία
και 2 ξυλουργεία.
Υπάρχουν επίσης 5 κτίστες , 25 τσοπάνηδες και οι υπόλοιποι ασχολούνται με την γεωργίαν.
Η στατιστική κίνησις του πληθυσμού κατά τα τελευταία χρόνια είναι η εξής:
Έτος 1933 Γεννήσεις / Θάνατοι / Γάμοι ( 6 - 9 - 1 ) 1934 (14 - 5 - 0 ) 1935 ( 7 - 1 - 1 )
Όπως βλέπει κανείς οι γεννήσεις ,εξαιρέσει του 1933 που πέθαναν αρκετοί γέροι ,υπερτερεί κατά πολύ τους θανάτους.
Πλην όμως ο μόνιμος πληθυσμός του χωριού μένει στάσιμος,διότι λόγω της φτώχειας και της ελλείψεως εισοδημάτων οι νέοι αναγκάζονται να παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς για μια καλύτερη τύχη.
πράσινο τσιρότο το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η πρόκληση αφορά τον απεγκλωβισμό μας από περιορισμένου εύρους οπτικές που περιορίζουν το περιβαλλοντικό αντικείμενο σε τόμους επιστημονικών δημοσιεύσεων και οικολογικών αξιών.
Αφορά την κατανόηση ότι το περιβάλλον αποτελεί κύριο πυλώνα για οποιαδήποτε πραγματικά βιώσιμη έξοδο από την κρίση.
Ας μην ετοιμαστεί όμως κάποιος να πανηγυρίσει νομίζοντας ότι ήρθε η ώρα να δούμε το περιβάλλον ως πηγή ανάπτυξης .Το ακριβώς αντίθετο.
Ήρθε η ώρα να πετάξουμε από πάνω μας το γνωστό και και δηλωμένα αποτυχημένο αναπτυξιακό και οικονομικό πρότυπο που μας έφερε εδώ.
Το περιβάλλον δεν μπορεί να χρησιμοποιείται πλέον ως «πράσινο τσιρότο»σε ένα σύστημα οικονομικής μεγένθυσης που θεωρεί δεδομένη την περιβαλλοντική υποβάθμιση από έργα και επενδύσεις ,βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και χτίζεται πάνω στην υπερκατανάλωση χώρου,πόρων και αγαθών.
μόνο γιατί μ΄ αγάπησες - γεννήθηκα ......
 |
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου - κανείς δεν θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε - χωρίς γι αυτό να την πληγώσει.
Έχω ένα κρίνο,κρίνο ολάνοιχτο - χωρίς καμιά σκιά στην όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε - να το φιλήσει,να το κόψει.
Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται - πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κι είναι σαν να ΄γινε ολοκαύτωμα - και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα που ΄ναι αμφίβολη - μ’όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται - παθητικά την ομορφιά της.
Κι άλλα λουλούδια που΄ναι σύμβολα - κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα, - φανταστικά μόνον ανθούνε.
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου - κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα ΄ναι ανίδεος - κι ούτε γι αυτό θα μετανιώσει.
Φτωχού καμπάνα δεν αχάει -του πλούσιου ξεκουφαίνει
- Εμακρύναν τις ποδιές - να σκεπάσουν τις πομπές.
- Του μπαμπά μου η σακούλα - μου σκεπάζει την καμπούρα.
- Του μπαμπά μας η σακούλα - βάνει καθενός μια βούλα. (Κεφαλονίτικη)
- Φτωχού καμπάνα δεν αχάει - του πλούσιου ξεκουφαίνει (Ηπειρώτικη).
- Ο φτωχός όσα μπορεί κι ο πλούσιος όσα θέλει.
- Όλα τα πλούσια φρόνιμα και τα φτωχά ζουρλά ΄ναι.
- Άλλος σπέρνει και τρυγάει κι άλλος πίνει και μεθάει.
- Ο πλούσιος πεθαίνει μια φορά - ο φτωχός κάθε μέρα (Νάξος).
- Έχει γρόσια στο πουγγί , όπου θες κάνεις Λαμπρή (Πατρινή).
- Τα έρημα τα γρόσια - τον Χριστόν επαραδώσαν (Χιώτικη).
- Πεινασμένος γάιδαρος - ξυλιές δεν μετράει.
- Τα μικρά σκυλιά αρχίζουν να τρώνε - όταν χορτάσουν τα μεγάλα (Κικούγιου).
- Ο νόμος είναι σημαία και το χρυσάφι ο αέρας που το κάνει να κυματίζει (Ρώσικη).
- Λαμπερός παράς σκεπάζει σάπιο κώλο (Γερμανική).
- Ο πλούσιος έχει χρήματα,ο φτωχός τα παιδιά του. (Σουαχίλι).
- Τα πλούτη ομορφαίνουν τον άσχημο,δίνουν πόδια στους κουτσούς,
μάτια στους στραβούς, τόκο στα δάκρυα (Ρώσικη).
- Κανείς δεν κρεμάστηκε με χρήμα στην τσέπη (Ρώσικη).
- Το δίχτυ για το πουλί ,το χρήμα για τον άνθρωπο (Ρώσικη).
- Το χρήμα κάνει το στραβό να βλέπει και τον παπά να πουλάει τα ιερά βιβλία του (Κινέζικη).
- Ο πλούτος για τον φτωχό είναι σκλαβιά ,για τον κουτό είν’αφέντης (Βοσνιακή).
- Ο πλούτος κρύβεται ,η φτώχεια ποτέ (Φιλανδική).
- Ο πλούσιος το πουγγί του σκαλίζει,ο φτωχός την ελπίδα του (Τούρκικη).
- Το χρήμα είναι καλός σκλάβος - αλλά κακός αφέντης (Ιταλική).
- Το χρήμα ισιώνει τα βουνά κι οργώνει τις θάλασσες (Ισπανική).
- Ο νόμος έγινε για τους πλούσιους και η τιμωρία για τους φτωχούς (Αρμένικη).
- Ο φτωχός θέλει ψωμί ,ο πλούσιος όρεξη (Ινδική).
η Ζαρακίτικη ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ
Κατ’αρχάς ,η νοικουρά πήγαινε έξω στα χωράφια ,στο αμπέλι και στον κήπο της ,να μάσει τα άγρια χόρτα που παράγει η περιοχή μας.
Τα χόρτα για την πίτα θέλουν λίγο προσοχή αλλά η μαστόρισσα Ζαρακίτισσα τα γνωρίζει.
Τα έμασε και τα έφερε και τώρα πρέπει να τα καθαρίσει καλά με μεγάλη προσοχή ,να μην μείνουν ριζώματα ή ξερά φυλλαράκια.
Κατόπιν πρέπει να τα πλύνει καλά ,να μην μείνει καθόλου χωματάκι ,πετραδάκι ή ό,τι άλλο εκτός από το καθαρό χόρτο.
Τώρα πρέπει να περιμένει να στεγνώσουν τα χόρτα και κατόπιν να τα κόψει ψιλά .
Τα λαδώνει ,τα αλατίζει και έχει ρίξει και φρέσκα κρεμμυδάκια ,άνιθο και άλλα μυρωδάτα χορταρικά .
Τώρα έχει τα χόρτα έτοιμα για την πίτα αλλά πρέπει να ανοίξει το φύλλο για το οποίο έχει έτοιμο το ζυμάρι .
Αλλά πριν να περιγράψουμε το φύλλο ,θα πρέπει να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στο ζυμάρι από σταρένιο αλεύρι .
Το αλεύρι δεν θα πάει στον μπακάλη να το αγοράσει με την οκά ,γιατί τότε η οκά ήταν μέτρο βάρους. Το αλεύρι το έχει στο σπίτι της γιατί έχει φροντίσει να αλευροποιήσουν το στάρι της δικής τους ετήσιας παραγωγής ,κατά διαστήματα ,περίπου 50-60 οκάδες τη φορά.
Το στάρι όμως της παραγωγής τους έχει μια ολόκληρη διαδικασία και αυτή είναι η φροντίδα ολόκληρης της οικογένειας.
Πρέπει να προετοιμάσουν το χωράφι που θα σπείρουν το σιτάρι .
Να το λαξέψουν,να το να το καθαρίσουν από αγκάθια ,θάμνους και πέτρες.
Κατόπιν πρέπει να σπείρουν με τον προετοιμασμένο σπόρο σιταριού και να το οργώσουν .
Προσεύχονται να πάει η χρονιά καλά ,για να οικονομήσουν το στάρι για το ψωμί της χρονιάς τους.
Η δουλειά ,από όταν έσπειραν έως να έχουν την συγκομιδή του σταριού απαιτεί χρόνο και αρκετό χειρονακτικό μόχθο.
Όργωμα ,βοτάνισμα με το μικρό σκαλιστηράκι ,κατόπιν έπρεπε να βγάλουν τα ξένα χορτάρια που είναι ανακατεμένα με το φύτρο του σταριού.
Τον Ιούνιο μήνα που τον λένε θεριστή ,θερίζουν το στάρι και το πηγαίνουν στο αλώνι,το μεταφέρουν στο σπίτι και το αποθηκεύου στο κασόνι.
Κατόπιν κοσκινίζουν κάποια ποσότητα για κάθε φορτίο που θα πάνε στο μύλο για αλευροποίηση και το αλεύρι θα το αποθηκεύσουν σε άλλο κασόνι.
Η νοικοκυρά έχει τώρα το αλεύρι στο σπίτι της ,κι έτσι παίρνει και φτιάχνει το ζυμάρι ,για να ανοίξει το φύλλο για την πολυπόθητη πίτα.
ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΖΩΗΣ .....
12 Μάρτη 2012 .1.00 το μεσημέρι
- Θεια – Φιλιά γεια σου –να τα χιλιάσεις.
Μεσημέρι είναι μας βρίσκεις στο φαί.
Προλίγου ήρθαν από το Δήμο η ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ οι κοπέλες με μια τούρτα και 3 κεριά.
Τα ‘σβησα όλα .
΄Υστερα ήρθε η κόρη με τα εγγόνια ,το Δημήτρη και τη Φιλίτσα.
Για την αντιγραφή ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ.
όταν σταματά ... ο χρόνος
 |
| ο αδελφός του ευεργέτη , ΚΩΣΤΑΣ με την συζυγό του ΕΛΕΝΗ και τα παιδιά τους ΝΙΚΟΛΑΟΣ - ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ - ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΜΑΡΙΑ & ένα γιό που πέθανε μικρός . |
 |
| ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ ο γιατρός - στο στρατό τις φωτογραφίες μας έστειλε η αναγνωστριά μας Janean Lekka απο ΑΜΕΡΙΚΉ |
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ - JEROM
Εκδότης και διευθυντής ήταν ο Κων/νος Φασουλαρίδης από την Νίσυρο ,ο οποίος είχε σπουδάσει στην Μεγάλη του Γένους Σχολή .έγινε δάσκαλος στην Κωσταντινούπολη ,και είχε εργαστεί εκεί στην εφημερίδα «ΝΕΟΛΟΓΟΣ».
Στην Αμερική ο Φασουλαρίδης είχε μεταναστεύσει το 1889 ,και σπόυδασε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης.
Ο «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»της Βοστώνης δεν έζησε ,παρά λίγους μήνες.
Από την εποχή εκείνη και καθ’όλο το διάστημα των χρόνων που ακολούθησαν από τότε ,σε όλες τις πόλεις με συγκεντρωμένους Έλληνες ,εξεδόθησαν κατά καιρούς πάρα πολλές ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Φασουλαρίδης ο πρώτος εκδότης ελληνικής εφημερίδας στην Αμερική ,το 1905 εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα στην Νέα Υόρκη αυτή την φορά ,την «ΣΗΜΑΙΑ» ,που το 1906 ,συγχωνεύθηκε με την εφημερίδα «ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ»,που είχε εκδώσει το 1900.
Ο Σπαρτιάτης Ιωάννης Μπούρας ,που ήταν πράκτορας ατμοπλοικών εισιτηρίων ,και ένας άλλος Λάκωνας ,ο Ιωάννης Πετρολέκας ή (JEROM) γιος του παπα-Ηλία από το χωριό Χάρακα Ζάρακoς Λακωνίας ,ο οποίος αργότερα διατηρούσε το τελειότερο ελληνικό τυπογραφείο της εποχής ,στον Άγιο Φραγκίσκο ,και από αυτόν εξεδόθηκε η εφημερίδα «ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ».
Επί οκτώ συνεχείς μήνες εκυκλοφόρησεν ως καθημερινή εφημερίδα ,και μετά ως εβδομαδιαία μέχρι το 1927.
Συντάκτης της διετέλεσε ο αρχιμανδρίτης κ.Ειρηναίος Κασιμάτης.
Ο Ιωάννης Πετρολέκας ή (JEROM) αναχώρησε από το χωριό του σε ηλικία δεκαέξι (16) χρονών ,και εγκαταστάθηκε στον Άγιο Φραγκίσκο της Καλιφόρνιας ,από την αρχή.
Όπως φάνηκε ,ήταν προικισμένος από την φύση του με εξαιρετική τόλμη και θάρρος ακατάβλητο ,και αυτό φάνηκε από την όλη δραστηριότητα ,και το είδος των επιχειρήσεων ,που καταπιάστηκε.
ΖΑΡΑΚΑΣ ..... η κατοίκησή του
Ο Ζάρακας δεν φαίνεται να κατοικήθηκε στα προιστορικά χρόνια ,εκτός βέβαια στα παράλιά του.
Σε αυτά ήκμασαν ,κατά τους ιστορικούς χρόνους ,δύο σημαντικές πόλεις:
Τα Κύφαντα (στη θέση που είναι σήμερα χτισμένο το Κυπαρίσσι)και ο Ζάρακας (στο σημερινό λιμάνι Γέρακας).
Όμως πολλά από τα σπήλαια ,που υπάρχουν στην παράκτια ζώνη του, φανερώνουν ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα ,που αρχίζει από τη Νεολιθική τουλάχιστον περίοδο.
Πολλούς αιώνες αργότερα ,κατά την περίοδο των Σλαβικών επιδρομών (6ος και 7ος μ.Χ.αιώνας)μερικοί από τους Λάκωνες της ενδοχώρας –πιεζόμενοι από τους επιδρομείς Σλάβους- φαίνεται ότι κατέφυγαν και κατοίκησαν σε ορισμένες καλά επιλγμένες τοποθεσίες του Ζάρακα .
Αλλά και αργότερα –Βυζαντινά χρόνια-η καταφυγή αυτή στα βουνά συνεχίστηκε ,καθώς οι κάτοικοι υπέφεραν από επιδρομές και πειρατείες.
Έτσι ,δημιουργήθηκαν στον Ζάρακα ,κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ,μικρά χωριά ,οι λεγόμενες σήμερα «Παλαιοχώρες» ή «Παλιόκαστρα»,όπως αυτές στη Ρηχιά ,στο Χάρακα και στο Κυπαρίσσι. Χτισμένες δε αυτές οι Παλαιοχώρες σε φυσικά οχυρωμένους τόπους ,εξυπηρετούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ορισμένες παροδικά δύσκολες καταστάσεις.Δεν είχαν βέβαια τους καιρούς εκείνους κάποια ιδιαίτερη οικιστική και πληθυσμιακή ανάπτυξη ,αποτέλεσαν όμως τους αρχικούς πυρήνες για μια μελλοντική κατοίκηση στους γύρω απ’αυτές. Για τις Παλιοχώρες αυτές δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία ,εκτός βέβαια από τα οικιστικά λείψανά τους.Υπάρχουν όμως παραδόσεις και θρύλοι που μιλούν γι αυτές ,και μάλιστα με τρόπο επικό.
Έτσι ,για την Παλιοχώρα στη Ρηχιά λέγεται ότι η ιστορία άρχισε κατά τη διάρκεια των Τουρκικών επιδρομών ,το βράδυ κάποιου Μεγάλου Σαββάτου:
Όλοι οι χωριανοί βρίσκονταν στην εκκλησία για την Ανάσταση.
Εκείνο το βράδυ είχαν αποβιβαστεί στο λιμάνι του Γέρακα Τούρκοι πειρατές ,που λίγο αργότερα έφτασαν στη Ρηχιά ,περικύκλωσαν την Εκκλησία και τους συνέλαβαν όλους.
-Πάρτε μαζί σας τα κεριά της Ανάστασης …τους συμβούλεψε ο γεροντότερος ,καθώς τους αλυσόδεναν και τους έσερναν προς το λιμάνι,με προορισμό τα σκλαβοπάζαρα.
Ύστερα από ώρες και ενώ βρισκόταν κοντά στο λιμάνι ,ξέσπασε καταιγίδα και σταμάτησαν όλοι ,για να προφυλαχτούν όπως μπορούσαν.
-Βάλτε μας ,τους είπε ο γέρος ,σε αυτή τη σπηλιά εδώ δα και το πρωί που θα φέξει μας σηκώνετε πάλι…
Οι Τούρκοι δέχτηκαν . «Πού θα πάνε …»σκέφτηκαν , «αφού εμείς θα είμαστε μπροστά από τη σπηλιά και θα τη φυλάμε …».
Η σπηλιά όμως είχε και άλλη έξοδο ,απ’όπου βγήκαν νύχτα οι αιχμάλωτοι Ρηχιώτες με αναμμένα κεριά της Ανάστασης ,για να βρεθούν την άλλη μέρα όχι πια στο χωριό τους,αλλά οχυρωμένοι ψηλά στη ράχη του Μύνη ,ένα απότομο και απροσπέλαστο βουνό με σάρα από τη μεριά της θάλασσας.
Από εκεί λίγο αργότερα απέκρουσαν με πέτρες τους διώκτες τους,και παρέμειναν στο μέρος αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Κατασκεύασαν ένα πρόχειρο οικισμό από τούρλες ,αλλά και μια Εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο.Και στη ράχη αυτή ,στην οποία κατοίκησαν ,την ονόμασαν ράχη της Αμύνης –ράχη του Μύνη σήμερα-από την αντίσταση και άμυνα που πρόβαλλαν.
Αργότερα ,το 1350 ,ο Ζάρακας θα δεχτεί πολλούς από τους Αλβανούς εποίκους,τους οποίους ,τους οποίους ο Δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Παλαιολόγος δέχτηκε στα εδάφη που εξουσίαζε.
Αυτοί ,με την εργατικότητα και την επιμονή που τους διέκρινε ,κατόρθωσαν να κάμουν μαλακό και ήμερο τον ορεινό Ζάρακα :
Έσκαψαν και στέριωσαν χωράφια με πεζούλια ,καλλιέργησαν διάφορα προιόντα,και έκαμαν –έστω σ’αυτόν τον περιορισμένο βαθμό – παραγωγικές τις άγονες πλαγιές του βουνού.
Πάρα πολλούς όμως νέους κατοίκους δέχτηκε ο Ζάρακας κατά τη διάρκεια της Τουρκικής κατάκτησης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
