Ολοι ασφαλώς θα γνωρίζουν την Αριάνα του Γέρακος ,και όσοι δεν την γνωρίζουν θα τους διαφωτίσουμε .
Η Αριάνα λοιπόν δεν είναι πόλις είτε χωριό ,είναι μια περιφέρεια περιβαλλόμενη προς ανατολάς από την θάλασσα του Αιγαίου, και προς Δυσμάς από τον Πάρνωνα .
Τα παλιά τα χρόνια ζούσαν εκεί τρεις Ζαρακίτες ιθαγενείς ,οι οποίοι είχαν όλη την περιοχή κατακτήσει,είχαν δε αποκτήσει στάνες γαιών εις την καλλιέργεια των οποίων και επιδίδοντο. Μακριά από κάθε κίνηση και συναναστροφή –ζούσαν μια ζωή απομονωμένη,με ενδυμασία το ρασοβράκι και ποδεμήν την ξυπολησιά και μόνον όταν θέλανε να πανε στον Γέρακα ή στην Ρηχιά φορούσαν τα τσαρούχια ,ζούσαν δηλαδή μια ζωή ασκητού,με μόνη την φροντίδα την αξίνα και το τσαφάρι.
Μια ημέρα αφού εγευμάτισαν με ελιές από τον σωρολόκο ,και λίγο παραμελημένο ξεροτύρι, έκαναν μεταξύ των μια συμφωνία.Η συμφωνία περιστρέφετο εις την εξασφάλιση του βραδινού δείπνου.
Δηλαδή υποχρεώθη ο ένας να πάει με γιδοπρόβατα προς το βουνό,οι δε άλλοι δύο να κατεβούν στη θάλασσα ,και να ψαρέψουν κανενα πετρόψαρο για να φαν το βράδυ.
Έπειτα από λίγα λεπτά ξεκίνησαν ο ένας για την πλαγιά του βουνού ,οι δε άλλοι δύο οπλισμένοι με τα πρόχειρα εργαλεία του αλιέως για τη θάλασσα.
Η κοντινή όμως απόσταση που χωρίζει την σπηλιά που είχαν το νοικοκυριό τους ,με την ακτήν ,τους διευκόλυνε και εις την γρήγοριν μετάβαση των εκεί.
Η τεμπελιά όμως ,η ζέστη του μεσημεριού ,τους ώθησε να καθίσουν στο ακρωτήρι απολαμβάνοντας την θέα που απλώνετο γύρω τους. Έτσι ρεμβάζοντας εκάθησαν πολλή ώρα ,όταν άξαφνα αντίκρυσαν ένα μισοφθαρμένο παπούτσι ,που το είχε σπρώξει ως εκεί η προ ολίγον αγριεμένη θάλασσα.
Στο αντίκρυσμά σου απόρησαν οι δυο και διερωτωνται τι είδους αντικείμενο ήτο αυτό.
Εις μάτην όμως ,κανεις δεν ήξερε να δώσει την απάντηση.
Μα και πώς ήτο δυνατό αφού πρώτη φορά έβλεπαν στα μάτια τους παπούτσι;
Αφού λοιπόν είδαν και απόειδαν εκάλεσαν τον τρίτον τον οποίον ενόμιζαν με καλύτερη κοινωνική πείρα και εξέλιξη ,διότι παρασυρθείς κάποτε από αλιευτικό πλοιάριο επήγε εις την Ύδραν….(και ο οποίος καθώς θα ενθυμείσθε ευρίσκετο στην πλαγιά του βουνού ,για να τους λύσει την απορίαν.) Όταν έφθασε όμως εκεί και προτού προλάβει να ζητησει εξηγήσεις απηύθηναν την ερώτηση και εις γλώσσαν αρβανίτικη (τσιτσι και ωβρε) δηλαδή τι είναι τούτο βρε;
Αυτός ωστόσο για να μην προσβάλλει το ατομικό του εγώ, κούνησε καταφατικά το κεφάλι και ειπε με κάποια αδιαφορία που έδειχνε ότι ήτο πραγματικά ενήμερος ,
χαμάμ δεν γνωρίζετε βρε διαβόλια την θήκη του ξιναριού ; Αυτή είναι θήκη από ξινάρι
.Εκείνοι ικανοποιημένοι ευχαρίστησαν τον έμπειρο διαφωτιστή ,τον οποίον ακολούθησαν κατόπιν εις την σπηλιάν που διέμεναν ,αφήνοντας το ψάρεμα διότι ήτο πια αργά.
Ετσι χάρις εις αυτόν ελύθη το δύσκολο πρόβλημα των δύο κατακτητών της Αριάνας.
Ζαν ( Λεκάκης )
ΖΑΡΑΚΙΤΙΚΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ( δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΟΛΑΟΙ στις 1-10-1937 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου