ΑΝΤΙΟ ...... ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ


Δεν περνούσαν εύκολα οι μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες.
Ηταν ανάγκη να περάσει με κάτι η ώρα.Τα κορίτσια μαζεύονταν εκ περιτροπής στα σπίτια να κεντήσουν,να παίξουν τον μουτζούρη,να γελάσουν.
Οι γειτόνισσες πάλι τότε στο σπίτι της μιας ,πότε στο σπίτι της άλλης να γνέσουν με τη ρόκα κάτω από το θαμπό φως του λυχναριού ,να πλέξουν,να πουν κάτι.
Ένιωθε μεγάλη χαρά κάθε οικογένεια ,όταν χτυπούσε κι ερχόταν το βράδυ επισκέπτης.
Ο μπαρμπα γιατρός ξάπλωνε στη μια μεριά στο τζάκι στο σπίτι μας και στην άλλη ο παπα-Δημήτρης .Πάνω στις βελέντζες.Έλεγε τις πάντα ενδιαφέρουσες ιστορίες του και ξαφνικά σαν ελατήριο σηκωνόταν.Ανιψιά (στη μάνα μου)ήρθε ο αδιάκριτος μουσαφίρης .Φεύγω.Είχε νυστάξει .
Τα φαναράκια με το λάδι ήταν απαραίτητο εφόδιο στις νυχτερινές επισκέψεις .
Το κάθε σπίτι κάτι θα είχε να προσφέρει .Λίγα αμύγδαλα ,καρύδια ,σταφίδες κανένα κυδώνι ή σταφύλι –η θεια Πέτραινα τα διατηρούσε μέχρι τα Χριστούγεννα –Κανένα καφεδάκι φρεσκοαλεσμένο με το μύλο ,αφού είχε ψηθεί προηγούμενα με το καβουρντιστήρι στο τζάκι και μοσχοβολούσε η γειτονιά.
Έπαιρναν όμως οι βεγγέρες και πιο εορταστικό τόνο,επίσημο τόνο,επίσημο χαρακτήρα.
Έμπαιναν στην κατσαρόλα οι γκόγκες .Φτιαγμένες από ζυμωμένο αλεύρι ζουλίτσας.
Γινόταν το ζυμάρι στο χόνδρος του δάκτυλου,κοβόταν σε κομματάκια ,μήκους 4 πόντων,βαθουλώνονταν με τέχνη τα δάχτυλα και έβραζαν σε βραστό ,ζεμαστιστό νερό .
Μετά το στράγγισμα γινόταν το ζεμάτισμα με φρέσκο κατσικίτσιο βούτυρο,που η μυρωδιά σε σκότωνε ,όπως λέγαμε και πασπάλισμα πάνω στα πιάτα με το υπέροχο τουλουμοτύρι .
Τύφλα να χουν τα σημερινά κανελόνια.
Ή έμπαινε στο φούρνο της μασίνας κανένας κόκορας σφαγμένος στην ώρα με πατάτες και κατσικίσιο βούτυρο.Ή ψήνονταν στη χόβολη στο τζάκι τα μεγάλα βορβιά και γίνονταν με μπόλικο λάδι και λεμόνι ,τα πιο μικρά βραστά με λάδι και ξύδι.
Τότε στρωνόταν τραπέζι με άσπρες ,κολλαριστές πετσέτες ,με κρεμασμένη στον τοίχο τη λαμπα πετρελαίου ,ενίσχυση στα λυχναράκια και η μποτίλια το κρασί το κοκκινέλι .Δεν θα έχει αντίρρηση κανείς,ότι έτσι θα περνούσε η ώρα.
Ο μπαρμπα Γιάννης ο Πετρολέκας (Ντανίκας) έπινε το κρασάκι του κατά το Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει.Όταν εγύριζε αρκετά πιωμένος τον έλεγε η θεια-Διαμάντω (η ωραία αυτή Χαρακιώτισσα)πάλι μεθυσμένος ρε Γιάννη; Και η απάντηση δείχνοντας το μισό δάχτυλο:
 Τόσο κει στου Τζίμη.Αυτό το λέμε μεις όταν θέλουμε να μεταφράσουμε σε αρκετές οκάδες.

απο  το βιβλίο του ΚΥΡΙΑΚΟΥ  ΠΕΠΠΑ
Χάρακας  Λακωνίας ( απ΄  όσα  θυμάμαι )


Σήμερα 11 Απριλίου 2011 έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος και ξεχωριστός εξάδερφός μου Κυριάκος Πέππας σε ηλικία 87 ετών και κηδεύεται στη Θεσσαλονίκη.
Ο Κούλης (όπως συνηθίζαμε να τον φωνάζουμε) ήταν το τελευταίο εν ζωή από τα 7 παιδιά(2 αγόρια και 5 κορίτσια) του μακαριστου παπα –Δημήτρη Πέππα.

Παντρεμένος με τη δασκάλα Ευαγγελία Καρνάρα έζησε τα περισσότερα χρόνια στην Έδεσσα και τη Θεσσαλονίκη.Με τη Βαγγελιώ απέκτησαν 2 αγόρια (το Δημήτρη και τον Παντελή) που και αυτά είναι στη Θεσσαλονίκη.
Ο θάνατός του πολύ ελύπησε τους πολυάριθμους συγγενείς του ,ανιψιούς ,εξαδέλφους και φυσικά σύζυγο παιδιά και εγγόνια. Αλλά και στους γνωστούς και φίλους πατριώτες και μη - εξαιρετικά αγαπητός και οικείος.
Εκείνο που τον χαρακτήριζε κυρίως ήταν ιδιαίτερα η μεγάλη του αγάπη για το Χάρακα ,ήταν απίστευτο το δέσιμό του με το χωριό .Παρόλο που ζούσε μακριά ,νοερά βρισκόταν εκεί και ζούσε με τις έντονες αναμνήσεις του,τις οποίες μάλιστα κατέγραψε με περισσή γλαφυρότητα στο βιβλίο του για το Χάρακα. Τον ενδιέφερε και έψαχνε να βρει οτιδήποτε αφορούσε το Χάρακα και με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό παρακολουθούσε τα τεκτενόμενα στο χωριό και συμμετείχε έστω και από μακριά.
Η μνήμη σου θα μείνει έντονη και παντοτινή ξεχωριστέ εξάδελφε και εύχομαι ο θεός να σε τάζει μεταξύ των δικαίων.

                                                                                             Θεόδωρος Παπαγεωργίου

Υ.Γ. Κρίμα που δεν πρόλαβες να παραστείς στα αποκαλυπτήρια της προτομής του πατέρα σου που προβλέπεται να γίνει το Καλοκαίρι - πρώτα ο Θεός.

Δεν υπάρχουν σχόλια: