2013 .. ΕΥΧΕΣ



αν βρεις το μονοπάτι που φέρνει το καλό και τη χαρά σε όλους,

περπάτησε επάνω του αταλάντευτα, ίδια Σελήνη που ταξιδεύει στ' άστρα.

                                                      ΝΙΚΗ

Βιώσιμος  κόσμος  είναι  ο δίκαιος  κόσμος

                                                ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

 

οι ζαρακίτικες νότες πενθούν....... έφυγε ο ΝΙΟΝΙΟΣ

                                          στις  22 Δεκέμβρη  απεβίωσε  στο  Κυπαρίσσι 
                                   ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΕΛΙΩΤΗΣ  ή  '' νιόνιος΄΄ ο βιολιτζής
                                                                         

του Μητροπολίτη μας ........

                                                            .................................................
                                                           η  ζωή  μας   χωρίς  ΘΕΟ  είναι
                                                               χρόνος   χωρίς   άνοιξη
                                                               άνοιξη  χωρίς  λουλούδια
                                                               λουλούδια  χωρίς  άρωμα
                                                                 ημέρα   χωρίς  ήλιο
                                                                νύχτα  χωρίς  σελήνη
                                                              αυτοκίνητο   χωρίς  φρένα
                                                           .....................................................

                                                        απο  το  χριστουγεννιάτικο   μήνυμα
      

παραμονή χριστουγέννων ... στο χωριό μας

Καλή μέρα στο χωριό σήμερα-λιακάδα ,
πολλές βροχές φέτος τρεις μέρες με το τουλούμι έριχνε.
Λεφτά από το ίδρυμα καπούτ -παραιτήθηκε  και  ο πρόεδρος ...άστα 
νάναι καλά οι Κοπέλες από το ΒΟΗΘΕΙΑ για φάρμακα και τέτοια….
Τον ‘’ φουσέκα ‘’ είχα παρέα – έφυγε κι’ αυτός.
Στην πάνω γειτονιά δεν υπάρχει ψυχή 
συντροφιά έχω τα πρόβατα του Μπότη.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ …… Μπάρμπα –σταμάτης


Με βρήκες στο κολατσό.
Σήμερα είχε εκκλησία για χριστούγεννα .
Στο ψαλτήρι η φιλίτσα και ο Μπότης , παπαδάκια τα παιδιά του Νίκου και του Γιάννη.
 Ήλθαν επι τούτου…
Στην κάτω γειτονιά υπάρχουν ‘’ψυχές’’ για συντροφιά
Του +Μήτρου , του +Χιόνη , του +Κορμαράκη …
.........μη μου κάψει το φαί η ΄΄΄φιλιπινέζα ‘’ χρονιάρα μέρα πού’ναι
ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ ........... Θια-βασιλική

ΚΑΛΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΑΡΧΟΝΤΕΣ.......

 

πως  να κρυφτείς  απ'  τα  παιδιά 

έτσι  κι'  αλλιώς  τα  ξέρουν  όλα

.....................................................

ζούμε  μέσα  σ' ένα  όνειρο  που τρίζει

σαν το ξύλινο  ποδάρι  της  γιαγιάς  μας

...................................................................

 

έτος 2012 - παραμονή  χριστουγέννων   10.30 π.μ

 

η αγροτιά... στο art kolonaki

 

 

απο  έκθεση  του  σύγχρονου  λαικού  ζωγράφου

 

ΝΩΝΤΑ  ΡΕΝΤΖΗ

 

 

12 12 ..12 ΕΠΙ ΤΗ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ

 

στις  παρέες  που  σκορπίσανε

στις  φιλίες  που  κρατήσανε

στις  φωνές που πια  σιωπήσανε

ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ - φίλε

κράτα  γερά -  ΑΝΤΩΝΗΣ

 

ο ΗΛΙΟΣ ο βιγλάτορας

                                            χρόνους   μας   ταξιδεύει  -  δεν  βουλιάξαμε
                                            χιλίους   καπεταναίους  -  τους  αλλάξαμε

                                             κατακλυσμούς   ποτέ  -  δεν  λογαριάσαμε
                                             μπήκαμε  μεσ ΄ τα όλα -  και  περάσαμε

                                              κι  έχουμε  στο κατάρτι  μας - βιγλάτορα
                                              παντοτινό  τον  ΗΛΙΟ  -  τον  Ηλιάτορα

                                                                         ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΕΛΥΤΗΣ

μοναστηρηο Χαρακα ονομαζομαίνο Αγιος Θαιοδορος....

Ο ναός των Αγίων Θεοδώρων βρίσκεται στην περιοχή του ορεινού οικισμού Χάρακα στον Ζάρακα. Πρόκειται για το παλαιό καθολικό μοναστηριού που συνθέτει μαζί με τα κτηριακά κατάλοιπα στον περιβάλλοντα χώρο του και στον πλησιόχωρο ,βυζαντινό οικισμό της Παλαιοχώρας σημαντική αρχαιολογική ενότητα.
Στο εσωτερικό του μνημείου σώζεται τοιχογραφικός διάκοσμος που χρονολογείται στις αρχές του 19ου αιώνα.
Η πρώτη ,γνωστή ,γραπτή μνεία για τον ναό των Αγίων Θεοδώρων απαντά στα τέλη του 17ου αιώνα σε έγγραφα που αφορούν στην εκκλησιαστική περιουσία των ναών και των μοναστηριών της Πελοποννήσου .
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1698 ο ιερομόναχος Ναθαναήλ αναφέρει σε γραπτό σημείωμά του ότι διαβίωνε ολομόναχος στο μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων ,το οποίο διέθετε αμπέλια 15 ξηναρίων και τρία κομμάτια χωράφια 24 μετρητικίων στον Χάρακα,χωράφια 8 μετρητικίων και δύο μελίσσια στον Λάμπο ,χωράφια 6 μετρητικίων στη Μακριά Λάκκα και ένα οίκημα (κελλί)στον οικισμό της Κρεμαστής .
Σε ένα άλλο σημείωμα με τη χρονολογία 10 Νοεμβρίου του 1699 ο παπα Ναθαναήλ αναφέρει ότι ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων και επισημαίνει ότι ο επίσκοπος Ρέοντος και Πραστού,Ιάκωβος Σαλούφας ,είχε αποστείλλει εγκύκλιο σε όλα τα μοναστήρια της δικαιοδοσίας του , με την οποία κοινοποιούσε τη διαταγή των βενετικών αρχών για την καταγραφή της εκκλησιαστικής περιουσίας .
Επίσης ,παραθέτει την περιουσία του μοναστηριού του ,στην οποία περιλαμβάνονται χωράφια 22 μετρητικίων στον Χάρακα ,χωράφια 9 μετρητικίων στο Λάμπο και χωράφια 4 μετρητικίων στα Νιάτα.
Επιπλέον, δηλώνει την καταγωγή του από τα Τζήτζηνα και αναφέρει ότι εγκαταβίωνε μαζί με ένα παιδί ,ονόματι Στάθης ,το οποίο πιθανόν ασκείτο στη μοναστική ζωή.
 Η πληροφορία ότι το μοναστηράκι…ευρίσκεται εις το μέρος της Κρεμαστής ,εις τον Χάρακα εις όνομα του Αγίου Θεοδώρου.
Κοντά εις τον αιγιαλόν ερημομένον ,από τους φόβους δείχνει ότι το μονύδριο ,τα προηγούμενα χρόνια ,είχε ισχυρότερο ανθρώπινο δυναμικό.
Από την εξέταση των δυο σημειωμάτων προκύπτει ότι ο μοναστηριακός ναός ,αφιρερωμένος εις όνομα του Αγίου Θεοδώρου ,υπάγεται στα τέλη του 17ου αιώνα στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του επισκόπου Ρέοντος και Πραστού καθώς και στο διοικητικό διαμέρισμα της βενετοκρατούμενης Μονεμβασίας .

Τα ποσοτικά μεγέθη που αφορούν στην κτηματική περιουσία του μοναστηριού ,υπολογιζόμενα σε μετρητίκια ,ελάχιστη απόκλιση παρουσιάζουν κατά την αναγραφή τους στα δυο σημειώματα.
Ωστόσο,ο βαθμός της αξιοπιστίας τους δεν είναι δυνατό να εξακριβωθεί και επομένως δεν πρέπει να αποκλισθεί η κατά γενικό κανόνα απόκρυψη στοιχείων .
Από την καταγραφή της μοναστηριακής περιουσίας αποκαλύπτεται ποικιλία στην παραγωγή με την καλλιέργεια αμπελιών ,σιτηρών και μελισσών .Τα υποστατικά ,με βάση τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία ,κρίνονται ικανοποιητικά σε σύγκριση με αυτά άλλων μοναστηριών και ναών στην περιφέρεια της Μονεμβασίας και ειδικότερα στην σημερινή περιοχή του Ζάρακος .
  Η μαρτυρία του ηγουμένου Ναθαναήλ ότι το έτος 1699 είχαν απομείνει μόνο δύο μοναχοί στο μοναστήρι ,επειδή βρισκόταν κοντά εις τον αιγιαλόν ερημομένον ,από τους φόβους ,είναι ενδεικτική της πληθυσμιακής αναστάτωσης που υπέστη η ευρύτερη περιοχή στα τέλη του 17ου αιώνα .
Τα σωζόμενα κτιριακά κατάλοιπα του 13ου αιώνα στον μεσαιωνικό οικισμό του Χάρακα (σημερινή Παλαιοχώρα) και η γραπτή μνεία του οικισμού στα οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα του δεύτερου μισού του 16ου και του 17ου αιώνα καθώς και στο χάρτη του Battista Agnese (1554) και στο γεωγραφικό έργο του D.M.Niger (1557) καταδεικνύουν την ύπαρξη οικιστικής συνέχειας στο χώρο ,η οποία πιθανόν διαταράχθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα .

Γυναίκα και Ανεμος ... δεν κλειδώνονται

 

σκιτσο  του  εξόριστου  Σύριου  γελοιογράφου  ΦΕΡΖΑΤ

                                        ( σημειωτέον  τα κλειδιά  του αφέντη  είναι 4  )

 

Διατελέσαντες κοινοτάρχες ΧΑΡΑΚΑ ....

                                    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Θ.ΠΡΙΦΤΑΚΗΣ (Αμερικάνος η Μάππας)

Γεννήθηκε στο Χάρακα το 1896 και έζησε όλα του τα χρόνια στο Χάρακα .
Είχε παντρευτεί σε πρώτο γάμο την Ματίνα Χελιώτη από το Κυπαρίσσι που πέθανε όμως λίγα χρόνια μετά και σε δεύτερο γάμο την κυρα Τασια Μπούτσαλη από τα Νιάτα. Παιδιά δεν απόκτησε. Συνέχισε το μαγαζί του πατέρα του (Αμερικάνου) μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του και όλοι τον θυμόμαστε για τον ήπιο χαρακτήρα του ,την ηρεμία και την αγαθότητα της ψυχής του.
  Διετέλεσε πρόεδρος της Κοινότητος πολλά χρόνια και άφησε εποχή για το ενδιφαφέρον του για τον εξωραισμό του χωριού.
Αυτός είναι που φύτευσε και φρόντισε να μεγαλώσουν οι ωραιότερες δάφνες που υπάρχουν σήμερα στους δρόμους του χωριού ,μάλιστα είχα δει γράμμα που του έστελνε ο μπαρμπα Λάζαρος Παπαγεωργίου από την Ερμιόνη ,και τον αποκαλούσε στο εξωτερικό φάκελο «πρόεδρος με τις δάφνες».
 Για αυτή του τη δραστηριότητα ως πρόεδος τιμήθηκε με τον σταυρόν του τάγματος του Φοίνικος.

                                                 ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ (Δαμιανός)

Γεννήθηκε στο Χάρακα το 1892 ο μικρότερος γιος του παπα-Ηλία.
Νέος έφυγε για μερικά χρόνια στην Αμερική.
 Επανήλθε στο χωριό όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του το 1967.
Είχε παντρευτεί την Ειρηνιώ Πριφτάκη ,παιδιά δεν απέκτησαν.
Διακρινόταν για τη δραστηριότητά του , όχι μόνο στη μεγάλη οικογενειακή περιουσία του αλλά και η προεδρία του συνδέθηκε με τη διάνοιξη μεγάλου μέρους του δρόμου ,όπου επιστατούσε και εργαζόταν με μεγάλη όρεξη και ζωηρό ενδιαφέρον ,αλλά και με έναν αναγκαίο για τέτοιες περιπτώσεις ,δυναμισμό.
«Όταν πρωτοστατούσε στη διάνοιξη της βόγιας ,περνώντας ο μπαρμπα – Θοδωράκης του είπε:
Γεια σου Δαμιανέ με τη Βόγια την καινούρια - που θα σε συγχωράνε άνθρωποι και γαιδούρια.»
Το σπίτι ήταν ανοιχτό και φιλόξενο σε όλους τους ξένους που περνούσαν από το χωριό.

 

                                            ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Θ.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ (Κοκοσίνης)

 Γεννήθηκε το 1883.Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Παναγ.Δούκα από το Λαμπόκαμπο και απέκτησαν έξι παιδιά την Κούλα,τη Μαρίνα ,το Θόδωρο , τον Παναγιώτη ,τον Ηλία και το Μιχαλάκη που βρίσκονται όλα στη ζωή. Το 1908 έφυγε για την Αμερική ,επέστρεψε το 1912 για να πάρει μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο (1912-1913)και το 1915 έφυγε πάλι για την Αμερική και επέστρεψε οριστικά στο Χάρακα το 1921. Χρημάτισε και πρόεδρος της Κοινότητας το 1925. Ήταν πράος και καλοκάγαθος άνθρωπος. Πέθανε το 1961 από εγκεφαλικό επεισόδιο σε ηλικία 78 ετών.

                                          ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Γ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (Λευτέρης)

  Γεννήθηκε στο Χάρακα το 1901 και έζησε όλα τα χρόνια του εκεί.
 Παντρεύτηκε τη Βικτωρία Παπαγεωργίου και απέκτησαν τρία παιδιά το Γιώργο ,το Λεωνίδα και τη Γιώτα ,που όλοι ζουν στην Αθήνα αποκατεστημένοι επιστήμονες (ένα αγοράκι ακόμη πέθανε μικρό).
Διετέλεσε πολλά χρόνια πρόεδρος αναπτύσσοντας μεγάλη δραστηριότητα και ενδιαφέρον για όλα τα κοινά πράγματα του χωριού.
Ενέπνεε την εμπιστοσύνη όλων των συμπατριωτών μας ντόπιων και ξενιτεμένων οι οποίοι του εμπιστεύονταν μεγάλα χρηματικά ποσά για έργα στο χωριό (Δρόμο ,εκκλησία ,σχολείο κ.λ.π.)
Το σπίτι του ήταν πάντοτε ανοιχτό και όλοι σχεδόν οι ξένοι επίσημοι και μη ,δέχονταν την πρόθυμη φιλοξενία της οικογένειάς του ( η θεια Βικτωρία ήταν συνεχώς επί ποδός) .
  Πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1969 σε ηλικία 69 ετών.

αναθεώρηση - επικαιροποίηση ... στόχων

 

κατερίνα  σχοινά  - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ  1988

 

'' έφυγε ο Γιάννης ....... του μπλέτα ''

Στις 13 Νοεμβρίου 2012 απεβίωσε και κηδεύτηκε την επομένη στη Νέα Σμύρνη παρουσία πολυάριθμων συμπατριωτών ,γνωστών και φίλων ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ του Παναγιώτη και της Αγγελικής ,σε ηλικία 81 ετών.
 Η εξόδιος ακολουθία στην Αγία Φωτεινή ήταν ευπρεπεστάτη χοροστατούντος Μητροπολίτου
Νέας Σμύρνης κ.Συμεών ,επικουρουμένου υπό πολλών ιερέων ,μεταξύ των οποίων και οι Χαρακιώτες Αρχιμανδρίτης πατήρ Γεράσιμος και Ιερομόναχος πατήρ Θεολόγος.
Ο Γιάννης ήταν ένα από τα πέντε αγόρια (είχαν και μια αδελφή που πέθανε πολύ νέα) του μπαρμπα – Παναγιώτη (Μπλέτα)και της θεια Αγγελικώς (+ Σωτήρης ,Λάμπρος ,Δημήτρης , +Γιάννης +Σπύρος). όπως όλοι οι νέοι του χωριού έτσι και ο Γιάννης έφυγε από το χωριό για αναζήτηση καλύτερης τύχης στην πρωτεύουσα .
Πράγματι η εργατικότητα ,οι καλές αρχές της οικογένειας και της εκκλησίας ,που είχαν εμποτιστεί όλα τα παιδιά του χωριού ,τον δικαίωσαν ,γιατί κατόρθωσε ,όχι χωρίς κόπο και προσπάθεια ,να αναδειχθεί σε έναν από τους επιτυχημένους Χαρακιώτες έμπορους(επάγγελμα στο οποίο διακρίθηκαν οι Χαρακιώτες) .

υπαρξεις αιθεριες .......

                  ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ  2012 .
                  νανόχηνες  στον  υγρότοπο  της  λίμνης  κερκίνης .
                  θα  μείνουν εκεί  για  4  μήνες - να  ξεχειμωνιάσουν .
                  αριθμούν 20 ζευγάρια  και διανύουν  κάθε  χρόνο  4000χλμ
                  απο  το αρκτικό  κύκλο  έως  την  Μεσόγειο.
                  τέλη  Αυγούστου  στην  ΝΟΡΒΗΓΙΑ - Σεπτέμβρη  στην  ΟΥΓΓΑΡΙΑ
                  τέλη  Οκτώβρη  στην  ΕΛΛΑΔΑ.

                                                               απο την  ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ  ΕΤΑΙΡΕΙΑ
 

οι αγωγιάτες του χάρακα

Μία από τις γνωστές μεταθέσεις με έφερε από το τριεθνές (σύνορα Ελλάδας-Γιουκοσλαβίας-Βουλγαρίας) στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας στον άγονο και απομακρυσμένο Ζάρακα.
Σε ένα από τα παλιά πανδοχεία , το πανδοχείο Μολάων,του Σπανού ,το μοναδικό στην περιοχή,με περίμεναν δυο αγωγιάτες από το Χάρακα.
Ήταν ο Μιχάλης Γαβρίλης και ο Νίκος Φιφλής.Είχαν -ειδικά – σταλεί από το χωριό.
Αυλακωμένα πρόσωπα και ροζιασμένα χέρια,από τη σκληρή βιοπάλη,δείγμα της ζωής που κάνανε.
Σωστές ασκητικές μορφές, χωρίς κολακευτική εμφάνιση.
Δύο μουλάρια με ισχνά καπούλια ,με παρέλαβαν με τις αποσκευές μου,κατά το απόβραδο,για να με οδηγήσουν στο Χάρακα,του Ζάρακα.

ΜΙΧΑΛΗΣ  ΓΑΒΡΙΛΗΣ - ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΦΙΦΛΗΣ

Οι δρόμοι στο ορεινό συγκρότημα ήταν ανύπαρκτοι.Αργότερα,με τη θετική συμβολή του στρατού,κατασκευάστηκαν για να ΄΄σπάσει΄΄η απομόνωση των εδώ χωριών.
Ήλθε καιρός για να μπούνε στο κατώφλι του πολιτισμού.
Ήταν Σεπτέμβρης μήνας που άνοιγαν τα σχολεία.Έπρεπε να αναλάβω καθήκοντα.
Από στενά κι επικίνδυνα μονοπάτια –γιδοστράτες- που οδηγούσαν από Μολάους στα Κουπιά,φτάσαμε με το σούρουπο στο κτηνοτροφικό και εγκαταλελειμμένο αυτό χωριό.
Νερό πόσιμο από στέρνες.Ένα ξεροκόμματο βγαλμένο από το ταγάρι των αγωγιατών και λίγο κατσικίσιο τυρί,ήταν το βραδινό.
Η πορεία κοπιαστική συνεχίζεται από Κουπιά προς Χάρακα ,χωρίς να αντικρύσουμε τίποτα ιδιαίτερο.Ερημιά, αστροφεγγιά και απελπισία.Δεν ακούς,δε βλέπεις τίποτα.Πού πάμε.
Πολλά ερωτηματικά γεννιούνται και άσχημα προαισθήματα δημιουργούνται…
Γιατί τόση …ταλαιπωρία.Άραγε ήταν η μοίρα του τότε δασκάλου για να οδοιπορεί και να υποφέρει…
Οι αγωγιάτες σέρνουν τα κουρασμένα βήματά τους στα γνωστά και δύσβατα μονοπάτια ,χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας.Ύστερα από 5ωρη δύσκολη κι εξαντλητική διαδρομη ,φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μου.
Στην ταβέρνα του Αντρέα είχαν μαζευτεί χωρικοί.Περίμεναν τον ερχομό του νέου δασκάλου.Καλωσορίσματα και ευχολόγια!
Τακτοποίηση σε κάποιο ακατοίκητο σπίτι και τα συνηθισμένα μενού (γκόγκες)με βραστά ξηραμένα χόρτα.

ας κρατήσουν οι χοροί.........

                             26  ιουλη  1993  στον  ΧΑΡΑΚΑ  - αντάμωμα  στην  πλατεία
                                     στο πανηγύρι  της αγίας  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
                                              περίπου   20  χρόνια  πριν........
                                         νοσταλγία - θύμησες - ένας  κόμπος.........

                             Λάμπρο - Βικτωρία - Κώστα - Μάρκο - Σούλα - Τζένη - Χρηστίνα....
                              .........................................................................................................

εχει και ομορφιές .... αυτή η ΖΩΗ

                                
                                             απο   ΚΕΝΤΡΟ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ   ΜΟΛΑΩΝ

όταν το μεράκι ..... περισσεύει

 
Το τραγούδι αυτό είναι συρτό από το χωριό Πιστάματα Ζάρακα Ανατολικής Λακωνίας.
Ιδιαιτέρως αγαπητό στους Ζαρακίτες εντοπίζεται σε αρκετές μουσικές -λιγότερες ποιητικές- παραλλαγές (3 τουλάχιστον έχω καταγράψει εγώ).
 Τραγουδά η γιαγιά μου, Πολυξένη Παρδάλη (γεν.1948), κόρη Αναστασίου Χρ. Κόκκορη ή Φούρκα, με καταγωγή από το συγκεκριμένο χωριό.
Ο Ζάρακας, περιοχή σαφώς επηρεασμένη από την παράδοση της ΝΑ Πελοποννήσου, της Τσακωνιάς, της Κρήτης, των Κυθήρων, των Κυκλάδων, των Σπετσών, της Ύδρας, των Αρβανιτών της Αργολιδοκορινθίας, παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο μουσικοχορευτικό ιδίωμα.
Δεν είναι ούτε μοραΐτικο, ούτε νησιώτικο καθαρά.
 Αποτελεί ένα συνονθύλευμα αυτών των δυο.

07-11-2012........ΕΠΙΚΑΙΡΟ

 

όταν τα όνειρα .......δεν σταματούν το ξημέρωμα .

Πέρασε ένας περίπου χρόνος από την 31 Ιουλίου 2011 , που στο χωριό μας
έγιναν τα αποκαλυπτήρια της Προτομής του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΠΠΑ .
Ένα ακόμη μικρό ταξίδι έφτασε στο τέλος – ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε και όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή μας – αναπολούμε το συναρπαστικό της διαδρομής ,και κάνουμε τον απολογισμό μας.

    Στον προαύλιο χώρο των Τριών Ιεραρχών στο χωριό μας υπάρχει η προτομή του αείμνηστου Δημήτρη Πέππα ιερέως και δάσκαλου στο Χάρακα επί 35 χρόνια.
Τιμάται το πρόσωπο μα κυρίως δυο βασικοί θεσμοί της κοινωνίας μας, του δάσκαλου και του ιερέως.
  Επισημαίνουμε ότι Βιώσιμος θεωρείται ένας οικισμός όταν στον Δημόσιο Χώρο του αναδεικνύεται η ιστορία του η ταυτότητά του και ως προς τούτο θεωρούμε θετική  προς αυτήν την κατεύθυνση την συμβολή της προτομής.
Η ηθική συμπαράσταση των συμπατριωτών μας και οι προσφορές από το υστέρημά τους μας έδωσε ικανοποίηση ενώ τα σχόλια η αδράνεια και κυρίως η καχυποψία μιας μειοψηφίας μας αιφνιδίασε αρνητικά.
Ειλικρινά Κανένα πρόβλημα. Προχωρούμε μπρος ……………….
    Τέλος θερμά ευχαριστούμε τον Μητροπολίτη που δια της παρουσίας του τίμησε και επικύρωσε τον συμβολισμό της πράξης μας.

Φέρε ένα γκλούκι νερό να δροσιστώ λίγο.......

                             ΜΠΑΡΜΠΑ ΑΝΤΩΝΗΣ Ο «ΠΑΠΑΛΕΚΑΣ»

Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό ήτανε, ο καιρός άστατος ,λίγο μετά το σχόλασμα της εκκλησίας ανηφόριζα να μιλήσω έτσι να τα πούμε με τον μπαρμπα-Αντώνη τον «Παπαλέκα» όπως όλοι τον ξέρουμε .90 και κάτι χρόνων απόμαχος της ζωής ,μαζί με τη θεια –Λένη την σύντροφό του ,μένουν σε ένα λιτό μικρό σπιτάκι με δυο κάμαρες. Με υποδέχτηκε η θεια –Λένη με μαύρο φακιόλι στην κάτσπρη αυλίτσα μυρωδάτη από τους βασιλικούς. Ο μπαρμπα-Αντώνης μέσα στην κάμαρα ,τυφλός (δεν βλέπει πλέον καθόλου) –ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοντά στη σβηστή σόμπα ,στον τοίχο κρεμασμένη η παλιά του μαγκούρα και δίπλα του κάποιο παλιό τρανζιστοράκι παρέα στη μοναξιά του . Τον καλημέρισα τον χαιρέτησα και πιάσαμε την κουβέντα.

-  Πόσο χρονών είσαι μπαρμπα-Αντώνη ;
-  90 και κάτι ξέρω κι εγώ η ταυτότητα ξέρει.

-  Αλήθεια ,πες μου κάτι για τα νεανικά σου χρόνια;
-  Πήγα σχολείο μέχρι την Τρίτη τάξη και μετά το 1911 έφυγα για την Ύδρα υπηρέτης
   σε ένα μπακάλικο όπου κάθισα μέχρι το 1915.
   Κατόπιν πήγα στον Πειραιά και δούλευα αρτοποιός μέχρι το 1917 που πήγα φαντάρος.   
   Στην αρχή Φλώρινα και μετά Μικρά Ασία έφτασα μέχρι τον Σαγγάριο και μετά οπισθοχώρηση .
   Πρώτα Σμύρνη γύρισα στον Πειραιά το 1922.

  -  Γιατί χάσαμε τον πόλεμο μπαρμπα-Αντώνη;
  -  Αχ… ξέρω εγώ ,πήγαμε μέχρι τον Σαγκάριο και γυρίσαμε.Προπαγάνδα θάπεσε μέσα .
     Τέλος πάντων. Τι λέγαμε;  α ναι . Αφού ήλθα στον Πειραιά κάθισα 7-8 μήνες και μετά Χάρακα
     και   κούρνιασα εδώ. Μετά Αγιάννη –Κόκκινη Λούτσα –Μπογλέρι δούλευα μέρα και το βράδυ ,
    ύπνο στην Κόκκινη Λούτσα.
    Έκανα τον υλοτόμο παράλληλα έκανα κι άλλες δουλειές ,γεωργία ,κράταγα στρούγκα κ.λ.π.  
    Ήμουνα με τον Παναγιολάζαρο στην Κόκκινη Λούτσα είχαμε ένα βαρελάκι με κρασί ,
    το βάζαμε στη  στέρνα και το βράδυ το πίναμε.

  - Τώρα που τα θυμάσαι ...ήταν όμορφα κείνα τα χρόνια;
  -  Δύσκολα χρόνια μα πιο όμορφα.Επεμβαίνει στη συζήτηση η θεια – Λένη .
    Σώπα συ!εγώ θα τα πω! Φέρε ένα γκλούκι νερό να δροσιστώ λίγο.Την επαναφέρει στην τάξη
    ο  μπαρμπα Αντώνης .
   Ο κόσμος ήταν καλύτερος τότε ,πιο αγνός κι η ζωή τώρα που τη θυμάμαι ήταν όμορφη.
   Όταν πήγαινα στην Κόκκινη Λούτσα έβγαινα στην Τσεμπέριζα κι ερχόταν η μυρωδιά της ρίγανης
    και   δε σου ΄κανε καρδιά να φύγεις, μετά το μούντρι κι ερχόταν η μυρωδιά της αφάνας
    και έβγαινα στην Κόκκινη Λούτσα και έρχονταν η μυρωδιά του ελάτου ,ήταν όμορφα πολύ.
    Όμορφα παλιά χρόνια.
    Ο Χάρακας εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικός τι να πρωτοθυμηθείς τον μπαρμπα – Καραγκιόζη
    με  τα αστεία του ,τον Ντάκοση και άλλους ,τώρα 5 κούκοι μείναμε .
   Θυμάμαι τώρα όταν έκοβα ξύλα στο βουνό τραγούδαγα-τραγούδαγα κι έκοβα ξύλα .
   Θα σου πω κι ένα τραγούδι πούλεγα

      «Επέρασα ένα πρωί από κει -επέρασα και σε καλημέρισα
         και νόμισες ότι σ’αγάπησα
       πλενόσουν και λουζόσουνα  -   στον καθρέπτη κοιταζόσουνα»

- Καμιά ιστορία παλιά θυμάσαι να μου πεις;
- Όταν είχα έλθει στο χωριό απ’την Αθήνα το 1922-1923 ο πατέρας μου με έστειλε να φυλάξω
   τα  κατσίκια μην πάνε στα χωράφια ,ήτανε κει στη Λεκαναγκέρα που αργότερα έφτιαξα
    το κρεβάτι όπως το λέω που ξαπόσταινα το απόγευμα αγναντεύοντας την παραπόλα.
   Να μην τα πολυλογώ με παίρνει ο ύπνος και αργότερα περνούσε από κει ο Ρούμελης .
   «Πού ναι ρε τα κατσίκια»μου λέει. «Ξέρω γω που είναι τώρα
     πριν καμιά ώρα εδώ ήτανε»του αποκρίθηκα.


- Θέλω να μου πεις τώρα γιατί σου έχει βγει το παρατσούκλι «Παπαλέκας»;
- Να σου πω. Όταν ήμουν στο στρατό έκανα και τον ψάλτη και με έβγαλαν
   πετρο-λέκα - Παπα-λέκα και από τότε μού μεινε.

  - Κάτι άλλο τώρα. Πριν κάμποσα χρόνια εκτός από τος άλλες ασχολίες σου , έκανες και
    εξαγωγές δοντιών ,ήσουν ο οδοντίατρος του Χάρακα ,και μάλιστα είχες ελαφρύ χέρι.
   Αλήθεια για πες μου γι αυτή την τέχνη;
-  Ο γιατρός ο Πετρολέκας Θεός σχωρέστον μου είχε δώσει μια δοντάγρα κάτι σαν τανάλια
   κι έβγαζα δόντια. Πρώτα-πρώτα απ’αυτόν έβγαλα 2 δόντια ,δεν πόνεσε και μου έδωσε
   το εργαλείο .Θα πρέπει να είχα ελαφρύ χέρι γιατί όποιος πόναγε κι είχε χαλασμένο δόντι
   σε μένα ερχότανε.

Η ώρα περνά ο μπαρμπα Αντώνης φαίνεται κουρασμένος ,η θεια –Λένη πήγε κάτι για το καλό να με τρατάρει.Στα γρήγορα φέρνει μια τσίπα ένα μελομακάρονο και δροσερό στερνίσιο νερό.
Πάμε στην άλλη κάμαρη στο σαλόνι με τον κομό και πάνω στους τοίχους φωτογραφίες – φωτογραφίες ,παππούδες-γιαγιάδες –πατεράδες –ο μπαρμπα –Αντώνης παλικαράκι παιδιά-εγγόνια η ζωή του σπιτιού ,η ελπίδα των γηρατειών και πάνω στο νυφικό κρεβάτι η «καλημέρα»της θεια-Λένης .16 χρονών το κέντησα ,μου ‘λεγε αργότερα.

 

- Πες μου θεια –Λένη και κάτι για σένα.
- Τι να πω εγώ Σπύρο μου ,εμείς είμαστε αγράμματοι-ντουβάρια.
  14 άτομα μεγαλώσαμε στο σπίτι χωρίς κρεβάτια με 2 σαίσματα ,μια τράβα παίρναμε
  για μαξιλάρι ,το βράδυ ξενυχτούσαμε λαναρίζοντας μαλλιά.
  Τα φαγητά μας ήταν : φακές –στάρι-κουκιά , αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι πέθαιναν σαν
  τα μουλάρια.
  Όμως δεν πρέπει ο άνθρωπος να το βάζει κάτω πρέπει να κάνει κουράγιο .
  Θα σου πω μια ιστορία που ΄λεγαν οι παλιοί.

στον απόηχο της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ.....

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα.
Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστoλή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο.
Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού. Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοι, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή.
 Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.
 Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας.
 Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος.
¨Ολοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, οπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανολευκή σημαία.
Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πώ παρακάτω.
  Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρομο τους, ενώ εγώ  παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα.
 Τότε βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα.
 Και του είπε :  γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ . Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά  έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει.
 Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
 Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του ( αυτά ήταν γερά ) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχη του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά ;
πώς να σηκωθώ κύριε Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 30 .... ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

                     περίπου  το  1937  στο  κτίσιμο  της  εκκλησιάς  των  τριών - Ιεραρχών .
                      Αναγνωρίζουμε  τους  ΛΕΥΤΕΡΗ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ
                       ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ  με την πιτσιρίκα  κόρη  του  ΧΡΥΣΑΝΘΗ.

                                                       
                                                           για  την αντιγραφή     ΧΡΥΣΑΝΘΗ   ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ
                                                                                                            πρ. συλλόγου   χαρακιωτών

για ένα δάκρυ λιγότερο ......

 

 

                                     για  την  αντιγραφή    ΝΙΚΗ  ΠΕΤΡΑΚΟΥ 

 

ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ .....

                                                           ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΝΕΩΝ

Επέτυχαν την εισαγωγή τους στα Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα οι κάτωθι νέοι που έχουν καταγωγή είτε από τους δύο είτε από τον ένα γονέα , από το Χάρακα.

    Σταματίνα Ξαστερούλη του Κώστα και της Διαμάντως , στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ,του Πανεπιστημίου Αθηνών.

  Σαράντος Δούβρης του Κωσταντίνου και της Χριστίνας - εγγονός του Κώστα Φιφλή στο ΤΕΙ Ζακύνθου ,τμήμα Τεχνολογικό Περιβάλλον και Οικολογίας .

 Νίκος Πέππας του Δημητρίου (εγγονός της Κατερίνας δισέγγονος του Π.Δημήτρη Πέππα) στο Παιδαγωγικό Φλωρίνης

  Πολυχρόνης   Φιφλής  γιος  του  γιώργου  και  της  ανδριάνας  στο  Πανεπιστήμιο  Πειραιά
   οικονομικό  τμήμα.

   Γεώργιος   Κοσυφάκης  γιος  του  βαγγέλη  και  της  κατερίνας (  εγγονός του  Μιχαλάκη )
    επέτυχε  στο Γεωπονικό  Πανεπιστήμιο  Αθηνών - αγροτική οικονομία  & ανάπτυξη 

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΖΑΡΑΚΙΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

  

Λίγα χρόνια πριν έλθη εις την Αμερικήν ο Λέκκας ,γεννηθείς το 1855 ,είχεν αναχωρήσει από το χωριό του ,διά να καταλήξει εις την νήσον Ύδρα όπου ήρχισεν εργαζόμενος ως υπάλληλος εις ένα εμπορικόν κατάστημα.
    Αλλ’ο εξάδελφός του Γεώργιος Δρίβας ,γεννηθείς το 1870, κατεχόμενος δε και αυτός από την αυτήν δίψαν προς δράσιν ,εγκατέλειψε το χωριό του,και ακολουθών τον Λέκκαν μετέβη εις την Ύδραν δια να εργασθεί ως υπάλληλος μεγάλου παντοπωλείου χονδρικής πωλήσεως .
Ο Λέκκας μετ’ου πολύ εξελείχθη εις ιδιοκτήτην καταστήματος υφασμάτων και ενώ θα μπορούσε να παραμείνει εις την Ύδραν και να επαναπαυτεί επί της επιτυχίας αυτής ,ησθάνετο ότι ο τόπος δεν ήτο ο κατάλληλος προς ευρυτέραν εκδήλωσιν της επιχειρηματικότητός του.
Ονειροπόλει μεγαλύτερα πράγματα.
Και ο εξάδελφός του Δρίβας κατείχετο από αυτά τα συναισθήματα και τους ίδιους πόθους.
  Η μετανάστευσις προς την Αμερικήν-προς τον Νέον Κόσμον –είχεν αρχίσει από παντού.
Και εις την Ελλάδα το μεταναστευτικόν ρεύμα εξεδηλώθη ζωηρόν,ιδίως εις την Λακωνίαν και ειδικώς εις την Λακεδαίμονα από την οποίαν κατήγοντο οι Λέκκας και Δρίβας.
Ο πρώτος ,ως εκ της κτηθείσης εμπορικής του πείρας και αντιληφθείς την σημασίαν της Αμερικής ,ανεχώρησεν δια τον Νέον Κόσμον.
Ύστερα από ολίγον τον ευρίσκομεν εις το Τάρπον Σπρινγκς της Φλωρίδας επιδιδόμεν εις το εμπόριον των σπόγγων και εφοδιάζοντα δια τροφίμων και άλλων χρειωδών τους στολίσκους των σπογγαλιευτικών πλοίων.
     Η Ειμαρμένη είχε συνυφάνει στενά την ζωήν των δύο εξαδέρφων ώστε και ο Δρίβας ύστερα από λίγο ηκολούθησε τον δρόμον προς την Αμερικήν.
Μόλις έφθασεν εις την Νέαν Υόρκην επεκοινώνησε με τον Λέκκα.
Αποτέλεσμα ήτο η συνάντησίς των εις αυτήν και η απόφασίς των περί ιδρύσεως εισαγωγικού οίκου. Όταν ανεχώρησαν από το χωριό των με την ευχήν των γονέων των ο Λέκκας και ο Δρίβας επήραν μαζί των δύο πολυτιμότατα εφόδια άτινα και απετέλεσαν το μυστικόν της επιτυχίας των :
 Την αγάπην προς την Ελλάδα και τας παραδόσεις της και τας περί τιμιότητος υποθήκας των οικογενειών των .
Ετσι ,όταν ίδρυσαν τον περιώνυμον καταστάντα εμπορικόν οίκον των ,έπραξαν τούτο , κινούμενοι μεν από την επιθυμίαν προς αποκόμισιν κερδών ,αλλά και από τον πόθον της διαδόσεως των ελληνικών προιόντων εις την Αμερικήν ως μέσου προς εξυπηρέτησιν της ελληνικής πατρίδος προς την οποίαν πάντοτε εστρέφετο νοσταλγικά η σκέψις των.
Η τοποθεσία που εξέλεξαν ήτο λίαν κατάλληλος,διότι ευρίσκετο δίπλα από το ονομαστόν Μάδισον Στρητ.
Εκεί που εγείρονται σήμερον πολυκατοικίαι, εκεί ιδρύοντο τότε Ελληνικά καταστήματα πληθυνόμενα ολονέν με τη διόγκωση του μεταναστευτικού ρεύματος από την Ελλάδα.
 Καφενεία , Ελληνικά πρακτορεία , εστιατόρια, κουρεία , ραφεία ,εμπορικά , βιβλιοπωλεία ,κρεοπωλεία ,εσχημάτισαν έναν ολόκληρον σφύζοντα Ελληνικόν κόσμον από τον οποίον έπρεπε να περάσει κάθε Ελλην που ήρχετο από την Ελλάδα.
     Μέσα εις αυτόν τον κόσμον εγεννήθη ο Οίκος «Λέκκας και Δρίβας.»
Μετά πάροδον ολίγων μηνών η Ελληνική αυτή επιχείρησις προσέλαβεν ευρύτερον χαρακτήρα.
Μετεβλήθη σιγά-σιγά εις κέντρον ,εις ίδρυμα εμπορο-οικονομικό –κοινωνικόν.
Οι Έλληνες μετανάσται που κατά το πλείστον ήρχισαν την σταδιοδρομίαν των με τα χειραμάξια και οι οποίοι «φρέσκοι» από την Ελλάδα δεν είχον εξοικειωθεί με το Αμερικανικόν περιβάλλον και με την Αμερικανική ζωήν ,έσπευδον προς τον Λέκκαν και προς τον Δρίβαν όχι μόνον διά να αγοράζουν τα Ελληνικά είδη ,αλλά και δια να τους συμβουλεύονται εις τα καθημερινά των προβλήματα .
 Ακόμη και τας οικονομίας των έπαιρναν οι Έλληνες εκείνοι και με απόλυτον πεποίθησιν και εμπιστοσύνην τας παρέδιδον εις τους δύο επιχειρηματίας μας προς φύλαξιν.
Και ουδέποτε ,τόσον αυτοί όσον και οιοδήποτε μεταγενέστεροί των έσχον και τον παραμικρότερον λόγον δια να μεταμεληθούν.
΄Ετσι ,ο Οίκος «Λέκκας και Δρίβας» προσέλαβε και την όψιν τραπεζιτικού ιδρύματος εφ’όσον ευρέθη εις την ανάγκην να ιδρύσει και τμήμα εκδόσεως επιταγών δια την αποστολήν χρημάτων εις την Ελλάδα μέσω της Ιονικής Τράπεζας ,της εδρευούσης εν Λονδίνω.
Η επιχείρησις προόδευε συνεχώς και μετά εξαετίας από της ιδρύσεώς της ,ήτοι το 1898,οι ρηξικέλευθοι Λέκκας και Δρίβας ισχυροποίησαν έτι περισσότερον τους δεσμούς των με την Ελλάδα δια της ιδρύσεως γραφείου εις τον Πειραιά επί της οδού Φίλωνος,αριθμ.40.
Και έκτοτε ήρχισεν η βαθμιαία και σταθερά επέκτασις.
Ελαιοπιεστήρια και δεξαμεναί ελαιολάδου χωρητικότητος 100.000 γαλονίων ιδρύονται εις την Ήπειρον επί Τουρκοκρατίας ,εις την Τρίπολιν της Αρκαδίας και εις το Ναύπλιον της Αργολιδοκορινθίας.
 Αποθήκαι ελαιών ιδρύονται το 1912 εις τον Βόλον και αποθήκαι ελαιών,συκών και άλλων ειδών εις τας Καλάμας το 1914.
  Και ακολουθούν τυροκομεία εν Αλβανία το 1916 ,γραφεία και εργοστάσια τυροκομίας εις την Σαρδηνίαν της Ιταλίας ,το 1922 ,άτινα και εξακολουθούν να λειτουργούν ,τυροκομεία δια κασέρια εις την Νότιαν Σερβίαν παρά τα ελληνικά σύνορα και τριώροφον τυροκομείον εις το Σέλι της Μακεδονίας παρά την Νάουσαν το 1931.
Παραλλήλως προς την ίδρυσιν και την επέκτασιν των παραγωγικών εγκαταστάσεων ο οίκος
« Λέκκας και Δρίβας» ήρχισεν ιδρύων ολόκληρον δίκτυον παραρτημάτων και αντιπροσωπειών.
Ούτως εις την Ελλάδα ιδρύθη αποκλειστική αντιπροσωπεία εν Θεσσαλονίκη το 1915 πράγμα που επεξετάθη εις τα Ιωάννινα ,την Άρταν ,την Πρέβεζαν ,τον Καρβασαράν , τα Τρίκαλα και εις άλλας πόλεις.
   Παρομοία επέκτασις ήρχισε και εντός των Ηνωμένων Πολιτειών.
Παράρτημα ιδρύεται εις τον Άγιον Φραγκίσκον το 1916 και άλλο παράρτημα εις το Σικάγον το 1930. Καθ’όλον αυτό το διάστημα το όνομα της εταιρείας «Λέκκας και Δρίβας» αρχίζει να γίνεται γνωστόν και εις τον ξένον εμπορικόν κόσμον χάρις εις τα βραβεία με τα οποία ετιμήθη εις διεθνείς εκθέσεις. Η μεγάλη αυτή επέκτασις είχεν επιβάλλει εις τον Δρίβαν να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1912 προς ανάληψιν της διευθύνσεως του εν Πειραιεί γραφείου και την θέσιν του εν Νέα Υόρκη ανάλαβεν ο εξάδερφός του Μιχαήλ Λέκκας ,αδελφός του συνιδρυτού.
Οι ιδρυταί της εταιρείας «Λέκκας και Δρίβας» εδοκίμασαν την χαράν της επιτυχίας πλήρως.
Είδαν το κατάστημά των να μεταβάλλεται με την πάροδο των ετών εις διεθνή εμπορικόν οργανισμόν με εργαστήρια εις την Ελλάδαν και εις ξένα κράτη και με παραρτήματα και αντιπροσωπείας εις πλείστα μεγάλα κέντρα.
Είδαν την επιχείρησίν των να καθίσταται μέσον διαδόσεως των Ελληνικών προιόντων και είδαν ,με πόσιν εμπιστοσύνην τους περιέβαλλε το κοινόν και πόσον δια της εμπιστοσύνης αυτής επιβραβεύθη η ειλικρίνεια και η τιμιότης αυτών .
 Ο Γεώργιος Λέκκας και ο Γεώργιος Δρίβας θα ημπορούσαν κάλλιστα να θέσουν εις το σήμα της εταιρείας των τας λέξεις «ισχύς μας η εμπιστοσύνη του κοινού» . Δια αυτό όταν απεβίωσαν οι δυο μετανάσται ,έφυγαν με το συναίσθημα ότι ως μετανάσται , ως Έλληνες ,ως Αμερικανοί ,αλλά και ως άνθρωποι επραγματοπόιησαν τους πόθους των σύμφωνα με τους κανόνες της φιλλαληλίας και με τας αρχάς της τιμιότητος.
Ο Γεώργιος Δρίβας απεβίωσεν την 9η Μαρτίου 1928 και μετά 41 ημέρας ακριβώς ,ήτοι την 19η Μαίου 1928 απεβίωσεν και ο Γεώργιος Λέκκας.

ΕΠΟΧΙΑΚΑ....

 

 

ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  -  εφημ.  ΝΕΑ

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΜΑΤΙΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  14  του  Οκτώβρη  -  Η  ΠΛΑΤΕΊΑ    ΤΟΥ  ΧΑΡΑΚΑ
απουσία ......μοναξιά  και  η  μελαγχολία   για  τον  χειμώνα   που  έρχεται. 

στην  υπέροχη  παραλία  της  αγίας  κυριακής   στο  ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ
αύρα  φθινοπωρινής  σονάτας  -  ένας  ο  ΄΄ τυχερός ΄΄


                                                       φωτο - ΚΩΣΤΑΣ  ΦΙΦΛΗΣ 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΑ.....

  Ο Σεπτέμβρης εφέτος πέρασε με μεγάλες ζέστες ,οι οποίες μαζί με την αυξημένη υγρασία προκαλούσε αφόρητη δυσφορία ακόμη και στο «δροσερό»Χάρακα .
   Τα λίγα υπάρχοντα ακόμα σταφύλια είχαν στεγνώσει από την ανομβρία αλλά ευτυχώς μια καλή βροχή τα πρόλαβε και έτσι έγινε ο τρύγος με σχετικά καλή απόδοση.
Βέβαια πολύ λίγοι είναι αυτοί που καλλιεργούν λίγα αμπέλια κυρίως τον εαυτό τους .
Εκτός από τον Γιάννη Δ.Πετρολέκα (Καπουρνάρο) και το Σωτήρη Παπαγεωργίου (Μαμαλούκα)
ο οποίος δραστηριοποιείται κυρίως ως επιχειρηματίας.

     Ο Σεπτέμβρης σημαδεύτηκε και από δύο θανάτους: της θεια-Φιλιάς και του Μήτσου Τραιφόρου. 1) Στις 20 /9/2012 απεβίωσε η Φιλιά Φιφλή σε ηλικία 100 ετών (Το Μάρτιο της έκαναν  τα παιδιά και τα εγγόνια τα εκατοστά γενέθλια)
Η θεια Φιλιά το γένος Νικολάου Χελιώτη είχε παντρευτεί το Νικόλαο Φιφλή ,ο οποίος υπήρξε θύμα της διάνοιξης του δρόμου στη Βόγια.
   Είχαν αποκτήσει τέσσερις κόρες Ελένη,Σοφία, Φανή και Γεωργία η οποία έφυγε από τη ζωή πολύ νέα γεμίζοντας πόνο τη μητέρα της και της αδελφές της.
    Η θεια Φιλιά υπήρξε γυναίκα πολύ κοινωνική και αγαπητή σε όλους.
  Στα νιάτα της εξυπηρετούσε τις Χαρακιώτισσες με τη μοδιστρική της τέχνη.
    Αξιοθαύμαστη η διαύγεια του πνεύματος και γενικά το ανοιχτό μυαλό της.

  2) Στις   21/9/2012 απεβίωσε ο Δημήτριος Τραιφόρος σε ηλικία 77 ετών .
Ένα από τα 7 παιδιά του Ηλία και της Ελένης Τραιφόρου (Μήτσος ,Σωτήρης , Κώστας ,Παναγιώτης ,Ματίνα , Παναγιώτα , Άννα).
Νέος άφησε το χωριό και την κτηνοτροφία και έγινε ναυτικός στα εμπορικά καράβια.
Όταν πριν από μερικά χρόνια πήρε τη σύνταξη εγκαταστάθηκε στο Χάρακα.
 Δυστυχώς η ασθένεια του σακχάρου είχε σαν συνέπεια να του κοπεί το πόδι, γεγονός που δεν το άντεξε και υπέκυψε πολύ ταλαιπωρημένος.
   Είχε παντρευτεί χωρίς να αποκτήσει παιδιά .
 Ήταν ένας ήσυχος και καλοκάγαθος ηπίων τόνων άνθρωπος ,και αγαπητός από τους συγχωριανούς του.     
                                                                         γράφει  ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ   ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ..................

 Με  προσπέρασαν  πετώντας  ζευγαρωμένες  και προσγειώθηκαν
σε  μικρή  απόσταση  στο  κλαδί  μιας   ελιάς .
το  φώς  στο  βάθος  έμπαινε  δειλά- δειλά  ανάμεσα  
 απο τα φυλλώματα  τω πεύκων  και  φάνταζε  ιδανικό  να  πλαισιώσει
αυτή  την  μοναδική  στιγμή  της  σύλληψης  της  ζωής

ΤΑΚΗΣ  ΦΩΤΗΣ  περιοδικό   ΦΩΤΟ-ΓΡΑΦΟΣ

 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΗΛ. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ 1888 - 1953

ΣΤΟ  ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ  ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ  ΣΤΗΝ  ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ
Ο JEROME  και  η συζυγός  του  ΝΤΑΙΖΗ

Πρόσωπον πεπροικισμένον με εξαιρετικήν δυναμικότητα ο οποίος λίαν μικρός αναχωρήσας εκ Χάρακος ένθα εγεννήθη , δι Αμερικήν –εις ηλικίαν δηλαδή μόλις δεκαέξι ετών –και εγκατασταθείς εις Άγιον Φραγκίσκον της Καλιφορνίας ,κατόρθωσε δια της εξαιρετικής τόλμης και του θάρρους ,τα οποία επεδείξατο κατά τας λίαν ριψοκινδύνους αυτού επιχειρήσεις εις τας οποίας απεδύθη εν αρχή ,δηλαδή προ τριακονταπενταετίας και πλέον , ως της αεροπορικής συγκοινωνίας Οκλαν-Σαν Φραγκίσκο με πιλότον αυτόν τον ίδιον, ιπποδρομιών ,κυνοδρομιών και άλλων παρομοίων ,να συγκεντρώνσει τελικώς όσα ποσά ακριβώς τω εχρειάζοντο δια να αφοσιωθεί εν τέλει εις μεγάλας αγοραπωλησίας ακινήτων εις τας οποίας όντως διεκρίθη!
Διότι δεν επρόκειτο πλέον περί αγορών και πωλήσεων οικοδομών και εκτάσεων υπολογιζομένων με δεκάδας ,αλλά με εκατοντάδες χιλιάδων δολλαρίων!
Με αποτέλεσμα όλων αυτών να καταλέγηται ούτος μεταξύ των ολίγων Ελλήνων της Αμερικής των οποίων η εν γένει ακίνητος και κινητή περιουσία να αριθμήται με εκατομμύρια δολλαρίων !.
Και είναι τω όντι λυπηρόν ότι ο διακριθείς ιδιαιτέρως δια την τόλμην και το θάρρος του συμπατριώτης μας ούτος ,όπως είπομεν ,καθώς και δια την λοιπήν πρόοδον αυτού απέθανεν αιφνιδίως εν τη ακμή της δράσεώς του ,άλλως θα είχε ωφεληθεί εξ αυτού ο τόπος μας και ειδικώτερον η γενέτειρα αυτού ο Χάραξ ,προς τον οποίον δείγματα αγάπης είχε δείξει κατά την ζωήν του ,όπως έξαφνα δια της επί μιαν διετίαν ειδικής χρηματοδοτήσεως ιατρού δια την παραμονήν αυτού εν τη κοινότητι ,καθώς επίσης και δια της χρηματικής βοηθείας προς τους κατοίκους του χωρίου κατά τις αγίας μέρας των Χριστουγέννων και του νέου έτους.

Ο  αδελφός  του JEROME  ΔΑΜΙΑΝΟΣ   με την  συζυγό  του  ΡΗΝΙΩ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ

    την κυριακή  30  Σεπτέμβρη  στον ΧΑΡΑΚΑ Πραγματοποιήθηκαν   οι  εκλογές
    για  την  ανάδειξη  των  2  μελών  της  διοικούσας  επιτροπής  του  Ιδρύματος.
    τα αποτελέσματα  έχουν  ως  εξής :
Επί συνόλου εγγεγραμμένων στον εκλογικό κατάλογο 387, προσήλθαν 148, εκ των οποίων Άκυρα ψηφοδέλτια: 2 και Έγκυρα: 146.
Υποψήφιοι:
 1) Κόκκορης Δημήτριος του Μιχαήλ: 28
 2) Ξαστερούλης Κων/νος του Νικολάου: 98
 3) Ροβάτσος Ιωάννης του Μιχαήλ: 35
 4) Ροβάτσος Μιχαήλ του Κυριάκου: 83
 5) Χελιώτης Μιχαήλ του Ιωάννη: 42

ΧΑΡΑΚΑΣ .... ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ



ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ  ΟΔΗΓΟΣ   1912

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ  19-11-1937

 

ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ... ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΕΙ

 

 

•   Όχι... τα τρυπημένα μάτια στις αγιογραφίες των Αγίων Θεοδώρων στο Χάρακα δεν είναι από τα ξίφη των Αγαρηνών του Ιμπραήμ .. μα για τους   Χριστιανούς υλικό στα φυλαχτά τους.          (Νεκτάριος Σκάγκος αρχαιολόγος)

          • Α ρε φίλε μου κατέρειψες έναν εθνικό μύθο ζωής. (σπύρος Πετρολέκας)

• Δεν ξέρω τι….λέει ο φίλος σου ...... εμένα μου το ΄πε η μάνα μου - που της το΄πε η γιαγιά μου - που της το΄λεγε η προγιαγιά μου ……
 Πες στο φίλο σου αποκλείεται τόσες γενιές να λένε ψέματα ( Παναγιώτα Πετρολέκα ετών 84)

 • Α ρε Ελλάδα ......