Αντίο Φίλε !!!!!!!!

 

Χθες το απόγευμα στο κοιμητήριο Χαλανδρίου αποχαιρέτησα ένα σπουδαίο φίλο

 τον συμπατριώτη μας ΘΕΟΔΩΡΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (1935-2024). 

Επειδή όλη μας η ζωή είναι στιγμές τι να πρωτοθυμηθώ από όσες είχε

 μοιραστεί μαζί μου;;; Ο πνευματικός του όσιος Πορφύριος – η πείνα της κατοχής –

 ένα κειμήλιο ρολόι τσέπης του πατέρα του – μια εικόνα (παιδικό τραύμα) κρυμμένος

 στην μουριά της πλατείας 12/χρονο αγόρι – η προσκυνηματική πεζοπορική διαδρομή

 στην Αγια-Μαρίνα στην Υδρα – ο επιμελής ελαιοχρωματισμός των μπλέ ξύλινων

 πατζουριών στο πατρικό του σπίτι στο χωριό – κατακαλόκαιρο σούρουπο να επιστρέφει

 από το αμπέλι του στην «πάνω γειτονιά» με ένα καλαθάκι σταφύλια και σύκα 

σκεπασμένα επιμελώς με κλιματόφυλλα – στο χαγιάτι του σπιτιού μου με γλυκό

 κουταλιού στην γιορτή της μάνας μου…….και τόσες άλλες.

Παραθέτω στην συνέχεια δύο στιγμές – μια από την «ανατολή» της ζωής του,ένα 

σκηνικό,όπως μου το έχουν διηγηθεί παλαιότεροι,και μια λίγες μέρες πριν το

 «βασίλεμα» σε μια επικοινωνία που είχα μαζί του. 

 1935 - ΧΑΡΑΚΑΣ - Νοέμβρης μήνας, Πρωτομηνιά θαρρώ, βραδάκι. 

 Η θια-Λένη η Τζήμαινα κοιλοπονούσε , κι’ ύστερα η γέννα του γιού της

 του Θόδωρου. Μαμή η Ελένη Γκιουζέλη , μάνα του «Κολιθοδώρα»

 και του « Γάλλου». Το ίδιο βράδυ η Μαμή (Πάντα σε εφημερία) 

έτρεχε και στην Παναγιωφιφλού που γεννούσε τον Κώστα. 

 2024 – Με τον Θόδωρο τηλεφωνιόμαστε τακτικά…κάναμε τα χωρατά μας .

Όλα όταν μιλούσαμε είχαν χαρακιώτικη αύρα με πολύ συναίσθημα. 

Τούς τελευταίους μήνες περνούσε δύσκολα ύστερα από ένα ατύχημα που

 επιδείνωσε σημαντικά την υγεία του. 

Προ ημερών στον απόηχο της Πασχαλιάς μιλήσαμε, ανταλλάξαε ευχές !!!! 

«Γιεμίρ – Τσιμπίρ »* του είπα αρβανίτικα και γελάσαμε. Ύστερα μου είπε ότι 

περνά τον «Γολγοθά» του αλλά πίστευε στην Ανάσταση. Προφητικό ίσως ,

εγώ αλλιώς το είχα ερμηνεύσει.        *τι κανεις ,είσαι καλά;;; 

 Λένε ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δύο φορές. Μία βιολογικά και μία όταν ξεχνιέται.

 Τασούλα ο «Θοδωρής» σου δεν θα ξεχαστεί. Λενιώ – Σοφούλα νάστε 

περήφανες για τον Πατέρα σας. 

Αντίο φίλε …και το Λυχνάρι που τόσο αγάπησες θα φέγγει σαν καντηλάκι της ψυχής σου.

 Υ.Γ : Η φωτογραφία που παραθέτω είναι ένα σκηνικό από το χωριό μας

 με την ματιά του προικισμένου καλλιτέχνη συμπατριώτη μας ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ.