Απαντήσεις Δελτίου 1 - Θεόδωρος Παπαγεωργίου (του Τζίμη)

1. Γενικά ο τόπος που ο άνθρωπος είδε το πρώτο φως της ημέρας κι έζησε τα παιδικά του χρόνια είναι αρκετά ριζωμένος μέσα του.
Ιδιαίτερα για εμάς τους Χαρακιώτες αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό, διότι ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια σε ένα περιβάλλον κλειστό και "οικογενειακό", που οι άνθρωποι αισθάνονται πιο κοντά μεταξύ τους.
Συνεπώς, πρώτος λόγος του ομφαλίου λώρου με το χωριό είναι οι παραστάσεις των παιδικών μας χρόνων.
Μάλιστα από μελέτες, έχει βρεθεί ότι στα πρώτα παιδικά χρόνια αποθηκεύονται περισσότερες εικόνες από όσες στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής.
Όταν επιπλέον υπάρχει και το σπίτι και η αυλή που μεγαλώσαμε και υπάρχουν και δικοί μας άνθρωποι, τότε ο σύνδεσμος είναι εντονότερος.

2. Πολλές σκηνές της παιδικής μας ηλικίας αναπολούμε με συγκίνηση: Το παιχνίδι με τις ξύλινες μπάλες που έπαιζαν οι μεγάλοι άνδρες στην πλατεία και εμείς παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον. Το "βόσκημα" της γίδας στην πλεύρα πάνω από του Παπαλέκα, μαζί με άλλους.
-Η "μόρφω" μας ήταν λίγο άγρια και με "κουρούλαγε" στην κατηφόρα. Ακόμη πολύ ωραία ανάμνηση ο τρύγος, το πάτημα των στυαφυλιών, το αλώνισμα και το λίχνισμα .

3. Πράγματι το ίδρυμα Πετρολέκα αποτελεί για το Χάρακα σοβαρή πηγή εσόδων, που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, πνοή ζωής στο χωριό. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την αρνητική πλευρά, που συνίσταται στη δημιουργία σχετικής αδιαφορίας για τα κοινά – αφού υπάρχει το ίδρυμα γιατί να ασχοληθούμε εμείς; Ακόμη δημιουργεί αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων για τον τρόπο διανομής. Επίσης καλό είναι να ενισχύονται με σοβαρά ποσά οι νέοι που δημιουργούν οικογένεια στο χωριό. Τέλος, να ανακαινιστεί η οικία του ευεργέτη μας στο χωριό.

4. α) Εάν δε με είχε προλάβει η Πίτσα, θα έφερνα μπόλικο νερό στο χωριό.
β) Θα έφερνα όμορφες ή και λιγότερο όμορφες νύφες για όλα τα παλικάρια του χωριού.
γ) Θα άνοιγα το Δημοτικό Σχολείο γεμίζοντάς το με παιδιά.
δ) Θα δημιουργούσα μια νέα οδική αρτηρία –ευθεία– "Αθήνα - Χάρακας", ώστε να φτάνω γρήγορα και ξεκούραστα.
ε) Και για να γελάσουμε, θα καταργούσα τις απότομες και δυσκολοανάβατες σκάλες του σπιτιού μου.

5 α) Ο πρώτος ευεργέτης ΔΗΜ. ΡΟΒΑΤΣΟΣ, ο οποίος διέθεσε τεράστια ποσά για την ανοικοδόμηση του Σχολείου, καθώς και άλλα που δυστυχώς χάθηκαν, λόγω συνθηκών της εποχής (Βαλκανικοί πόλεμοι κλπ.)
β) Ο μεγάλος ευεργέτης ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ, ο οποίος είχε τη μοναδική ιδέα να βοηθήσει τους συγχωριανούς του με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε.
γ) Ο γιατρός ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ, που αφιέρωσε την ιατρική του σπουδαία καριέρα βοηθώντας τους κατοικους του Ζάρακα, υπό συνθήκες πολύ δύσκολες. Αλλά και για το πλούσιο συγγραφικό του έργο, κυρίως το αναφερόμενο στο Ζάρακα.
δ) Ο ΣΩΤΗΡΟΣ ΡΟΒΑΤΣΟΣ, για την μεγάλη του αγάπη για το χωριό, με αποκορύφωμα την ολοκληρωτική αφοσίωση στη γιγαντιαία προσπάθεια ανοικοδομήσεως του κτιρίου του Ιδρύματος Γ.Ν. Πετρολέκα. Ακόμη και για τις επιδόσεις του στον ορειβατικο τομέα.
ε) Τον ιερέα και Δάσκαλο ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΠΕΠΠΑ, ο οποίος επί 35 χρόνια εποίμανε ιερατικώς το Χαρακα και δίδαξε τα πρώτα γράμματα σε πολλές γενιές Χαρακιωτών και ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για τους άλλους –ιδίως τους πτωχούς- και λιγότερο για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ας είναι αιωνία η μνήμη όλων .