ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΖΩΗ

Τώρα που έχω ανάγκη από διακοπές,θυμάμαι.
Θυμάμαι ότι έμαθα να σκύβω για να καλύπτω το κενό του φόβου,να σιωπώ για να μην ακούγονται τα κλάματα.
Θυμάμαι ότι,επειδή δεν είχα τη δύναμη να τα πετάξω όλα στον αέρα, έσκισα ,μεμιάς,όλα μου τα όνειρα κι έφτιαξα όμορφα,μεγάλα ερωτηματικά που κρέμασα στην ντουλάπα μου.
Θυμάμαι ότι όλα τα πρωινά που ετοιμάζομαι για τη δουλειά ,προτού ανέβω το άστοχο μαρτύριο,φωνές πολλές μου φωνάζουν να φύγω .
Θυμάμαι ότι στις χαρούμενες στιγμές μου δεν ήθελα διαλείματα.
Θυμάμαι ότι στις δύσκολες στιγμές μου δεν είχα ανάγκη από διακοπές.
Ήθελα ,μια για πάντα,να πάψει ο πόνος.

Η μόνη δουλειά είναι αυτή που προσφέρει τη ζωή συμπαγή ,μονοκόμματη
Είναι αυτή που δεν σε κάνει να θέλεις να φύγεις.
Είναι αυτή που σου παρέχει και την τροφή και την ξεκούραση.

Σήμερα ,αυτό που καταφέρνει το σύστημα εργασίας,το σύστημα εξόντωσης από την εργασία ,είναι τόσο άρρωστο και αδύνατο,όσο το να αλυσοδένεις το ήλιο,μεσούρανα ,απαγορεύοντάς του να δύει.
Από αυτό το χυδαίο κέρδος φωτός έρχονται η διαστροφή και η διαφθορά,η ασθένεια και η αναπηρία.Η ρυπαρότητα και οι τερατογενέσεις.

Η κοινωνία της παχύσαρκης τσέπης πουλάει θάνατο σε περιτύλιγμα επιβίωσης .Οι πολιτικοί,μπουκωμένοι,στο αιώνιο δείπνο τους,είναι καταδικασμένοι σε σήψη.
Εμείς ,νέοι και ευέλικτοι,έχουμε τους τρόπους για να τραγουδήσουμε με τους φυσικούς ρυθμούς του ήλιου.

Φέτος δεν θα πάω διακοπές .
Θα δουλέψω περισσότερο,για να φτάσω εκεί που είμαι ολόκληρος.
Εκεί που δεν υπάρχει υποταγή,εκεί που δεν υπάρχει βούρδουλας.

Θα δώσω άδεια στον εαυτό μου για να φτιάξει μια ζωή που να αντέχω και να χαίρομαι.Στο μικρό ή μεγάλο ,εφικτό ποσοστό της.

Από φέτος,θα ζω ολόκληρα.
Χωρίς να πρέπει να να φεύγω για να ξεχνώ ,να επιστρέφω για να θυμάμαι.
Δεν θέλω να φεύγω από τη ζωή μου.
Θέλω ζωή συνέχεια.

Διά βίου .Ακμαίος ,μέχρι να μπω στο χώμα.
Τόσο ακμαίος ,που δεν θα προλαβαίνω να σκέφτομαι πού τελειώνω.
Τόσο καινούριος ,μέχρι την τελευταία ανάσα.
Δημήτρης Δαλδάκης