Καλή Σαρακοστή !!!!

Προ ημερών στην τηλεόραση μιλούσε

 κάποιος τραγουδοποιός …και έλεγε : 

Το νόημα της ζωής μου το έδωσε

 ένας καλόγερος στο Αγιον Ορος, 

όταν τον ρώτησα … μου είπε :

 Αν αφήσεις μια μύγα σε ένα ανθοστόλιστο λιβάδι -

 αυτή κάπου ψάχνοντας θα βρεί σκατ… να καθισει. 

Αν αφήσεις μια πεταλούδα σε ένα βούρκο - 

αυτή κάπου θα ξετρυπώσει ένα λουλουδάκι να καθίσει.

 Προσπαθώ – παλεύω στη ζωή μου να

 είμαι πεταλούδα….συμπέρανε.

 Παραθέτω στην συνέχεια τρεις φωτογραφίες,

  ένα βιβλίο για όσους έχουν γευθεί τις γκόγκιες και το σανό

 και ένα τραγούδι γιατί τις μέρες που 

δεν γελάσαμε και δεν τραγουδήσαμε ..δεν τις ζήσαμε.
........................................................................................

 - Δυο αδελφάκια επισκέπτες σ’ένα εκκλησάκι

 ασπάζονται την παναγιά.

 - στην Γερμανική Κατοχή κάπου στην Αθήνα ,

 δυό τρομαγμένες παιδικές ματιές. (από έκθεση

 στο Μετρό «Δεν λησμονώ …μία εικόνα χίλιες λέξεις»)

 - η πρωταγωνίστρια του χειμώνα για την ομορφιά
 μα κυρίως για την τόλμη της σ’έναν πίνακα του Μποκώρου
 - Γεύσεις Λακωνικής Γής ένα βιβλίο 
της συμπατριώτισσας Μαρίας Καράμπελα 

- μια μουσική νότα όλο αισιοδοξία του
Μιχάλη Κουμπιού με ποντιακή φόρμα 

- ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ !!! σ.π

Ποιο φαγητό της Μάνης θυμίζει τον μέλανα ζωμό και γιατί 

οι κάτοικοι του Πάρνωνα τρώνε σανό;

 Η ερευνήτρια της λακωνικής γαστρονομίας και συγγραφέας

 του βιβλίου «Γεύσεις της λακωνικής γης»,

 Μαρία Καράμπελα, εξηγεί πώς οι Λάκωνες γεύονται

 την απόλαυση μέσα από τη λιτότητα

 Διαβαίνοντας τα χωριά διαπίστωσα ότι οι Λάκωνες 

–ιδιαίτερα οι παλιοί– αποτελούσαν μια κλειστή,

 εσωστρεφή κοινωνία με ισχυρά ήθη και έθιμα,

 επηρεασμένη έντονα από τη θρησκεία.

 Ήταν μια κοινωνία που δεν απαρνιόταν εύκολα

 τον τόπο της, εκτός αν ήταν αναγκασμένη,

 και δεν αποδεχόταν εύκολα κάτι που ήταν νέο, καινούργιο.

 Έπρεπε να περάσει αρκετός χρόνος για να το εμπιστευτεί,

 να το οικειοποιηθεί, να το ενσωματώσει.

 Γι' αυτό και οι ξένες επιρροές στις διατροφικές της

 συνήθειες δεν ήταν πολλές.

 Αυτές που διαπιστώνονται προέρχονται είτε από αλλοεθνείς

 που ήρθαν και παρέμειναν στον τόπο,

 και με τον χρόνο αφομοιώθηκαν, είτε από ανθρώπους

 άλλων περιοχών, που είχαν συχνές εμπορικές συναλλαγές 

με τους Λάκωνες και με το πέρασμα του χρόνου μετέδωσαν 

στον τόπο κάποιες από τις συνήθειές τους» εξηγεί. 

 «Από τη Μονεμβασιά και πάνω, μέχρι το Κυπαρίσσι,

 συνάντησα τις γκόγκες που είναι ένα αρβανίτικο φαγητό» μου λέει.

 Οι γκόγκες είναι ένα είδος ζυμαρικού που το φτιάχνουν

και στη Μάντρα αλλά και τα Μεσόγεια Αττικής και

 είναι φαγητό αρβανίτικης προέλευσης.

 Βέβαια, κατά τη διάρκεια της μελέτης των πληροφοριών 

είδε ότι ο ίδιος τόπος παρόλο που είχε αρκετά κοινά

 χαρακτηριστικά, στην παρασκευή των φαγητών είχε

 διαφορές, λόγω της μορφολογίας, της σύστασης του

 εδάφους και των κλιματολογικών συνθηκών.

 Για παράδειγμα ο ορεινός όγκος του Πάρνωνα που

οριοθετεί την ανατολική Λακωνία είναι ένα όμορφο βουνό, 

κατάφυτο από δέντρα, γεμάτο ρίγανη, τσάι, φασκόμηλο,

 άγρια χόρτα, μανιτάρια και βότανα, αλλά με δυσπρόσιτη

την ανατολική του πλευρά.

 Αυτό ήταν και η αιτία που οι κάτοικοι των χωριών 

του Πάρνωνα δεν επικοινωνούσαν εύκολα με τους

 υπόλοιπους Λάκωνες και στράφηκαν προς τη θάλασσα. 

Γι αυτό και η κουζίνα τους θυμίζει εκείνη των Κυκλάδων.

 Εκεί ανακάλυψε και ότι οι κάτοικοι των ορεινών χωριών

 του Πάρνωνα τρώνε σανό μέχρι και σήμερα.

 «Έτσι ονομάζουν τα αγριόχορτα (όπως κοκκινόκολα, καβουράκια,

 αγριοράδικα, φαρμακουλήθρες και μπρέσες) τα οποία

 συλλέγουν την άνοιξη και τα αποξηραίνουν περνώντας

 τα σε αρμαθιές για να έχουν να τα τρώνε ολοχρονίς,

 μια και η άνοιξη σε αυτά τα μέρη κρατάει

 πολύ λίγο ενώ ο χειμώνας είναι βαρύς». 

 Πηγή: www.lifo.gr

                                  https://www.youtube.com/watch?v=Ve5MpxLFqi8