ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΖΑΡΑΚΙΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

  

Λίγα χρόνια πριν έλθη εις την Αμερικήν ο Λέκκας ,γεννηθείς το 1855 ,είχεν αναχωρήσει από το χωριό του ,διά να καταλήξει εις την νήσον Ύδρα όπου ήρχισεν εργαζόμενος ως υπάλληλος εις ένα εμπορικόν κατάστημα.
    Αλλ’ο εξάδελφός του Γεώργιος Δρίβας ,γεννηθείς το 1870, κατεχόμενος δε και αυτός από την αυτήν δίψαν προς δράσιν ,εγκατέλειψε το χωριό του,και ακολουθών τον Λέκκαν μετέβη εις την Ύδραν δια να εργασθεί ως υπάλληλος μεγάλου παντοπωλείου χονδρικής πωλήσεως .
Ο Λέκκας μετ’ου πολύ εξελείχθη εις ιδιοκτήτην καταστήματος υφασμάτων και ενώ θα μπορούσε να παραμείνει εις την Ύδραν και να επαναπαυτεί επί της επιτυχίας αυτής ,ησθάνετο ότι ο τόπος δεν ήτο ο κατάλληλος προς ευρυτέραν εκδήλωσιν της επιχειρηματικότητός του.
Ονειροπόλει μεγαλύτερα πράγματα.
Και ο εξάδελφός του Δρίβας κατείχετο από αυτά τα συναισθήματα και τους ίδιους πόθους.
  Η μετανάστευσις προς την Αμερικήν-προς τον Νέον Κόσμον –είχεν αρχίσει από παντού.
Και εις την Ελλάδα το μεταναστευτικόν ρεύμα εξεδηλώθη ζωηρόν,ιδίως εις την Λακωνίαν και ειδικώς εις την Λακεδαίμονα από την οποίαν κατήγοντο οι Λέκκας και Δρίβας.
Ο πρώτος ,ως εκ της κτηθείσης εμπορικής του πείρας και αντιληφθείς την σημασίαν της Αμερικής ,ανεχώρησεν δια τον Νέον Κόσμον.
Ύστερα από ολίγον τον ευρίσκομεν εις το Τάρπον Σπρινγκς της Φλωρίδας επιδιδόμεν εις το εμπόριον των σπόγγων και εφοδιάζοντα δια τροφίμων και άλλων χρειωδών τους στολίσκους των σπογγαλιευτικών πλοίων.
     Η Ειμαρμένη είχε συνυφάνει στενά την ζωήν των δύο εξαδέρφων ώστε και ο Δρίβας ύστερα από λίγο ηκολούθησε τον δρόμον προς την Αμερικήν.
Μόλις έφθασεν εις την Νέαν Υόρκην επεκοινώνησε με τον Λέκκα.
Αποτέλεσμα ήτο η συνάντησίς των εις αυτήν και η απόφασίς των περί ιδρύσεως εισαγωγικού οίκου. Όταν ανεχώρησαν από το χωριό των με την ευχήν των γονέων των ο Λέκκας και ο Δρίβας επήραν μαζί των δύο πολυτιμότατα εφόδια άτινα και απετέλεσαν το μυστικόν της επιτυχίας των :
 Την αγάπην προς την Ελλάδα και τας παραδόσεις της και τας περί τιμιότητος υποθήκας των οικογενειών των .
Ετσι ,όταν ίδρυσαν τον περιώνυμον καταστάντα εμπορικόν οίκον των ,έπραξαν τούτο , κινούμενοι μεν από την επιθυμίαν προς αποκόμισιν κερδών ,αλλά και από τον πόθον της διαδόσεως των ελληνικών προιόντων εις την Αμερικήν ως μέσου προς εξυπηρέτησιν της ελληνικής πατρίδος προς την οποίαν πάντοτε εστρέφετο νοσταλγικά η σκέψις των.
Η τοποθεσία που εξέλεξαν ήτο λίαν κατάλληλος,διότι ευρίσκετο δίπλα από το ονομαστόν Μάδισον Στρητ.
Εκεί που εγείρονται σήμερον πολυκατοικίαι, εκεί ιδρύοντο τότε Ελληνικά καταστήματα πληθυνόμενα ολονέν με τη διόγκωση του μεταναστευτικού ρεύματος από την Ελλάδα.
 Καφενεία , Ελληνικά πρακτορεία , εστιατόρια, κουρεία , ραφεία ,εμπορικά , βιβλιοπωλεία ,κρεοπωλεία ,εσχημάτισαν έναν ολόκληρον σφύζοντα Ελληνικόν κόσμον από τον οποίον έπρεπε να περάσει κάθε Ελλην που ήρχετο από την Ελλάδα.
     Μέσα εις αυτόν τον κόσμον εγεννήθη ο Οίκος «Λέκκας και Δρίβας.»
Μετά πάροδον ολίγων μηνών η Ελληνική αυτή επιχείρησις προσέλαβεν ευρύτερον χαρακτήρα.
Μετεβλήθη σιγά-σιγά εις κέντρον ,εις ίδρυμα εμπορο-οικονομικό –κοινωνικόν.
Οι Έλληνες μετανάσται που κατά το πλείστον ήρχισαν την σταδιοδρομίαν των με τα χειραμάξια και οι οποίοι «φρέσκοι» από την Ελλάδα δεν είχον εξοικειωθεί με το Αμερικανικόν περιβάλλον και με την Αμερικανική ζωήν ,έσπευδον προς τον Λέκκαν και προς τον Δρίβαν όχι μόνον διά να αγοράζουν τα Ελληνικά είδη ,αλλά και δια να τους συμβουλεύονται εις τα καθημερινά των προβλήματα .
 Ακόμη και τας οικονομίας των έπαιρναν οι Έλληνες εκείνοι και με απόλυτον πεποίθησιν και εμπιστοσύνην τας παρέδιδον εις τους δύο επιχειρηματίας μας προς φύλαξιν.
Και ουδέποτε ,τόσον αυτοί όσον και οιοδήποτε μεταγενέστεροί των έσχον και τον παραμικρότερον λόγον δια να μεταμεληθούν.
΄Ετσι ,ο Οίκος «Λέκκας και Δρίβας» προσέλαβε και την όψιν τραπεζιτικού ιδρύματος εφ’όσον ευρέθη εις την ανάγκην να ιδρύσει και τμήμα εκδόσεως επιταγών δια την αποστολήν χρημάτων εις την Ελλάδα μέσω της Ιονικής Τράπεζας ,της εδρευούσης εν Λονδίνω.
Η επιχείρησις προόδευε συνεχώς και μετά εξαετίας από της ιδρύσεώς της ,ήτοι το 1898,οι ρηξικέλευθοι Λέκκας και Δρίβας ισχυροποίησαν έτι περισσότερον τους δεσμούς των με την Ελλάδα δια της ιδρύσεως γραφείου εις τον Πειραιά επί της οδού Φίλωνος,αριθμ.40.
Και έκτοτε ήρχισεν η βαθμιαία και σταθερά επέκτασις.
Ελαιοπιεστήρια και δεξαμεναί ελαιολάδου χωρητικότητος 100.000 γαλονίων ιδρύονται εις την Ήπειρον επί Τουρκοκρατίας ,εις την Τρίπολιν της Αρκαδίας και εις το Ναύπλιον της Αργολιδοκορινθίας.
 Αποθήκαι ελαιών ιδρύονται το 1912 εις τον Βόλον και αποθήκαι ελαιών,συκών και άλλων ειδών εις τας Καλάμας το 1914.
  Και ακολουθούν τυροκομεία εν Αλβανία το 1916 ,γραφεία και εργοστάσια τυροκομίας εις την Σαρδηνίαν της Ιταλίας ,το 1922 ,άτινα και εξακολουθούν να λειτουργούν ,τυροκομεία δια κασέρια εις την Νότιαν Σερβίαν παρά τα ελληνικά σύνορα και τριώροφον τυροκομείον εις το Σέλι της Μακεδονίας παρά την Νάουσαν το 1931.
Παραλλήλως προς την ίδρυσιν και την επέκτασιν των παραγωγικών εγκαταστάσεων ο οίκος
« Λέκκας και Δρίβας» ήρχισεν ιδρύων ολόκληρον δίκτυον παραρτημάτων και αντιπροσωπειών.
Ούτως εις την Ελλάδα ιδρύθη αποκλειστική αντιπροσωπεία εν Θεσσαλονίκη το 1915 πράγμα που επεξετάθη εις τα Ιωάννινα ,την Άρταν ,την Πρέβεζαν ,τον Καρβασαράν , τα Τρίκαλα και εις άλλας πόλεις.
   Παρομοία επέκτασις ήρχισε και εντός των Ηνωμένων Πολιτειών.
Παράρτημα ιδρύεται εις τον Άγιον Φραγκίσκον το 1916 και άλλο παράρτημα εις το Σικάγον το 1930. Καθ’όλον αυτό το διάστημα το όνομα της εταιρείας «Λέκκας και Δρίβας» αρχίζει να γίνεται γνωστόν και εις τον ξένον εμπορικόν κόσμον χάρις εις τα βραβεία με τα οποία ετιμήθη εις διεθνείς εκθέσεις. Η μεγάλη αυτή επέκτασις είχεν επιβάλλει εις τον Δρίβαν να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1912 προς ανάληψιν της διευθύνσεως του εν Πειραιεί γραφείου και την θέσιν του εν Νέα Υόρκη ανάλαβεν ο εξάδερφός του Μιχαήλ Λέκκας ,αδελφός του συνιδρυτού.
Οι ιδρυταί της εταιρείας «Λέκκας και Δρίβας» εδοκίμασαν την χαράν της επιτυχίας πλήρως.
Είδαν το κατάστημά των να μεταβάλλεται με την πάροδο των ετών εις διεθνή εμπορικόν οργανισμόν με εργαστήρια εις την Ελλάδαν και εις ξένα κράτη και με παραρτήματα και αντιπροσωπείας εις πλείστα μεγάλα κέντρα.
Είδαν την επιχείρησίν των να καθίσταται μέσον διαδόσεως των Ελληνικών προιόντων και είδαν ,με πόσιν εμπιστοσύνην τους περιέβαλλε το κοινόν και πόσον δια της εμπιστοσύνης αυτής επιβραβεύθη η ειλικρίνεια και η τιμιότης αυτών .
 Ο Γεώργιος Λέκκας και ο Γεώργιος Δρίβας θα ημπορούσαν κάλλιστα να θέσουν εις το σήμα της εταιρείας των τας λέξεις «ισχύς μας η εμπιστοσύνη του κοινού» . Δια αυτό όταν απεβίωσαν οι δυο μετανάσται ,έφυγαν με το συναίσθημα ότι ως μετανάσται , ως Έλληνες ,ως Αμερικανοί ,αλλά και ως άνθρωποι επραγματοπόιησαν τους πόθους των σύμφωνα με τους κανόνες της φιλλαληλίας και με τας αρχάς της τιμιότητος.
Ο Γεώργιος Δρίβας απεβίωσεν την 9η Μαρτίου 1928 και μετά 41 ημέρας ακριβώς ,ήτοι την 19η Μαίου 1928 απεβίωσεν και ο Γεώργιος Λέκκας.

Έτσι , ήτο γραφτό από την Μοίρα όπως άρχισαν μαζί να τελειώσουν μαζί.
Ο Λέκκας και ο Δρίβας δεν ελησμόνησαν εις την διαθήκην των ούτε το χωριόν των ,ούτε το καθηκον των ως ανθρώπων.
Ο Λέκκας κατέλειπε μεγάλη ακίνητον περιουσίαν εις τον Πειραιάν δια να υπανδρεύονται από το εισόδημά της ορφανά κορίτσια του χωριού του.
Κατέλειπεν ένα ποσόν διά την ανέγερσιν εκκλησίας και άλλο ποσόν δια την κατασκευήν εις το χωριό του αμαξιτής οδού μήκους εννέα μιλίων.
Επίσης κατέλειπε σεβαστά ποσά εις το Ζάννειον Ορφανοτροφείον και εις το Γηροκομείον Πειραιά. Ο Δρίβας κατέλειπε τα αναγκαιούντα χρήματα προς ίδρυσιν γυμνασίου εις την γενέτειράν του και κατέθεσε το αναγκαίον κεφάλαιον από τους τόκους του οποίου ενετάλη να καταβάλλονται οι μισθοί των καθηγητών του.
Και κατέλειπε σεβαστά ποσά εις πλείστα ιδρύματα ως το Ζάννειον Νοσοκομείον ,το Ζάννειον Ορφανοτροφείον ,εις το Γηροκομείο Πειραιώς ,εις τον Φιλανθρωπικόν Σύνδεσμον ’’Αγάπη’’ ,εις τον Εθνικόν Στόλον της Ελλάδος και εις τον Ναόν του ιδικού του χωριού Ρηχαία και εις τον ναόν του Χάρακα ανήκοντος ωσαύτως εις τον Δήμον Ζάρακος.
Σήμερον ο επισκέπτης του Ιδρύματος τούτων βλέπει πλάκας φερούσας με χρυσά γράμματα το όνομα «Γεώργιος Δρίβας»και θαλάμους αφιερωμένους εις την μνήμην του.
Οι αείμνηστοι Λέκκας και Δρίβας θεμελιώσαντες την επιχείρισίν των επί στέρεων βάσεων αφήκαν άξιους διαδόχους και εδώ και εις την Ελλάδα.

                                                                             δημοσίευμα   στο  περιοδικό  ΛΑΚΩΝΙΚΑ - 1968