 |
| 1943 στο Αλεποχώρι. πρώτη συνάντηση με τους ΕΛΑσίτες του Πάρνωνα |
Ήταν τότε κατά τον μήνα Ιούλιο του 1941,που ένα από τα εφτά παιδιά ενός αγροτοκτηνοτρόφου από ένα μικρό και ήσυχο χωριουδάκι του απομονωμένου δήμου Ζάρακα Λακωνίας.
Ο 18χρονος Γιώργος γυρνούσε στο σπίτι της οικογένειας από κάποιο χτήμα επάνω σε μία άσπρη φοράδα που είχε φέρει στο χωριό ,ο μεγαλύτερος αδερφός του ,ένας από τους νικημένους νικητές,επιστρέφοντας από το αλβανικό πολεμικό μέτωπο,και είδε από κοντά για πρώτη φορά τους Ιταλούς κατακτητές φασίστες του Μουσολίνι ,που με τις πλάτες των Γερμανο-Βουλγάρων φασιστών ,είχαν καταλάβει τη χώρα μας…
Το χωριουδάκι ήταν αναστατωμένο,που για πρώτη φορά οι Ιταλοί είχαν φτάσει μέχρις εκεί ,και είχαν κατασχέσει διάφορα τρόφιμα από τα λίγα που υπήρχαν .Ανάμεσά τους ,και ένα αρνί μαρτίνι που είχε η κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή του ,η οποία παρακαλούσε έναν Ιταλό στρατιώτη να της το επιστρέψει ,χωρίς αποτέλεσμα…Το νεαρό αγροτόπαιδο ,βλέποντας την αδερφή του κλαμένη ,απευθύνθηκε κάπως θυμωμένα στον πατέρα του που παρακολουθούσε λυπημένος την σκηνή ,λέγοντάς του …
Γιατί πατέρα δεν ζητάς από εκείνον τον στρατιώτη να επιστρέψει το μαρτίνι της αδερφής μου;Και τότε ο φοβισμένος οικογενειάρχης κάλεσε κοντά το θυμωμένο γιο του ,συστήνοντάς του να καθίσει ήσυχος ,και του μίλησε χαμηλόφωνα και με αυστηρότητα λέγοντάς του…Μην φωνάζεις και μας βρει καμιά συμφορά!!Δεν έχεις καταλάβει εσύ ακόμη πως είμαστε σκλάβοι;Και πως αυτοί δεν διστάζουν ακόμα και να μας σκοτώσουν ;Σιωπή λοιπόν,και μη φωνάζεις μέχρι να ξεκουμπιστούν από δω…Και από εκείνη τη στιγμή το αγνό εκείνο αγροτόπαιδο ,άρχισε να συνειδητοποιεί ,πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση και να προβληματίζεται γενικά για το τι θα γίνει,και πού θα φτάσει το κακό με τους ξένους επιδρομείς…
Και με το πέρασμα των ημερών ,όταν άρχισαν να ακούγονται από τους μεγαλύτερους κάποια ψιθυρίσματα για οργανώσεις αντιστάσεως ,άρχισε να αισθάνεται το σκίρτημα του πατριωτισμού να του διαπερνάει την σπονδυλική του στήλη ,και στη σκέψη του οι πρωσοπογραφίες των αγωνιστών του 1821 ,να παίρνουν κάποια ιδιαίτερη σημασία και ο θαυμασμός που είχε το Δημοτικό Σχολείο στις εορταστικές εκδηλώσεις με τα διάφορα ποιήματα ,σκετς,τραγούδια ,κλέφτικες ιστορίες για Κολοκοτρωναίους ,Δερβενάκια κ.λ.π. ,που γινόντουσαν στις 25 Μαρτίου ,του προκαλούσαν εθνική περηφάνεια ..
Και λίγο αργότερα που ο πατέρας του ο οποίος είχε ζήσει στην Αμερική και καταλάβαινε τη γλώσσα στις αρχές του αιώνα μας,είχε αναλάβει να κρύψει λίγο πιο πάνω από το στανοτόπι τους τρεις από τους στρατιώτες του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος ,που είχαν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα ,δυο Αυστραλούς και έναν Καναδέζο ,που τους καταδίωκαν οι κατακτητές.Ο πατέρας του μίλησε με ιδιαίτερη προσοχή ,για τη σοβαρότητα της ενέργειάς του αυτής ,και για το θανάσιμο κίνδυνο όλης της οικογένειας ,εάν κάποιος από τους διάφορους ρουφιάνους που υπήρχαν τους πρόδωναν στους Γερμανο-Ιταλούς κατακτητές …
απο το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ Αναστ. ΚΟΚΚΟΡΗ ή ΚΟΚΚΟΡΑΚΗ
Γιατι γίναμε Αντάρτες του ΕΛΛΑΣ -2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου