Δεκαετία του 50 επιστρέφοντας απο τον γάμο του
κουνιάδου μου του Νίκου με την Πετρούλα στην Φρέγκρα.
Η αφεντιά μου με τα γυαλιά πίσω απο τους οργανοπαίχτες
θα σας διηγηθώ δυο ιστορίες μια παλιά και μία
πρόσφατη και ο καθένας να βγάλει από μόνος
του τα συμπεράσματα του. Παναγιώτα Πετρολεκα
- 10-ετία του σαράντα ήτανε και η πεθερά μου έστειλε δυό
από τα παιδιά της τον ΚΩΣΤΑ και τον ΝΙΚΟ να πάνε
να κοινωνήσουν στο Μοναστήρι της Ελωνας.
Έφτιαξε δύο πρόσφορα ένα να φάνε στο δρόμο και
ένα να δώσουν στον παπά.Έφυγαν αποβραδίς
από το χωριό με τα πόδια – κοιμήθηκαν στο βουνό ….
πείνασαν, έφαγαν και τα δύο πρόσφορα και
το πρωί πήγαν στη εκκλησία και κοινώνησαν.
Γυρνώντας στο χωριό εξομολογήθηκαν στην
πεθερά μου την σπυροτσιβίλενα την αμαρτία
που είχαν κάνει. Αυτή τους συγχώρεσε λέγοντάς τους:
Δύο ορφανά παιδιά είστε πεινάγατε η Παναγιά
-μεγάλη η χάρη της - θα σας συγχωρήσει.
(ανάμεσα στην θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη… σ.π )
-Τις προάλλες ήλθε ο γιός μου να μου
ευχηθεί ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!!!
Κοιταχτήκαμε για δευτερόλεπτα στα μάτια
και ύστερα απλώσαμε το χέρι ο καθένας μια γροθιά
( χειραψία εποχής covid ).
Μια ’’γροθιά’’ αντί μιας
ζεστής αγκαλιάς από την μάνα στο παιδί που γέννησε…
Τηλεφώνησα τα Χριστούγεννα στην ξενιτεμένη
κουνιάδα μου στην μακρινή Αυστραλία …
’’Μπότα μετά τον πόλεμο και την κατοχή
αξιωθήκαμε να το ζήσουμε και αυτό.
Όλος ο κόσμος κυκλοφορεί με ένα ’’ντορβά’’ ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου