σπυρος πετρολεκας: ΤΟΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια διαχρονική αλήθεια του 1876

Ο Νικολάκης Παπαμιχαλόπουλος ,που ήταν υπoυργός της κυβερνήσεως Κουμουνδούρου,διατηρούσε στους Μολάους πολιτικό γραφείο για τους ψηφοφόρους του,οι οποίοι όταν κατέβαιναν για δουλειά περνούσαν και από το γραφείο του υπουργού.Γιατί πάντα υπήρχε κανένας μεζές ,καμιά ελιά και μπόλικο κρασί.Ξαπόσταιναν ,άλλαζαν και καμιά κουβέντα μεταξύ τους και κατόπιν ανηφόριζαν για τα χωριά τους πεζοί ,εκτός και αν είχαν κανένα παλιομούλαρο ή κανένα γαιδούρι.
Όταν όμως κατέβαινε ο υπουργός στα χωριά τότε γινόταν σωστό πανηγύρι από τους ψηφοφόρους. Ο μπαρμπα-Λάμπρος ο Καραγιάννης από τη Ρηχιά (γνωστός κι ως Καπελέρης)βρέθηκε σε μια τέτοια σύναξη ,όπως την έλεγε ,ή μπορεί να πήγε και επί τούτου.Μπαιλντισμένος από τα ψέματα που τους έλεγε κάθε φορά ο Υπουργός ,ενώ ο Παπαμιχαλόπουλος μιλούσε για νόμους και εθνικά θέματα ,τον έκοψε λέγοντάς του: ΄΄ ήθελα ,Υπουργέ μου,να μπορούσα να ερχόμουν κι εγώ μια φορά σε κείνο το μεγάλο σπίτι της Αθήνας που μαζευόσαστε όλοι εσείς οι σοφοί και οι γραμματιζούμενοι και φροντίζετε για το καλό της πατρίδας και το δικό μας να σας άκουγα ,εκεί σε μιαν άκρη θρονιασμένος για να μη σας κάνω και μπελά.΄΄

΄΄Να σε πάρω εγώ,βρε Λάμπρο΄΄,απάντησε ο Υπουργός.΄΄Αλλά δεν θα καταλάβεις εσύ τίποτα από δαύτα.Ούτε γράμματα ξέρεις ούτε τη γλώσσα που μιλάνε εκεί μέσα.΄΄ ΄΄Τούτα που λες υπουργέ μου ,ούλα τα γνωρώ΄΄,του αποκρίθηκε ο γερο-Λάμπρος.΄΄Αλλά θα το ήθελα πολύ να σας άκουγα.Εγώ κρυμμένος θα ήμουνα ,για να μην σας ενοχλάω.Μόνο έτσι θα έκανα: ουου ουου ουου.Κι εσείς θα ξαφνιαζόσαστε και θα λέγατε ΄΄Τι είναι εκείνο που αρουλιέται σαν σκυλί;΄΄Και τότε εγώ θα πεταγόμουνα και θα σας έκραζα: ΄΄Δεν είναι παλιοζάγαρο!Είναι λύκος ,να φάει εσάς ,που τρώτε εμάς ,ρουφώντας μας το γαίμα!΄΄
Ο Υπουργός έμεινε κόκκαλο…

Τούτο το γεγονός συνέβηκε κάποια μέρα του 1876.Κι εγώ το γράφω γιατί θαρρώ πως μυρίζει φρεσκάδα.

Η Ρούσα γίδα

Θα σας πω μια ιστορία που θα σας φανεί ότι είναι της φαντασίας μου.Είναι όμως γεγονός αληθινό κι αξιοθαύμαστο.Μου το διγήθηκαν οι πρωταγωνιστές και το επιβεβαίωσε τελευταία η μεγαλύτερη κόρη τους,η Μπήλιω.
Οι γονείς της θεια-Μπήλιως ,ο Φώτης Τσιλιγκιέρης –αδελφος της γιαγιάς μου-και η γυναίκα του Κανελία (Κανέλα) απόκτησαν κοντά –κοντά πέντε παιδιά ,τρία κορίτσια και δυο αγόρια.Οταν γεννήθηκε η τελευταία κόρη τους η Τριανταφυλλιά (Φιλιώ) ήταν Άνοιξη του 1915.Ήταν ο καιρός που θα έβγαιναν με τα γίδια στο βουνό ,αλλά ήταν αδύνατο να πάρουν και το μωρό μαζί τους.Εν τω μεταξύ η μάνα μετά τη γέννα αρρώστησε και έτσι το μωρό το κράτησε η αδελφή της , η Σταματίνα –η θεια-Σταμάτα που ήταν ανύπανδρη.Η Σταμάτα ,λοιπόν,κράτησε το μωρό στο χωριό.
Πριν ξεκινήσει η οικογένεια για το βουνό. ο Φώτης έπιασε μια ξανθότριχη ,ήρεμη και γαλακτερή γίδα,τη Ρούσα ,και την άφησε στο χωριό για να έχει να δίνει η Σταμάτα γάλα στο μωρό.Η Σταμάτα έμαθε το μωρό να πίνει το γάλα ζεστό ,αμέσως μετά το άρμεγμα.Κατόπιν το έμαθε να πίνει το γάλα κατευθείαν από το μαστάρι της γίδας ,σαν κατσικάκι!Μετά το τάισμα του μωρού η γίδα ήταν ελεύθερη να βόσκει με τις άλλες γίδες του χωριού απέναντι στη Μπαμπάλα.
Καθώς οι μέρες περνούσαν άρχισε να δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ Ρούσας και Φιλιώς.Οταν η Σταμάτα έβαζε το μωρό να βυζάξει , η γίδα κοίταζε το μωράκι περήφανα και το μύριζε ,σαν να ήταν το δικό της κατσικάκι!Πότε μύριζε το πρόσωπο του παιδιού και πότε τα ρουχαλάκια του.Και πότε πότε το έγλειφε με τη γλώσσα της στο κεφαλάκι ή στα μάγουλα.Όταν το κοριτσάκι άρχισε άρχισε να καταλαβαίνει ,γελούσε μόλις έβλεπε τη γίδα πλάι της και άπλωνε τα χεράκια της να την πιάσει.
Η σχέση της Ρούσας με τη Φιλίτσα μέρα με τη μέρα δυνάμωνε .Η γίδα κοιμόταν πλάι στην κούνια και μηρύκαζε την τροφή της έχοντας στραμμένα τα μάτια της στο μωρό σαν να το προστάτευε.Αν τύχαινε να γκρινιάξει η Φιλίτσα ,εκείνη πεταγόταν ‘ορθια πάνω από την κούνια και τη καθησύχαζε με ένα σιγανό βέλασμα .
Στο τέλος η σχέση ξεπέρασε κάθε όριο αγάπης και έφτασε στο σημείο να ΄΄υιοθετήσει΄΄ η Ρούσα τη Φιλίτσα!Βλέπετε ,η Ρούσα καμιά φορά ξεχνιόταν με τις γίδες στη βοσκή.Αν όσο έλειπε η Ρούσα ,το μωρό γκρίνιαζε , η Σταμάτα την έβγαζε στην ταράτσα.Η Ρούσα ,που γνώριζε το κλάμα της ΄΄ψυχοκόρης΄΄ της ερχόταν αμέσως βελάζοντας.Οταν έφτανε κοντά στο σπίτι ,το βέλασμα γινόταν μιμίτισμα σαν να της έλεγε ΄΄μην κλαις ,έρχομαι΄΄Την έγλυφε πρώτα και στη συνέχεια περνούσε τα πόδια της πάνω από την κούνια ,έτσι ώστε η Φιλίτσα να πιάσει με το χεράκι της το μαστάρι της και να ρουφήξει το γάλα.Οσο βύζαινε το κοριτσάκι ,η γίδα έγλειφε και τα ποδαράκια της παροτρύνοντάς τη να πίνει ,όπως έκανε και με τα κατσικάκια της.Κατόπιν έφευγε πάλι για τη βοσκή.Αυτό γινόταν μόνο όταν έκλαιγε η Φιλίτσα.Οταν άλλα μωρά του χωριού , η Ρούσα παρέμενε ατάραχη-ξεχώριζε ,όπως είπαμε το κλάμα του ΄΄δικού της΄΄παιδιού!όταν η Φιλίτσα άρχισε να μπουσουλάει στην αυλή ,η Ρούσα την καλούσε να την ακολουθήσει.Πού αλλού;στη βοσκή!
Το Καλοκαίρι που τα γίδια ζευγαρώνουν , η Ρούσα αρνήθηκε να ζευγαρώσει και διατήρησε έτσι το γάλα της έναν ολόκληρο χρόνο.Ποιος θα τολμούσε άλλωστε να τη σφάξει;

Αυτή ήταν η ιστορία της Ρούσας με τη Φιλίτσα.Νομίζω πως έκανα καλά να την κρατήσω ζωντανή.Πιστεύω πως μια τέτοια σχέση πολλοί από εμάς θα την ήθελαν.