Χάρακας...

Ο οικισμός εντάσσεται σε ένα ορεινό οικιστικό πλέγμα επί των ανατολικών παραφυάδων του όρους Πάρνωνα στην περιοχή του Ζάρακα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 608 m και απλώνεται αμφιθεατρικά στους πρόποδες ενός υψώματος της Ράχης του Μίνη. Το τοπωνύμιο καταδεικνύει την ορεινότητα της θέσης, καθώς δηλώνει τόπο με υψηλούς βράχους, ανάμεσα στους οποίους σχηματίζονται βαθιές χαράδρες. Τα λιθόκτιστα σπίτια αποτελούν στο σύνολό τους τυπικό δείγμα της οικιστικής αρχιτεκτονικής παράδοσης ντόπιων πετροκτιστάδων που έδρασαν στην περιοχή από τα τέλη του 19ου αιώνα. Πρόκειται για διώροφα ή τριώροφα ορθογώνια κτίρια με κεραμοσκεπή στέγη και χαγιάτι.
Στο κέντρο του οικισμού δεσπόζει ο καθεδρικός ναός των Τριών Ιεραρχών που κτίσθηκε κατά τα μέσα του 20ου αιώνα στη θέση παλαιότερου. Σημείο αναφοράς είναι επίσης ο νεότερος ναός του Σωτήρος Χριστού, το δημοτικό σχολείο, το σπίτι του ιερέα και η οικία του μεγάλου ευεργέτη Γεωργίου Πετρολέκα. Στον οχυρό λόφο της "Παλαιόχωρας" σώζονται τα ερείπια βυζαντινού οικισμού που περιλαμβάνει κτίρια, πύργο, στέρνες, δύο ανώνυμους ναούς και το ναό του Προφήτη Ηλία με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα τέλη του 14ου – αρχές του 15ου αιώνα.
Ο οικισμός είναι γνωστός από το 16ο αιώνα ως Χάρακας και εμφανίζει συνεχή κατοικηση από το 13ο εως τα τέλη του 17ου αιώνα, οπότε εγκαταλείφθηκε με κύρια αίτια τον τουρκοβενετικό πόλεμο που είχε ως συνέπεια τη συγκέντρωση του πληθυσμού της ευρύτερης περιοχής στο κεφαλοχωρι του Ζάρακα, την Κρεμαστή. Στα χρόνια που ακολούθησαν η ανθρώπινη δραστηριότητα μεταφέρθηκε στη θέση που βρίσκεται το σημερινό χωριό. Ο αρχικός οικιστικός πυρήνας ήταν καλύβια ποιμένων της Κρεμαστής. Στην περιφέρεια του οικισμού βρίσκεται ο παλαιός μοναστηριακός ναός των Αγίων Θεοδώρων, που διακοσμείται με τοιχογραφίες του έτους 1806 - έργο ίσως του λαϊκού ζωγράφου Παναγιώτη Κουλιδά, ο ναός της Αγίας Παρασκευής που κτίσθηκε το έτος 1925 και το παλαιό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που συνδέεται με τη θαυματουργική μετάσταση της εικόνας του Αγίου Ιωάννη από τις Σπέτσες.
Δυο ανεμόμυλοι, λιθοκτιστα αλώνια και τεχνητές ομβροδεξαμενές, γνωστές ως λούτσες, αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της παλαιότερης κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας του πληθυσμού.Τα λιθόστρωτα μονοπάτια που σώζονται τμηματικά δίνουν τη δυνατότητα της αρμονικής γνωριμίας του επισκέπτη με τα μνημεία του ανθρώπου και της φύσης. Στη θέση "Σταυρός" η χαράδρα με την απέραντη θέα προς το Μυρτωο Πέλαγος είναι τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
γράφει ο αρχαιολόγος Νεκτάριος Σκάγκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: