Ηρωικό φυτό........


 Όταν στην άκρη του κρημνού ,στην άνυδρη πέτρα πιάσει ρίζα και φουντώσει με θριαμβικά λουλούδια μια παραπούνα κι ανθέξει στις ανεμοθύελλες ,στο λιοπύρι και στο ζεματιστό λίβα πρέπει να λογαριάζεται μέσα στο φυτικό βασίλειο ηρωικό φυτό.
Τίμησε στη σύντομη ζωή του και τη ζωή και την οικογένειά του.Τέτοια λαμπερή ,πλουσιοδότρα και ηρωική η σύντομη διάβαση από τη ζωή του Βασίλη  Δημοσθένους Δασκαλάκη.
 Γεννήθηκε μέσα σε ένα μονιασμένο χωριάτικο σπιτικό ,σε μικρό ταπεινό χωριό ,τον Κάβαλλο,ξέμακρα από τους διαβασμένους και τους φημισμένους.
Η μητέρα του,πανωραίο δεκαοχτάχρονο κοριτσόπουλο της Αρεόπολης ,από πατέρα Πετρουνάκο και μητέρα Μαυρομιχαλοπούλα ,παντρεύτηκε χωρίς πολλή συζήτηση με το δάσκαλο ,του γειτονικού εκείνου μικροχωριού.
Γιατί ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι μιας οικογένειας από δεκατρία παιδιά και η μάνα της δεν είχε καιρό να πολυεξετάζει και να περιμένει.
Μια τόσο μεγάλη οικογένεια έπρεπε,όσο γινόταν γρηγορότερα να αραιώνει.Τα οικονομικά ήταν δύσκολα.Η διατροφή δεκατριών παιδιών στη Μάνη μέγα πρόβλημα.Με το δάσκαλο έφευγε κιόλας από το σπίτι  ένα θηλυκό στόμα.......................................................ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ







Όταν με πήρανε από το σπίτι μας δεν ήμουνα παραπάνω από δώδεκα χρονώ.
Θυμούμαι πως εκείνο το Καλοκαίρι είχα τελιώσει το σχολαρχείο και με τοιμάζανε για το Γυμνάσιο.
Ο πατέρας μου ,αν και φτωχός ,το είχε απόφαση να με προχωρέσει στα γράμματα ,γιατί όλοι λέγανε πως τα ΄παιρνα πολύ ,και δεν είχα αλήθεια μείνει σε καμία τάξη ως τότε.
Μόνο να τον άφηνε ο Θεός στη ζωή ,έλεγε ,και θα δάγκανε την πέτρα ,θα ‘τρωγε ψωμί κι ελιά να με στείλει στο πανεπιστήμιο.
Κι αν είχα μυαλό ,θα γινόμουν μια μέρα κανένας επιστήμονας ,που να γλιτώσω απ’το χωριό και να ζήσω σαν άνθρωπος στις πολιτείες.
 Από μητέρα είχα μείνει ορφανός από πολύ μικρός ,δε θα μουν ούτε δυο χρονώ τότε που πέθανε.όμως ο πατέρας μου είχε ξαναπαντρευτεί ,είχε πάρει μιαν ηλικιωμένη γυναίκα ,που δεν έκαμε παιδιά και με αγαπούσε καλύτερα από δικό της.
 Ήτανε πολύ μετρημένη και πολύ άξια νοικοκυρά ,κι αν και η περιουσία μας ήτανε φτωχική δε μας έλειπε ωστόσο τίποτε από το σπίτι.
Η αποθήκη μας ,αποκάτω από τη σοφίτα ,ήτανε γεμάτη λαήνια με μέλι ,με λάδι, μ’ελιές ,στον τοίχο κρεμόντουσαν λογής λογής ταγάρια με κουκερικά ,κεντητάρια σκόρδα και πλεξάνες κρεμμύδια ,μάτσα φασκομηλιά και ρίγανη ,και στην άκρη άκρη ,πλάι στις μεγάλες σακούλες με τον καρπό κειτότανε πάντα ένα σωρούλι πατάτες και ένα ασκουλάκι τυρί ,που το τυροκομούσε η μητέρα μας κάθε Άνοιξη.
Περίσσα για να πουλούμε δεν είχαμε ,μα δεν αγοράζαμε και τίποτε ,όλα τούτα ήτανε από το χτηματάκι μας πάνω στην Αγία Τριάδα ,που το καλουργίζαμε μοναχοί μας.Έξω απ’αυτό είχαμε κι αμπέλι κάτω στις Ομαλές και κάμποσων κουβελιώ χωράφι.
 Αληθινά ήταν πολύ καλοπίχερη γης το χτηματάκι μας ,με δυο μικρές μάνες νερό αναβρυστικό ψηλά προς το μέρος του λαγκαδιού ,με πενήντα εξήντα ρίζες ελιές και άλλα κλαδιά στη δώθε άκρη και με νοικοκυρεμένες λούρες περιβόλι και μποστάνι από το κάτω μέρος  της εκκλησιάς.
Γύρω τριγύρω φύτρωναν βάτα και αθάνατοι και ήτανε φραγή και δεν περνούσε τίποτα.
.................................................................................................................................................
.............................................................................................................................................

 Εδώ αναγνώστη, μεσολαβούν μερικά κεφάλαια ακόμα ,μερικά χρόνια ζωή ακόμα –αγώνας στα χέρια με τη Ζωή. .Αλλά αν καμιά φορά φωτιστεί και σένα ο νους σου και αποφασίσεις να ξεφύγεις από τα νύχια του μουγγού θεριού που σου είπανε για Μεγάλη Ζωή -κι αποφασίσεις να γυρίσεις στον ήλιο και στη γη και στον τόπο των πάππων σου –πρέπει να αναρωτηθείς πρώτα καλά καλά αν έχεις τη δύναμη του Μάκελ ,αν έχεις το κουράγιο να γίνεις το μικρό αδέρφι του Μάκελ.
Αυτός,για να μπορέσει να γυρίσει,μπόρεσε και γδύθηκε από όλα , δεν κράτησε τίποτα άλλο μέσα του πάρεξ την ψυχή του ,τον ήλιο και τη γη.



η ελλάδα ... π'αγαπώ




                       Υπάρχει  μια  Ελλάδα  που  αντιστέκεται  .... που επιμένει
                        αυτήν  που  εγώ  αγαπώ ...
                        -  ο  εσπερινός   σ'ένα  ξωκκλήσι
                        -  το  τσάμικο  σ'ένα  Αυγουστιάτικο   πανηγύρι
                        -  η μυρωδιά  απο το άγγιγμα  ενός  βασιλικού 


όταν υπάρχει γούστο ....




         ΧΑΡΑΚΑΣ  ... κυριακή   20  Ιούλη  - απομεσήμερο .... το χαγιάτι  της  Μαρίας .....


        

στην αυλή του μπάρμπα - Αντρέα ......




                                  Καλοκαίρι  του 1960 .
                                  στην αυλή  του  μπάρμπα - Αντρέα - στον ίσκιο της  κληματαριάς
                                  ακόμα  μυρίζουν  οι μεζέδες .....   
                                  τα  βράδια  του  σαββάτου .. των παιδικών  μας  χρόνων                              
                                  και τις  κυριακές  μετά  το  σχόλασμα   της   εκκλησιάς 
                                  χιόνης - κωτσιφιφλής - γιωρτσιβίλης - κατσάκος  - αντρέας  ναύαρχος
                                  και ο τάσος  ντάμπασης  ( μόνος  εν-ζωή )