Ο πατέρας του Κωστ/νος Παπαγεωργίου έφυγε από το Χάρακα σε μικρή ηλικία και εγκαταστάθηκε στο Κρανίδι ,όπου προόδευσε σαν έμπορος και έκανε εκεί οικογένεια.
Ο Παντελεήμων ,κατά κόσμον ,Γεώργιος ,γεννήθηκε το 1902.
Από μικρός ήταν φανερή η κλίση του προς τα θεία.Σε ηλικία πέντε ετών έλεγε:
«θα γίνω δεσπότης»και λίγο αργότερα έραβε μόνος ιερατική στολή και ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού το είχε μεταβάλλει σε πραγματική εκκλησία.
Είχε πράγματι θεία φώτιση. Αφού τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Κρανίδι μέσα σε ένα πραγματικά χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον εισήχθη στη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία αποφοίτησε ως αριστούχος ,το 1926.
Εν συνεχεία υπηρέτησε ευδοκίμως ως Γραμματεύς της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και πρωτοσύγκελος του Μητροπολίτου Καρυστίας Παντελεήμονος.
Το Μοναχικό Σχήμα και την Ιεροσύνη έλαβε στο Άγιο Όρος ,όπου και εξακολουθούσε να ανήκει μέχρι ότου αναδείχθηκε επίσκοπος.
Το 1928 μετέβη στην Αμερική για ειδικές σπουδές και παρακολούθησε επί τριετία ανώτερα Θεολογικά και Φιλοσοφικά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και στην Επισκοπιανή Θεολογική Σχολή της Φιλαδέλφειας ,όπου έλαβε τα διπλώματα του προλύτου και Διδασκάλου κα αργότερα τιμής ένεκεν ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Σχολής αυτής.
Κατά το διάστημα των σπουδών του στην Αμερική ανέπτυξε πλούσια ποιμαντική δραστηριότητα και με την σύνεση και την οξυδέρκεια που τον διέκριναν ,συνετέλεσε στη συνένωση των κοινοτήτων της ομογένειας, που ήταν διηρημένες λόγω πολιτικών και εκκλησιαστικών διαφορών.
Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα υπηρέτησε ως ιεροκήρυξ Αττικής και πρώτος διευθυντής του Γραφείου της Αποστολικής Διακονίας , μέχρι το 1936 οπότε σε ηλικία μόλις 34 ετών εξελέγη βοηθός επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίπλο Επισκόπου Ταλαντίου «Δια την επιστημονικήν μόρφωσιν τας εν εκκλησία υπηρεσίας ,την αγνότητα και τον σώφρονα βίο αυτού», όπως αναφέρεται στο «μικρό μήνυμα»που απήγγειλε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος .
Το 1941, κατά τους πρώτους μήνες της Γερμανικής Κατοχής ,εξελέγη Μητροπολίτης της ακριτικής Μητροπόλεως Εδέσσης και Πέλλης ,όπου στους δύσκολους και ζοφερούς αυτούς χρόνους ,προσέφερε πολύτιμες και ιστορικές υπηρεσίες όχι μόνο εκκλησιαστικές αλλά και εθνικές .
Ουδέποτε απομακρύνθηκε από το δοκιμαζόμενο ποίμνιό του και κακοπάθησε μαζί του.
Με συνεχείς προσωπικούς κινδύνους εκατοντάδες πνευματικά του τέκνα έσωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα των κατακτητών , ακολουθώντας την Θεία παραγγελία «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Χαρακτηριστικό επεισόδιο :
Σε μια καθοδό του στο αρχηγείο των SS στη Θεσσαλονίκη για την απελευθέρωση κρατουμένων ο Γερμανός Διοικητής ,σε έξαλλη κατάσταση του επετέθη και τον εράπισε κραυγάζοντας «ώστε εσύ είσαι ο παλιοδεσπότης που μου παίρνεις μέσα από τα χέρια μου όλους τους κρατουμένους».
Μετα την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου ,απεστάλη από το Πατριαρχείο ,μετά από αίτηση της Ελληνικής κυβέρνησης Πατριαρχικός Έξαρχος Δωδεκανήοσου.
Το μέγεθος της προσφοράς του στην περιοχή αυτή καταφαίνεται και από το γεγονός ότι ο Δήμος Ροδίων για λόγους ευγνωμοσύνης ονόμασε μια από τις κεντρικότερες οδούς της πόλεως εις οδόν Πατριαρχικού Έξαρχου ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ,η δε πολιτεία του απένειμε το παράσημο του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Σωτήρος.
Αλλά και στο Διορθόδοξο και Διαχριστιανικό χώρο η παρουσία του υπήρξε σημαντική ,εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδος σε πολλά συνέδρια ,στο εξωτερικό (Αγγλία ,Αμερική,Γαλλία,Νορβηγία,Ολλανδία,Ρωσία ,Μέση Ανατολή).
Το 1947 στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Χριστιανικής Νεολαίας εξεφώνησε τον επίσημο λόγο του Συνεδρίου και υπήρξε τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Στην Ι.Μητρόπολη Θεσσαλονίκης τοποθετήθηκε το Μάρτιο του 1951 μέχρι τις αρχές του 1968,ότε απομακρύνθηκε από τη δικτατορία.
Στους μόχθους και τις φροντίδες του οφείλεται η ανέγερση πολλών Ιερών Μονών ,φοιτητικού οικοτροφείου ,Αντικαρκινικού Ινστιτούτου ,νέων κτιρίων της Σχολής Τυφλών και του Χαρισείου Γηροκομείου και ακόμη του νέου Μητροπολιτικού Μεγάρου.
Το συγγραφικό έργο του υπήρξε αξιολογώτατο ,σε εκατοντάδες ανέρχονται ομιλίες και οι μελέτες ανέρχονται σε ομιλίες και οι μελέτες του που είχαν εκδόσει σε συλλογές με τους τίτλους «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ» και «ΠΟΙΜΕΝΤΙΚΑ».
Εις βράβευση των ανωτέρω υπηρεσιών του απενεμήθησαν δεκάδες τιμητικοί τίτλοι και μεγαλόσταυροι ,η Βουλή των Ελλήνων επανειλημμένως ύμνησε τον αείμνηστο ιεράρχη για τις πολύτιμες προς την Εκκλησία και το Έθνος Υπηρεσίας του, η δε Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ,σε ένδειξη σεβασμού και εκτιμήσεως προς το ποιμαντικό και θεολογικό έργο του ,τον ενεκήρυξε επίτημο Διδάκτορα το 1962.
Δυστυχώς η φωτεινή και δημιουργική πορεία του αείμνηστου «Δεσπότη» μας ανακόπηκε πρόωρα.Θλιβεροί διαβολείς και αδίστακτοι συκοφάντες δεν εσεβάστηκαν ούτε το σεμνό και ειρηνικό δεσπότη Παντελεήμονα εφθόνησαν την λάμψη του και τον επολέμησαν σκληρά.
Επί Δικτατορίας καταδιώχθηκε ,αρχικά με εγκλεισμό στο Μητροπολιτικό Μέγαρο και μετά με απομάκρυνση από τον Μητροπολιτικό θρόνο ,αντικανονικώς και «παρά πάσαν έννοιαν δικαίου». Ακολούθησε η ηθική αποκατάστασή του από την Ιεραρχία της Εκκλησίας ,αλλά όχι και η επάνοδός του στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ,και αυτή η πικρία τον συνόδευσε μέχρι τις 14 Ιουνίου 1979 ,ότε παρέδωσε την ψυχή του στο Παντοκράτορα Θεό.
Ο μακαριστός ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ κατά κοινή ομολογία ξένων και δικών μας ,υπήρξε ο πρύτανης της Ελληνικής Ιεραρχίας της τελευταίας εκατονταετίας. Η ωραιότητα της ψυχής του η απαστράπτουσα καλοσύνη του ,η ευγένεια και ιεροπρέπειά του ,η βιβλική του μορφή ,η απλότητα και η αξιοπρέπεια του χαρακτήρος του και η απέραντη χριστιανική του αγάπη προσείλκυσαν τη συμπάθεια όλων όσοι τον επλησίαζαν ,και ποτέ δεν θα τον λησμονήσουν.
Ουδέποτε είπε λόγον αγανακτήσεως εναντίον όσων τον αδίκησαν.Έφερε το βάρος της αδικίας με παραδειγματική αξιοπρέπεια ,καρτερία και ανεξικακία. Η στάση του αυτή συντέλεσε ώστε να χαριτωθεί από το Θεό κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του και να επιτύχει οσιακού τέλους,όπως γράφει σε ειδικό άρθρο του ,για το σεμνό Ιεράρχη ο ηγούμενος της Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτης Γεώργιος.
γράφει ο θεόδωρος παπαγεωργίου λυχνάρι 5 / 1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου