Πως τα φέρνει καμμιά φορά η ζωή. Το Σάββατο 22 Ιούνη έγινε στο
Χαλάνδρι το 40νθήμερον μνημόσυνο του πρόσφατα αποθανόντος
εκλεκτού φίλου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. Λίγους μήνες πριν
είχα ολοκληρώσει μια συνομιλία-συνέντευξη μαζί του.
Όμως είχε ματαιωθεί η ανάρτηση λόγω του ατυχήματος που του είχε
συμβεί και στην συνέχεια του οριστικού φευγιού του. Σήμερα αντί
μνημόσυνου και με την σύμφωνη γνώμη της οικογένειας ,δημοσιεύω
αυτήν την συνέντευξη σαν μια «διαθήκη» στους Χαρακιώτες. Από έναν
άνθρωπο που όσο κανείς άλλος αγάπησε το χωριό μας – ανιδιοτελώς.
Α..ρε Θόδωρε..(σ.π)
Μιλάμε τακτικά στο τηλέφωνο 1-2 φορές την εβδομάδα. Οικουμενικός –
συμβιβαστικός – ενωτικός – βαθύτατα θρησκευόμενος – κατ’ επιλογήν
ταπεινόφρων – οικογενειάρχης “με τα όλα του”.
Επιστήμονας οικονομολόγος –
χομπίστας ποιητής και συγγραφέας – επίτιμος πρόεδρος Συλλόγου στις καρδιές
μας – ψάλτης δεξιός – χριστιανός ορθόδοξος – λόγιος - Χαρακιώτης
«μέχρι τα μπούνια».
Όταν του αναφέρω τους παραπάνω τίτλους ξεκαρδίζεται στα
γέλια, με τις υπερβολές μου, όπως λέει.
Ζει μόνιμα στο Χαλάνδρι με την σύντροφο
της ζωής του Τασούλα και τις δυο υπέροχες κόρες του, τη Λενιώ και τη Σοφία.
Κατά τα άλλα, η καρδιά του κατοικεί στο πατρικό σπίτι του «Τζίμη» με τη
χαρακτηριστική έγχρωμη παραδοσιακή όψη.
Πρόκειται για τον άνθρωπό
μας, το «Θοδωράκη», κατά ταυτότητα ΘΕΟΔΩΡΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ.
Απολαύστε τον!
Εκμεταλλευόμενος την τεράστια εμπειρία του στα κοινά του χωριού μας,
τον ρωτώ ποιες παρεμβάσεις θα πρότεινε στο Δήμο, στο Ίδρυμα και στο
Σύλλογο για την πρόοδο του Χάρακα. Το σκέφτηκε αρκετά και μου απάντησε:
- Για το Δήμο θα πρότεινα τρείς βασικές δράσεις: μέγιστη φροντίδα για
επάρκεια νερού, περιφερειακό δρόμο στο χωριό κυρίως για τη διέλευση
φορτηγών και ασφαλτόστρωση του δρόμου προς το μοναστήρι του Αγιαννιού.
- Για το Ίδρυμα γενναία επιδότηση στους νέους που προτίθενται να
παραμείνουν στο χωριό και δημιουργία θερινού σινεμά για προβολές ταινιών.
- Για δε το Σύλλογο πρόταση αδελφοποίησης με τους αντίστοιχους
συλλόγους Χάρακα Εύβοιας και Χάρακα Κρήτης.
Θόδωρε, καλοκαιράκι είσαι Χάρακα, πλατεία, δροσιά, κάτω από τις ακακίες.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να καλέσεις σε γεύμα (γκόγκες, καλτσούνια κλπ.)
πέντε Χαρακιώτες που δεν ζουν πια, για να κουβεντιάσετε μέχρι πρωίας
πίνοντας ζαρακίτικο κοκκινέλι, αλήθεια ποιους θα διάλεγες;
Το γιατρό ΚΩΣΤΑ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ για την επιστημοσύνη του, τον
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝΑ για την πατερική του σοφία, τη γραμματέα
ΜΑΡΙΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ως την “Πάπυρο Λαρούς” του Χάρακα,
τον ΠΑΝΟ ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ (“Πανούλη”) ως φίλο καρδιακό που έχω
αποθυμήσει και το ΣΤΑΜΑΤΗ ΡΟΒΑΤΣΟ με το ζωνάρι του….
Θόδωρε σε καλούσε ο Νώε, ερχόταν κατακλυσμός. Στην Κιβωτό, εκτός
από την οικογένειά σου, μπορούσες να πάρεις 2-3 πράγματα ακόμα το πολύ.
Τι θα έπαιρνες μαζί σου για να υπήρχαν και μετά την καταστροφή;;
- Δύο εικόνες, του Αγίου Νεκταρίου και του οσίου Πορφύριου, που ήταν
ο πνευματικός μου, για να μείνουν στην αιωνιότητα.
- Ένα ρολόι τσέπης
με αλυσίδα, πάνω από 130 χρόνων. Μου το είχε χαρίσει ο πατέρας μου
και η αξία του για μένα είναι ανυπολόγιστη. Για την ιστορία του, να
αναφέρω ότι στην Κατοχή το «πουλήσαμε» για να μπορέσουμε να
ζήσουμε, ενώ αργότερα μας επεστράφη.
- Δύο,τρία κλήματα «θράψας» Ζαρακίτικης, για φύτεμα.
Ρε Θόδωρε, είναι κάτι στιγμές που σου έρχονται απρόσκλητα σκηνές
από τα παιδικά σου χρόνια και τότε ένας «κόμπος» ανεβαίνει στον λαιμό
και τα μάτια υγραίνουν. Εσύ έχεις τέτοιες ;
Δύο εικόνες: 1947 και εγώ 12χρονο παλληκαράκι με κοντό παντελόνι.
Η μία στην πλατεία του Χάρακα, κρυμμένος πίσω από την μουριά,
στην ταβέρνα του “Γιάκοβα”. Μπρος στα μάτια μου, η εκτέλεση
του ξαδέλφου μου του Κωστάκη. Εμφύλιος…..
Η άλλη στην Ύδρα, φιλοξενούμενος, για να σπουδάσω, του θείου και
νονού Γιάννη. Πρώτες μέρες διαμονής, και με άλλα παιδιά παιχνίδι
μέχρι τελικής πτώσεως (τενεκεδάκι, κυνηγητό κ.ά.). «Θόδωρε ανέβα
γρήγορα στο δωμάτιο, εδώ ήλθες να διαβάσεις!». Έτρεξα στο δωμάτιο
και έκλαιγα... Έκλαιγα για τη χαμένη ελευθερία που είχα στο χωριό
πριν λίγους μήνες. Ιστορικός συμβιβασμός στην ζωή μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου