1. Τα παιδικά μου χρόνια… οι μνήμες από τα καλοκαίρια της ξεγνοιασιάς.. ο Σταυρός, η Στομπιά.. τα αρμάθια.. οι ακακίες.. τα χτιράκια στου Καρανάσου.. τα πλυμένα μουστοβάρελα το Σεπτέμβρη…..
2. Σχολική εκδρομή στον Αγιο Λιά….. την άνοιξη της ζωής μας, με γέλια και λουλούδια πολλά. Ο δάσκαλος να διαβάζει και εμείς να πιστεύουμε ότι η Παραπόλα είναι η άκρη του κόσμου..
3. Το βασικότερο πιστεύω πρόβλημα που αντιμετωπίζει η διοίκηση του ιδρύματος είναι ο ίδιος ο Οργανισμός διοικήσεώς του, ο οποίος πλέον δεν είναι επαρκής για να αντιμετωπίσει τις διαμορφωμένες σήμερα κοινωνικές συνθήκες και σε πολλά σημεία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτές (μονιμότητα κατοίκων, επάρκεια εισοδήματος κλπ.)
Προβλήματα επίσης αποτελούν:
- Το απαρχαιωμένο νομοθετικό πλαίσιο (Ν.2039/39) που διέπει τα της λειτουργίας των κοινωφελών ιδρυμάτων το οποίο υπάρχει επί 69 χρόνια.
- Η απροθυμία συμμετοχής στην διοίκηση, ειδικότερα στην Επιτροπή Πειραιά, νέων ανθρώπων, που οφείλεται στην έλλειψη κινήτρων (π.χ ικανοποιητική οικονομική αποζημίωση ως αντιστάθμισμα εξόδων μετακίνησης, συμμετοχής κλπ.)
- Η μη ικανοποιητική αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων του ιδρύματος προς νέες επενδύσεις, παρ΄ότι η δυνατότητα αυτή ρητά προβλέπεται στον Οργανισμό.
- Η συνεχής συρρίκνωση του αριθμού των δικαιούχων (κατά τον Οργανισμό) βοηθημάτων, ως αποτέλεσμα της μείωσης των μόνιμων κατοίκων του Χάρακα, που έχει ως συνέπεια την σταδιακή αδυναμία εκπλήρωσης του σκοπού του ιδρύματος.
- Η αδυναμία κατάρτισης και υλοποίησης συγκεκριμένου ετήσιου προγράμματος εκτέλεσης κοινωφελών έργων, στο βαθμό που αυτή οφείλεται στην επικρατούσα στο Χάρακα αντίληψη ότι «ό,τι ήταν να γίνει έγινε».
Η επίλυση των προβλημάτων μπορεί να επιτευχθεί εάν οι διοικήσεις του ιδρύματος επικεντρωθούν στα παρακάτω σημεία:
- Στην προσπάθεια τροποποίησης του άρθρ.2 του Οργανισμού (δικαιούχοι βοηθείας), ώστε αυτό να προσαρμοστεί στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα (π.χ κατηγοριοποίηση δικαιούχων ανάλογη με το χρόνο παραμονής στο Χάρακα και σε ότι αφορά το εισοδηματικό κριτήριο εφαρμογή των προτύπων που εφαρμόζει η Πολιτεία στα διάφορα επιδόματα, δηλαδή δικαιούχοι βάσει ορίου εισοδήματος).
- Στην αξιοποίηση νέων επιστημόνων που κατάγονται από το Χάρακα, ως το υποστηρικτικό ανθρώπινο δυναμικό που χρειάζεται το ίδρυμα (μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι κ.λ.π)
- Στην ενδυνάμωση των σχέσεων με άλλους φορείς που σχετίζονται με το Χάρακα (Δήμος, Σύλλογος, ομάδες νέων κ.λ.π) μέσω του από κοινού σχεδιασμού έργων, εκδηλώσεων και ενεργειών που χρειάζεται το χωριό.
Τέλος για την εφαρμογή των παραπάνω προαπαιτείται η αλλαγή της νοοτροπίας που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες και αναγκάζει τις διοικήσεις του ιδρύματος να ενεργούν «απομονωμένες» από τους λοιπούς Χαρακιώτες. Σε αυτό η ευθύνη πιστεύω ανήκει πρωτίστως στις εκάστοτε Επιτροπές που δεν δημιούργησαν τις συνθήκες συμμετοχής σε όλους τους Χαρακιώτες, μέσω ενός ετήσιου ή και ανά τριετία γενομένου συνεδρίου παρουσίασης πεπραγμένων, ανταλλαγής απόψεων και ιδεών.
Ανήκει όμως και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που εκ του ασφαλούς κρίνουμε σε επίπεδο καφενείου, πάντα υπερβολικά την κάθε Επιτροπή ή τον κάθε συνεργάτη της και αναπαράγουμε ή δημιουργούμε φήμες.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το ίδρυμα πρέπει να «αγγίζει» κάθε Χαρακιώτη, όπου και αν βρίσκεται αυτός, αποτελεί μοναδική «προίκα» που κληρονομήθηκε σε εμάς και στους αυριανούς Χαρακιώτες σε εποχή που ίσχυαν άλλα ιδανικά και πρέπει να το προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού.
Γιατί το μεγαλύτερο επίτευγμα για το ίδρυμα δεν θα είναι ούτε τα έργα που θα κατασκευάσει ή οι εκδηλώσεις που χρηματοδοτήσει, ούτε το πόσα χρήματα θα δώσει στους Χαρακιώτες. Το μεγαλύτερο επίτευγμα θα είναι εάν αυτό αντέξει στο χρόνο, αν κάνει βήματα μπροστά και αν σταθεί σε ένα επίπεδο που θα του επιτρέψει να εκπληρώνει το σκοπό του στο πνεύμα πάντα του αείμνηστου διαθέτη Γεώργιου Πετρολέκα.
Και στο σημείο αυτό πιστεύω πως κρύβεται και η μεγαλύτερη πρόκληση για τη σημερινή αλλά και τις αυριανές Επιτροπές. Να καταφέρουν να προσαρμόσουν τον Οργανισμό του ιδρύματος στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας των Χαρακιωτών, χωρίς να «διαβρωθεί» το πνεύμα του ευεργέτη που είναι η βοήθεια των αναξιοπαθούντων ανθρώπων.
4. - Θα έφτιαχνα ένα χώρο όπου θα «έκλεινα» όλη την ιστορία του χωριού.
- Θα φύτευα πεύκα και κυπαρίσσια στις σάρες στο Σταυρό για να ολοκλήρωνα το έργο του Σωτήρη Ροβάτσου.
5. - Σωτήρης Ροβάτσος (ο άνθρωπος που θα ήθελα να είχα γνωρίσει περισσότερο)
- Κωνσταντίνος Πετρολέκας (ο γιατρός που ξεδίπλωσε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής πάνω από όλα τα χωριά του Ζάρακα μέσα από την προσφορά της επιστήμης του και ίσως ο πρώτος υμνητής της ομορφιάς του τόπου)
- Δημήτρης Πετρολέκας (ο ακούραστος εργάτης που δουλεύοντας τη γη, μας όρισε τις έννοιες …..καλοσύνη, υπευθυνότητα και κοινωνική προσφορά.
- Πάνος Πετρολέκας (πανούλης) ο βράχος απέναντι στο κύμα.. η προσωποποίηση της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας…
2. Σχολική εκδρομή στον Αγιο Λιά….. την άνοιξη της ζωής μας, με γέλια και λουλούδια πολλά. Ο δάσκαλος να διαβάζει και εμείς να πιστεύουμε ότι η Παραπόλα είναι η άκρη του κόσμου..
3. Το βασικότερο πιστεύω πρόβλημα που αντιμετωπίζει η διοίκηση του ιδρύματος είναι ο ίδιος ο Οργανισμός διοικήσεώς του, ο οποίος πλέον δεν είναι επαρκής για να αντιμετωπίσει τις διαμορφωμένες σήμερα κοινωνικές συνθήκες και σε πολλά σημεία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτές (μονιμότητα κατοίκων, επάρκεια εισοδήματος κλπ.)
Προβλήματα επίσης αποτελούν:
- Το απαρχαιωμένο νομοθετικό πλαίσιο (Ν.2039/39) που διέπει τα της λειτουργίας των κοινωφελών ιδρυμάτων το οποίο υπάρχει επί 69 χρόνια.
- Η απροθυμία συμμετοχής στην διοίκηση, ειδικότερα στην Επιτροπή Πειραιά, νέων ανθρώπων, που οφείλεται στην έλλειψη κινήτρων (π.χ ικανοποιητική οικονομική αποζημίωση ως αντιστάθμισμα εξόδων μετακίνησης, συμμετοχής κλπ.)
- Η μη ικανοποιητική αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων του ιδρύματος προς νέες επενδύσεις, παρ΄ότι η δυνατότητα αυτή ρητά προβλέπεται στον Οργανισμό.
- Η συνεχής συρρίκνωση του αριθμού των δικαιούχων (κατά τον Οργανισμό) βοηθημάτων, ως αποτέλεσμα της μείωσης των μόνιμων κατοίκων του Χάρακα, που έχει ως συνέπεια την σταδιακή αδυναμία εκπλήρωσης του σκοπού του ιδρύματος.
- Η αδυναμία κατάρτισης και υλοποίησης συγκεκριμένου ετήσιου προγράμματος εκτέλεσης κοινωφελών έργων, στο βαθμό που αυτή οφείλεται στην επικρατούσα στο Χάρακα αντίληψη ότι «ό,τι ήταν να γίνει έγινε».
Η επίλυση των προβλημάτων μπορεί να επιτευχθεί εάν οι διοικήσεις του ιδρύματος επικεντρωθούν στα παρακάτω σημεία:
- Στην προσπάθεια τροποποίησης του άρθρ.2 του Οργανισμού (δικαιούχοι βοηθείας), ώστε αυτό να προσαρμοστεί στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα (π.χ κατηγοριοποίηση δικαιούχων ανάλογη με το χρόνο παραμονής στο Χάρακα και σε ότι αφορά το εισοδηματικό κριτήριο εφαρμογή των προτύπων που εφαρμόζει η Πολιτεία στα διάφορα επιδόματα, δηλαδή δικαιούχοι βάσει ορίου εισοδήματος).
- Στην αξιοποίηση νέων επιστημόνων που κατάγονται από το Χάρακα, ως το υποστηρικτικό ανθρώπινο δυναμικό που χρειάζεται το ίδρυμα (μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι κ.λ.π)
- Στην ενδυνάμωση των σχέσεων με άλλους φορείς που σχετίζονται με το Χάρακα (Δήμος, Σύλλογος, ομάδες νέων κ.λ.π) μέσω του από κοινού σχεδιασμού έργων, εκδηλώσεων και ενεργειών που χρειάζεται το χωριό.
Τέλος για την εφαρμογή των παραπάνω προαπαιτείται η αλλαγή της νοοτροπίας που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες και αναγκάζει τις διοικήσεις του ιδρύματος να ενεργούν «απομονωμένες» από τους λοιπούς Χαρακιώτες. Σε αυτό η ευθύνη πιστεύω ανήκει πρωτίστως στις εκάστοτε Επιτροπές που δεν δημιούργησαν τις συνθήκες συμμετοχής σε όλους τους Χαρακιώτες, μέσω ενός ετήσιου ή και ανά τριετία γενομένου συνεδρίου παρουσίασης πεπραγμένων, ανταλλαγής απόψεων και ιδεών.
Ανήκει όμως και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που εκ του ασφαλούς κρίνουμε σε επίπεδο καφενείου, πάντα υπερβολικά την κάθε Επιτροπή ή τον κάθε συνεργάτη της και αναπαράγουμε ή δημιουργούμε φήμες.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το ίδρυμα πρέπει να «αγγίζει» κάθε Χαρακιώτη, όπου και αν βρίσκεται αυτός, αποτελεί μοναδική «προίκα» που κληρονομήθηκε σε εμάς και στους αυριανούς Χαρακιώτες σε εποχή που ίσχυαν άλλα ιδανικά και πρέπει να το προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού.
Γιατί το μεγαλύτερο επίτευγμα για το ίδρυμα δεν θα είναι ούτε τα έργα που θα κατασκευάσει ή οι εκδηλώσεις που χρηματοδοτήσει, ούτε το πόσα χρήματα θα δώσει στους Χαρακιώτες. Το μεγαλύτερο επίτευγμα θα είναι εάν αυτό αντέξει στο χρόνο, αν κάνει βήματα μπροστά και αν σταθεί σε ένα επίπεδο που θα του επιτρέψει να εκπληρώνει το σκοπό του στο πνεύμα πάντα του αείμνηστου διαθέτη Γεώργιου Πετρολέκα.
Και στο σημείο αυτό πιστεύω πως κρύβεται και η μεγαλύτερη πρόκληση για τη σημερινή αλλά και τις αυριανές Επιτροπές. Να καταφέρουν να προσαρμόσουν τον Οργανισμό του ιδρύματος στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας των Χαρακιωτών, χωρίς να «διαβρωθεί» το πνεύμα του ευεργέτη που είναι η βοήθεια των αναξιοπαθούντων ανθρώπων.
4. - Θα έφτιαχνα ένα χώρο όπου θα «έκλεινα» όλη την ιστορία του χωριού.
- Θα φύτευα πεύκα και κυπαρίσσια στις σάρες στο Σταυρό για να ολοκλήρωνα το έργο του Σωτήρη Ροβάτσου.
5. - Σωτήρης Ροβάτσος (ο άνθρωπος που θα ήθελα να είχα γνωρίσει περισσότερο)
- Κωνσταντίνος Πετρολέκας (ο γιατρός που ξεδίπλωσε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής πάνω από όλα τα χωριά του Ζάρακα μέσα από την προσφορά της επιστήμης του και ίσως ο πρώτος υμνητής της ομορφιάς του τόπου)
- Δημήτρης Πετρολέκας (ο ακούραστος εργάτης που δουλεύοντας τη γη, μας όρισε τις έννοιες …..καλοσύνη, υπευθυνότητα και κοινωνική προσφορά.
- Πάνος Πετρολέκας (πανούλης) ο βράχος απέναντι στο κύμα.. η προσωποποίηση της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου