Κάτι ξεχνάμε,Νικόλα.Νερό και φρούτα ,αρκούν.
Ένα Σαββατοκύριακο μακριά από τον κόσμο που χαλάει τον κοσμο.
Σε μια άγνωστη παραλία της Εύβοιας.
Χωρίς άλλη σκέψη ,κατευθείαν βουτιά.Φυσάει ανατολικός και έχει σηκώσει κύμα.
Αλλά τι πειράζει; Ο βυθός ,ένα κυματιστό λιβάδι.
Βγάζεις το κεφάλι στην επιφάνεια να πάρεις μια ανάσα στα ανταριασμένα κύματα
και ξανά στην ηρεμία της μηδενικής βαρύτητας.
Στην ανεμελιά του βυθού.
Ο Νικόλας μου γνλεφει να τον πλησιάσω.Κάτι εντόπισε.
Η προέκταση του χεριού του στοχεύει σε ....Κάτι είναι σφηνωμένο σε έναν βράχο.
Κάτι που δεν ανήκει στα θαλασσινά στοιχειά.
Κάνουμε βουτιά κι ο Νικόλας ξεσφηνώνει από το βράχο.
Ξαφνιάστηκα κι άνοιξα το στόμα μου.
Μπήκε η θάλασσα μέσα μου και βγήκε με αλμυρά αόρατα δάκρυα.
Δεν άντεχα.Το παιδικό παπούτσι κείτονταν μπροστά μας.
Οι αέρηδες του Αιγαίου παραδίδουν τις θυσίες τους στις ακρογιαλιές.
Κατευθείαν σκέφτηκα το τραγούδι του Ορφέα Περίδη :
«Για πού το ΄βαλες καρδιά μου μ’ανοιχτά πανιά ...
Για ποια μακρινή πατρίδα ,έρμη ξενιτειά...»
Πάντα πίστευα πως αναφέρεται στους μετανάστες
.Εκείνη τη στιγμή οι σκέψεις μου αντάμωσαν τα λόγια του Νικόλα:
«Πόσες φορές έχω σκεφτεί την ώρα που κολυμπάω ότι μπορεί να συναντήσω
το άψυχο σώμα ενός μετανάστη».
Ποια ανεμελιά λοιπόν; Μπορεί κανείς να είναι τελείως ανέμελος;
Είναι ίσως και από τις ελάχιστες φορές που υπερτερεί το
«πρέπει».Πρέπει να μην είμαι ανέμελη.
Ωστόσο ,έχω πασχίσει για αυτή την ανεμελιά ,την έχω κερδίσει ,
δουλεύοντας,κοπιάζοντας.
Τη δικαιούμαι.
Κι όμως! Ίσως κάποτε και εκείνοι ,οι πλέον αποκαλούμενοι μετανάστες ,
να ήταν σαν κι εμένα.όπως κι εγώ να γινόμουν σαν κι αυτούς τώρα.
ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 2014 - στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου