Αυγουστιάτικη βραδυά! του Σωτήρος. Πανηγύρι στο χωριό!
φίσκα η Πλατεία ! χορός ! μεθύσι! πεθαίνει απόψε ο Χάρος!
Κι ο Νιόνιος με το μαγικό του βιολί όρθιος –κι οι δοξαριές του πηγή χαράς –κεφιού.
Ίδιος κι απαράλλακτος όπως πριν 30 χρόνια!
Εγώ 7-χρονο παλικαράκι με κοντοπαντέλονο –μαγεμένος να τον ακούω –να τον ζηλεύω.
«Από μικρός είχα κλείσει στην μουσική όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία
για κάτι καλύτερο γιατί ήμουν απομονωμένος στο Κυπαρίσσι».
Μούλεγε όλο παράπονο σε κάποιο διάλειμμα του γλεντιού.
Αλήθεια πόσα ταλέντα δεν πήγαν χαμένα στα κακοτράχαλα μέρη μας ;
Δεν πειράζει όμως «νιόνιο»βιολιτζή!
Έτσι κι αλλιώς εσύ και το βιολί σου γίνατε θρύλος !
Μα και κάτι άλλο συνάμα!
Το κέφι το μεθύσι –ο καημός δεν δίνονται με την τεχνική αρτιότητα απόδοσης μιας παρτιτούρας ,
από ένα πεντάγραμμο . Χρειάζεται μεράκι –αυθορμητισμός –ένστικτο!
Χορεύει η καρδιά κι όχι ο νους! σ.π
Ξεκινώντας τη συζήτηση θάθελα να μου κάνετε ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα .
Πότε,πού γεννηθήκατε ,λίγα λόγια για τη ζωή σας γενικά ,τις ασχολίες σας.
Γεννήθηκα το 1928 στο Κυπαρίσσι.Από μικρός είχα κλίση στη μουσική και έφτιαξα ένα αυτοσχέδιο βιολί ,σε ηλικία 10 ετών .
Αργότερα ο πατέρας μου μου αγόρασε ένα βιολί και από μόνος μου άρχισα να κάνω τα πρώτα βήματα.
Όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία για κάτι καλύτερο γιατί ήμουν απομονωμένος στο Κυπαρίσσι κι επειδή η ζωή είχε ανάγκες ασχολήθηκα με πολλά επαγγέλματα.
Ξεκίνησα σαν τσαγκάρης κατόπιν ναυτικός ,ένα διάστημα σαν καταστηματάρχης και τελικά έχοντας τη θρυλική «βογκίλα» ακολούθησα το επάγγελμα του αυτοκινητιστή.
Παράλληλα ποτέ δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με το βιολί παίζοντας σε όλες τις εκδηλώσεις που γίνονται στο Ζάρακα.
Εμένα μου κάνει εντύπωση που σε μια περιοχή σαν το Ζάρακα με μεγάλη απομόνωση και κύρια επαγγέλματα γεωργία-κτηνοτροφία ,ξάφνου ένας νέος ξεπηδά και ασχολείται με ένα μουσικό όργανο σαν το βιολί.Ποιες ήταν οι αιτίες τα ερεθίσματα κ.λ.π.;
Αυτό δεν είναι παράξενο για μένα γιατί το ταλέντο ήταν έμφυτο και το βιολί δεν ήταν απλά μια ασχολία ,ήταν και είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου.
Δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη αιτία ,παρά μόνο η αγάπη μου γι αυτό και η δική μου ικανοποίηση.
Αλήθεια υπάρχουν διαφορές στα γλέντια τα παλιά και σήμερα;
Πώς γλένταγαν παλιά και πώς τώρα;Τι άλλαξε;Θυμάσαι καμιά παλιά ιστορία ενδιαφέρουσα;
Βέβαια διαφορές υπάρχουν από τα παλιά γλέντια , ο κόσμος πιο λίγος απο τώρα ,και πιο ζεστός στο σύνολον.Ο χορός άνοιγε πάντα με τους πιο ηλικιωμένους και παλιά τραγούδια.
Εμείς στη μέση του κύκλου χωρίς μηχανήματα ,αρχίζαμε από τις δύο το μεσημέρι και συνεχίζαμε με το λουξ μέχρι τις πρωινές ώρες.
Τώρα το τι άλλαξε λίγο πολύ όλοι το γνωρίζουμε ,και τις αλλαγές μας τις έχει φέρει ο καινούριος τρόπος ζωής όπως συμβαίνει και σε όλο τον κόσμο.
Ένα γεγονός που μου ΄ρχεται στο μυαλό τώρα έγινε στο γάμο του Γιάννη του Κόκκορη (Παστέλη).Μόλις γυρίσαμε από τη στέψη και ήρθαμε στην πλατεία για χορό ,ο παλιός συνάδελφος στο λαούτο Κώστας Ηλιόπουλος ήταν πολύ φίλαθλος και επειδή ήθελε να ακούσει κάποιον αγώνα από το ράδιο ξαφνικά τον χάσαμε.
Είχε πάει στο σπίτι του παπα-Γιώργη και άκουγε τον αγώνα χωρίς να το γνωρίζουμε.
Εμείς περιμέναμε να αρχίσει ο χορός κι όταν καταλάβαμε πού ήτανε τον εφώναξα από το μικρόφωνο ,και του είπα όταν ήρθε ότι άφησες το γάμο και πήγες για πουρνάρια.
Σε άλλα μέρη εκτός από τα νησιά ο χορός γίνεται με λίστα που δίνεται στα όργανα και χορεύουν τα σόγια .Εδώ από παλιά χορεύουν όλοι μαζί.Ποια είναι η αιτία;Πώς επικράτησε αυτή η συνήθεια;
Αυτή η συνήθεια είναι από τα παλιά τα χρόνια που επικρατεί στο Ζάρακα ,είναι κάτι σαν το έθιμο του τόπου και παραμένει μέχρι σήμερα .
Παραδοσιακό ελληνικό όργανο είναι το κλαρίνο κι όμως λείπει από την ορχήστρα.
Είναι τυχαίο το γεγονός ή είναι νησιώτικη επιρροή;
Θα έλεγα ότι είναι συνδυασμός και των δύο.Δεν έτυχε να ασχοληθεί κάποιος με το κλαρίνο αλλά παράλληλα είμαστε επηρεασμένοι απ’τη νησιώτικη μουσική.
Αυτό φαίνεται στις εκδηλώσεις μας ,όπου ακούγονται περισσότερο νησιώτικα τραγούδια.
Τα τελευταία χρόνια διαπίστωσα ότι η ορχήστρα έγινε οικογενειακή.
Ο γιος σας παίζει μπουζούκι και η νύφη σας τραγουδά.
Τελικά το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά δηλαδή μεταφέρατε στο παιδί σας την αγάπη για τη μουσική ή είναι επαγγελματική επιλογή;
Σίγουρα η αγάπη για τη μουσική πέρασε και στο γιο μου και πιστεύω να μην τελειώσει σε αυτόν να τη μεταφέρει κι αυτός στα παιδιά του.
Επίσης και η νύφη μου αγαπούσε το τραγούδι και τη μουσική πριν έρθει στην οικογένειά μας ,και τώρα συνεχίζει μαζί μας στις εκδηλώσεις του τόπου μας.
Σαν βγαίνει ένα καινούριο τραγούδι πώς το μαθαίνετε να το παίζετε;
Και γράφετε μερικά ένα-δυο από τα πιο παλιά τραγούδια που θυμάστε; Όπως γράψτε επιγραμματικά τα σημερινά σουξέ(πέντε-έξι) .
Τα τραγούδια τα μαθαίνω ακούγοντάς τα από τις κασέτες αρκετές φορές και μου τυπώνονται στο μυαλό .Στη συνέχεια σας γράφω δυο πολύ παλιά τραγούδια καθώς επίσης και τα σημερινά σουξέ που αρέσουν στον κόσμο.
Μες στα ωραία Γιάννενα - στο μώλο εκεί στη λίμνη
Γιαννιωτοπούλα πήγαινε πρωί - πρωί να πλύνει.
Χίλια καντάρια ζάχαρη θα ρίξω μες στη λίμνη
για να γλυκάνει το νερό να πιει η κυρα – Φροσύνη.
Μπαίνω μες στ’αμπέλι να τρυγήσουμε - κόκκινα σταφύλια να πατήσουμε.
Μπαίνω μες στ’αμπέλι σαν τον άγγελο - να κι ο νοικοκύρης σαν το διάολο.
Κρέμεται η καπότα στην αλυγαριά - ντέρτι και μαράζι που ΄χω στην καρδιά.
ΣΟΥΞΕ ΣΗΜΕΡΙΝΑ 1.Γιάντα να μη θέλεις 2.Οι αμπάρες 3.Ο ξένος 4.Εκατό καρδιές να είχα 5.Σαν το λουλούδι του βουνού
.jpg)
Λίγα λόγια από τις εντυπώσεις σας στην Αμερική που πήγατε.
Οι εντυπώσεις είναι πολλές από μια τόσο μεγάλη πολιτεία όπως η Αμερική …Πρώτη φορά που έφυγα τόσο μακριά από το χωριό μου ,για να παίξω με το βιολί σε κάποια εκδήλωση με τους πατριώτες μου εκεί.Και οι οποίοι μου φέρθηκαν πολύ καλά και θα είναι για μένα μια ωραία ανάμνηση το ταξίδι αυτό .
Μετά από τόσα χρόνια γλέντια-γάμους –πανηγύρια όταν κάθεστε στην καρέκλα πόσο συμμετέχετε στην όλη ατμόσφαιρα του γλεντιού;Το ρωτάω γιατί έχω ακούσει ότι το βιολί όταν παίζεται εκτός από γνώση τεχνικής πρέπει να δίνεις ένα κομμάτι από την ψυχούλα σου.Δεν κουραστήκατε; Περνάει από το μυαλό σας ποτέ η ιδέα να σφήσετε στο ντουλάπι το βιολί που σας έκανε θρύλο στο Ζάρακα;
Αλίμονο αν δε συμμετέχεις ψυχικά γιατί χωρίς αυτό μουσική δεν βγαίνει ούτε προσφέρεις τίποτα ,γίνεσαι πλέον ένας ψυχρός επαγγελματίας ,κι ο κόσμος το γνωρίζει αυτό για μένα.
Για την κούραση πολλές φορές το σκέφτομαι και το λέω στο γιο μου να το αφήσω ,αλλά κάτι μέσα μου δεν μ’αφήνει.Ίσως κάποιοι να πουν ότι είναι το χρήμα αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια.
Θα πρέπει να γνωρίζει κανείς μουσική για να καταλάβει τα αίτια που με κάνουν να μην το αφήσω.Βέβαια όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείψουν υποχρεωτικά θα το αφήσω.
η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο λυχνάρι το 1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου