εν έτει 1958... και σήμερα...

φωτογραφία: Τάσος Κόκκορης


Πλατεία Θεάτρου στον Πειραιά...

Τραμ, λίγα αυτοκίνητα

Ισόγειο, κεραμοσκεπές κτίριο Ιδρύματος Πετρολέκα

(Ντάβαρης, ζαχαροπλαστείο "Διεθνές")




σ' ένα δρομάκι του Πειραιά...

Βασίλης Πετρολέκας (Βασωκούλα),
Τάσος Παπαγεωργίου (Καρανάσος)

μες στην υπόγεια την ταβέρνα...

από αριστερά:
Κοσμάς Παπαγεωργίου, Χρόνης Πετρολέκας,
Σωτήρης Παπαγεωργίου (Μαμαλούκας),
Σπύρος Παπαγεωργίου (Μπλέτα)

στ' αμπέλι του μπαρμπα-Σταμάτη...


από αριστερά:
Παναγιώτης Πριφτάκης (Μητσοπενταλέ),
Θόδωρος Παπαγεωργίου (του Τζίμη),
Σταμάτης Ροβάτσος (καπετάν-Ζουνάρας),
Χρόνης Πετρολέκας (Βασωκούλα),
Γιώργος Ροβάτσος (Ρουμάνος)

Το σταρένιο καρβέλι

ένα σταρένιο καρβέλι,
μια ασβεστωμένη αυλή που λαμποκοπά…
στο γεράνι μόνο η μιλιά λείπει
& αυτό το αντρίκιο χέρι
ντροπαλό ακόμη στα ογδόντα του...

Η προίκα μιας γενιάς που φεύγει...

Σύσταση Δήμου Ζάρακα


Μόνο ο χρόνος...

Μια φορά κι ένα καιρό,
υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη
και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι
επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,
η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: "Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;",
"Όχι, δεν μπορώ" απάντησε

ο Πλούτος.
"Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα".
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία
που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
"Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη.
"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.
Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου"
της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
"Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου".
"Ω! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου"
είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη,
που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.
"Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου".
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος
που η Αγάπη δε γνώριζε,
αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,
που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε
και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε
στον κύριο που τη βοήθησε
ρώτησε τη Γνώση,
" Γνώση, ποιος με βοήθησε;"
"Ο Χρόνος" της απάντησε η Γνώση. "
Ο Χρόνος;" ρώτησε η Αγάπη.
"Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;"
Τότε η Γνώση χαμογέλασε
και με βαθιά σοφία της είπε:

Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει
πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη...


Νίκη Πετράκου
Μονεμβάσια

Αλφαβητάριον Α' Δημοτικού




"Αχ και ρε νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος..."

Εκκλησιαστικές σελίδες Λακωνίας (1939)



συγγραφέας: Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Γαλανόπουλος

Χοροεσπερίδα Χαρακιωτών στην Αμερική (1938)




Καταστατικό Συλλόγου "Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος" 2




Καταστατικό Συλλόγου "Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος" 1




Η Φωνή του Ζάρακος - Τεύχος 19 (Αύγουστος 1936)





Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Ο Ζαρακίτικος τύπος έγραψε...


Περιοδικό Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Εύθυμα και σοφά


Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Υπό το πνεύμα της εκκλησίας



Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Το χρονογράφημα


Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Editorial


Γύρω στο '35...

Από αριστερά:
Ελένη του Ρούμελη, Ελένη του Λάμπρου, Ματίνα του Παναγιωκοσμά,
Βενέτα του Βασωκούλα, Φούλα του Γιωρτσιβίλη, Μαρίκα του Τζίμη,
Μαργαρώ του Πέψη και άλλες...

Λες και ήταν χτες...

Ο μακαρίτης Γιωργάκης Δ. Ροβάτσος (Τάκιου)
Φούλα, Μαρίκα, Γεωργία (του Τζίμη)
Μαρία του Γιωρτσιβίλη

Λίγο πριν τον Πόλεμο...

Ο παπα-Δημήτρης Πέππας στον Αγιάννη, πριν τον πόλεμο...
Διακρίνονται Χαρακιώτες και Σπετσιώτες

Μάιος 1927

Καθιστή η Χατζίνα
Όρθιοι: θεια-Τάσω Πριφτάκη, Γρηγόρης Κομπόγιωργας,
Σμαράγδη Κομπόγιωργα, Κούλα (μετέπειτα Βασωκούλα)

Χωρίς λόγια...


Εφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ" (1935)


Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Το πανηγύρι τ' αγιαννιού


Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Το σχολειό μας


Λυχνάρι - Τεύχος 1 - Στέκι Νεολαίας