στ' αμπέλια ...

 Τον συνομήλικο και συμπατριώτη Σταύρο Ζουμπουλάκη 

 τυχαία τον γνώρισα από μια συνεντευξή του στο LIFO

 με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του ¨ στ’ αμπέλια ¨.

 Με συγκίνησε το βιβλίο του με γύρισε πολλά χρόνια πίσω…

 ¨ στ’ αμπέλια ¨ έξω από την ΣΥΚΙΑ που έκανε τις καλοκαιρινές

 του διακοπές – στην παιδική του ηλικία την 10-ετία του 60 … 

Η αφεντιά μου κάπου εκεί σε ένα καλύβι δίπλα σε ένα μαντρί

 Στο ¨μπέτσι ¨ και στον ¨αγιο θόδωρο ¨ πέρασα τα νηπιακά μου 

χρόνια τους χειμώνες στην 10-ετία του 50…..

 Ίδιοι τόποι – ίδιοι άνθρωποι – ίδια βιώματα

 και κυρίως μια κοινή διαπίστωση ………….

Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί
 έχει τη ρίζα της μια ηθική επιλογή , που κάποτε
 πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά,..............

Ο φτωχός και φιλόπονος αυτός κόσμος είχε αντοχή στα βάσανα και καρτερία.

Και μπορώ να βεβαιώσω ότι η φτώχεια και ο μόχθος δεν τουε έκαναν δυστυχισμένους.

Τουλάχιστον τους κατοίκους της Συκιάς ,που είχε εύφορο κάμπο ,και οι άνθρωποι ,

άλλος καλύτερα και άλλος χειρότερα ,πορεύονταν.Δεν είχαν άλλωστε 

να ζηλέψουν τίποτε ο ένας από τον άλλο,όλοι στα ίδια πάνω κάτω βρίσκονταν.

Οι μανάδες κι οι γιαγιάδες ξέρανε τη μεγάλη τέχνη να 

σκεπάζουν την φτώχεια,να μην γίνεται αισθητή.

Δεν ήταν όμως το ίδιο στα γύρω ορεινά χωριά.

Εκεί οι άνθρωποι υποφέρανε.Θυμάμαι τις γυναίκες που κατέβαιναν

 κάθε Καλοκαίρι από τα χωριά αυτά ,τη Ρηχιά και τον Ζάρακα ,

πουλώντας τσάι που είχαν μαζέψει οι ίδιες από τα βουνά τους.

Έκαναν με τα πόδια χιλιόμετρα και χιλιόμετρα ,ζαλωμένες ,

μέσα στο κάμα του ήλιου για να ανταλλάξουν τσάι με λίγο λάδι  ή

 μερικές χούφτες ξερά σύκα για τον Χειμώνα.

Πού κοιμούνταν αυτές οι γυναίκες; Τι τρώγανε; 

Πόσες μέρες τους έπαιρνε μέχρι να γυρίσουν στο σπίτι τους;

Δεν αναρωτιόμουν για αυτά τότε.Ήταν μέσα στην κανονικότητα.περιμέναμε

 να περάσουν οι Ρηχιώτισσες και οι Ζαρακίτισσες για να προμηθευτούμε τσάι.

..................................................................................

 Για τα χρόνια που γράφω,το σημάδι ήταν αυτό : οι άνθρωποι δεν είχαν δόντια.

Ο μπαρμπα-Γιώργης κι η θεια –Αρχόντω δεν είχαν ούτε ένα.

Στα σπίτια δεν υπήρχε καν θερμόμετρο.Στα αμπέλια πάντως δεν είχαμε.

Αν σε τσιμπούσε σκορπιός -σκροπίδι στα συκιώτικα-το μόνο φάρμακο ήταν το κατούρημα.

Με είχε τσιμπήσει δυο φορές και το αντιμετώπισα με αυτόν τον τρόπο ,

και κυρίως περιμένοντας να περάσουν εικοσι τέσσερις ώρες για να καταλαγιάσει ο πόνος.

...................................................................................................................

 Τα εννέα Καλοκαίρια στα αμπέλια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή μου,

όπως αναγνώρισα πολύ αργότερα.

Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί έχει τη ρίζα της

 μια ηθική επιλογή ,που κάποτε πηρε και πολιτικά χαρακτηριστικά,

ότι θα είμαι πάντα με τη μεριά των φτωχών και των αδικημένων.

Γνώρισα στη ζωή μου και συνδέθηκα φιλικά και με πλούσιους ανθρωπους.

Ευγενείς ,καλλιεργημένους ,με παιδεία και ενδιαφέροντα,ευαίσθητοι ,

ενίοτε και φιλάνθρωποι.Όσο στενά και αν συνδέθηκα,υπήρχε πάντα κάτι,

με μια δυο εξαιρέσεις,που εμπόδιζε την πλήρη ψυχική επικοινωνία.

Ήμουν με τους άλλους ,ακόμη κι όταν ήταν αφόρητοι.

Οι μια δυο εξαιρέσεις αφορούν ανθρώπους που άλλα χαρίσματά τους 

μείωναν κατά πολύ την αμαρτία του πλούτου.

Το χρήμα ,είναι τρόπος θεώρησης του κόσμου και της ζωής που 

χωρίζει τους ανθρώπους με πολύ ισχυρότερο από ότι άλλες

 διαφορές-εθνικές,θρησκευτικές-γλωσσικες,φυλετικές ,πολιτιστικές –

μπορούν να γεφυρωθούν ,όχι εύκολα αλλά πάντως μπορούν.

Η ταξική διαφορά δεν γεφυρώνεται ποτέ!

Νομίζουν συχνά τα ζευγάρια ,κοροιδεύοντας ο ένας τον άλλον,

και κυρίως ο καθένας τον εαυτό του,ότι η ταξική διαφορά δεν τους χωρίζει,

ότι η αγαπη τους κατάφερε να ξεπεράσει τη δύναμη του χρήματος.

Δεν γνωρίζω καμία παρόμοια περίπτωση και είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει .

Επιπλέον θεωρώ μεγάλη παράλειψη που στις εισόδους των ναών 

της εκκλησίας των του Χριστού πενήτων δεν υπάρχει επιγραφή που να ορίζει

 από ποιο εισοδηματικό όριο και πάνω απαγορεύεται να διαβείς το κατώφλι τους.

 Προσωπικά δεν γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια την φτώχεια.

Γνώρισα τη μικροαστική στέρηση,το μέτρημα των πραγμάτων

 για να βγει ο μήνας και να μείνει και κάτι για αποταμίευση ,

όχι όμως την φτώχεια.Δόξα τω Θεώ.Τούτη η κατάσταση της στέρησης

 πάντως στάθηκε κι αυτή πολύτιμη για την ζωη μου αργότερα.

μου έδωσε ένα αίσθημα υπερηφάνιας και υπεροχής για όσα –ελάχιστα-κατάφερα

 μόνος μου,απέναντι σε κάτι βουτυρόκωλους ,που τα βρηκαν όλα στρωμένα.

...................................................................................................