Ακόμη και σήμερα μου σηκώνεται η τρίχα καθώς θυμάμαι τη σκηνή.
Η μάνα μου όρθια –σωστή χειρούργος- με το καινούριο κοφτερό ξυραφάκι έτοιμη να μου χαράξει την πλάτη – «να ξεθυμάνει το κρύο – να φύγει» έτσι μου ΄λεγε.
Και γω μπρούμυτα στο κρεβάτι και πάνω μου 2-3 γυναίκες της γειτονιάς με είχαν πλήρως ακινητοποιήσει.
Εφιάλτης σωστός σας λέω!
Και το δράμα συνεχιζόταν γιατί δυστυχώς για μένα σε μια δυο μέρες ήμουν περδίκι.
Ήταν ένα Χειμωνιάτικο βράδυ θυμάμαι.
Μ’ένα δίφραγκο στο χέρι πήγα στου Καρανάσου να αγοράσω πελτέ.
Στο μαγαζί πλήθος χωριανοί γύρω από τη σόμπα κι επικεφαλής ο «μπαρμπα-γιατρός»ενδιαφέροντα πράγματα διηγιόταν με τη γνωστή διαπεραστική του φωνή.
 |
| ο δράστης |
Στήνω αυτί και μέχρι να μπει ο πελτές στο στο λαδόχαρτο ,τι ακούω;
«Όταν ρίξει χιόνι και βγάλεις τα ρούχα σου , από την μέση και πάνω και τριφτείς με χιόνι ,
ψήνεται το κορμί και δεν αρρωσταίνεις ποτέ.
Αυτό ήταν !Το ΄δεσα καλά. Δεν πέρασαν μερικές μέρες το ΄στρωσε στο χωριό!
Στο σπίτι μονάχος .
Ο πατέρας στις «σπηλίτσες» στα ζωντανά ,η μάνα φευγάτη πρωί –πρωί φαί να του παέι.
Στο μυαλό μου τα λόγια «του μπαρμπα-γιατρού» ,και μαζί ο εφιάλτης από τις βεντούζες.
Ανοίγω την εξώπορτα.
Στους δρόμους ψυχή !
Τα τζάμια κάπνιζαν ,η σκαμαγκίδα στο φόρτε ,άπνοια και ησυχία παντού.
«Από σήμερα τέρμα οι βεντούζες»είπα μέσα μου και …
Γυμνώθηκα –βγήκα έξω- κι άρχισα να τρίβομαι με χιόνι στην κοιλιά ,στο στήθος στην πλάτη.
Ένα λεπτό κράτησε το μαρτύριο,ύστερα μπήκα μέσα.
Καιγόμουν ολόκληρος!
 |
| το θύμα |
Τα μάτια μου πεταμένα έξω -το δάκρυ κορόμηλο- το ροδοκόκκινο παιδικό κορμάκι είχε φουντώσει. «Τώρα ψήνεται το κορμί μου» έλεγα μέσα μου « τέρμα τώρα οι αρρώστιες».
Το κορμί μου δεν ξέρω αν ψήθηκε ,εγώ πάντως το βραδάκι ψηνόμουν στον πυρετό.
Η συνέχεια γνωστή. Μάνα – ξυραφάκι – χαρακιές –τριμμένο χαμομήλι και 2-3 γειτόνισσες.
Μόνο έτσι έφυγε το κρύο .Οι «βεντούζες» το καλύτερο αντιβιωτικό.
σπύρος πετρολέκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου