ΧΑΡΑΚΑΣ best of 2011.....

                                                           

                                           ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ     ΓΕΓΟΝΟΣ
ήλθε   το   ΝΕΡΟ   στο  χωριό μας

                             ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ   ΓΕΓΟΝΟΣ


Προτομή  του  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΠΕΠΠΑ 
35  χρόνια παππάς και δάσκαλος  στο  χωριό  μας



   ΠΡΟΣΩΠΟ  ΤΗΣ  ΧΡΟΝΙΑΣ 
ζεί  μόνοιμα  στο χωριό  μας  ...
στο  τέλος  του χρόνου  κλείνει  τα  100  χρόνια ζωής
θια - ΦΙΛΙΑ  .....  υποκλινόμαστε 



ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ
ΣΗΜΕΙΑ  ΤΩΝ  ΚΑΙΡΩΝ ....Δεν  έγινε  διανομή  χρημάτων 
         απο το  ΙΔΡΥΜΑ  ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ  φέτος τα χριστούγεννα.
να  επαναεκτιμήσουμε  τις  αξίες  μας 



ΚΟΣΜΙΚΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ


Ο ΓΑΜΟΣ  ΤΗΣ  ΜΑΡΙΝΑΣ
παιδικές  και εφηβικές  ευαισθησίες 
 δημοσιευμένες  στο λυχνάρι 
    


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΤΗΣ  ΧΡΟΝΙΑΣ

τρεις υπέροχες  φωτογραφίες .........
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ  ΚΟΦΙΝΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011






«Χριστός γεννάται δοξάσατε - Χριστόν εξ ουρανού απαντήσατε...»

Η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης όπου ο Θεός έγινε άνθρωπος γεννηθείς ασπόρως επί της αειπαρθένου και αμώμου αυτού μητρός , της Παναγίας , η οποία διαρκώς πρεσβεύει
στον γιο της για τη σωτηρία όλων μας ,και για να μας ανοίξει την οδό για τη δική μας
θέωση(για όσους την ακολουθήσουν).

Χριστούγεννα λοιπόν και στη μνήμη μας έχουν χαραχθεί μερικά γεγονότα από τη χαρμόσυνη αυτή μέρα ιδίως κατά την παιδική ηλικία που τη ζήσαμε στο Χάρακα.
Εκτός από τα συναισθήματα χαράς και ξεγνοιασιάς (καθώς είχαν κλείσει και τα σχολεία)που μας προκαλούσε η έντονη προετοιμασία για τη χαρμόσυνη αυτή ημέρα όπου σε όλα τα σπίτια επικρατούσε  οργασμός για την καθαριότητα,τα γλυκά, τα μελομακάρονα,κουραμπιέδες δίπλες,καλλιχέρες και τα πολύ περιποιημένα χριστόψωμα  αλλά και την προμήθεια των κρεατικών από τα μαγαζιά και τα σφαχτά κρέμονταν στα τσιγκέλια είτε από τα δικά τους χοιρινά και παρασκευάζαν νοστιμότατα λουκάνικα αλλά και τα γνωστή «Γλίνα».

Πάντως τις ημέρες αυτές όλοι είχαν μια πρόσθετη ευχαρίστηση ,γιατί διανέμονταν τα χρήματα από το Ίδρυμα ΄΄Γ.Ν.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ΄΄και έτσι από καμία οικογένεια δεν έλειπε το κρέας και τα άλλα αγαθά .

Η γιορτινή ατμόσφαιρα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα ιδίως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου εκτός από τα κάλαντα των μικρών παιδιών το πρωί ,το βράδυ τα έλεγαν τα μεγάλα παιδιά παλικάρια-θυμάμαι τα παλικάρια από τη Φρέγκρα –κρατώντας καλάθια για τα γλυκά που τους πρόσφεραν οι νοικοκυρές καμιά φορά και μεζεδάκι με λίγο κοκκινέλι και με βροντερή φωνή έλεγαν το «ταχιά ταχιά είν’αρχιμηνιά ταχιά είναι και του χρόνου»
και συνέχιζαν με τους ακόλουθους στίχους που αντιγράφω από το ενδιαφέρον βιβλίο «Χάρακας Λακωνίας (απ’όσα θυμάμαι) του μακαρίτη Κυριάκου Πέππα :

Αφέντη μου πεντάφεντε  - πέντε φορές αφέντη
καβαλικεύεις χαίρεσαι - πεζεύεις καμαρώνεις
και όπου πατεί το μαύρο σου - πηγάδια φανερώνεις
πηγάδια πετροπήγαδα  - και αυλές μαρμαρωμένες

Πολλά είπαμε του αφέντη μας - ας πούμε της κυράς μας
κυρά λιγνή ,κυρά ψηλή  - κυρά μαρμαροφρύδα
κυρά μου όταν στολίζεσαι - και πας στην εκκλησία
βάζεις τον ήλιο πρόσωπο  - και το φεγγάρι χρώμα
και του κοράκου το φτερό  - βάζεις καμαροφρύδι.

Πολλά είπαμε και της κυράς  - ας πούμε και του γιου μας.
Αν έχεις γιο στα γράμματα - και γιο εις το ψαλτήρι
να δώσει ο Θεός και η Παναγιά  - να βάλει πετραχήλι.


Πολλά είπαμε του γιόκα μας  - ας πούμε και της κόρης.
Αν έχεις κόρην όμορφη  - βάλτην να μας κεράσει
πραγματευτής τη γύρευε  - και θέλει να την πάρει
γυρεύει αμπέλια ατρύγητα  - χωράφια με τα στάχυα
γυρεύει και τη Βενετιά - μ’όλα της τα παλάτια.


Σ’αυτό το σπίτι πούρθαμε  - πέτρα να μη ραγίσει
και ο νοικοκύρης του σπιτιού - χρόνια πολλά να ζήσει.

Μία ακόμη ευχάριστη ανάμνηση ήταν η προσφορά γλυκισμάτων τοποθετημένων σε πιατέλες και σκεπασμένες με ολόλευκη πετσέτα που τα παιδιά πηγαίναμε ανήμερα στους νονούς,στους θείους,συγγενείς κ.λ.π.
                                                                               Ας τα θυμόμαστε πάντα.
                                                                               Θεόδωρος Παπαγεωργίου

ο κανόνας του ηλίθιου Α.Α.Ξ




Είναι προφανές πως οι προσδοκίες περιπλέκουν τη δυνατότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι ,είτε πραγματοποιηθούν είτε όχι.
Αν πραγματοποιηθούν,είμαστε καταδικασμένοι να τις εγκαταλείψουμε για άλλες,νέες και μεγαλύτερες ,ώσπου να πέσουμε τυχαία πάνω σε κάποιες που θα μείνουν απραγματοποίητες.
Αν εξαρχής δεν πραγματοποιηθούν ,τότε υποφέρουμε τον πόνο της απογοήτευσης.

Συγχέουμε τα όνειρα με τις προσδοκίες και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι,ενώ τα πρώτα μας ανοίγουν έναν ολόκληρο κόσμο ,οι δεύτερες μας εγκλωβίζουν στην παθητική αναμονή του προσδοκώμενου.
Και βέβαια ,μένουμε εντελώς προσκολλημένοι σ’αυτές.
Για ποιο λόγο; Μάλλον ,γιατί μας έχουν συντροφεύσει πάρα πολύ καιρό…
Αν είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου,δεν σ’ενδιαφέρει πια ν’αποκτήσεις παραπάνω.
Αυτό ισχύει τόσο για τα υλικά αγαθά όσο και για το σεξ ,την ομορφιά,τη φήμη ,το κύρος ή την απόκτηση οποιουδήποτε άλλου πράγματος.
Η αναζήτηση της ψυχικής γαλήνης μάλλον ,παρά η ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής για την επίτευξη της επιτυχίας ,προυποθέτει έναν μεγάλο βαθμό ευαισθησίας και την κατάκτηση μιας κάποιας αποστασιοποίησης.

Όμως ,προσοχή : εσωτερική γαλήνη δεν σημαίνει να μένεις απόμακρος ,αδιάφορος ή κενός.

Με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει πως θα πρέπει ν’αρνούμαστε να ικανοποιήσουμε πολλές από τις στοιχειώδεις ανάγκες μας (για τροφή,ρούχα,προστασία ,προσωπική ασφάλεια).
Πιο καλά θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται υποχρεωτικά να μαζέψουμε περισσότερα χρήματα ,να επιδιώξουμε περισσότερες επιτυχίες ή να αποκτήσουμε μεγαλύτερη φήμη για να ευτυχήσουμε.
Ότι αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε κι ας μην έχουμε το τέλειο σώμα ,την ακριβότερη γούνα ,το εξαιρετικό φαγητό που έχει ετοιμάσει ο καλύτερος σεφ ,ή ακόμη κι αν παραδεχτούμε πως δεν έχουμε τον τέλειο σύντροφο.

Αυτό ακούγεται εύκολο…τι γίνεται όμως αν δεν μπορώ αν δεν μπορώ να δεχτώ πως πρέπει να παραιτηθώ απ’αυτό που λαχταρώ;
Αν αισθάνομαι πως δεν μπορώ να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μου;

Θα πρέπει να εφαρμόσουμε κάποιον από τους βασικούς κανόνες που μας διδάσκει η πείρα της ζωής ,πολύ περισσότερο κι από τις γνώσεις που μας προσφέρουν τα βιβλία ,πολύ περισσότερο κι από τον διαφωτισμό των μυστικιστών.

Έχετε μια συγκεκριμένη επιθυμία.
Θέλετε κάτι.
Και το θέλετε με όλη σας την ψυχή,με όλο σας το είναι.
Το ονειρεύεστε νύχτα και μέρα.
Ωραία!
Ήρθε η ώρα να εφαρμόσετε τον κανόνα του ηλιθίου ΑΑΞ.
Από πού θα ξεκινήσω;

Καταρχάς ,το Α από τα αρχικά ΑΑΞ σημαίνει:

Καταρχάς ,το Α από τα αρχικά ΑΑΞ σημαίνει:
Θέλεις κάτι;
Απόκτησέ το!
Απόκτησε αυτό που θέλεις!
Κυνήγησέ το!Τι είναι αυτό που ψάχνεις;
«Την αγάπη αυτής της γυναίκας…αυτό το σπίτι …εκείνη τη δουλειά …»
Διεκδίκησέ το κι απέκτησέ το!
Κάνε ό,τι μπορείς για να το αποκτήσεις!
Παίξε κορόνα-γράμματα τη ζωή σου,πάρε το ρίσκο,αφοσιώσου στην επιθυμία σου.
Πολύ καλά…

ΕΛΛΑΣ ....ΓΕΛΑΣ



           16  ΔΕΚΕΜΒΡΗ   2011.

           παρασκευή  μεσημέρι  στην αγορά  του  πειραιά.
           η κρίση  στα  βλέμματα   όλων .....
           όμως  εκεί  ψηλά  στον τοίχο..
           δίπλα στη ταμειακή μαχανή .......




για να επαναεκτιμήσουμε ... τις αξίες μας


ρε είμαι ο Γιώργης ... ρε Παναγιώτη




Στη συνέχεια θα αφηγηθούμε μια ιστορία δύο αδερφών από ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας που συνέβη στις αρχές του 1900,του Παναγιώτη και του Γιώργη.Ο Παναγιώτης ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος από τον Γιώργη.Τον Παναγιώτη ,12 χρονών τσοπανόπουλο ,τον έστειλε ο πατέρας του από το μετόχι που είχαν τα γιδοπρόβατά τους στο χωριό ,για να φέρει τρόφιμα για όλη την οικογένεια ,η οποία έμενε όλη στο μετόχι με τα γιδοπρόβατα.
Τη συνέχεια των γεγονότων ,την διηγήθηκε ο γιος του Παναγιώτη ,στην Ινδιανάπολη της Indiana.

«Έστειλε ο παππούς μου τον πατέρα μου ,όταν ήταν μόλις 12 χρονών στο χωριό για να φέρει τρόφιμα ,ψωμί,λάδι,ελιές και ό,τι άλλο υπήρχε για μια εβδομάδα και αυτό επαναλαμβανόταν κάθε εβδομάδα.
Ήταν Άνοιξη του 1900.Κατέβηκε ο Παναγιώτης στο χωριό και εκεί βρήκε μερικούς συνομήλικούς του που ετοιμαζόντουσαν να μεταναστεύσουν στην Αμερική .Μόλις τον είδαν του είπαν ότι «εμείς»και ονόμασε και τους άλλους τρεις ,12-15 χρονών παιδόπουλα , «φεύγουμε για την Αμερική».Εάν θέλεις παράτα τα γιδόπροβατα και έλα μαζί μας.»

Η πρόταση για να πάνε μαζί στην Αμερική δεν ακούστηκε άσχημα στον Παναγιώτη.Φόρτωσε στο γάιδαρο τα τρόφιμα και γύρισε στο μετόχι.Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η ικανοποίηση για την πρόταση του φίλου του ,να φύγουν μαζί για την Αμερική.

Το ανέφερε στον πατέρα του και στη μάνα του .Δεν ακούστηκε καλά στους γονείς του ,αλλά ούτε και ήθελαν να τον εμποδίσουν.Την άλλη ημέρα κατέβηκαν στο χωριό με τη μάνα του ,η οποία του ετοίμασε μερικά ρουχαλάκια σε ένα σακούλι και ένα δεύτερο ζευγάρι τσαρουχάκια.Οπότε είναι έτοιμος από τα καθήκοντα της μάνας.Κατέβηκε και ο πατέρας του και τακτοποίησε και το οικονομικό πρόβλημα ,εισιτήρια και λίγο χαρτζιλίκι.Όλα τώρα έτοιμα τα παλικαράκια 12-15 χρονών ,φεύγουν για το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι.
Ο Παναγιώτης σχολείο δεν είχε δει ούτε σαν κτίριο ,γιατί στο χωριό του δεν είχαν καθόλου σχολείο.

Ο Παναγιώτης στη Νέα Υόρκη με τους συμπατριώτες και συνταξιδιώτες ,βρέθηκαν και αυτοί ξένοι μέσα στους ξένους.Ο Παναγιώτης με την βοήθεια και άλλων συμπατριωτών του Αρκάδων ,έπιασε δουλειά σε ένα στιλβωτήριο συμπατριώτη του Αρκά.
Έπειτα από ένα χρονικό διάστημα βρήκε κάποιον Έλληνα που έκανε χρέη γραμματέα και έγραφε γράμματα για τους μη γνωρίζοντες να γράφουν και να διαβάζουν τη μητρική τους ελληνική γλώσσα(τι κρίμα!).Γράφει στον πατέρα του ,ότι εδώ είναι καλά και ,όταν ο Γιώργης μεγαλώσει και γίνει 12 χρονών και βρει παρέα ,να έλθει και αυτός εδώ να δουλεύουμε μαζί στο στιλβωτήριο.

Ο Παναγιώτης αργότερα μαζί με άλλον Αρκά έφυγαν για το Cleveland Ohio. Kαι ο χρόνος περνούσε και ο Γιώργης ετοιμαζόταν να έρθει και αυτός στην Αμερική καθώς μεγάλωνε περιμένοντας την κατάλληλη παρέα.

Η αλληλογραφία γινόταν μία ή δύο φορές το χρόνο και για διεύθυνση ,είχαν το καφενείο των Αρκάδων στη Νέα Υόρκη. Ο Παναγιώτης τώρα βρισκόταν στο Clevaland.Μετά από ένα χρονικό διάστημα ξαναφεύγει για το Σικάγο.Εκεί , ήταν και άλλοι πολλοί Αρκάδες που ασχολούνταν κατ’εξοχήν με καθαριστήρια και στιλβωτήρια.
Μετά από το Σικάγο ,φεύγει ξανά για το St.Louis Missouri .
Eντωμεταξύ ο Γιώργης βρήκε παρέα και έρχεται στην Αμερική με προορισμό το καφενείο των Αρκάδων στη Νέα Υόρκη.Είχαν περάσει 2 χρόνια ,από τον ερχομό του Παναγιώτη.
Ο Γιώργης ,δωδεκάχρονο παλικαράκι στην Νέα Υόρκη,προσπαθεί να βρει τον αδερφό του,Παναγιώτη ,αλλά ο Παναγιώτης είχε φύγει πριν από 1,5 χρόνο και ο καφετζής δεν γνώριζε ,πού είχε πάει.

5 Γενάρη 1944 - ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΑ ....




Ήταν ένα μελαγχολικό πρωί της 5ης του Γενάρη του έτους 1944.
Πέντε –έξι άνθρωποι τυλικωμένοι στις καπότες τους,και άλλοι στα παλτά τους μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος ,εκάθοντο ταμπουρωμένοι στα «τουράκια»της Κοτρώναινας για να προφυλαχτούν από το δυνατό ξεροβόρι ,που φυσούσε εκείνη την ημέρα και συζητούσαμε επί της καταστάσεως.
«Α δεν είναι ζωή αυτή –κατάντησε μαρτύριο .»
«Δεν φτάνει η φτώχεια και η κακομοιριά που μας παραδέρνουν μέσα στο σπίτι , χωρίς ψωμί και λάδι αλλά να χεις και το φόβο επί πλέον - ξυπνώντας το πρωί πως δε θα γυρίσεις ζωντανός στο φτωχικό σου.»
«Από το ένα μέρος σε φοβερίζουν οι αντάρτες αν τυχόν δεν είσαι με το μέρος τους κι απ’το άλλο σε φοβερίζουν οι Χίτες κι εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις!
Να μείνεις ουδέτερος όπως θα το ‘θελε κάθε φαμελιάρης αυτό είναι πράγμα που δεν επιτρέπεται ,σου απαντούν».Ετοιμαζόμαστε να το διαλύσουμε οπότε να ΄σου αιφνιδίως…

Ένα παλικάρι 18-20 σύνδεσμος από την υπηρεσία ασφαλείας του 2ου τομέα Ρηχιάς αναγγέλει ότι μεγάλη φάλαγγα Γερμανών ανεβαίνει τα «πακόγια» και κατευθύνεται προς Ρηχιά.
Πανικός στο χωριό!Τρόμος!η καμπάνα αναγγέλει το γεγονός.
Αλλαλαγμοί αμέσως και θρήνος! «Οι Γερμανοί στο Ζάρακα» «Οι Γερμανοί στα χωριά μας».
Γραμμή λοιπόν για το βουνό-να κρυφτούμε.

Ευτυχώς ότι ο καθένας ήξερε τη δουλειά του από άλλες προηγούμενες επιδρομές.
Εις ενέργειαν ,δηλαδή,τα ξυνάρια και οι τσάπες να ανοίξει λάκκο ο καθένας και να κρύψει ,όσο μπορούσε πιο βαθιά ,το κιούπι με το λάδι του ,τους τετζερέδες και τα πιάτα του ,και άλλοι τα μαχαιροπίρουνα και τις κατσαρόλες τους…!
Για μια στιγμή βλέπω τη Βικτωρία,τη νύφη της Κοτρώνενας,να ανοίγει γούβα ,μέσ’στ’αμπέλι για να θάψει τρεις περίφημες καράφες και δυο πιο περίφημες πιατέλες.
Όσο για τα ρούχα,δέσιμο σε μπόγους και γραμμή σε μακρινά καλύβια και σε στέρνες ,σε πολύμια και σε τρύπες έξω από το χωριό.
Το ίδιο για το τυρί και για το λάδι και ο Θεός βοηθός!
Φεύγοντας δε,έπαιρναν και τροφοδοσία μιας και δυο ημερών μαζί τους.
Και τι τροφή;
Να καμιά ελιά ,και λίγα σύκα ! Και ψωμί ,οσάκις ήταν δυνατό,γιατί λόγω του υπάρχοντος αποκλεισμού εσπάνιζε ή μάλλον ήταν εντελώς δυσεύρετον κι αυτό ,τουλάχιστον για τους περισσότερους …

Στη συνέχεια ο μπαρμπα-γιατρός αφού δρόμισε τα ανίψια του για το «Νταβί» και αφού έδωσε οδηγίες στην νύφη του Θεοδώρα που θα ‘μενε στο σπίτι ,πήρε μαζί του σύκα-παξιμάδια σταφίδες και ένα ζευγάρι κυάλια και δρόμο για τη «μακρυά –Λάκκα» στο καλύβι του ξάδερφου Δημητράκη του Νεόπλουτου.Πέντε η ώρα το απόγευμα έφτασε –κοιμήθηκε το βράδυ και πρωί-πρωί πήρε τα κυάλια και τράβηξε στην κορυφή του λόφου στην «Κούζα» μήπως και εφαίνοντο οι Γερμανοί στο «Μονοδέντρι».Αλλά τίποτα!
Απεναντίας βλέπει ξένους από Καλύβια Βλαχιώτη –Μολάους μέλη ΕΑΜικών οργανώσεων που είχαν καταφύγει στα χωριά μας ,μαζί με λίγους Χαρακιώτες άνδρες και γυναίκες καμιά δεκαριά να κατευθύνονται προς το καλύβι που είχε κρυφτεί.

Για μια στιγμή ,που γύρισα το καλύβι γεμάτο ως τα «μπούνια»!
Άνθρωποι εδώ ,κατσίκες παρά πέρα ,κατσικόπουλα παρέκει ,χοιρινά με τη φαμίλια τους ,και έξω από την αυλή δεμένα δύο πασίγνωστα για τη μεγάλη τους υπομονή τετράποδα!
Ποιούμενος χρέη νοικοκύρη τους τακτοποίησα όσο καλύτερα μπορούσα ,βολέψαμε και τα κατοικίδια πέρα,δώθε στην αυλή ,ρίξαμε λίγα ξύλα στη φωτιά και κατόπιν ,ως αρχηγεύων ,τοποθετώ εναλασσόμενους σκοπούς στα γύρωθεν υψώματα ,με τη ρητή εντολή ,να μας ειδοποιήσουν αμέσως ,μόλις αντιληφθούν και την παραμικρή κίνηση κατά το «Μονοδέντρι»…
Κατά τις δύο η ώρα ο παρατηρητής ενημερώνει ότι καμιά 200αριά Γερμανοί εμφανίστηκαν στο «Μονοδέντρι», με κατεύθυνση προς Αχλαδόκαμπο ,και στη συνέχεια προς Χάρακα ,όπου έφθασαν το απόγευμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΔΙΝΟΣ - οικολόγ(ι)ος εναλλακτικός




Εμείς κάναμε αγώνες να ακυρωθούν επενδύσεις σε βιότοπους και τώρα δεν μπορούμε να απελευθερώσουμε τα πεζοδρόμια από τα οχήματα.
Παρά τις επαγγελίες περί πράσινης ανάπτυξης ,η αυθαίρετη δόμηση νομιμοποιείται και πάλι,
τα τέσσερα στρέμματα θριάμβευσαν στη γνωστή διαμάχη περί των περιοχών Νatura ,
είμαστε ακόμη πιο πίσω.

Τι φταίει κατά τη γνώμη σας;

Φταίνε τα ίδια πράγματα που μας έφεραν στην κατάσταση χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα ως έθνος .Φταίει η ακόρεστη δίψα για κατανάλωση ,τα εξατομικευμένα συλλογικά αιτήματα.
Το κάθε συνδικάτο ,ο κάθε φορέας,κανονίζει μονάχα να πάρει τα φράγκα του.
Κυρίως φταίει η αντίληψη της επίρριψης των εξωτερικών επιβαρύνσεως της ανάπτυξης ,
που λένε οι οικονομολόγοι ,στον άλλον:Εγώ επενδύω ,βρωμίζω εσένα ,εγώ χτίζω αυθαίρετο ,σου κόβω τη θέα ,καταπατώ τον δημόσιο χώρο ,δεν επιτρέπω να απαλλοτριωθούν δυο μέτρα για να περάσει ο δρόμος.Μιλάμε ,δηλαδή,για μια ιδιωτικοποίηση του χώρου που ενδύθηκε δυστυχώς το αίτημα της λαικότητας.
Η αυθαίρετη δόμηση και η εκτός σχεδίου δόμηση (που δεν είναι αυθαίρετη αλλά ενδεχομένως νόμιμη)δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο όπως τις συναντούμε στην Ελλάδα.
Χτίζουμε εκτός σχεδίου και χτίζουμε αυθαίρετα ,αλλά όχι παράγκες ,όπως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Τα χτίζουμε αντιαρματικά ,με σεισμικές προδιαγραφές ,με ημιυπαίθριες ,με ακάλυπτους ,με υπόγεια με μπιλιάρδα,με γκαράζ,με πισίνα.Είναι ένα μοντέλο που είναι και δύσκολο να γκρεμιστεί.
Μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.Τι να ανατινάξεις;Τις βίλες της Χαλκιδικής;»

Γιατί θεωρείται ότι αυτού του είδους η δόμηση είναι ένα τόσο μείζον θέμα;

 Γιατί υποβαθμίζει το ίδιο το τοπίο.Μεγάλωσα σε μια εποχή που είχαμε ταξιδιώτες στην Ελλάδα ,ερχόταν ο άλλος με την οικογένειά του από τη Σουηδία οδικώς και ΄΄όργωνε΄΄ τη χώρα.Τώρα ο τουρισμός που έχουμε είναι χαμηλής ποιότητας.

το έθνος να λυπάστε........


      To έθνος να λυπάστε  - αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
      Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’τη σοδειά του.
      Κρασί αν πίνει,αλλά όχι από το πατητήρι του.

      Το έθνος να λυπάστε  - που δεν υψώνει παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
      Που δεν συμφιλιώνεται -  παρά μονάχα μες στα ερείπιά του.
      Που δεν επαναστατεί  - παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

      Το έθνος να λυπάστε  - που έχει αλεπού για πολιτικό ,απατεώνα για φιλόσοφο ,
      μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

      Το έθνος να λυπάστε  - που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.


                           ΧΑΛΙΛ  ΓΚΙΜΠΡΑΝ  1883-1931 ( Λιβανέζος  ποιητής )