Ένας σεβάσμιος Λεβίτης, ο Χαρακιώτης (από μητέρα) πατήρ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΜΠΙΛΗΣ, απεδήμησε εις κύριον στις 19 Απριλίου (του Λαζάρου) σε ηλικία 92 ετών.
Αξίζει να αναφερθούμε στην ενάρετη βιωτή του, για να τον θυμηθούν οι παλιότεροι και να τον γνωρίσουν οι νεότεροι.
Γεννήθηκε στον Πειραιά αλλά έζησε στο Χάρακα αρκετά χρόνια, όπου και ενυμφεύθη τη θυγατέρα του παπά Δημήτρη Πέππα, Ελένη, με την οποία απέκτησε 6 παιδιά και πολυάριθμα εγγόνια και δισέγγονα (συνολικά 32).
Γεννήθηκε στον Πειραιά αλλά έζησε στο Χάρακα αρκετά χρόνια, όπου και ενυμφεύθη τη θυγατέρα του παπά Δημήτρη Πέππα, Ελένη, με την οποία απέκτησε 6 παιδιά και πολυάριθμα εγγόνια και δισέγγονα (συνολικά 32).
Είχε λάβει μέρος στον πόλεμο του 1940 και μάλιστα η εφημερίδα ΝΙΚΗ είχε δημοσιεύσει μεγάλη φωτογραφία του, μαζί με άλλους 2 συμπολεμιστές για κάποια ηρωική τους πράξη.
Το 1941 εχειροτονήθη διάκονος από το μητροπολίτη Σπάρτης Διονύσιο Δάφνο στην Καλλονή (Πέρπενη), ως διάκος έμεινε επί μια διετία στο Χάρακα κοντά στον παπα-Δημήτρη και το 1943 εχειροτονήθη ιερέας στην Καλλονή, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1945, οπότε μετετέθη στην ενορία της Σκάλας Ωρωπού Αττικής. Το 1950 προσεκλήθη από το μητροπολίτη Εδέσσης Χρακιώτη κ. Παντελεήμονα και υπηρέτησε στην ενορία Αγίου Δημητρίου επί πεντακονταετία. Υπήρξε ο σεβαστός και αγαπημένος ολων των ενοριτών.
Ο λαός της Εδεσσας ετίμησε, όπως του άξιζε τον παπα Γιάννη. Χιλιάδες πιστοί προσκύνησαν το σκήνωμά του.
Στην εξόδιο ακολουθία έλαβαν μέρος 22 ιερείς (μεταξύ των οποίων ένας γιος του κι ενας εγγονός του).
Ο σεβασμιώτατος Ιωήλ (Λάκων την καταγωγή) αποχαιρέτησε το μεταστάντα με λίαν εγκωμιαστικά λόγια. "Εξέφραζε με παρρησία την αποψή του την οποία πάντοτε σεβόμουν", ενώ είπε ακόμη ότι θα μπορούσε να κάνει χρήματα, αλλά προτίμησε να πεθάνει πτωχός, πιστός στις χριστιανικές εντολές, και ανακοίνωσε ότι το σπίτι δίπλα στο ναό, όπου έμενε ο παπα-Γιάννης, θα διαμορφωθεί σε αίθουσα τελετών και θα φέρει το όνομά του.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο παπα-Γιάννης, σαν από Θείο φωτισμό, ανεδείχθη αξιόλογος αυτοδίδακτος ζωγραφος, μια τέχνη που τον βοήθησε αποφασιστικά να σπουδάσει τα 6 εξαίρετα παιδιά του (4 αγόρια και 2 κορίτσια).
Το 1941 εχειροτονήθη διάκονος από το μητροπολίτη Σπάρτης Διονύσιο Δάφνο στην Καλλονή (Πέρπενη), ως διάκος έμεινε επί μια διετία στο Χάρακα κοντά στον παπα-Δημήτρη και το 1943 εχειροτονήθη ιερέας στην Καλλονή, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1945, οπότε μετετέθη στην ενορία της Σκάλας Ωρωπού Αττικής. Το 1950 προσεκλήθη από το μητροπολίτη Εδέσσης Χρακιώτη κ. Παντελεήμονα και υπηρέτησε στην ενορία Αγίου Δημητρίου επί πεντακονταετία. Υπήρξε ο σεβαστός και αγαπημένος ολων των ενοριτών.
Ο λαός της Εδεσσας ετίμησε, όπως του άξιζε τον παπα Γιάννη. Χιλιάδες πιστοί προσκύνησαν το σκήνωμά του.
Στην εξόδιο ακολουθία έλαβαν μέρος 22 ιερείς (μεταξύ των οποίων ένας γιος του κι ενας εγγονός του).
Ο σεβασμιώτατος Ιωήλ (Λάκων την καταγωγή) αποχαιρέτησε το μεταστάντα με λίαν εγκωμιαστικά λόγια. "Εξέφραζε με παρρησία την αποψή του την οποία πάντοτε σεβόμουν", ενώ είπε ακόμη ότι θα μπορούσε να κάνει χρήματα, αλλά προτίμησε να πεθάνει πτωχός, πιστός στις χριστιανικές εντολές, και ανακοίνωσε ότι το σπίτι δίπλα στο ναό, όπου έμενε ο παπα-Γιάννης, θα διαμορφωθεί σε αίθουσα τελετών και θα φέρει το όνομά του.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο παπα-Γιάννης, σαν από Θείο φωτισμό, ανεδείχθη αξιόλογος αυτοδίδακτος ζωγραφος, μια τέχνη που τον βοήθησε αποφασιστικά να σπουδάσει τα 6 εξαίρετα παιδιά του (4 αγόρια και 2 κορίτσια).
Αιωνία του η μνημη
Στις 2 Μαϊου απεβίωσε στον Πειραιά και εκηδεύθη την μεθεπομένη στο Χαρακα η ΑΣΠΑΣΙΑ, χήρα ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΛΙΟΥΔΑΚΗ σε ηλικία 88 ετών. Είχε γεννηθεί στο Χάρακα, κόρη του Ιωάννου Χελιώτη, όπου έζησε τα νεανικά της χρόνια, μέχρι το γάμο της με τον Αντώνη Λιουδάκη, Χαρακιώτη από μητέρα, οπότε και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, χωρίς όμως να διακόψει τους δεσμούς και την αγάπη της προς την ιδιαιτέρα της πατρίδα, την οποία επισκεπτόταν ανελλιπώς. Δεν απέκτησε παιδιά, αλλά όλα τα χρόνια, και ιδιαιτέρως αυτά της ασθενείας της, ευρέθην στη θαλπωρή και την αμέριστη φροντίδα των 3 ανιψιών της, Παναγιώτας, Μαργαρίτας και Γεωργίας, θυγατέρων του Παναγιώτη και της Μαρίας Πετρολέκα.
Αιωνία της η μνήμη
Γράφει ο Θεόδωρος Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου