αναθεώρηση - επικαιροποίηση ... στόχων



 
κατερίνα  σχοινά  - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ  1988
 

'' έφυγε ο Γιάννης ....... του μπλέτα ''






Στις 13 Νοεμβρίου 2012 απεβίωσε και κηδεύτηκε την επομένη στη Νέα Σμύρνη παρουσία πολυάριθμων συμπατριωτών ,γνωστών και φίλων ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ του Παναγιώτη και της Αγγελικής ,σε ηλικία 81 ετών.
 Η εξόδιος ακολουθία στην Αγία Φωτεινή ήταν ευπρεπεστάτη χοροστατούντος Μητροπολίτου
Νέας Σμύρνης κ.Συμεών ,επικουρουμένου υπό πολλών ιερέων ,μεταξύ των οποίων και οι Χαρακιώτες Αρχιμανδρίτης πατήρ Γεράσιμος και Ιερομόναχος πατήρ Θεολόγος.
Ο Γιάννης ήταν ένα από τα πέντε αγόρια (είχαν και μια αδελφή που πέθανε πολύ νέα) του μπαρμπα – Παναγιώτη (Μπλέτα)και της θεια Αγγελικώς (+ Σωτήρης ,Λάμπρος ,Δημήτρης , +Γιάννης +Σπύρος). όπως όλοι οι νέοι του χωριού έτσι και ο Γιάννης έφυγε από το χωριό για αναζήτηση καλύτερης τύχης στην πρωτεύουσα .
Πράγματι η εργατικότητα ,οι καλές αρχές της οικογένειας και της εκκλησίας ,που είχαν εμποτιστεί όλα τα παιδιά του χωριού ,τον δικαίωσαν ,γιατί κατόρθωσε ,όχι χωρίς κόπο και προσπάθεια ,να αναδειχθεί σε έναν από τους επιτυχημένους Χαρακιώτες έμπορους(επάγγελμα στο οποίο διακρίθηκαν οι Χαρακιώτες) .

υπαρξεις αιθεριες .......




                  ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ  2012 .
                  νανόχηνες  στον  υγρότοπο  της  λίμνης  κερκίνης .
                  θα  μείνουν εκεί  για  4  μήνες - να  ξεχειμωνιάσουν .
                  αριθμούν 20 ζευγάρια  και διανύουν  κάθε  χρόνο  4000χλμ
                  απο  το αρκτικό  κύκλο  έως  την  Μεσόγειο.
                  τέλη  Αυγούστου  στην  ΝΟΡΒΗΓΙΑ - Σεπτέμβρη  στην  ΟΥΓΓΑΡΙΑ
                  τέλη  Οκτώβρη  στην  ΕΛΛΑΔΑ.

                                                               απο την  ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ  ΕΤΑΙΡΕΙΑ
 

οι αγωγιάτες του χάρακα


Μία από τις γνωστές μεταθέσεις με έφερε από το τριεθνές (σύνορα Ελλάδας-Γιουκοσλαβίας-Βουλγαρίας) στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας στον άγονο και απομακρυσμένο Ζάρακα.
Σε ένα από τα παλιά πανδοχεία , το πανδοχείο Μολάων,του Σπανού ,το μοναδικό στην περιοχή,με περίμεναν δυο αγωγιάτες από το Χάρακα.
Ήταν ο Μιχάλης Γαβρίλης και ο Νίκος Φιφλής.Είχαν -ειδικά – σταλεί από το χωριό.
Αυλακωμένα πρόσωπα και ροζιασμένα χέρια,από τη σκληρή βιοπάλη,δείγμα της ζωής που κάνανε.
Σωστές ασκητικές μορφές, χωρίς κολακευτική εμφάνιση.
Δύο μουλάρια με ισχνά καπούλια ,με παρέλαβαν με τις αποσκευές μου,κατά το απόβραδο,για να με οδηγήσουν στο Χάρακα,του Ζάρακα.
ΜΙΧΑΛΗΣ  ΓΑΒΡΙΛΗΣ - ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΦΙΦΛΗΣ

Οι δρόμοι στο ορεινό συγκρότημα ήταν ανύπαρκτοι.Αργότερα,με τη θετική συμβολή του στρατού,κατασκευάστηκαν για να ΄΄σπάσει΄΄η απομόνωση των εδώ χωριών.
Ήλθε καιρός για να μπούνε στο κατώφλι του πολιτισμού.
Ήταν Σεπτέμβρης μήνας που άνοιγαν τα σχολεία.Έπρεπε να αναλάβω καθήκοντα.
Από στενά κι επικίνδυνα μονοπάτια –γιδοστράτες- που οδηγούσαν από Μολάους στα Κουπιά,φτάσαμε με το σούρουπο στο κτηνοτροφικό και εγκαταλελειμμένο αυτό χωριό.
Νερό πόσιμο από στέρνες.Ένα ξεροκόμματο βγαλμένο από το ταγάρι των αγωγιατών και λίγο κατσικίσιο τυρί,ήταν το βραδινό.
Η πορεία κοπιαστική συνεχίζεται από Κουπιά προς Χάρακα ,χωρίς να αντικρύσουμε τίποτα ιδιαίτερο.Ερημιά, αστροφεγγιά και απελπισία.Δεν ακούς,δε βλέπεις τίποτα.Πού πάμε.
Πολλά ερωτηματικά γεννιούνται και άσχημα προαισθήματα δημιουργούνται…
Γιατί τόση …ταλαιπωρία.Άραγε ήταν η μοίρα του τότε δασκάλου για να οδοιπορεί και να υποφέρει…
Οι αγωγιάτες σέρνουν τα κουρασμένα βήματά τους στα γνωστά και δύσβατα μονοπάτια ,χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας.Ύστερα από 5ωρη δύσκολη κι εξαντλητική διαδρομη ,φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μου.
Στην ταβέρνα του Αντρέα είχαν μαζευτεί χωρικοί.Περίμεναν τον ερχομό του νέου δασκάλου.Καλωσορίσματα και ευχολόγια!
Τακτοποίηση σε κάποιο ακατοίκητο σπίτι και τα συνηθισμένα μενού (γκόγκες)με βραστά ξηραμένα χόρτα.

ας κρατήσουν οι χοροί.........





                             26  ιουλη  1993  στον  ΧΑΡΑΚΑ  - αντάμωμα  στην  πλατεία
                                     στο πανηγύρι  της αγίας  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
                                              περίπου   20  χρόνια  πριν........
                                         νοσταλγία - θύμησες - ένας  κόμπος.........

                             Λάμπρο - Βικτωρία - Κώστα - Μάρκο - Σούλα - Τζένη - Χρηστίνα....
                              .........................................................................................................

εχει και ομορφιές .... αυτή η ΖΩΗ







                                
                                             απο   ΚΕΝΤΡΟ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ   ΜΟΛΑΩΝ

όταν το μεράκι ..... περισσεύει



 
Το τραγούδι αυτό είναι συρτό από το χωριό Πιστάματα Ζάρακα Ανατολικής Λακωνίας.
Ιδιαιτέρως αγαπητό στους Ζαρακίτες εντοπίζεται σε αρκετές μουσικές -λιγότερες ποιητικές- παραλλαγές (3 τουλάχιστον έχω καταγράψει εγώ).
 Τραγουδά η γιαγιά μου, Πολυξένη Παρδάλη (γεν.1948), κόρη Αναστασίου Χρ. Κόκκορη ή Φούρκα, με καταγωγή από το συγκεκριμένο χωριό.
Ο Ζάρακας, περιοχή σαφώς επηρεασμένη από την παράδοση της ΝΑ Πελοποννήσου, της Τσακωνιάς, της Κρήτης, των Κυθήρων, των Κυκλάδων, των Σπετσών, της Ύδρας, των Αρβανιτών της Αργολιδοκορινθίας, παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο μουσικοχορευτικό ιδίωμα.
Δεν είναι ούτε μοραΐτικο, ούτε νησιώτικο καθαρά.
 Αποτελεί ένα συνονθύλευμα αυτών των δυο.

07-11-2012........ΕΠΙΚΑΙΡΟ



 

όταν τα όνειρα .......δεν σταματούν το ξημέρωμα .





Πέρασε ένας περίπου χρόνος από την 31 Ιουλίου 2011 , που στο χωριό μας
έγιναν τα αποκαλυπτήρια της Προτομής του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΠΠΑ .
Ένα ακόμη μικρό ταξίδι έφτασε στο τέλος – ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε και όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή μας – αναπολούμε το συναρπαστικό της διαδρομής ,και κάνουμε τον απολογισμό μας.

    Στον προαύλιο χώρο των Τριών Ιεραρχών στο χωριό μας υπάρχει η προτομή του αείμνηστου Δημήτρη Πέππα ιερέως και δάσκαλου στο Χάρακα επί 35 χρόνια.
Τιμάται το πρόσωπο μα κυρίως δυο βασικοί θεσμοί της κοινωνίας μας, του δάσκαλου και του ιερέως.
  Επισημαίνουμε ότι Βιώσιμος θεωρείται ένας οικισμός όταν στον Δημόσιο Χώρο του αναδεικνύεται η ιστορία του η ταυτότητά του και ως προς τούτο θεωρούμε θετική  προς αυτήν την κατεύθυνση την συμβολή της προτομής.
Η ηθική συμπαράσταση των συμπατριωτών μας και οι προσφορές από το υστέρημά τους μας έδωσε ικανοποίηση ενώ τα σχόλια η αδράνεια και κυρίως η καχυποψία μιας μειοψηφίας μας αιφνιδίασε αρνητικά.
Ειλικρινά Κανένα πρόβλημα. Προχωρούμε μπρος ……………….
    Τέλος θερμά ευχαριστούμε τον Μητροπολίτη που δια της παρουσίας του τίμησε και επικύρωσε τον συμβολισμό της πράξης μας.

Φέρε ένα γκλούκι νερό να δροσιστώ λίγο.......



                             ΜΠΑΡΜΠΑ ΑΝΤΩΝΗΣ Ο «ΠΑΠΑΛΕΚΑΣ»

Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό ήτανε, ο καιρός άστατος ,λίγο μετά το σχόλασμα της εκκλησίας ανηφόριζα να μιλήσω έτσι να τα πούμε με τον μπαρμπα-Αντώνη τον «Παπαλέκα» όπως όλοι τον ξέρουμε .90 και κάτι χρόνων απόμαχος της ζωής ,μαζί με τη θεια –Λένη την σύντροφό του ,μένουν σε ένα λιτό μικρό σπιτάκι με δυο κάμαρες. Με υποδέχτηκε η θεια –Λένη με μαύρο φακιόλι στην κάτσπρη αυλίτσα μυρωδάτη από τους βασιλικούς. Ο μπαρμπα-Αντώνης μέσα στην κάμαρα ,τυφλός (δεν βλέπει πλέον καθόλου) –ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοντά στη σβηστή σόμπα ,στον τοίχο κρεμασμένη η παλιά του μαγκούρα και δίπλα του κάποιο παλιό τρανζιστοράκι παρέα στη μοναξιά του . Τον καλημέρισα τον χαιρέτησα και πιάσαμε την κουβέντα.

-  Πόσο χρονών είσαι μπαρμπα-Αντώνη ;
-  90 και κάτι ξέρω κι εγώ η ταυτότητα ξέρει.

-  Αλήθεια ,πες μου κάτι για τα νεανικά σου χρόνια;
-  Πήγα σχολείο μέχρι την Τρίτη τάξη και μετά το 1911 έφυγα για την Ύδρα υπηρέτης
   σε ένα μπακάλικο όπου κάθισα μέχρι το 1915.
   Κατόπιν πήγα στον Πειραιά και δούλευα αρτοποιός μέχρι το 1917 που πήγα φαντάρος.   
   Στην αρχή Φλώρινα και μετά Μικρά Ασία έφτασα μέχρι τον Σαγγάριο και μετά οπισθοχώρηση .
   Πρώτα Σμύρνη γύρισα στον Πειραιά το 1922.

  -  Γιατί χάσαμε τον πόλεμο μπαρμπα-Αντώνη;
  -  Αχ… ξέρω εγώ ,πήγαμε μέχρι τον Σαγκάριο και γυρίσαμε.Προπαγάνδα θάπεσε μέσα .
     Τέλος πάντων. Τι λέγαμε;  α ναι . Αφού ήλθα στον Πειραιά κάθισα 7-8 μήνες και μετά Χάρακα
     και   κούρνιασα εδώ. Μετά Αγιάννη –Κόκκινη Λούτσα –Μπογλέρι δούλευα μέρα και το βράδυ ,
    ύπνο στην Κόκκινη Λούτσα.
    Έκανα τον υλοτόμο παράλληλα έκανα κι άλλες δουλειές ,γεωργία ,κράταγα στρούγκα κ.λ.π.  
    Ήμουνα με τον Παναγιολάζαρο στην Κόκκινη Λούτσα είχαμε ένα βαρελάκι με κρασί ,
    το βάζαμε στη  στέρνα και το βράδυ το πίναμε.

  - Τώρα που τα θυμάσαι ...ήταν όμορφα κείνα τα χρόνια;
  -  Δύσκολα χρόνια μα πιο όμορφα.Επεμβαίνει στη συζήτηση η θεια – Λένη .
    Σώπα συ!εγώ θα τα πω! Φέρε ένα γκλούκι νερό να δροσιστώ λίγο.Την επαναφέρει στην τάξη
    ο  μπαρμπα Αντώνης .
   Ο κόσμος ήταν καλύτερος τότε ,πιο αγνός κι η ζωή τώρα που τη θυμάμαι ήταν όμορφη.
   Όταν πήγαινα στην Κόκκινη Λούτσα έβγαινα στην Τσεμπέριζα κι ερχόταν η μυρωδιά της ρίγανης
    και   δε σου ΄κανε καρδιά να φύγεις, μετά το μούντρι κι ερχόταν η μυρωδιά της αφάνας
    και έβγαινα στην Κόκκινη Λούτσα και έρχονταν η μυρωδιά του ελάτου ,ήταν όμορφα πολύ.
    Όμορφα παλιά χρόνια.
    Ο Χάρακας εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικός τι να πρωτοθυμηθείς τον μπαρμπα – Καραγκιόζη
    με  τα αστεία του ,τον Ντάκοση και άλλους ,τώρα 5 κούκοι μείναμε .
   Θυμάμαι τώρα όταν έκοβα ξύλα στο βουνό τραγούδαγα-τραγούδαγα κι έκοβα ξύλα .
   Θα σου πω κι ένα τραγούδι πούλεγα

      «Επέρασα ένα πρωί από κει -επέρασα και σε καλημέρισα
         και νόμισες ότι σ’αγάπησα
       πλενόσουν και λουζόσουνα  -   στον καθρέπτη κοιταζόσουνα»

- Καμιά ιστορία παλιά θυμάσαι να μου πεις;
- Όταν είχα έλθει στο χωριό απ’την Αθήνα το 1922-1923 ο πατέρας μου με έστειλε να φυλάξω
   τα  κατσίκια μην πάνε στα χωράφια ,ήτανε κει στη Λεκαναγκέρα που αργότερα έφτιαξα
    το κρεβάτι όπως το λέω που ξαπόσταινα το απόγευμα αγναντεύοντας την παραπόλα.
   Να μην τα πολυλογώ με παίρνει ο ύπνος και αργότερα περνούσε από κει ο Ρούμελης .
   «Πού ναι ρε τα κατσίκια»μου λέει. «Ξέρω γω που είναι τώρα
     πριν καμιά ώρα εδώ ήτανε»του αποκρίθηκα.


- Θέλω να μου πεις τώρα γιατί σου έχει βγει το παρατσούκλι «Παπαλέκας»;
- Να σου πω. Όταν ήμουν στο στρατό έκανα και τον ψάλτη και με έβγαλαν
   πετρο-λέκα - Παπα-λέκα και από τότε μού μεινε.

  - Κάτι άλλο τώρα. Πριν κάμποσα χρόνια εκτός από τος άλλες ασχολίες σου , έκανες και
    εξαγωγές δοντιών ,ήσουν ο οδοντίατρος του Χάρακα ,και μάλιστα είχες ελαφρύ χέρι.
   Αλήθεια για πες μου γι αυτή την τέχνη;
-  Ο γιατρός ο Πετρολέκας Θεός σχωρέστον μου είχε δώσει μια δοντάγρα κάτι σαν τανάλια
   κι έβγαζα δόντια. Πρώτα-πρώτα απ’αυτόν έβγαλα 2 δόντια ,δεν πόνεσε και μου έδωσε
   το εργαλείο .Θα πρέπει να είχα ελαφρύ χέρι γιατί όποιος πόναγε κι είχε χαλασμένο δόντι
   σε μένα ερχότανε.

Η ώρα περνά ο μπαρμπα Αντώνης φαίνεται κουρασμένος ,η θεια –Λένη πήγε κάτι για το καλό να με τρατάρει.Στα γρήγορα φέρνει μια τσίπα ένα μελομακάρονο και δροσερό στερνίσιο νερό.
Πάμε στην άλλη κάμαρη στο σαλόνι με τον κομό και πάνω στους τοίχους φωτογραφίες – φωτογραφίες ,παππούδες-γιαγιάδες –πατεράδες –ο μπαρμπα –Αντώνης παλικαράκι παιδιά-εγγόνια η ζωή του σπιτιού ,η ελπίδα των γηρατειών και πάνω στο νυφικό κρεβάτι η «καλημέρα»της θεια-Λένης .16 χρονών το κέντησα ,μου ‘λεγε αργότερα.

 


- Πες μου θεια –Λένη και κάτι για σένα.
- Τι να πω εγώ Σπύρο μου ,εμείς είμαστε αγράμματοι-ντουβάρια.
  14 άτομα μεγαλώσαμε στο σπίτι χωρίς κρεβάτια με 2 σαίσματα ,μια τράβα παίρναμε
  για μαξιλάρι ,το βράδυ ξενυχτούσαμε λαναρίζοντας μαλλιά.
  Τα φαγητά μας ήταν : φακές –στάρι-κουκιά , αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι πέθαιναν σαν
  τα μουλάρια.
  Όμως δεν πρέπει ο άνθρωπος να το βάζει κάτω πρέπει να κάνει κουράγιο .
  Θα σου πω μια ιστορία που ΄λεγαν οι παλιοί.