αυθεντικά χαρακιώτικα καλτσούνια της κυρά - Λένης
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΙΣ ΚΑΜΠΙΣΙΕΣ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΙΣ ΚΑΜΠΙΣΙΕΣ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ
ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ
· Μπαμπά όταν συναντώ αστυνομικούς φοβάμαι - δε νιώθω σιγουριά.
(σε μπλόκο ομάδας Ζ της αστυνομίας) .
Η κληρονομιά της γενιάς του Πολυτεχνείου.....
Πανελλήνιες εξετάσεις Μάης 2010
· Μπαμπά όταν τελείωσα τις εξετάσεις (Μαθηματικά κατεύθυνσης) γύρω στις 12 βγαίνω στο προαύλιο συναντώ τις φίλες - τους φίλους και τους ρωτώ πώς έγραψαν.
Οι ματιές μας-οι σκέψεις μας ήταν ολονών διαφορετικές
είχαν ατομικότητα –ανταγωνιστικότητα και στο βάθος ......
ήταν αυτό που ένιωσα πιο οδυνηρό και από τις Πανελλήνιες……..
Το Ψωμί –Παιδεία-Ελευθερία της γενιάς μου - έγινε ο θάνατός σου η ζωή μου.
ΒΑΡΕΛΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ
Βαρέλια στο λιμάνι της ερμιόνης ,αρχές 19ου αιώνα ,δείχνει η εξαίρετη αυτή φωτογραφία.
Με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι βαρέλια κρασιού που τα έχουν ξεεφουντώσει και πλύνει στη θάλασσα και τα έχουν ξαναφουντώσει και γεμίσει στη σειρά με θαλασσινό νερό για να στανιάρουν .
Γνώριμη η εικόνα αυτή στο Λιμάνι Ερμιόνης μέχρι και πριν 20-30 χρόνια τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου.
Αμ δε!
Ο κόσμος στο λιμάνι είναι ντυμένος χειμωνιάτικα και τα βαρέλια σε ύψος μόλις φτάνουν μέχρι τη μέση των ανθρώπων .
Είναι ξύλινα βαρέλια λαδιού. Αγνότατο παρθένο αγουρέλαιο Κρανιδίου και Ερμιόνης ,έτοιμο να φορτωθεί σε ιστιοφόρο το οποίο θα πάει τα βαρέλια να τα μεταφορτώσει στο πλοίο στον Μπεραία που μάλλον δεν θα τα πάει κατ’ευθεία στην Αμερική αλλά με τη σειρά του θα τα μεταφορτώσει σε κάποιο λιμάνι της Αγγλίας για να φύγουν με μεγαλύτερο φορτηγό για Αμέρικα. Περιζήτητο αυτό το λάδι στους Ιταλούς και Ελληνες μετανάστες.
Για αυτό το σκοπό η εταιρεία Λέκκας και Δρίβας είχε φτιάξει μεγάλες αποθήκες στην Ερμιόνη και μάλιστα το νέο λιμάνι της Ερμιόνης φτιάχτηκε αρχικά για να εξυπηρετήσει αυτή την εξαγωγική δραστηριότητα.
Τρελοί ήταν οι άνθρωποι κι έβαζαν τέτοιες σκοτούρες στα μυαλά τους; Όχι.
Δημιουργικοί ήσαν και με όνειρα. Δεν περίμεναν κανέναν Καλλικράτη να τους σώσει.
( από τον Β.Γκάτσο )
Με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι βαρέλια κρασιού που τα έχουν ξεεφουντώσει και πλύνει στη θάλασσα και τα έχουν ξαναφουντώσει και γεμίσει στη σειρά με θαλασσινό νερό για να στανιάρουν .
Γνώριμη η εικόνα αυτή στο Λιμάνι Ερμιόνης μέχρι και πριν 20-30 χρόνια τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου.
Αμ δε!
Ο κόσμος στο λιμάνι είναι ντυμένος χειμωνιάτικα και τα βαρέλια σε ύψος μόλις φτάνουν μέχρι τη μέση των ανθρώπων .
Είναι ξύλινα βαρέλια λαδιού. Αγνότατο παρθένο αγουρέλαιο Κρανιδίου και Ερμιόνης ,έτοιμο να φορτωθεί σε ιστιοφόρο το οποίο θα πάει τα βαρέλια να τα μεταφορτώσει στο πλοίο στον Μπεραία που μάλλον δεν θα τα πάει κατ’ευθεία στην Αμερική αλλά με τη σειρά του θα τα μεταφορτώσει σε κάποιο λιμάνι της Αγγλίας για να φύγουν με μεγαλύτερο φορτηγό για Αμέρικα. Περιζήτητο αυτό το λάδι στους Ιταλούς και Ελληνες μετανάστες.
Για αυτό το σκοπό η εταιρεία Λέκκας και Δρίβας είχε φτιάξει μεγάλες αποθήκες στην Ερμιόνη και μάλιστα το νέο λιμάνι της Ερμιόνης φτιάχτηκε αρχικά για να εξυπηρετήσει αυτή την εξαγωγική δραστηριότητα.
Τρελοί ήταν οι άνθρωποι κι έβαζαν τέτοιες σκοτούρες στα μυαλά τους; Όχι.
Δημιουργικοί ήσαν και με όνειρα. Δεν περίμεναν κανέναν Καλλικράτη να τους σώσει.
( από τον Β.Γκάτσο )
ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
Να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουν για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ενέργεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας λαός στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φθηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.
Οδυσσέας Ελύτης
contrast...της 3ης ηλικίας
...το ισχυρό σημείο που είναι η θερμή σύσφιξη των χεριών τους με ότι αυτό συμβολίζει. Ας φανταστούμε τα πρόσωπα των δύο ηλικιωμένων, δεν χρειάζεται να τα δούμε.
...αποτυπώνει εύγλωτα την παθογένεια του μακρόχρονου έγγαμου βίου. Αλλού κοιτάζει η γυναίκα, αλλού ο άνδρας, το βλέμμα και των δύο στεγνό, βλοσυρό, λίγο πριν ή λίγο μετά τον συνήθη καβγά.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ (2010)
Εορτάστηκε και φέτος στο Χάρακα με κατάνυξη ο Αγιος της αγάπης, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού. Ο Εσπερινός έγινε στον κεντρικό ναό του χωριού των Τριών Ιεραρχών.
Τον όρθρο και τη Θεία Λειτουργία στο Ναό του Αγίου ετέλεσαν οι ιερείς : Π. Αναστάσιος, Π. Κυριάκος, Π. Χαράλαμπος και με ψάλτη τον κ. Πλεμένο από τους Μολάους
Το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ευρίσκεται ο Ναός σε υποβάλλει θρησκευτικά και συναισθηματικά. Οι προσκυνητές από τα γύρω χωριά ήσαν πολλοί.
Από τις Σπέτσες, τηρώντας την παράδοση πολλών ετών παρεβρέθησαν περίπου τριάντα . Παρών και ο Πρόεδρος της Ενώσεως Σπετσιωτών κ.κ. Κουλαλόγλου.
Επίσης ετίμησαν τη γιορτή η Νομαρχιακή Σύμβουλος κα Μπελεγρή ,οι Δήμαρχοι της Μονεμβασίας κ.Νεκτάριος Μαστορόπουλος και Ζάρακα κα Πίτσα Πριφτάκη και ο πάντοτε παρών σε τέτοιες εκδηλώσεις κ.Μοσχοβάκος.
Μετά τη Θεία Λειτουργία προσφέρθηκε από το Σύλλογο το καθιερωμένο μεζεδάκι,τυρί,ψωμί,κρασάκι.
Στη συνέχεια οι προσκυνητές κατέβηκαν στα μαγαζιά του χωριού.Στους εκ Σπετσών προσκυνητές προσφέρθηκε γεύμα από το Σύλλογο με την πρόεδρο κα Χρυσάνθη Ροβάτσου-Γραμμένου.
Το βράδυ ακολούθησε το γλέντι με ζωντανή μουσική στα δύο μαγαζιά της πλατείας.
Και του χρόνου
Θόδωρος Παπαγεωργίου
Τον όρθρο και τη Θεία Λειτουργία στο Ναό του Αγίου ετέλεσαν οι ιερείς : Π. Αναστάσιος, Π. Κυριάκος, Π. Χαράλαμπος και με ψάλτη τον κ. Πλεμένο από τους Μολάους
Το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ευρίσκεται ο Ναός σε υποβάλλει θρησκευτικά και συναισθηματικά. Οι προσκυνητές από τα γύρω χωριά ήσαν πολλοί.
Από τις Σπέτσες, τηρώντας την παράδοση πολλών ετών παρεβρέθησαν περίπου τριάντα . Παρών και ο Πρόεδρος της Ενώσεως Σπετσιωτών κ.κ. Κουλαλόγλου.
Επίσης ετίμησαν τη γιορτή η Νομαρχιακή Σύμβουλος κα Μπελεγρή ,οι Δήμαρχοι της Μονεμβασίας κ.Νεκτάριος Μαστορόπουλος και Ζάρακα κα Πίτσα Πριφτάκη και ο πάντοτε παρών σε τέτοιες εκδηλώσεις κ.Μοσχοβάκος.
Μετά τη Θεία Λειτουργία προσφέρθηκε από το Σύλλογο το καθιερωμένο μεζεδάκι,τυρί,ψωμί,κρασάκι.
Στη συνέχεια οι προσκυνητές κατέβηκαν στα μαγαζιά του χωριού.Στους εκ Σπετσών προσκυνητές προσφέρθηκε γεύμα από το Σύλλογο με την πρόεδρο κα Χρυσάνθη Ροβάτσου-Γραμμένου.
Το βράδυ ακολούθησε το γλέντι με ζωντανή μουσική στα δύο μαγαζιά της πλατείας.
Και του χρόνου
Θόδωρος Παπαγεωργίου
ΠΕΝΘΗ (Μάιος 2010)
Στις 8-3-2010 πέθανε στην Αθήνα και κηδεύτηκε την επομένη στο χωριό ,παρουσία πολλών συγγενών και φίλων από τα γύρω χωριά ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π.ΠΡΙΦΤΑΚΗΣ ,σε ηλικία 90 ετών.
Υπήρξε ένας Χαρακιώτης με έντονη παρουσία στο χωριό καθ’όλη τη διαδρομή της ζωής του.Ανθρωπος κοινωνικός με ενεργή δράση στο κοινωνικό και στο προσωπικό πεδίο, με γνώμη και άποψη ελεύθερη και με παρησία εκφραζόμενη.
Νυμφευμένος με τη Μαργαρίτα Δούκα από το Λαμπόκαμπο δημιουργησε μια άριστη οικογένεια με τρία άξια παιδιά, τον Παναγιώτη, την Ελένη και τη Πίτσα, ήδη από οκταετίας Δήμαρχο Ζάρακα .
Στο χωριό διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας κατά δύο περιόδους και μέλος της Επιτροπής του Ιδρύματος «Γ.Ν. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ», με αξιόλογη δράση.
Μετανάστευσε και αυτός κάποια στιγμή στην πρωτεύουσα ,όπου και εκεί επέτυχε ως έμπορος.
Τα τελευταία χρόνια περνούσε το μισό χρόνο στο χωριό και τον άλλο στην Αθήνα.
Αιωνία η μνήμη αυτού
Θόδωρος Παπαγεωργίου
Υπήρξε ένας Χαρακιώτης με έντονη παρουσία στο χωριό καθ’όλη τη διαδρομή της ζωής του.Ανθρωπος κοινωνικός με ενεργή δράση στο κοινωνικό και στο προσωπικό πεδίο, με γνώμη και άποψη ελεύθερη και με παρησία εκφραζόμενη.
Νυμφευμένος με τη Μαργαρίτα Δούκα από το Λαμπόκαμπο δημιουργησε μια άριστη οικογένεια με τρία άξια παιδιά, τον Παναγιώτη, την Ελένη και τη Πίτσα, ήδη από οκταετίας Δήμαρχο Ζάρακα .
Στο χωριό διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας κατά δύο περιόδους και μέλος της Επιτροπής του Ιδρύματος «Γ.Ν. ΠΕΤΡΟΛΕΚΑ», με αξιόλογη δράση.
Μετανάστευσε και αυτός κάποια στιγμή στην πρωτεύουσα ,όπου και εκεί επέτυχε ως έμπορος.
Τα τελευταία χρόνια περνούσε το μισό χρόνο στο χωριό και τον άλλο στην Αθήνα.
Αιωνία η μνήμη αυτού
Θόδωρος Παπαγεωργίου
ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ...
Κοιτάζει τα χέρια της.Πώς έγιναν έτσι;Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες ,τόσες ελιές και σημάδια ,τόσες ρυτίδες στα χέρια της;
Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δε γύρισε να τα κοιτάξει.
Ούτε τότε που ήταν χλωρά ,ούτε που μέστωσαν ,ούτε που μαράθηκαν,ούτε που ξεράθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού ,όχι στα χέρια της: μην κοπεί,μην καεί ,μην τρυπηθεί ,μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε ,μια στις τόσες –κι ακούσει πάλι τα λόγια του ,καρφί στην καρδιά της «πού τα ΄μαθες αυτά μω γυναίκα;»
Κοιτάζει τα χέρια σαν να τα βλέπει πρώτη φορά.Ξένα της φαίνονται ,καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της,σαν προσφυγάκια.
Ετσι της έρχεται να τα χαιδέψει.
Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια ,στα κρύα και στα λιοπύρια,στη φωτιά,στα νερά,στα χώματα,στα κάτουρα και τα σκατά.
Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της,αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.
Κοιτάζει πάλι τα χέρια της.Τι θα τα κάνει;Να τα κρύψει κάτω απ΄την ποδιά της να μην τα βλέπει ,να τα χώσει στην περούκα της διπλανής ,που κοιμάται με το κεφάλι γουλί,να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που τις έφερε ο γιος της μόλις του ΄πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της;
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους.Και όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει ,την κοιτάνε αυτά.
Άνεργα χέρια,τι περιμένεις,αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε.
Δεν είναι που κοιτάνε,άστα να κοιτάνε,είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.Ξέρει τι θέλουν : να τα χαιδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη .Ντρέπεται,γριά γυναίκα,να χαιδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί.
Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο,πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της.
Τα πλένει,τα ξαναπλένει ,δεν λέει να αφήσει το σαπούνι ,της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά το ένα μέσα στο άλλο, «κοίτα»,λέει, «που μ’έβαλαν να τα χαιδέψω θέλοντας και μη,τα σκασμένα»και γελάει από μέσα της που δεν τη κοιτάνε τώρα όπως πριν ,χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια ,σαν να ΄χουν κλείσει τα μάτια,μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.
Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δε γύρισε να τα κοιτάξει.
Ούτε τότε που ήταν χλωρά ,ούτε που μέστωσαν ,ούτε που μαράθηκαν,ούτε που ξεράθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού ,όχι στα χέρια της: μην κοπεί,μην καεί ,μην τρυπηθεί ,μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε ,μια στις τόσες –κι ακούσει πάλι τα λόγια του ,καρφί στην καρδιά της «πού τα ΄μαθες αυτά μω γυναίκα;»
Κοιτάζει τα χέρια σαν να τα βλέπει πρώτη φορά.Ξένα της φαίνονται ,καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της,σαν προσφυγάκια.
Ετσι της έρχεται να τα χαιδέψει.
Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια ,στα κρύα και στα λιοπύρια,στη φωτιά,στα νερά,στα χώματα,στα κάτουρα και τα σκατά.
Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της,αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.
Κοιτάζει πάλι τα χέρια της.Τι θα τα κάνει;Να τα κρύψει κάτω απ΄την ποδιά της να μην τα βλέπει ,να τα χώσει στην περούκα της διπλανής ,που κοιμάται με το κεφάλι γουλί,να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που τις έφερε ο γιος της μόλις του ΄πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της;
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους.Και όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει ,την κοιτάνε αυτά.
Άνεργα χέρια,τι περιμένεις,αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε.
Δεν είναι που κοιτάνε,άστα να κοιτάνε,είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.Ξέρει τι θέλουν : να τα χαιδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη .Ντρέπεται,γριά γυναίκα,να χαιδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί.
Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο,πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της.
Τα πλένει,τα ξαναπλένει ,δεν λέει να αφήσει το σαπούνι ,της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά το ένα μέσα στο άλλο, «κοίτα»,λέει, «που μ’έβαλαν να τα χαιδέψω θέλοντας και μη,τα σκασμένα»και γελάει από μέσα της που δεν τη κοιτάνε τώρα όπως πριν ,χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια ,σαν να ΄χουν κλείσει τα μάτια,μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.
Από το βιβλίο "Μικρές και Πολύ Μικρές Ιστορίες ΓΥΝΑΙΚΩΝ" του Μιχάλη Γκανά
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
