Στην αρχική φάση λειτουργίας του ο οικισμός αποτελούσε μόνιμη τόπο διαμονής για τους κατοίκους του.
Οι κάτοικοι απασχολούνταν κυρίως στον πρωτογενή τομέα και η χρήση των κτισμάτων ήταν η αντίστοιχη του βίου τους.
Κατά την πορεία στο χρόνο ο πληθυσμός μειώνεται με συνέπεια πολλά κτίρια να εγκαταλείπονται και να ερειπώνουν.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι υπάρχει μια επάνοδος των κατοίκων, όχι όμως για μόνιμη αλλά για παραθεριστική κατοικία. Με αποτέλεσμα αρκετά από τα παλιά σπίτια να επισκευάζονται, όχι πάντα με σεβασμό στην παράδοση, με επιτυχημένες, αλλά και αποτυχημένες επεμβάσεις.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται πολλές φορές δεν συνάδουν με τον παραδοσιακό χαρακτήρα του οικισμού, πχ. Η αντικατάσταση των ξύλινων κουφωμάτων με αλουμίνια.
Η χρήση των κτιρίων αλλάζει, το κατώι που άλλοτε χρησίμευε για αποθηκευτικός χώρος και για τη διαμονή των ζώων, σήμερα μετατρέπεται σε κατοικία.
Σε πολλές περιπτώσεις γίνονται προσθήκες κατ’ επέκταση για την κάλυψη των αναγκών σε κατοικία.
Παρόλα αυτά ο οικισμός διατηρεί ακόμη την μοναδικότητα του και υπάρχουν αρκετές επιτυχημένες προσπάθειες αποκατάστασης των κτισμάτων με σεβασμό στην παράδοση και ανάδειξη της.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΠΟΣ Πολιτικος Μηχανικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου