ΧΑΡΑΚΙΩΤΙΚΑ .... Φεβρουάριος 2012

O Χειμώνας πλησιάζει στο τέλος του ,αφού μας άφησε τσουχτερό κρύο και ασυνήθιστη παγωνιά .
Τα πολλά χιόνια στη Βόρεια Ελλάδα ,δεν επισκέφτηκαν εφέτος το χωριό μας ,μόνο λίγο το «πασπάλισε».
 Οι ελιές στο Δρίμισκο είχαν εφέτος το χωριό μας καλή καρποφορία .
Η συλλογή του ελαιοκάρπου έχει ήδη τελειώσει .
Οι καλλιεργητές - παραγωγοί όμως έχουν απομείνει δυο –τρεις (Γιάννης Δ.Πετρολέκας ,Νίκος Π.Πετρολέκας ,Μαρία Ροβάτσου.)
Τα άγρια χόρτα του βουνού ,λόγω καιρού είναι σπάνια .ίσως φυτρώσουν και αναπτυχθούν αργότερα για να φάμε κανένα αρμάθι σανό ,το Καλοκαίρι .
 Ο κακός καιρός εμπόδισε και την καθιερωμένη εκδρομή του Συλλόγου μας για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών ,που θα έδινε μια κάποια ζωντάνια μέσα στη Χειμωνιάτικη ερημιά ,για την τόνωση της ψυχολογίας των ηρωικών κατοίκων που μόνιμα διαμένουν όλο το Χειμώνα εκεί.
Δύο ακόμη Χαρακιωτόπουλα επέρασαν τις πύλες των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Ο Δημήτριος Πετρολέκας του Αναστασίου και της Ελένης ,εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ,τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής.
 Ο Αλέξανδρος Γραμμένος του Γεωργίου και της Χρυσάνθης εισάγεται στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ,τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων.
Συγχαρητήρια και εις ανώτερα

Ο Χειμώνας φεύγοντας άφησε και δυσάρεστα γεγονότα :
Πρόσφατοι δύο θάνατοι συμπατριωτών μας.

ΗΛΙΑΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ ετών 91,απεβίωσε την 2-12-2012 στον Πειραιά και κηδεύτηκε την επομένη στο χωριό. Ήταν ο μονάκριβος γιος ,μέσα σε έξι αδερφές ,του Ιωάννη και της Αθηνάς (Αθηνόγιαννη) .
Είχε νυμφευθεί την Αθηνά Γιωργαντώνη από τον Άγιο Δημήτριο με την οποία απέκτησαν ένα γιο τον Γιάννη ,αποκατεστημένο οικογενειάρχη στην Αθήνα .
Νέος και αυτός όπως και άλλοι έφυγε από το χωριό για καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα ,επί πολλά χρόνια μόνιμος κάτοικος Αιγάλεω.
Υπήρξε ένας καλός οικογενειάρχης ,εργατικός ασχοληθείς σε πολλές δουλειές ,με ζωντάνια και λόγο και άποψη για τα συμβαίνοντα στο χωριό.

 ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΡΟΒΑΤΣΟΥ χήρα του Φάνη Ροβάτσου ετών 79 ,απεβίωσε στις 20 Φεβρουαρίου 2012 ,στο Π.Φάληρο και κηδεύτηκε εκεί .
Η μονάκριβη κόρη του μπαρμπα – Θεμιστοκλή και της θεια –Χρυσάνθης Παπαγεωργίου .

Είχε παντρευτεί τον Φάνη Δ.Ροβάτσο με τον οποίο απέκτησαν δύο εκλεκτές κόρες την Αγγελική και τη Χρυσάνθη που ζουν αποκατεστημένες στην Αθήνα.

Πόλεμος ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ - ΑΡΓΕΙΩΝ και ο ΖΑΡΑΚΑΣ

Οι μετακινήσεις των λεγομένων Δωρικών φύλων ,για τις οποίες δε διασώθηκαν ιστορικές μαρτυρίες αλλά αντλούμε τις σχετικές ειδήσεις από τοπικές παραδόσεις ,και η εγκατάστασή τους στα ελληνικά εδάφη σηματοδότησαν για την Ελλάδα μια νέα εποχή ,κατά την οποία άλλαξε ριζικά η ζωή της.
Οι νέοι κάτοικοι ,τολμηροί και δυναμικοί ,άξιοι πολεμιστές ,αγωνίστηκαν εναντίον του ντόπιου στοιχείου που προσπάθησε αρχικά να αμυνθεί στους προδωρικούς οικισμούς του ,και κατόρθωσαν τελικά να σχηματίσουν ισχυρά αυτόνομα κράτη ,όπως του Άργους και της Σπάρτης ,για τα οποία η κατοχή της Κυνουρίας ,επομένως και της περιοχής του Ζάρακα ,αποτέλεσε επί μακρόν το μήλο της έριδος.
Αρχικά η ομάδα των Δωριέων που ήλθε και εγκαταστάθηκε στην Αργολίδα και δημιούργησε το δωρικό κράτος του Αργους κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. αιώνα ,σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ,έχει κατορθώσει να συμπεριλάβει στα εδάφη τη Θυρεάτιδα γη και νοτιότερα την Κυνουρία .
Έχει θέσει υπό τον έλεγχό του ολόκληρη την ανατολική ζώνη του Πάρνωνα ,κατά μήκος των ακτών ,δηλαδή την περιοχή των Κυφάντων ,του Ζάρακα ,της Επιδαύρου Λιμηράς και τη χερσόνησο του Μαλέα και έχει προωθηθεί ως τα Κύθηρα .
Οι κάτοικοι των ορεινών αυτών περιοχών εντάχθηκαν στη δύναμη του Άργους ως ελεύθεροι χωρίς πολιτικά δικαιώματα και αποτέλεσαν τάξη αντίστοιχη εκείνης των περιοίκων της Σπάρτης .
Δε γνωρίζουμε πολλά για την ιστορία του Άργους αυτής της εποχής –επομένως και της περιοχής μας- πέρα από τις συγκρούσεις του με γειτονικά κράτη και κυρίως με τη Σπάρτη στην προσπάθεια της εδαφικής του επέκτασης .
Η κυριαρχία όμως των Αργείων στα παράκτια εδάφη του Πάρνωνα δεν ήταν νόμιμη.
Η δωρική Σπάρτη ,η άλλη μεγάλη δύναμη ,στις επεκτατικές της τάσεις βρήκε μόνιμο αντίπαλο το κράτος του Άργους με το οποίο είχε βάλει στα ΒΑ και Α μακρά κοινά σύνορα ,από τη στιγμή που οι Αργείοι κατέλαβαν τις ανατολικές λακωνικές ακτές μέχρι τα Κύθηρα .
Αφού λοιπόν η Σπάρτη ,με την κατάκτηση των Αχαικών πόλεων Αμυκλών ,Φάριδος και Γερονθρών είχε ήδη επεκτείνει το κράτος της προκειμένου να εξασφαλίσει διέξοδο προς τον Λακωνικό κόλπο και αφού στο μισό του β΄μισό του 8ου αιώνα π.Χ. υπέταξε τους Μεσσηνίους κατά τον α΄μεσσηνιακό πόλεμο ,στράφηκε προς τα ανατολικά διεκδικώντας την Κυνουρία ,η οποία τελικά παρέμεινε στους Αργείους ακόμα για έναν αιώνα με τη νίκη τους στις Υσιές το 669 π.Χ.
Στο μισό όμως του 6ου αιώνα οι Σπαρτιάτες επανέρχονται και πάλι στη διεκδίκηση των εδαφών της Κυνουρίας.
Στη θρυλική σύγκρουση του 546 π.Χ. ,τη γνωστή μάχη της Θυρεάτιδας,που αναμετρήθηκαν αρχικά 300 Αργείοι και 300 Σπαρτιάτες ,κρίθηκε η τύχη της Κυνουρίας καθώς και των ανατολικών παραλιών της Λακωνικής .
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ,οι τελικοί νικητές ,οι Σπαρτιάτες ,αφαίρεσαν από τους Αργείους τα διεκδικούμενα εδάφη.
Το «αποτέλεσμα» ,γράφει ο W.Forrest , «ήταν σαφές η Θυρεάτις έγινε σπαρτιατική και μαζί με αυτή όλη η παραλιακή λωρίδα μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας και τα Κύθηρα».
Έτσι τα παράλια πολίσματα Κύφαντα και Ζάραξ προσχωρούν στη συμμαχία της Σπάρτης .
Είναι δύο από τις περιοικίδες πόλεις της.

Για τις δυο αυτές πόλεις ,για τις οποίες δεν έχουμε ειδικές ειδήσεις ,υποθέτουμε ό,τι ίσχυε για τις άλλες.Οι κάτοικοι των περιοικίδων πόλεων ονομάζονταν κατά την αρχαιότητα Λακεδαιμόνιοι ,και οι κάτοικοι της Σπάρτης ,Σπαρτιάτες ή Λακεδαιμόνιοι.
Ζούσαν με τις αγροτικές ασχολίες καλλιεργώντας τους ορεινούς ή παράλιους τόπους τους,που βρίσκονταν γύρω και μακριά από την πλούσια κοιλάδα του Ευρώτα και του Έλους ,περιοχές που εκμεταλλεύονταν οι Σπαρτιάτες.
Τιμούσαν τους δικους τους θεούς ,χρησιμοποιούσαν τη δωρική διάλεκτο και ήταν αυτόνομοι κατά τη διάρκεια της ειρήνης .
Διατηρούσαν πολιτικές σχέσεις με της Σπάρτη ,που υιοθέτησε το σχήμα αρχής ,που ίσχυε στο παρελθόν οι περισσότερες από τις περιοικίδες πόλεις που είχαν ιδρυθεί πριν την άφιξη των Δωριέων.

ΒΑΘΙΕΣ ΟΙ ΡΙΖΕΣ .......

Γύρω  στο  1958 - Νοέμβρη  μήνα  στο  ΧΑΡΑΚΑ

Μετά  τους  ταξιάρχες - παίρναμε  τα  κουμάντα  και  ντουγρού  για τα  χειμαδιά.

ο  κίτσος  ένα  μαύρο  γαιδούρι  φορτωμένος  με κότες - ρούχα -λεβέτι- τετζέρια

όλα  τα χειμωνιάτικα  και  την αφεντιά  μου.

απο  κουλοχέρα  για  την ΣΥΚΙΑ   στο   '' Μπέτσι ΄΄

με τα παραμύθια κοιμούνται τα παιδιά ... και ονειρεύονται οι μεγάλοι

                                                                  Ο ήλιος και το νερό

 Μια φορά κι έναν καιρό ,τα πολύ παλιά χρόνια ,τότε που όλα στον κόσμο ήταν αλλιώτικα ,ήλιος και νερό ζούσαν και τα δυο πάνω στη γη κι ήτανε φίλοι αγαπημένοι.
Ο ήλιος έμενε με τη γυναίκα του τη σελήνη.Το νερό ζούσε με τη γυναίκα του τη θάλασσα και το συγγενολόι της,τα κύματα και τα ψάρια.
 Συχνά πυκνά πήγαινε ο ήλιος να δει τι γίνεται ο φίλος του το νερό.Μα το νερό ποτέ δεν πήγαινε στο σπίτι του ήλιου.
 -Γιατί ,στ’αλήθεια ,δεν κοπιάζεις και συ καμιά φορά στο σπιτικό μου;ρώτησε ο ήλιος μια μέρα.
-Α,δεν γίνεται ,αποκρίθηκε το νερό.Εγώ μονάχος μου πουθενά δεν πηγαίνω.Αν ερχόμουν ,θα ΄πρεπε να πάρω μαζί και τους συγγενείς μου.
 -Ακου λόγος!πειράχτηκε ο ήλιος .Και βέβαια να πάρεις .Χαρά μεγάλη θα ‘ναι για μένα και τη γυναίκα μου να σας φιλέψουμε όλους.
-Ούτε αυτό γίνεται ,κούνησε το κεφάλι λυπημένα το νερό.Είμαστε τόσοι πολλοί ,που δεν θα χωρέσουμε.Έτσι και κάνουμε πως ερχόμαστε ,η γυναίκα σου και συ δε θα ΄χετε παρά να φύγετε από το σπίτι.
-Και για αυτό στενοχωριέσαι;γέλασε ο ήλιος.Θα χτίσω τότε ένας σπίτι πολύ μεγάλο.Θα χτίσω αμέσως ένα παλάτι.Από χρυσάφι ,άλλο καλό.Έχω μπόλικο.
-Χτίσε μια και το θέλεις ,μα να το ξέρεις:θεόρατο πρέπει να ΄ναι για να το χωρέσουμε.
-Εννοια σου ,έννοια σου !γέλασε πάλι ο ήλιος κι έφυγε βιαστικά .
 Γύρισε πίσω,έκανε λόγο της κυράς του της σελήνης για το μεγάλο το σπίτι και κείνη συμφώνησε.Έβαλε τότε ο ήλιος όλο του το χρυσάφι και σε λίγο καιρό ένα πελώριο ονειρεμένο σπίτι –το καινούριο τους σπιτικό – ήταν έτοιμο να δεχτεί το νερό και τους συγγενείς του.
-Είσαι σίγουρος πως είναι αρκετά μεγάλο ; ρώτησε δύσπιστα το νερό σαν πήγε ο ήλιος να το προσκαλέσει.
Είσαι σίγουρος πως θα χωρέσουμε όλοι; Και βέβαια είναι μεγάλο ,αποκρίθηκε ο ήλιος καμαρωτά ,και βέβαια θα χωρέσετε όλοι.
 Ξεκίνησε ,λοιπόν , το νερό με τη γυναίκα του και το συγγενολόι ,έφτασε μπροστά στο τρανό παλάτι και πριν να μπει ρώτησε πάλι τον ήλιο:
Είσαι σίγουρος πως θα χωρέσουμε όλοι; -Και βέβαια είναι μεγάλο ,αποκρίθηκε εκείνος περήφαναΚαι βέβαια θα χωρέσετε.
 -Και αν μας πέσει μικρό και σου κάνουμε καμιά ζημιά; Αν στο τέλος δεν έχετε ούτε πού να σταθείτε του λόγου σου και η κυρα-σελήνη;
-Έμπα και μη σε νοιάζει ,ξανάπε ο ήλιος ,που τον είχε πιάσει το φιλότιμο.Το παλάτι μου το ΄χτισα για χατήρι σου.
Τι να κάνει και το νερό ,μπήκε στο παλάτι και μεμιάς πλημμύρισε το υπόγειο κι όλο το πρώτο πάτωμα.Τρομαγμένος ο ήλιος τότε,άρπαξε τη σελήνη κι ανέβηκαν βιαστικά στο παραπάνω ,για να μη μουσκέψουν.
 -Είσαι σίγουρος πως θα χωρέσουμε όλοι;φώναξε πίσω του άλλη μια φορά το νερό.

ε νικε κουλιονε ντε γκροπα πνονιεμ ......

                                                         Ο μπαρμπα-Διαμαντής

 Ο μπαρμπα-Διαμαντής από τα Πιστάματα ,ως νέος ,στην Αμερική που ζούσε,είχε αρκετούς φίλους.Έβλεπε όλους εκεί που γιόρταζαν τα γενέθλιά τους ήθελε να τα γιορτάσει κι αυτός ,όμως δεν ήξερε πότε ήταν γεννημένος.
όταν επισκέπτηκε την Ελλάδα απευθύνθηκε στη μάνα του και της είπε : «Μαμα κουρ ουλιές» -«θυμάσαι Μάνα πότε γεννήθηκα;) - «Ε νικε κουλιόνε ντε γκρόπα πνονιεμ (Εε δεν το θυμάμαι ;Στις Γκρόπες καματεύαμε). -Μα ζούνε πονοτε –έρδα ετε μπέρα ατιε ντακόν»(Με πιάσανε οι πόνοι και ήρθα και σε έκανα εκεί στην άκρη).
 Θυμωμένος ο μπαρμπα-Διαμαντής της λέει: -όχι πού γεννήθηκα ρε μάνα ,αλλά πότε γεννήθηκα;Και σε ποιο μητρώο είμαι γραμμένος;
Η μάνα του πού να ξέρει το μητρώο ,παράκουσε κιόλας: «-νικε ντιου μικρό»(Δεν ξέρω γω τι θα πει «μικρό»).
 -Στην Κοινότητα Μάνα ,στα βιβλία δεν μ’έγραψες; -«Χάντε βρε βατ άντε γκα Αμερική τζουτ ατα τ’Δαίμονι» (χαντε ντε ,που πήγατε εκεί στην Αμερική και μάθατε αυτά του Δαίμονα).

                                                                  Ο Καραμελάς

Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ορφάνεψε μικρός 12 χρονών.
Στα 14 του χρόνια μετανάστεψε στην Ρουμανία ,όπου έζησε εκεί 15 χρόνια δουλεύοντας σε ζαχαροπλαστείο.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ,βγαίνοντας στο Κυπαρίσσι με το καίκι ,κάποια γριούλα ονόματι θια –Αγγελίνα τον πλησίασε και του λέει : -Ποιανού είσαι ρε καλόπαιδο και από πού έρχεσαι;
-Είμαι από τον Χάρακα γιος του Ζαχαριά κι έρχομαι από τη Ρουμανία.
-Εκεί στην Ρουμανία που ήσουνα τι δουλειά έκανες; -Καραμέλες έφτιαχνα.
 -Ω να σε πάρει «Καραμελά»
Και τότε έμεινε το παρατσούκλι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

                                                                    Ο Κατσώρης

Ο μπαρμπα-Αποστόλης ο Κατσώρης από το Κυπαρίσσι κάποτε του στειλε ο γιος του δώρο ένα ξυπνητήρι .
Όταν κατέβηκε από το «Μύρο»στο χωριό ,περίεργος ρώτησε τη γριά του ,τι ήταν αυτό που χτυπούσε ρυθμικά.
-Μωρ πλιακ αγιο λιοπα Σταύρος ,νικ φλιε τερε τανα αναχαραξατε «Μωρη Γριά αυτή η αγελάδα του Σταύρου δεν κοιμάται όλη τη νύχτα ,αναχαράζεται ).
Τότε η γριά τον παίρνει ,του δείχνει το ξυπνητήρι και του λέει :
 -Έλα γέρο εδώ ,αυτή η αγελάδα είναι του Σταύρου.

δεν ζησαμε .... την μέρα που δεν γελάσαμε

ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΧΑΡΑΚΑ

                                              ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ι.ΠΡΙΦΤΑΚΗΣ  (Αμερικάνος)

 Έφυγε για την Αμερική γύρω στα 1870-1875 ,γύρισε στο Χάρακα το 1893 όπου παντρεύτηκε την Παρασκευή Πετρολέκα ,πρώτη ξαδέρφη του του ευεργέτη Γεωργίου Πετρολέκα και απόχτησε οχτώ παιδιά το Γιάννη ,το Μιχάλη ,τον Παναγιώτη,τη Σοφία,το Μήτσο ,την Ειρήνη ,το Γρηγόρη και το Μπάμπη. Άνοιξε το γνωστό μαγαζί του «Αμερικάνου» ,που συνέχισε μέχρι τα τελευταία χρόνια ο αείμνηστος γιος του Παναγιώτης.Πέθανε το 1920.

                                                     ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΡΟΒΑΤΣΟΣ (Τσάμης)

Θείος του Κατσάκου και του Αβράμη.Από τους πρώτους και γραφικούς προέδρους.Μας διηγείται ο Βασίλης Ρεπούσης το εξής ωραίο περιστατικό για τον μπαρμπα-Τσάμη ,που τον θυμάται γιατί του άρεσε να παίζει χαρτιά και να κάνει παρέα με νέους.
 «Γραμματέας τότε ήταν ο Πολύδωρος από τα Πιστάματα και ο μπαρμπα Τσάμης δεν του είχε πολύ εμπιστοσύνη γι αυτό έβαζε τη σφραγίδα στην τσέπη και πήγαινε στο Νομάρχη και απαιτούσε να γράψει ο ίδιος ο Νομάρχης τις αναφορές.
όταν ο νομάρχης ,ο οποίος του έδειχνε μεγάλη συμπάθεια γιατί ήταν ωραίος τύπος ,του έλεγε ότι αυτή είναι δουλειά του Γραμματέα αυτός απαντούσε ,δεν έχω τα μπιστά =δεν έχω εμπιστοσύνη , σκρουά γραμματί =να το γράψεις εσύ και συμπλήρωνε στρίβοντας το μουστάκι του
«Κουτ καμ κίμπιτι γαιδούρ»=εδώ έχω το πόδι του γαιδουριού ,εννούσε τη μεγάλη σφραγίδα που μοιάζει σαν το πόδι των γαιδουριών.
Πέθανε το 1941 στον Χάρακα σε μεγάλη ηλικία(80 ετών).Είχε τρία παιδιά δυο αγόρια κι ένα κορίτσι όλα στην Αμερική.

                                                ΙΩΑΝΝΗΣ Π.ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ (Ρούμελης)

Γεννήθηκε το 1879.Έφυγε για την Αμερική το 1903 και γύρισε στο Χάρακα το 1911.
Παντρεύτηκε το 1912 την Αναστασία Κόκκορη από τα Πιστάματα και απόκτησαν 9 παιδιά τη Ματίνα,τον Παναγιώτη ,τη Μαρίνα ,το Μίχο,το Δημήτρη ,το Θόδωρο,τον Ανδρέα ,την Ελένη ,την Καλομοίρα (πλην της Ματίνας και του Μίχου όλοι οι άλλοι εν ζωή.) Εκτός από την αγροτική ζωή ήταν ακούραστος αγωγιάτης αλλά και μανάβης.Με τη βροντώδη φωνή του διαλαλούσε το εμπόρευμα και ιδίως τις ντομάτες από τα Λεβέτσοβα(10 ώρες δρόμο).Ήταν καλοκάγαθος και αγαπητός άνθρωπος.Πέθανε το 1957 σε ηλικία 78 ετών.

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚ. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ 1852- 1938

Ο  ΚΩΣΤΑΣ  ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΣ  αδελφός  του ευεργέτη  με την γυναίκα  του

ΕΛΕΝΗ  ΣΠΕΤΣΙΩΤΗ  1867- 1974  και την  κόρη  τους  ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ

Ο ΝΊΚΟΣ  γιος  του  ΚΩΣΤΑ   με την γυναίκα  του  ΤΟΥΛΑ.

Εργάστηκε  στην  Αμερική  στην επιχείρηση  του θείου  του lekkas & drivas

Eζησε  τρεις  αιώνες   1900-2000

                                                Η  ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ  1895-2000  παντρεύτηκε  τον
                                                                 ΚΩΣΤΑ  ΣΑΡΡΗ  απο την  Ατάλλεια.

   Ο ΚΩΣΤΑΣ  με την  γυναίκα  του  ΕΛΕΝΗ  με  τις κόρες  του

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ  1890 - 1982   και  ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ

για τους ξενητεμένους ......

λυχνάρι    ΤΕΥΧΟΣ 12-13   ιανουάριος  1990

ΧΑΡΑΚΑΣ .... απο τα παλιά

ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΑΣ ......

                                 ανθισμένο  άτομο  του  ενδημικού  Athamanta  arachnoidea
                               παρατηρείται  στον Πάρνωνα (χιονοβούνι-κορακιά-κουλοχέρα)

κεφάλιο  του  ενδημικού  centaurea  pseudocadmea

παρατηρείται  στον πάρνωνα ( γαιδουροβούνι- χιονοβούνι )

άτομο του ενδημικού  Klasea cretica

παρατηρείται  στη κοιλάδα του Λαμπόκαμπου 

 στην Κρεμαστή και στην κουλοχέρα

άτομο   του  Lilium  candidum  ( κρίνος  της παναγιάς )

παρατηρείται στην Ανατολική  Λακωνία

άτομο του ενδημικού  Hypericum taygeteum

παρατηρείται  στον πάρνωνα ( χιονοβούνι - κορακιά )

Μια χούφτα χώμα λιγοστό - και πουθενά σταλαγματιά νερό

ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ

 Μια χούφτα χώμα λιγοστό - και πουθενά σταλαγματιά νερό.

 Άγρια κακοτράχαλα βουνά - αραδιασμένα στη σειρά

 ανάλαφρα ντυμένες οι κορφές - με θυμάρια,ρύκια ,φάνες γλαντινιές.

 Μύριους αιώνες ορθώνονται ψηλά - Με κείνη την αέρινη αιώνια άγρια ομορφιά.

Ακούς και σου μιλάνε με τη δική τους  τη φωνή -  πούρχεται κάθε στιγμή , ανάκατη

με κείνο,του καταγάλανου ουρανού αέρινο φιλί  -  και σου αγγίζει την ψυχή

Μια χούφτα χώμα κομμάτι γης αδιάβατο ξερό - μα τόσο φιλόξενο ,

με μια ζεστή καρδιά

με λίγα χρυσωμένα στάχυα μ’ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, κοντά του γίνεσαι αδελφός

του δίνεις την καρδιά σου -  δεν μπορείς να του την αρνηθείς.

Τροκάνια ακούγονται αγνάντιο στην πλαγιά 

στη μια στροφή τους αντιμιλούν με τα πουλιά - στην άλλη αντιλαλούνε τα βουνά.

Κι απ’την αρχή ξαναδιπλώνουν ακολουθούν τον κλέφτικο σκοπό

που παίζει με το τσαφάρη το τσοπανόπουλο σκαρφαλωμένο -  στα κράκουρα πάνω στο ψηλό ζυγό. Πετιέται η πέρδικα από το γαλάρι αντικρυστά εκεί ψηλά -  και το δικό της το τραγούδι αρχινά.

Ανεμίζουν τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό  - πάνε από κει,πάνε από δω

και με τον ήλιο παίζουνε κρυφτό.

Στέκομαι και συλλογιέμαι , μια χούφτα χώμα λιγοστό -  χωρίς σταλαγματιά νερό

και πόσα τούχω να του πω.

Στη πάνω χούνη στο ζυγό -  στο μεσοχείμωνο πυρώνει το σπαρτό.

Και το χορτάρι που έχει παντού ξεπεταχτέι -  σκορπάει μια αλλιώτικη δική του χάρη περισσή.

Η καψιρόνα όλο στριφογυρνάει  - κάνει πως λιάζεται ,κι όλο τα μπουσουκάπια τσιμπολογάει .

Στο ξακρισμένο το πεζούλι απ’άκρη σ’άκρη λαμπυρίζει το καταπράσινο σπαρτό

και με τα’αγέρι πέρα δώθε από πεζούλι σε πεζούλι παίζουνε κυνηγητό.

Από την άκρη στο πεζούλι η ολάνθιστη αμυγδαλιά χαμογελάει στον καταγάλανο ουρανό

κι αλλάζουνε φιλιά.

Χαμηλά στη λάκκα καθρεπτίζει ο βυθός -  με λίγο βρόχινο κατακόκκινο νερό.

Σου φέρνουνε στα μάτια μα πιο πολύ μεσ’στην καρδιά - μια αλλιώτικη τέτοια ομορφιά 

που σε γεμίζει μια αβάσταχτη χαρά.

Μια χούφτα χώμα λιγοστό και πουθενά ,σταλαγματιά τρεχούμενο νερό.

Οι ανθισμένες κουμαριές τα στιβαγμένα ρύκια ,μπροστά στη ρεματιά

δίνουν και παίρνουν με το ζβούριγμα της μέλισσας φιλιά.

τυχερή ΡΕΝΑ ......

στην  εθνική  οδό   ΑΘΗΝΩΝ - ΚΟΡΙΝΘΟΥ

και  ο νοών  νοείτω .....