Το μεγαλύτερο απ’τα θεάματα που έχω δει ποτέ μου είναι αναμφισβήτητα ο γκρεμός του χωριού μου.
Κι εκεί που περπατάς σ’ έναν ανώμαλο δρόμο,ξαφνικά ξεπροβάλλει ένας τρομερός γκρεμός σε ύψος.
Δεν ξεχωρίζεις ουρανό και θάλασσα.Θαρρείς πως έχουν πιαστεί χέρι χέρι για έναν ατέλειωτο χορό.Ψάχνεις τον ορίζοντα.Και όμως δεν τον βρίσκεις γιατί το μπλε και το γαλάζιο ενώθηκαν και παίζουν παιχνίδια με τον ήλιο.
Πουθενά δεν βλέπεις πράσινο κι όμως το τοπίο είναι ωραίο.
Γιατί ο Θεός το αντικατέστησε με πέτρα.
Την πέτρα που είναι βαλμένη σαν από το χέρι ενός μεγάλου γλύπτη.
Καθώς προχωράς στο χωματόδρομο και σε τυφλώνει ο μεσημεριάτικος ήλιος , βλέπεις ότι το πράσινο παίρνει το αίμα του πίσω,φυτρώνοντας πολύ ανάμεσα στους βράχους.
Το άλλο ωραίο του γκρεμού είναι το ήλιος που κοκκινοκιτρινίζει το πρόσωπό σου αναγκάζοντάς σε να κλείσεις τα μάτια σου.
Βράχος , ουρανός ,θάλασσα και ήλιος .
Αυτά κυριαρχούν στο γκρεμό του χωριού μου.
γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΠ. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ μαθητής δημοτικού εν έτει 1992
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου