Η Παναγιώτα Πετρολέκα θυμάται...


"Αυτό το τραγούδι το έλεγε η μητέρα μου, η Χρυσούλα..."
Μια Παρασκευή κι ένα Σαββάτο βράδυ (της τάβλας)

Μια Παρασκευή κι ένα Σαββάτο βράδυ
μάνα μ’ έδιωχνε από τ’ αρχοντικό της
σπίτι για να βρω χωριό να κατοικήσω
φεύγω κλαίοντας φεύγω παραπονιώντας
βρίσκω ένα δεντρί ψηλό σαν κυπαρίσσι
-δέξε με δεντρί ψηλό μου κυπαρίσσι
να οι κλώνοι μου κρέμασε τα άρματά σου
να ο ίσκιος μου πέσε γλυκά κοιμήσου
κι όταν σηκωθείς το νοίκι να πληρώσεις
μια σταλιά νερό στη ρίζα μου να ρίξεις για να δροσιστώ


"Αυτό το τραγούδι μου το τραγούδησε ο άντρας μου, όταν με πρωτογνώρισε και με ερωτεύτηκε..."

Καντάδα Χαρακιώτικη

Εδώ στην Πάνω Γειτονιά έχω κι εγώ να κάνω
μια γλάστρα με βασιλικό θέλω να την ξεκάνω

Εμείς τα δυο αγαπιόμαστε κι όποιος ζηλεύει ας χάσει
της πικροδάφνης το νερό να πιει να μας ξεχάσει

Εσύ από κει μαραίνεσαι κι εγώ από δω λυπούμαι
τάξε κερί στην Παναγιά μήπως κι ανταμωθούμε

Αν θελεις για να σμίξουμε απλώσε μου το χερι
να μη μας ξεχωρίζουνε έτσι με το μαχαίρι

Δεν υπάρχουν σχόλια: