Η περιοχή του «πάνω Χάρακα» ευρίσκεται βορειοδυτικά της Ιεράς Μονής
«Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου» και σε απόσταση περίπου 700m.Ένα μικρό
οροπέδιο έκτασης 70-80 στρεμμάτων με μέσο υψόμετρο 715,00 m.
Αγροτική έκταση με μικρές πεζούλες στα επικλινή τμήματα και λάκες στα επίπεδα.
Προπολεμικά αυτός ο τόπος ήταν στανοτόπι για τρείς φαμίλιες και από άνοιξη μέχρι
φθινόπωρο έσφυζε από ζωή. Διονύσης – Φίλιππας ,Κουρλογιάννης - Παναγιωφιφλής
καμμιά πεντακοσαριά γίδια,καλύβια,τυροκομιό,καμάτεμα,σπορά,βοτανίσματα,θέρος,
αλωνίσματα με τα άλογα του μπάρμπα Ανδρέα.Μωρά φασκιωμένα αγόρια-καρίτσια,
φλερτ ,μυρωδιές και ήχοι από τροκάνια και από το γκρινιάρικο μπουζί του Φίλιππα.
Όλη μέρα ιδρώτας, πολύ ιδρώτας και την νύχτα ησυχία όλα ξαποσταίνουν,φύση,
άνθρωποι,ζωντανά.Σήμερα ,εν έτει 2022,απόλυτη σιωπή μέρα - νύχτα. Πικρή
ανάμνηση τα ερειπωμένα καλύβια μόνο η ομορφιά της φύσης παραμένει αναλλοίωτη.
Στην συνέχεια η ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ η Μαστέχενα ,που 14-χρονο κοριτσάκι
βοτάνιζε στα πεζούλια του Πάνω-Χάρακα θυμάται εκείνα τα χρόνια και μας τα διηγείται.
(Υ.Γ : οι ΦΩΤΟ είναι του φίλου Χρήστου Χελιώτη)
Αρχές 10-ετίας του 40 κοριτσάκι στην αρχή της εφηβείας μου πήγαινα για
βοτάνισμα στον Πανωχάρακα.Εκεί υπήρχαν 3 στανοτόπια,του Διονύση από
το Κυπαρίσσι των Φίλιππα-Κουρλογιάννη και Παναγιωφιφλή από τον Χάρακα τρία
κοπάδια γίδια από καμιά 200ριά το καθένα και 3 μαντριά. Υπήρχαν 3 στέρνες
βρόχινου νερού και τρία λιθόκτιστα καλύβια για διαμονή. Εκεί αρμέγανε,τυροκομάγανε
ενώ στα χωράφια καλλιεργούσαν στάρια,κριθάρι,βρώμη,φακές ενώ υπήρχαν και
αρκετές αχλαδιές. Εκεί πήγαινα για σκάλισμα βοτάνισμα και θυμάμαι μια φορά
η αμοιβή μου ήταν ένα μικρό γουρουνάκι από τον Φίλιππα. Στο βοτάνισμα καθώς
δουλεύαμε μαζεύαμε και χόρτα(μπρέσες,φαρμακουλήθρες,κοκκινόκολα….)
και το μεσημέρι στην διακοπή μαζί με την θεία-Διαμάντω από τα Πιστάματα τα
καθαρίζαμε τα βάλαμε στο τσουκάλι τα βράζαμε και ακόμα δεν ξεχνώ την νοστιμιά
τους, κουρασμένες καθώς τα τρώγαμε. Στον Πανωχάρακα το θέρος ήταν σαν γιορτή,
πολύς κόσμος ,για το αλώνισμα ερχόταν ο Μπάρμπα Ανδρέας από τα Πιστάματα
με τα άλογά του. Όλα αυτά μέχρι αρχές 10-ετίας του 70.Υστερα σιγά-σιγά ο τόπος
ερήμωσε οι άνθρωποι φύγανε και μείναν οι αναμνήσεις που δεν με
αφήνουν να κοιμηθώ τα βράδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου