ανθρώπου και φύσης ...... ( σύνθεση - σ.π )
Γαλάζιο ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ Ήταν Μάιος του 1981,όταν στο τιμόνι ενός ετοιμόρροπου«σκαραβαίου» βρέθηκα να οδηγώ στους επαρχιακούς δρόμους που οδηγούσαν από τη Σπάρτη στους Μολάους Λακωνίας προς τα χωριά του Αν.Πάρνωνα ,Ρηχιά, Λαμπόκαμπο ,Πιστάματα και Χάρακα.
Ήμουν προετοιμασμένος για μια μικρή περιπέτεια ,δε λέω ,αλλά όσο και αν με είχαν προιδεάσει για αυτό που ακολούθησε ,δεν το φανταζόμουνα !
Μοναδικό κίνητρο για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το «άγνωστο» ,στην πιο «αχαρτογράφητη» παράκτια περιοχή του Μοριά ,ήταν αυτή σχεδόν η μεταφυσική γοητεία που ασκούσαν πάνω μου οι απονωμένοι οικισμοί ,χαμένοι μέσα στην αχλή του χρόνου ,άφαντοι στους χάρτες και παντελώς άγνωστοι στους τουριστικούς οδηγούς που ούτως ή άλλως εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστοι.
Η διαδρομή τυπικά ορεινή , διέσχιζε μεσογειακά ,αγροτικά τοπία ,αραιά δάση και ήσυχα χωριά .
Η θωριά της θάλασσας πουθενά ολόγυρα.Ούτε ένα γαλάζιο της ίχνος δεν ξέκλεβε στον ορίζοντα ολόγυρα και όμως τελικός προορισμός μου ήταν (όπως μου είχαν πει τουλάχιστον) το Κυπαρίσσι και τα θαυμάσια ακρογιάλια του!
Όλα αυτά μέχρι το Χάρακα ,ένα ορεινό χωριό της Λακωνίας που ακουμπά σε ύψος 800 μέτρων στα βραχώδη αλλά παρ’όλα αυτά δασωμένα πρανή του Πάρνωνα.
Αφού πήρα τις απαραίτητες οδηγίες από τον καφενέ του χωριού ,προσπέρασα το κάστρο της Παλιοχώρας ,που κρυβόταν πίσω από το άγριο πέτρινο τείχος της Μαδάρας και βρέθηκα να ισορροπώ σε έναν κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο που ακροβατούσε με κόπο στο φρύδι του γκρεμού. Η περιπέτεια μόλις είχε αρχίσει!
Ο δρόμος ,που με χίλια βάσανα είχαν ανοίξει οι μπουλντόζες της ΜΟΜΑ μόλις το 1968,ήταν τόσο στενός που ήταν αδύνατο να κάνω πίσω.
Καλά –καλά δεν ήξερα τι με περίμενε στην επόμενη στροφή. Αριστερά ο θεόρατος βράχος νόμιζα ότι θα με συνθλίψει ,δεξιά μου το απόλυτο χάσμα 400-500 μέτρων και στο τέλος του τα άγρια πελαγίσια νερά του Μυρτώου.
Οι ορθοπλαγιές βουτούσαν κάθετα στο απύθμενο υγρό,βαθύ μπλε.
Έλατα,σχίνοι ,κουμαριές ,βελανιδιές , ελιές ,κυπαρίσσια ριζωμένα κυριολεκτικά στην κόψη των γκρεμών, έμοιαζαν να κλυδωνίζονται στο χείλος του χάους.
Εκεί που νόμιζα πως τα είχα δει όλα σφιγμένη από την αγριάδα του τοπίου που παρ’όλα αυτά ασκούσε μαγνητική γοητεία πάνω μου ,ένα απότομο γύρισμα του δρόμου μου αποκάλυψε τις κόκκινες κεραμοσκεπές της Βρύσης που μεμιάς γέμισαν γαλήνη την καταπράσινη ποδιά του βουνού.Επιτέλους!
Σκέφτηκα ανασαίνοντας με ανακούφιση …Ακολούθησαν οι γειτονιές της παραλίας της Παραλίας και της Μητρόπολης ,που καθώς ξεπρόβαλλαν ράθυμα απλωμένες δίπλα στην ακτή ,ανέλαβαν να με μυήσουν στα μυστικά της πανέμορφης αυτής λακωνικής γωνιάς.
Από τότε έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια.Γνώρισα καλά τον τόπο ,έκανα παρέες.Έδεσαν οι φιλίες…
Κι όμως ,όποτε αντικρύζω ξανά τη βραχινη δαντέλα της ακτής ,ψηλά στα γκρεμοτόπια του Χάρακα ,το ίδιο αντιφατικό συναίσθημα ξυπνά μέσα μου και ανεβαίνει σαν κόμπος στο λαιμό ,όπως εκείνη την πρώτη συγκλονιστική φορά.
Κι ας έχει ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος κι ας έχουν κτισθεί ξενοδοχεία και δεκάδες κατοικίες.
Όμως ,ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά .
Βρισκόμαστε στο νομό Λακωνίας,στα όρια με το νομό Αρκαδίας, στην ανατολική ακτογραμμή όπου το γεωφυσικό ανάγλυφο καθορίζεται από τη μακρόστενη σιλουέτα του Πάρνωνα και βρέχεται με τα νερά του Μυρτώου Πελάγους.
Αν και οι ορεινοί δρόμοι που διατρέχουν την περιοχή και οδηγούν προς τα παράλια ,τόσο από τη Σπάρτη όσο και από το Λεωνίδιο ,εχουν βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια ,για να έρθεις μέχρι εδώ θα πρέπει να προετοιμαστείς για μια μικρή περιπέτεια.
Αν έρθετε από τη Σπάρτη ή τη Μονεμβασιά , ο Χάρακας , με τις γειτονιές του να αγκαλιάζουν τη μασχάλη του βουνού, είναι το τελευταίο χωριό που συναντάτε πριν αρχίσετε να κατηφορίζετε για το Κυπαρίσσι.
Όμορφα, παλιά,λιθοκτιστα σπίτια ,δείγματα της τοπικής Ζαρακίτικης αρχιτεκτονικής , ξεπηδούν τριγύρω και τραβούν το βλέμμα . Λίγες δεκάδες μετρα μετα , το τελείωμα του οικισμού,το ορεινό ανάγλυφο αποκαλύπτει το πιο άγριο πρόσωπο της περιοχής.
Αριστερά ,γυμνά γκριζοπράσινα βράχια ορθώνονται κοφτά σαν απροσπέλαστο τείχος. Ψηλά ,σε πέτρινη έξαρση ,ασπρίζει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ολόγυρά του βρίσκονται τα υπολείμματα του βυζαντινού κάστρου της Παλιοχώρας που πιθανολογείται ότι υπάρχει εκεί από το 881 μ.Χ. ,ενώ πιο κάτω το βουνό βυθίζεται απότομα στη θάλασσα.
Σχεδόν κανείς από τους περαστικούς επισκέπτες που βιάζονται να χαρούν τα καθαρά πελαγίσια νερά ,δε θα σταματήσει σε αυτό το σημείο .
Δεν ξέρουν όμως τι χάνουν ¸αφού μια στάση εδώ πριν τις αδυσώπητες στροφές της κατάβασης για τη θάλασσα είναι μια ευκαιρία ανασυγκρότησης δυνάμεων αγναντεύοντας το διάπλατο βαθυγάλαζο Μυρτώο Πέλαγος.
ΧΑΡΑΚΑΣ Καλοκαίρι 2013
Και εφέτος ο Χάρακας το Καλοκαίρι φόρεσε τα γιορτινά του ,δείχνοντας ότι η ερημιά του Χειμώνα με τους λίγους «ήρωες» ,δεν αλλάζει το γλυκό πρόσωπο του Καλοκαιρινού χωριού.
Η παρουσία των χωριανών άρχισε από τα μέσα του Ιουλίου και κορυφώθηκε στις αρχές Αυγούστου.
Τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου άρχισαν οι εκδηλώσεις που διοργανώνει κάθε χρόνο ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΧΑΡΑΚΙΩΤΩΝ με την ονομασία «ΠΕΤΡΟΛΕΚΕΙΑ» προς τιμήν του ,μεγάλου ευεργέτη Γ.Ν.Πετρολέκα.
Εκτός από παιδικές ,χορευτικές και αθλητικές εκδηλώσεις μεγάλη επιτυχία είχαν η βραδιά παραδοσιακών φαγητών με άφθονα εδέσματα από όλες τις νοικοκυρές του χωριού καθώς και η ανάβαση στο «ΧΟΥΜΠΑΒΙ» ,όπου συμμετείχαν αρκετά (35)συμπατριώτες και όπου ο Παναγιώτης Τραιφόρος είχε ετοιμάσει τη νοστιμότατη βραστή γίδα ,προσφορά του Ηλία Σωτ.Τραιφόρου.
Στο καθιερωμένο από πολλά χρόνια μνημόσυνο εις μνήμην και τιμή του μεγάλου ευεργέτη ,παρέστησαν όλοι σχεδόν οι Χαρακιώτες.
Η δε θεία Λειτουργία που προηγείται του μνημοσύνου ήταν κατανυκτική ,με πρωτοστατούντα τον Πατέρα Γεράσιμο και το Πατέρα Χαράλαμπο και τον ιεροδιάκονο π.Νικόλαο .
Βεβαίως υπήρξαν και τα πανηγύρια της Αγίας Παρασκευής και του Σωτήρος όπου οι ιερές ακολουθίες στα ομώνυμα γραφικά εκκλησάκια ήταν κατανυκτικές και τις παρακολούθησαν πολλοί ευλαβείς χριστιανοί και από το Χάρακα αλλά και από το πλησίον χωριά κυρίως το Κυπαρίσσι και φυσικά το γλέντι στην πλατεία και τα δύο βράδυα της γιορτής της γιορτής που κράτησε μέχρι τα ξημερώματα .
Εκείνο που μας εντυπωσίασε ευχάριστα και αποτελεί ενθαρρυντικό σημάδι για το μέλλον ήταν το πλήθος των μικρών παιδιών από μικρά μέχρι 15 ετών . Η πλατεία κάθε βράδυ ήταν γεμάτη μέχρι αργά και οι χαρούμενες παιδικές φωνές τους διαπερνούσαν ευχάριστα την ήσυχη ατμόσφαιρα του χωριού .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
