ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΤΟΡΠΙΛΑΚΑΤΟΣ στη βλυχάδα ΡΗΧΙΑΣ

Ξεφυλλίζοντας  το αρχείο μου  το φετεινό καλοκαίρι

  τυχαία βρήκα ένα χειρόγραφο  κείμενο του αείμνηστου

 Κυριάκου Πέππα που αναφερόταν σε ένα περιστατικό 

που συνέβη ένα κατοχικό καλοκαίρι του 1943 

στην Ρηχιά , στον όρμο της βλυχάδος. σ.π

Το Καλοκαίρι του 1943 βρέθηκα στο γειτονικό μου χωριό Ρηχιά Ζάρακος 

του νομού Λακωνίας .Κατοχή,πείνα,φτώχεια μα και αγώνας ,ηρωισμοί,

αντίσταση κατά των κατακτητών.Αντάρτικες δυνάμεις περνουν από την περιοχή

 για τα ορμητήρια τους του Πάρνωνα . Αλύγιστος λαός και δυναμική 

η παρουσία της Ρηχιάς.Αγωνιστές που πήραν μέρος στην πολεμική δράση

 έγραψαν με λεπτομέρειες μάχες,περιστατικά .Ετόνισαν τη δύναμη ,την αντοχή,

τον πατριωτισμό ,το πάθος για την ελευθερία.

 Σκαλίζοντας τη μνήμη μας θυμόμαστε κάτι που ίσως έχει λησμονηθεί ,

ίσως δεν το έχει περιγράει κανεις ως μη σημαντικό. 

Κάποια μέρα αυτού του Καλοκαιριού στη Βλυχάδα ,στον μικρό όρμο

 εχει προσορμίσει μια Γερμανική τορπιλλάκατος .

Οι λίγοι άνδρες ,το πλήρωμα έχουν βγει και κάνουν το μπάνιο τους.

Το γεγονός μεταδόθηκε αμέσως στη Ρηχιά.Μαζευόμαστε κάμποσοι

 και ξεκινάμε.Ανεβαίνουμε το χωματόδρομο ,φθανουμε στην κορυφη του υψώματος.
Μπροστά μας κατήφορος,αρκετή απόσταση.Από την κορυφή

 έχουμε θέα τον όρμο.Μερικοί κατέβηκαν λίγο τον κατήφορο,

να είναι πιο κοντά ,να πάρουν καλύτερη γεύση. Ξαφνικά άρχισε το πανηγύρι.

Ανδρες του εφεδρικού ΕΛΑΣ αρχίζουν πυροβολισμούς εναντιον των

 λουόμενων Γερμανών.Αυτοί αστραπιαία μπαίνουν στην τορπιλλάκατο .

Εν τω μεταξύ άρχισαν να χτυπάνε καταιγιστικά τα πολυβόλα τους.

Τι να κάνουν οι μαχητές ,οι Δαυίδ;Σταμάτησαν τα ντουφέκια τους και μούλωξαν

 κάτω από τις πέτρες με τα σχοίνα και τα πουρνάρια. Και εμείς οι θεατές ;

 Μας κόπηκε η ανάσα ως πού να ανεβούμε στην κορυφή ,

να γυρίσουμε στην άλλη πλευρα; Εκεί ανάμεσα μας θυμάμαι 

«του πολέμαρχου»το πουκάμισο έξω ,τα μάγουλα κατακκόκινα.Ασθμαίνοντας 

ανεβαίνει με αγωνία ,με φόβο γιατί οι πυροβολισμοί συνεχίζονται.

Το ίδιο και όλοι μας.Αμέθευτος ο πολέμαρχος ,μεγάλο το ζόρι,

μα στο πρόσωπό του κυριαρχεί το πλούσιο χαμόγελο .Γελάνε τα μάτια του

 που λένε πολλά και προχωρεί. Είναι δυνατόν αφού μιλάμε

 για το χαμόγελο,τα γελαστά μάτια ,να υπάρχει Ρηχιώτης μα και γνωστός 

να καταλάβει ποιος ήταν ο πολέμαρχος; Ναι ο αμύητος στα τουφέκια ,

καλοσυνάτος,γελαστός ,ο χωρίς πολεμική δράση ,ο χωρίς πόστα

 και υπευθυνότητες,ο απλός ,ο στρατιώτης; Ασφαλώς θα τον αναγνώρισαν 

γιατί είπαμε πολλά.Αλλά ας το σημειώσουμε στην ζωντανή 

αυτή ανάμνηση ο Γιατρός ο Σταυρόπουλος.

 Μόλις γυρίσαμε στην άλλη πλευρά του λόφου και είμαστε 

ασφαλείς από τον κίνδυνο των πυροβολισμών ,το χαμόγελο μετατράπηκε 

σε εκείνα τα ηχηρά ,τα πλούσια γέλια.Τα πουκάμισα τακτοποιήθηκαν

 μέσα στα παντελόνια .Σκουπίστηκε ο ιδρώτας από τη ζέστη και την αγωνία.

 Γυρίζουμε όλοι για το χωριό.Νικητές,τροπαιούχοι μπορώ να πω.

Μα με ποιο τρόπαιο; Αφού οι Γερμαναράδες δεν έπαθαν τίποτα;

 μας λαχτάρησανέβαλαν μπρος την τορπιλλάκατο και έφυγαν; 

 Ναι τροπαιούχοι !Γιατι αυτό δεν ήταν στην ουσία πολεμικό γεγονός.

Ήταν ένα πανηγύρι,ενθουσιασμός

Ήταν μια συμμετοχή πολλών στο θέαμα χωρίς όπλα ,χωρίς σφεντόνα,

έδειχνε όλο το πνεύμα του ξεσηκωμού . Ναι πανηγύρι!

 Και φαίνεται έτσι το εξήγησαν και οι Γερμαναράδες και όχι ως πολεμική στιγμή.

Γιατί δεν έστειλαν εν καιρώ κανένα λεφούσι στην Ρηχιά να σκοτώουν, 

να κάψουν σπίτια ,όπως έγινε στον Αγιο Δημήτρη του Ζάρακος 

,τον κοντινό μα και σε τόσα χωριά στην πατριδα.