......................................................
Το μόνο θεολογικό ερώτημα που υπάρχει είναι αυτό:
η σχέση ανάμεσα στον ανθρώπινο πόνο και την αγάπη του Θεού .
Όλα τα άλλα είναι διανοητικές περιέργειες.
Πώς να απαντήσει όμως στο ερώτημα αυτό ένα παιδί δεκαπέντε –δεκαέξι χρονών ,που λατρεύει την αδερφή του; Μου ήταν αδιανόητο ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν .
Ζητούσα λοιπόν καθημερινά και επίμονα το θαύμα.Ήθελα να ΄ρθει η στιγμή που θα τα αλλάξει όλα,εκζητούσα εκείνο το ευθέως ,το παραχρήμα του θαύματος ,που διάβαζα στα Ευαγγέλια .
Γιατί όχι και στην αδερφή μου; Ήθελα να γίνει και στην πραγματικότητα αυτό που τόσο συχνά έβλεπα στα όνειρά μου ,ότι η Γιούλα ήταν τελείως καλά και χαιρόμαστε και γελούσαμε.
Για το ίδιο πράγμα προσεύχονταν νύχτα μέρα ο πατέρας μου και η μάνα μου.
Και περισσότερο από όλους προσευχόταν η ίδια η αδερφή μου , με τη βαθιά και παιδική –με την ευαγγελική σημασία της λέξης- πίστη της .
Μια χρονιά ,αρχότερα ,ταξίδεψε στην Τήνο και έκανε το προσκύνημα των απελπισμένων ,πήγε γονατιστή από το λιμάνι στην Παναγία.
Τρέχαν τα γόνατά της αίμα ,την εποχή εκείνη δεν υπήρχε η μοκέτα που υπάρχει σήμερα.
Δεν την ένοιαζε το βλέμμα του κόσμου ,το σχήμα της αξιοπρέπειας.
Μου γυρίζουν πάντα τα άντερα διάφοροι αγέρωχοι προοδευτικοί που χλευάζουν αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους που σέρνονται στα γoνατα γυρεύοντας τη γιατρειά τους ,όλοι αυτοί που αισθάνονται ανώτεροι από τη μάνα εκείνη που έχει κάνει τούτο το τάμα ,για να σταθεί στα πόδια του το παράλυτο παιδί της .
Περπατώντας με το κεφάλι ψηλά στη λεωφόρο της Προόδου ,δεν προλαβαίνουν να κοντοσταθούν και να αναρωτηθούν τι πόνος μπορεί να δέρνει αυτούς τους ανθρώπους.
Όταν πολύ αργότερα πήγα κι εγώ στην Τήνο ,είδα με πόσο σεβασμό περιβάλλουν οι άλλοι προσκυνητές αυτούς που πάνε με τα γόνατα.
Η στιγμή της εισόδου τους στην εκκλησία είναι μια ιερή στιγμή ,ένα δέος δονεί την ατμόσφαιρα .
Το θαύμα που ζητούσαμε όλοι μας δεν ερχόταν.Ο Θεός δεν έδειχνε το έλεός του.
Δεν ήταν εκεί ,όταν η Γιούλα είχε κρίσεις. Δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα ενός ανελέητου Θεού . Σταμάτησα λοιπόν να πηγαίνω στην εκκλησία ,εκτός από τέσσερις-πέντε φορές το χρόνο ,εθιμοτυπικά,στις μεγάλες μέρες ,όπως οι περισσότεροι.
Αυτό κράτησε τρία-τέσσερα ,από την πέμπτη του εξαταξίου μέχρι το δεύτερο έτος της Νομικής.
Από τότε μέχρι σήμερα , η μόνη έξοδος από την πίστη έναντι της οποίας στέκομαι με απόλυτο σεβασμό είναι ακριβώς αυτή ,όταν δηλαδή ο πιστός δεν μπορεί να συμφιλιώσει μέσα του τον πόνο του αθώου με το έλεος του Θεού.................................
..................................................................
Ο Θεός μετά τη δημιουργία του κόσμου ,γράφει και ξαναγράφει η Βέιλ,αποσύρεται ,παραιτείται από την άσκηση της δύναμής του ,για να αφήσει τη δημιουργία του να υπάρξει .
Επακόλουθα αυτής της απόσυρσης είναι και η αγιάτρευτη αρρώστια , η αδικία εις βάρος των αδύναμων , η οδύνη των αθώων , ο πόνος και η δυστυχία εν γένει των ανθρώπων.
Πώς να αγαπήσεις όμως έναν Θεό που αποσύρεται και αφήνει να υποφέρουν άδικα τα πλάσματά του ,όσο και αν αυτή η απόσυρση γίνεται προς χάριν της δικής σου ελευθερίας;
Μόνο αν μπορεσεις να δεις αυτό το αποτράβηγμα του Θεού ως έκφραση της αγάπης του.
Αυτό είναι το μέγα μυστήριο,που αποκαλύπτεται ,χαρίζεται , μόνο σε όσους παραιτηθούν κι αυτοί ,κατά μίμηση Θεού,από τη δύναμή τους.
Η ανθρώπινη οδύνη,σε όλες τις μορφές της,αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για να φτάσει κανείς στο Θεό ως αγάπη,για αυτό και πρέπει να μείνει για πάντα απαρηγόρητη και ανεξήγητη.
Ο ίδιος ο Θεός αποσύρεται από αγάπη ,για να οδηγήσει τον άνθρωπο να τον αναζητήσει και να τον αγαπήσει.
Η οδύνη αποτελεί το σημείο υπεροχής του ανθρώπου έναντι του Θεού (που ως παντοδύναμος δεν οδυνάται ,δεν πονάει.)
Τούτο το θεικό έλειμμα αναπληρώνεται με την ενσάρκωση και την απόληξή της ,το σταυρικό θάνατο . Άρα , στο κέντρο της προσοχής της Βέιλ έρχεται ο σταυρός του Χριστού ,υπό το πρίσμα του οποίου θα θεωρήσει τους ανθρώπους και τη ζωή τους.
Ο Χριστός πεθαίνει μόνος πάνω στο Σταυρό,εγκαταλελειμμένος.Ο Θεός έχει αποσυρθεί .Χωρίς αυτή την απόσυρση ,δε θα ακουγόταν ποτέ η σπαρακτική προσευχή του Χριστού πάνω στο Σταυρό .
Το σπουδαίο κείμενό της «Η αγάπη του Θεού και η δυστυχία» (1942) συμπυκνώνει ως εξής:
Μόνο για εκείνον που γνώρισε την καθαρή χαρά , έστω και για μια στιγμή, και γεύτηκε την ομορφιά του κόσμου,γιατί είναι το ίδιο πράγμα , μόνο για εκείνον η δυσστυχία είναι κάτι σπαραχτικό. Ταυτόχρονα ,μόνο εκείνος δεν αξίζει αυτή την τιμωρία.
Αλλά για εκείνον δεν είναι τιμωρία ,είναι ο ίδιος ο Θεός που του παίρνει το χέρι και το σφίγγει λίγο δυνατά.
Γιατί,αν μείνει πιστός, στο βάθος βάθος της κραυγής του θα βγει το μαργαριτάρι της σιωπής του Θεού. ................................................................
ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ γεννήθηκε στην Συκιά Δήμου Μονεμβάσιας
το 1953.
Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου