Μερικά τοπία της Ελλάδος είναι δισυπόστατα και δισυπόστατη κι η συγκίνηση που αναβρύζουν.
Η τραχύτητα κι η τρυφεράδα στέκουνται η μια πλάι στην άλλη , συμπληρώνει η μια την άλλη και σμίγουν σαν άντρας με γυναίκα.
Τέτοια διπλή πηγή τρυφεράδας και τραχύτητας η Σπαρτη .
Μπροστά σου ακατάδεχτος ,σκληρός νομοθέτης ,γεμάτος γκρεμούς, ο Ταύγετος.και κάτω καρπερή ,μυαλιστικιά ,η πεδιάδα είναι ξαπλωμένη στα πόδια του ,σαν ερωτευμένη γυναίκα .
Από τη μια μεριά ο Ταύγετος ,το όρος Σινά της Ελλάδος ,όπως ο ανήλεος Θεός του Γένους υπαγορεύει τις σκληρότατες εντολές η ζωή είναι πόλεμος , η γη είναι στρατόπεδο ,η νίκη είναι το μόνο σου χρέος .
Μην κοιμάσαι , μη στολίζεσαι , μη γελάς , μη μιλάς ,ένας είναι ο σκοπός σου ,ο πόλεμος.Πολέμα!
Και από την άλλη μεριά ,στα πόδια του Ταύγετου ,η Ελένη .
Την ώρα που ξαγριεύεσαι και καταφρονάς τη γλύκα της γης άξαφνα η αναπνοή της Ελένης ζαλίζει,σαν ανθισμένη λεμονιά ,το νου σου.
Το χώμα μύριζε , κι από τους λεμονανθούς κρέμουνταν στάλες δροσούλα και παιχνίδιζαν τον ήλιο . Άξαφνα ανάλαφρο αγεράκι φύσηξε ,κι ένας ανθός χτύπησε στο μέτωπό μου και με ράντισε. Ανατρίχιασα σαν να με άγγιξε αόρατο χέρι ,κι όλη η γης μου φάνταξε σαν τηνΕλένη ,γελοκλαμένη,νιόλουστη.
Ανασήκωνε τα κεντημένα με λεμονανθούς πέπλα και με την απαλάμη στο στόμα ,ολοένα ανανεούμενη παρθένα ,ακολουθούσε έναν άντρα ,τον πιο δυνατό ,κι ως εσήκωνε το χιοναστράγαλο πόδι ,έλαμπε η στρογγυλή πατούσα της αιματωμένη.
Τι θα ΄ταν η Ελένη ετούτη αν δεν περνούσε αποπάνω της η πνοή του Ομήρου ;
Μια ωράια γυναίκα ,όπως αναρίθμητες άλλες , που πέρασαν από τη γης και χάθηκαν .
Θα την έκλεψαν ,όπως κλέφτουν ακόμα συχνά τις όμορφες κοπέλες στα βουνίσια χωριά μας.
Κι αν ακόμα η αρπαγή αυτή άναψε πόλεμο ,όλα ,πόλεμος και γυναίκα και σφαγή , θα χάνουνταν αν δεν άπλωνε το χέρι του να τα σώσει ο Ποιητής .
Στον ποιητή χρωστάει τη σωτηρία της η Ελένη.Στον Όμηρο χρωστάει κι η μικρή τούτη ρεματιά του Ευρώτα την αθανασία της.
Το χαμόγελο της Ελένης είναι περιχυμένο σε όλο τον σπαρτιάτικον αγέρα.
Κι ακόμα ετούτο .Η Ελένη μπήκε μέσα στο αίμα μας ,τη μετάλαβαν όλοι οι άντρες .όλες οι γυναίκες αντιφέγγουν ακόμα από τη λάμψη της .
Έγινε ερωτική η κραυγή η Ελένη ,διαπερνάει τους αιώνες και ξυπνάει στον άντρα τη λαχτάρα του φιλιού και της διαιώνισης του είδους και μεταμορφώνει σε Ελένη και την πιο ασήμαντη γυναικούλα που αγκαλιάζουμε.
απο το βιβλίο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου