Παρουσιάζουμε στην συνέχεια αποσπάσματα απο την Διπλωματική
Εργασία του πάτερ Γκορέ Μάρκου έτους 2018 -
υπο την αιγίδα των Θεολογικών Σχολών του Εθνικού Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών και του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης για την
ζωή και το ποιμαντορικό έργο του ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ.
Επισημαίνουμε ότι ο πατέρας του Μακαριστου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ έφυγε απο τον Χάρακα σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε
στο Κρανίδι όπου προόδευσε ως υφασματέμπορος. (σ.π)
Ο Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου γεννήθηκε στο Κρανίδι του νομού Αργολίδος το έτος 1902. Γονείς του ήταν ο υφασματέμπορος Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου και η Ελένη Μώρου.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Παπαγεωργίου. Είχε 3 αδελφές την Άννα, την Αικατερίνη και την Σοφία. Σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου-Καρτσωναίων της σκήτης της Αγίας Άννης. Για την κουρά του έγραψε στο προσωπικό του ψαλτήριο:
«Τῆ 19ῃ Ὀκτωβρίου 1921 ἀνεχώρησα δι’ Ἅγιον Ὄρος», «Τῆ 27ῃ Νοεμβρίου 1921 ἐκάρην Μοναχός ἐν τῆ Ἱ. σκήτῃ της Ἁγ. Ἄννης, τοῦ Ἁγ. Ὄρους, Κελλίῳ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἀδελφῶν Κάρτσωνα ὑπό τόν Γέροντα Ἱερομόναχον Γαβριήλ Κάρτσωναν. Σήν κουράν ἐτέλεσεν ὁ Ἱερομόναχος Ἐφραίμ Ἁγιαννανίτης». Ο Γέροντας Γραβριήλ Κάρτσωνας ήταν μια σημαντική προσωπικότητα. Κοιμήθηκε το 1956. Κατάγονταν από ιστορική και αρχοντική οικογένεια της Καλαμάτας και τελείωσε τη σχολή των Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Υπήρξε σημαντικός προσωπογράφος που σημαντικών προσώπων της εποχής του, μεταξύ των οποίων και της βασίλισσας Βικτωρίας της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης αγιογράφησε πάρα πολλές ιερές εικόνες οι οποίες κοσμούν πολλούς ναούς της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Από κει πήγε στην Μονή Γρηγορίου όπου χειροτονήθηκε διάκονος.
Για τη χειροτονία του σημείωσε στο προσωπικό του ψαλτήριο: «Τῆ 24ῃ Ἰουλίου 1922 ἐχειροτονήθην Διάκονος ἐν τῆ Ἱ. Μονῆ τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου (τότε Ἐπισκόπου) Ἱερισσοῦ καί Ἁγίου Ὄρους Σωκράτους. Συμμαρτυρία Ἱερομ. Ναθαναήλ Ἁγιαννανίτου». Ως διάκονος συνδέθηκε με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, επειδή από το 1925 υπηρέτησε ως γραμματέας της Αρχιεπισκοπής. Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος τον προήγαγε σε ιεροκήρυκα της τότε αχανούς Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Τελείωσε την θεολογική σχολή των Αθηνών με άριστα. Το γεγονός ότι καταγόταν από το Κρανίδι ήλκυσε το ενδιαφέρον του συμπατριώτη του Μητροπολίτη Χίου, Παντελεήμονα Φωστίνη (1888- 1962), να του παράσχει τις δυνατότητες ανάπτυξης της κλήσης του προς την ιερωσύνη.
Ο Παντελεήμων Παπαγεωργίου συμμετείχε στην κίνηση του Τάγματος του Αγίου Παντελεήμονος, την οποία ίδρυσε στην Κύμη ο Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων Φωστίνης. Το κίνημα αυτό αν και δεν επιτέλεσε ολόκληρο τον προορισμό του όπως τον είχε εκείνος οραματισθεί, εν τούτοις προσέφερε στην Εκκλησία πολλούς διαπρεπείς επιστήμονες κληρικούς. Η κίνηση αυτή ήταν γνωστή για τις προωθημένες για την περίοδο του μεσοπολέμου εκκλησιολογικές της απόψεις και λειτουργικές καινοτομίες, και τη συμμετοχή των γυναικών στους εκκλησιαστικούς χορούς. Για την κίνηση αυτή ο Παντελεήμων Φωστίνης έλεγε ότι «Εκκλησία ως γνωστόν δεν είναι η ιεραρχία. Εκκλησία είναι το άθροισμα των εις Χριστόν ομοδόξως πιστευόντων κληρικών και λαϊκών, ως τούτο καταφαίνεται από των πρώτων ημερών της χριστιανικής Εκκλησίας». Αυτό το γεγονός δημιούργησε πανελλαδικά τεράστιο θέμα, απασχόλησε μάλιστα και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μετά το 1946 το Τάγμα αυτό ονομάστηκε «Τάγμα του Δεσπότη». Το Τάγμα αυτό σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο ήταν «εστία μολύνσεως» της οποίας τα έργα «απειλούν να προκαλέσουν ναυτίαν και εις αυτούς τους βουβάλους του βορβορώδους Αλιάκμονος».
Ο Παντελεήμων Φωστίνης είχε γίνει στόχος των θρησκευτικών οργανώσεων και επειδή είχε δηλώσει ότι ήταν δημοτικιστής και όταν μιλούσε από τον άμβωνα, μιλούσε πάντα στη δημοτική γλώσσα. Γι’ αυτό οι οργανώσεις τον ενέταξαν ανάμεσα στους «αθέους και μαλλιαρούς». Σε συγκέντρωση που έγινε στον Πειραιά εκδόθηκε ψήφισμα το οποίο ο όχλος που συγκεντρώθηκε εκεί το υποδέχθηκε κραυγάζοντας «ανάξιος-ανάξιος». Μέσω του ψηφίσματος αυτού αυτή η συγκέντρωση κατάγγελλε τον Μητροπολίτη Καρυστίας Παντελεήμονα Φωστίνη προς τον Ελληνικό λαό-ιδιαίτερα τον λαό του Πειραιά-, τον λαό της επαρχίας του και την Ιερά Σύνοδο ως ομόφρονα, και σύμμαχο των Γληνού και Δελμούζου και επίβουλο της ακεραιότητας του ευαγγελίου του Χριστού. Ο Παντελεήμων Φωστίνης υπήρξε στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Μελέτιου Μεταξάκη (Ιεράπετρα Κρήτης 1871- Αλεξάνδρεια Αιγύπτου 1935), ο οποίος τον διόρισε πρωτοσύγκελο και Διευθυντή των Γραφείων της Ιεράς Μητροπόλεως Αθηνών κατά το έτος 191871. Ο Μελέτιος Μεταξάκης χαρακτηρίστηκε ως Μασόνος, νεωτεριστης και οικουμενιστής. Ο Φωστίνης ήταν μέλος της Παγκληρικής ένωσης και φίλα προσκείμενος στην επανάσταση και στον Πλαστήρα, μαζί με τους κατοπινούς Αρχιεπισκόπους Δαμασκηνό Παπανδρέου και Αθηναγόρα Σπύρου. Η απόφαση για τις αλλαγές στην Εκκλησία είχε ληφθεί σε σύσκεψη που έγινε στο γραφείο του Νικολάου Πλαστήρα με την συμμετοχή των Στ. Γονατά (1876-1966), Ιω. (Γιάγκου) Σιώτη Τπουργού των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας εκπαιδεύσεως, Γ. Σιδέρη υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου και Κ. Ρέντη (1884-1958) υπουργού δικαιοσύνης και προσωρινά εξωτερικών, οι οποίοι ήταν υπουργοί και μέλη του προεδρείου της Παγκληρικής ένωσης.
Ο Παντελεήμων Φωστίνης ως Μητροπολίτης ήταν αγαπητός στο ποίμνιό του και αυτό φαίνεται την αναγνώριση της εικοσαετούς προσφοράς του στη Μητρόπολη Καρυστίας και Σκύρου. Ως μητροπολίτης Χίου αγωνίσθηκε πολύ για την ανύψωση του πνευματικού και θρησκευτικού επιπέδου του ποιμνίου του. Συντέλεσε στο να πνεύσει εκεί ένας άνεμος αναδημιουργίας και δράσης αγωνιζόμενος για την επίτευξη της ανθοφορίας του εκκλησιαστικού έργου στο ιστορικό αυτό νησί της Ελλάδας. Όλα αυτά τα έκανε παραμένοντας απτόητος στις αντιδράσεις και την πολεμική την οποία εξαπέλυσαν κακόπιστοι αντίπαλοί του και το πέτυχε. Ο θάνατός του υπήρξε πολύ βαρύ πλήγμα για την Εκκλησία της Ελλάδος, το Ελληνικό έθνος και για τη νήσο της ποιμαντορίας του τη Χίο. Το 1926 στα πλαίσια της ευπρέπειας και του σεβασμού, αντιπαρατέθηκε επιστημονικά, με τον Παναγιώτη Σρεμπέλα για το θέμα της μεταφοράς της Θείας Κοινωνίας στους ασθενείς. Σό 1927 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στον Πειραιά. Για την χειροτονία του σε πρεσβύτερο έγραψε στο προσωπικό του Ψαλτήριο: «Σῆ Β΄ Κυριακῆ τῶν Νηστειῶν, 7 Μαρτίου 1927, ἐχειροτονήθην Πρεσβύτερος, ἐν τω Ἱ. Ναώ τοῦ Ἁγ. Βασιλείου Πειραιῶς ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Καρυστίας Παντελεήμονος Φωστίνη».
