ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

«Χριστός γεννάται δοξάσατε - Χριστόν εξ ουρανού απαντήσατε...»

Η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης όπου ο Θεός έγινε άνθρωπος γεννηθείς ασπόρως επί της αειπαρθένου και αμώμου αυτού μητρός , της Παναγίας , η οποία διαρκώς πρεσβεύει
στον γιο της για τη σωτηρία όλων μας ,και για να μας ανοίξει την οδό για τη δική μας
θέωση(για όσους την ακολουθήσουν).

Χριστούγεννα λοιπόν και στη μνήμη μας έχουν χαραχθεί μερικά γεγονότα από τη χαρμόσυνη αυτή μέρα ιδίως κατά την παιδική ηλικία που τη ζήσαμε στο Χάρακα.
Εκτός από τα συναισθήματα χαράς και ξεγνοιασιάς (καθώς είχαν κλείσει και τα σχολεία)που μας προκαλούσε η έντονη προετοιμασία για τη χαρμόσυνη αυτή ημέρα όπου σε όλα τα σπίτια επικρατούσε  οργασμός για την καθαριότητα,τα γλυκά, τα μελομακάρονα,κουραμπιέδες δίπλες,καλλιχέρες και τα πολύ περιποιημένα χριστόψωμα  αλλά και την προμήθεια των κρεατικών από τα μαγαζιά και τα σφαχτά κρέμονταν στα τσιγκέλια είτε από τα δικά τους χοιρινά και παρασκευάζαν νοστιμότατα λουκάνικα αλλά και τα γνωστή «Γλίνα».

Πάντως τις ημέρες αυτές όλοι είχαν μια πρόσθετη ευχαρίστηση ,γιατί διανέμονταν τα χρήματα από το Ίδρυμα ΄΄Γ.Ν.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ΄΄και έτσι από καμία οικογένεια δεν έλειπε το κρέας και τα άλλα αγαθά .

Η γιορτινή ατμόσφαιρα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα ιδίως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου εκτός από τα κάλαντα των μικρών παιδιών το πρωί ,το βράδυ τα έλεγαν τα μεγάλα παιδιά παλικάρια-θυμάμαι τα παλικάρια από τη Φρέγκρα –κρατώντας καλάθια για τα γλυκά που τους πρόσφεραν οι νοικοκυρές καμιά φορά και μεζεδάκι με λίγο κοκκινέλι και με βροντερή φωνή έλεγαν το «ταχιά ταχιά είν’αρχιμηνιά ταχιά είναι και του χρόνου»
και συνέχιζαν με τους ακόλουθους στίχους που αντιγράφω από το ενδιαφέρον βιβλίο «Χάρακας Λακωνίας (απ’όσα θυμάμαι) του μακαρίτη Κυριάκου Πέππα :

Αφέντη μου πεντάφεντε  - πέντε φορές αφέντη
καβαλικεύεις χαίρεσαι - πεζεύεις καμαρώνεις
και όπου πατεί το μαύρο σου - πηγάδια φανερώνεις
πηγάδια πετροπήγαδα  - και αυλές μαρμαρωμένες

Πολλά είπαμε του αφέντη μας - ας πούμε της κυράς μας
κυρά λιγνή ,κυρά ψηλή  - κυρά μαρμαροφρύδα
κυρά μου όταν στολίζεσαι - και πας στην εκκλησία
βάζεις τον ήλιο πρόσωπο  - και το φεγγάρι χρώμα
και του κοράκου το φτερό  - βάζεις καμαροφρύδι.

Πολλά είπαμε και της κυράς  - ας πούμε και του γιου μας.
Αν έχεις γιο στα γράμματα - και γιο εις το ψαλτήρι
να δώσει ο Θεός και η Παναγιά  - να βάλει πετραχήλι.


Πολλά είπαμε του γιόκα μας  - ας πούμε και της κόρης.
Αν έχεις κόρην όμορφη  - βάλτην να μας κεράσει
πραγματευτής τη γύρευε  - και θέλει να την πάρει
γυρεύει αμπέλια ατρύγητα  - χωράφια με τα στάχυα
γυρεύει και τη Βενετιά - μ’όλα της τα παλάτια.


Σ’αυτό το σπίτι πούρθαμε  - πέτρα να μη ραγίσει
και ο νοικοκύρης του σπιτιού - χρόνια πολλά να ζήσει.

Μία ακόμη ευχάριστη ανάμνηση ήταν η προσφορά γλυκισμάτων τοποθετημένων σε πιατέλες και σκεπασμένες με ολόλευκη πετσέτα που τα παιδιά πηγαίναμε ανήμερα στους νονούς,στους θείους,συγγενείς κ.λ.π.
                                                                               Ας τα θυμόμαστε πάντα.
                                                                               Θεόδωρος Παπαγεωργίου